Είναι μακριά η Ιθάκη καπετάνιε; – Βιολέττα Κουμπή

Σα βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος…

Όχι δε θέλω και να και να με συγχωρείς αν σε λυπήσω, αλλά να λείπει το βύσσινο.

Να μην είναι μακρύς ο δρόμος αν έχεις τρία μωρά παιδιά μέσα στο καράβι κι εκείνο κουνάει ανελέητα.

Που και καθόλου να μην κουνιέται δηλαδή τα τρία παιδιά είναι τρικυμία από μόνα τους. Σύντομος να είναι ο ρους. Ένα κύμα δρόμος.

Τα ξέρω τα ποιητικά και τα ρομαντικά αλλά στα πρακτικά κολλάω..

Διότι ο Οδυσσέας μπορεί να χάρηκε που ταξίδευε δέκα χρόνια και βάλε διότι ήταν και λίγο επιπόλαιος σαν ήρωας.

Όπου γης και πατρίς. Με λίγα λόγια όπου κούπα και χαρά η Βασίλω πρώτη. Εγώ θέλω να φτάσω στο νησί σαν άνθρωπος. Όχι σα ζόμπι.

Διότι το ταξίδι στο καράβι δεν είναι και τόσο απλό πράγμα, να πεις μπήκα βγήκα πορεύτηκα.

Όχι. Αν δεν περάσεις τα μαρτύρια του Ταντάλου και της πικρής ελιάς μαζί δε τελειώνει το ταξίδι.

Τσίσα μαμά, γκούντις μαμά, χτύπησα μαμά, βαριέμαι μαμά. Όλα από τη μαμά. Κάνε τώρα εσύ και τα τρία να σωπάσουν.

Σταμάτά το ένα κι αρχίζει το άλλο. Καμιά φορά άμα σου ξεφύγει η μπάλλα κλαίνε και τα τρία μαζί.

Το καθένα για τον δικό του λόγο. Πόσο δρόμο να αντέξω σ’ αυτήν την κατάσταση;

Πώς να μη τους φοβάμαι τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας. Ρατσίστρια δεν είμαι αλλά δε θα τους βάλω και στο σπίτι μου.

Θέλω να φτάσω άμεσα στην Ιθάκη δεν αντέχω άλλη γκριίνια. Κι άρχισε να κουνάει κιόλας. Εδώ να δείτε γλέντια.

Να ζαλίζεσαι και να έχεις και τα θηρία να αντιμετωπίσεις.

Τι να μας πει και ο Οδυσσέας με με τον Ποσειδώνα που του έκανε πατητές κι αυτός παρεξηγιόταν;

Εκείνος εξάλλου ένα ταξίδι έκανε λίγο μεγάλο βέβαια αλλά έφτασε στην Ιθάκη. Και μετά δόξασε το ταξίδι του όλη η ανθρωπότητα.

Εγώ που ταξιδεύω είκοσι χρόνια τώρα και πηγαίνω στην Ιθάκη και ξαάρχομαι και ξαναπηγαίνω και τους έχω τους Λαιστυγόνες επάνω στα πόδια μου;

Και είναι και πεινασμένοι όλοι. Ας όψεται που κάποιο μέσο με τη μούσα του Ομήρου μη με ρωτήσετε τι μέσο που να ξέρω κι εγώ;

Η Πυθία είμαι; Εκείνο που ξέρω, είναι ότι κάθε φορά που μπαίνω στο καράβι περνάω την Οδύσσεια και την Ιλιάδα μαζί.

Γι αυτό δε με παίρνει να επιθυμώ να τρενάρει ο καπετάνιος το ταξίδι για να γεμίσω εγώ αναμνήσεις και εμπειρίες.

Συνήθως γεμίζω από μελανιές με αυτά που πετάνε μεταξύ τους και τρέχω εγώ να τα μαζέψω να μην καταλήξουν σε ξένο κεφάλι διότι το ξένο κεφάλι καθόλου δεν αστειεύεται.

Το δικό σου το κουλαντρίζεις. Του βάζεις τα δέοντα και συνεχίζεις το ταξίδι.

Και μετά όταν βαριούνται θέλουν παιχνίδια. Και τρελαίνονται για μονόπολη. Εγώ βαριέμαι να παίζω μονόπολη.

Αρνείται το συκώτι μου. Έχει σηκώσει μπαιράκι. Σου λέει αφού δεν το αντέχει γιατί το κάνει; Μα γιατί να τους αρέσει η μονόπολη;

Και πόση ώρα ακόμα διαρκεί το ταξίδι; Είναι μακριά ακόμα Μπαμπα Στρουμφ;

Βρείτε μου ένα λόγο να ευχηθώ να είναι μακρύς ο δρόμος κι εγώ θα το κάνω.

Το υπόσχομαι.

Comments

comments