Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Beauty begins the moment you decide to be yourself
Coco Chanel
Καλοκαίρι 2017. Βράδυ
Σε ένα μπαράκι της Κρήτης απολαμβάνω τη μπύρα μου κατευθείαν από το μπουκάλι και παρατηρώ τον κόσμο που κινείται γύρω μου.
Δεν θα σταθώ στη συνήθεια να πίνω τις μπύρες από το μπουκάλι (καθόλου θηλυκό λένε) ή σε κολονάτο ποτήρι (εδώ πάλι κάτι λένε για μεταξωτά βρακιά και επιδέξιους…)
Την προσοχή μου τραβάει ένα κορίτσι στο απέναντι τραπέζι. Δεν θα είναι παραπάνω από δεκαεφτά χρονών. Κάθεται σχεδόν κουλουριασμένη στη θέση της και κρατάει σφιχτά ένα ποτήρι με φραπέ.
Κοντό αγορίστικο μαλλί, γυαλιά μυωπίας, σιδεράκια, καθαρό πρόσωπο χωρίς ίχνος μακιγιάζ, με ένα μαύρο φορεματάκι, σίγουρα όχι η πιο δημοφιλής στο σχολείο της.
Τα χέρια της έχουν γίνει θηλειά και πνίγουν τον πανικό της να βρίσκεται ανάμεσα σε αιθέριες υπάρξεις με κοντά φορεματάκια, καυτά σορτσάκια που δεν αφήνουν πολλά στη φαντασία και μεγατόνους αυταρέσκειας (ύφος δέκα καρδιναλίων) με τις αντρικές φαντασιώσεις να έχουν πάρει φωτιά ανάμεσα σε τόσα μπούτια…στήθη… όλα φόρα παρτίδα… έτοιμα και ετοιμοπόλεμα…
Για ακόμη μία φορά θα ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί ή καλύτερα να μεταφερόταν στο εφηβικό της δωμάτιο με τις στοίβες από βιβλία για να χάνεται στο δικό της μικρόκοσμο με ιστορίες γεμάτες από έρωτες, πάθη και την ασφάλεια να ζει δίπλα στους ήρωες της.
Χαμογέλασα. Θυμήθηκα ένα άλλο κορίτσι που στην ίδια περίπου ηλικία παρατηρούσε φοβισμένη τον κόσμο γύρω της. Αδέξια, με παραπανίσια κιλά και αθλητικές φόρμες.
«Είμαι όμορφη;» είχε ρωτήσει με αγωνία τη μητέρα της.
Η απάντηση δεν δόθηκε ποτέ. Και το κορίτσι χαμήλωσε το κεφάλι γιατί τότε δεν κατάλαβε ότι η σιωπή υποδήλωνε ότι η ομορφιά δεν είναι μόνο στην εικόνα…
Με σύμμαχο τον Γρηγόρη, με γούστο και λατρεία στο γυναικείο φύλο, έμαθε να στήνει το άχαρο κορμί της, να το ντύνει με θηλυκά και με φινετσάτα ρούχα, να χρησιμοποιεί φακούς επαφής, να φτιάχνει τα μαλλιά της σε ανάλαφρες μπούκλες, να βάζει μάσκαρα και να ισορροπεί σε ψηλοτάκουνες γόβες.
Ήταν πλέον έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο.
Τον κόσμο που σε αποδέχεται με τα συγκεκριμένα κιλά, τις κρέμες που σου πασάρει για να εξαφανίσεις κάθε ίχνος κυτταρίτιδας, το μοντέρνο μαλλί που σου προωθεί ως μόδα αλά όσα παίρνει ο άνεμος, τα σώματα που σου χαράζει με ανεξίτηλες ζωγραφιές, τα must μαγαζιά που σε τρέχει Σάββατο βράδυ με το ύφος του εγώ είμαι και κανένας άλλος…
Τον κόσμο του είσαι ότι δηλώσεις, κρύβοντας επιμελώς την κενότητα της ψυχής.
Την ανεπάρκεια να ερωτευτείς παράφορα κάποιον… ψάχνοντας λίγο πιο βαθιά…
Χαζεύοντας τον με τα ανακατωμένα του μαλλιά την ώρα που σηκώνεται από το κρεβάτι, την ώρα που επιστρέφει στο σπίτι, με τον ιδρώτα να τρέχει στο μέτωπο του κουβαλώντας τα ψώνια από τη λαϊκή…
Απολαμβάνοντας μια απογευματινή βόλτα με παγωτό χωνάκι στο χέρι, ξυπόλητοι σε κάποια αμμουδιά…
Συμμερισμένος την απογοήτευση και τη θλίψη του που μόλις απολύθηκε από τη δουλειά του…
Όταν γκρινιάζει για τα χιλιόμετρα οδοιπορίας σε κάποιο φαράγγι προτιμώντας να έτρωγε μεζέδες στον καφενέ του χωριού, που είστε διακοπές…
«Είμαι όμορφη;» ρωτούσε με καλά κρυμμένη την αγωνία της, τους συντρόφους που περνούσαν από τη ζωή της.
Οι απαντήσεις πλέον είχαν φωνή και γέμιζαν με κραυγαλέες φωνές το «Εγώ» της ύπαρξης της αδειάζοντας την ίδια στιγμή αυτό που πραγματικά λαχταρούσε το «Είναι» της.
Την ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί χωρίς δωδεκάποντα, χωρίς μπογιές στο πρόσωπο, χωρίς σι θρου ρούχα που σε αφήνουν ξεγυμνωμένο και μόνο…
Την ανάγκη να ζήσει την καθημερινότητα με το κορμί που διαθέτει (σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω δημόσια, γυναίκες τύπου Καρντάσιαν, Λόπεζ… για τη μαγκιά να επιβάλλουν ως ερωτικό το κορμί με περιφέρεια), με το πρόσωπο που φοράει γυαλιά μυωπίας, τις ραγάδες που σχηματίζονται στο σώμα μετά το θείο δώρο της εγκυμοσύνης, το μικρό στήθος που δεν χρειάζεται μαξιλαράκια για να είναι ερωτικό…
Μια καθημερινότητα με τρέξιμο σε δουλειές, παιδιά, σκυλιά, πεθερικά, μπουγάδες, σίδερο, σφουγγάρισμα και προγραμματισμό για μία απλή έξοδο…
Καλοκαίρι 2017. Μεσημέρι
Στον καφενέ του χωριού παρατηρώ πίσω από το τζάμι την κυρά Πελαγία. Μια γυναίκα γύρω στα εξήντα με αρκετά παραπανίσια κιλά αλλά ένα καθάριο πρόσωπο χωρίς ίχνος ρυτίδας. Τηγανίζει ψάρια και γεμίζει τα ποτήρια με κρύα ρακί για να σερβίρει τους θαμώνες. Το πρόσωπο της ακτινοβολεί. Η ζωή της είναι αληθινή. Τηγανίζει σαν όλες τις πραγματικές γυναίκες και προσφέρει απλόχερα. Με το χαμόγελο στα χείλη μου προσφέρει ρακί και κομμένη ντομάτα στα τέσσερα.
«Βαμμένη θα πας στην παραλία εσύ;» με ρωτάει.
«Και πώς θα με δει, ο Σωτήρης έτσι, όπως είμαι;» της απευθύνομαι καρφώνοντας μια ντομάτα.
«Με τα μάτια του. Πώς θα θέλες να σε δει; Και σε παρακαλώ κοπέλι μου βγάλε αυτούς τους κοθόρνους από τα πόδια σου. Θα γκρεμοτσακιστείς και θα σε τρέχουμε εδώ στα κατσάβραχα».
Απομακρύνθηκε από κοντά μου, γρήγορα όμως με ξανά πλησίασε. Δεν είχε τελειώσει ακόμα μαζί μου. Οι Κρητικές δεν δέχονται να μην ακούσεις ότι έχουν να πουν και να μην πιείς από τη ρακί τους.
«Και φάε τίποτα. Στους άντρες αρέσουν οι μπαμπάτσικες. Αν και λίγο θα έπρεπε να σε νοιάζει. Αν τον θες και για το χειμώνα σου άσε τα φτιασίδια και τους κοθόρνους και δείξε αυτό που είσαι».
«Είμαι όμορφη κυρά Πελαγία;»
«Αν αποφασίσεις να είσαι ο εαυτός σου…»
Πίνω μονοκοπανιά τη ρακί και κάπου εκεί βλέπω στο διπλανό τραπέζι την κυρά Πελαγία να παίρνει τη μορφή της Coco Chanel και να λέει γεμάτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά…
«Η ομορφιά ξεκινάει τη στιγμή που αποφασίζεις να είσαι ο εαυτός σου».
Πετάγομαι στον αέρα, καλημερίζω την πανέμορφη κυρά Πελαγία, με τα παχάκια της και τη γλώσσα ροδάνι και τρέχω στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Ο Σωτήρης ακόμα κοιμάται.
Αποδεσμεύομαι από τους κοθόρνους, καθαρίζω το πρόσωπο μου, φοράω τις σαγιονάρες μου και τον ξυπνάω με το χαμόγελο στα χείλη…
Δεν ξέρω αν θα είμαστε μαζί τα επόμενα χρόνια της ζωής μας.
Το σίγουρο όμως είναι πως μέχρι το τέλος, θα είμαι μαζί με μένα.
Και Ναι, είμαι όμορφη.
Χαμογελάω και είναι αρκετό να φωτίσει όλο το δωμάτιο.
Μιλάω και έχω ενδιαφέροντα πράγματα να μοιραστώ…
Μαγειρεύω και μοσχομυρίζει όλο το τετράγωνο…
Νευριάζω και πετάγεται η φλέβα στο μέτωπο μου…
Χορεύω και χάνω το ρυθμό…
Ονειρεύομαι και όλα μπορούν να συμβούν…
(Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που “βλέπουν” αυτό που πραγματικά είμαστε…
Μας αποδέχονται, μας ερωτεύονται, μας εκτιμούν και μας θαυμάζουν…
Αφιερωμένο σε όλους όσους τολμούν να είναι απλά… ο Εαυτός τους)
