Είμαστε αυτό που βλέπουν οι άλλοι; – Ελένη Λιόση

Ο ανώτερος άνθρωπος κρίνει τον εαυτό του,

Ο κατώτερος κρίνει τους άλλους

                                        Κομφούκιος

 

Μια ανάσα δρόμος από τα σαράντα και οι ίδιοι προβληματισμοί ταυτότητας που είχες στην εφηβεία, να σε ξενυχτάνε με κάποιο κολλητό φίλο μέχρι τα ξημερώματα, είναι κάτι που απλά με ξεπερνάει.

Η αφορμή στάθηκε, λίγες μέρες πριν, όταν στη δουλειά παρακολούθησα τη συζήτηση δύο συναδέλφων για τις σχέσεις τους. Μιλούσαν με πολύ τρυφερά λόγια για το σύντροφο τους.  Είχα την εντύπωση, ότι ήμουν θεατής διαγωνισμού αντρικών χαρισμάτων. Ο ρομαντισμός, η ευαισθησία και η καλοσύνη με τον οποίο εξέφραζαν αυτό που ένιωθαν, θα μπορούσε να συγκινήσει και τον πιο απαθή άνθρωπο.

Ένας άντρας συνάδελφος, κοντοστάθηκε δίπλα μας παρασυρόμενος και αυτός από το κύμα μελιού που έτρεχε από το στόμα των κοριτσιών. Παραξενεύτηκε πολύ που συμμετείχα και εγώ στη συζήτηση.

«Γιατί όχι εγώ;»

«Δεν σε έχω για τον τύπο γυναίκας που ενδιαφέρεται για αγάπες, λουλούδια και ειδύλλια» μου πέταξε σαν απόρροια της προσωπικής του γνώμης για μένα.

«Δείχνεις απόμακρη, κλειστή και λειτουργείς περισσότερο σαν άντρας στις συναναστροφές σου. Γυναίκα είσαι, κορίτσι μου, βγάλε λίγο ρομαντισμό και νιαούρισμα» συνέχισε και τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου, περιμένοντας την αντίδραση μου.

Η επιβλητικότητα και ο δυναμισμός μου εξουδετερώνουν τη γατούλα που κάθε γυναίκα κρύβει μέσα της. Το νιαούρισμα γίνεται γάβγισμα και μόνο ρομαντική ψυχή δεν θα μπορούσε να με χαρακτηρίσει κάποιος.

Αυτό δείχνω στους άλλους ή αυτό είμαι πραγματικά;

Δεν αντέδρασα.

Πώς αποτινάσσεις τις ταμπέλες που ήδη κρέμονται στο λαιμό και σε ορίζουν, εκεί έξω, σαν άνθρωπο, σαν γυναίκα, σαν προσωπικότητα;

Έκλεισα με εκνευρισμό την πόρτα του γραφείου πίσω μου και πήρα τηλέφωνο τη Νατάσα.

«Ένας άντρας με βλέπει σαν τη γυναίκα που θα αφεθεί μαζί της και θα ταξιδέψουν στο όνειρο τους; Θα ορκιστούν αιώνια αγάπη και αφοσίωση και ο έρωτας τους θα ανθίζει καθημερινά όπως τα ρόδα στον κήπο;» τη ρώτησα και ήμουν σίγουρη, ότι η καλή μου φίλη κουνούσε τη συσκευή του τηλεφώνου προσπαθώντας να καταλάβει αν είναι χαλασμένο ή μπήκε κάποιος στη γραμμή.

«Δεν είμαι, εγώ, ρομαντική, γλυκιά και ευαίσθητη;» συνέχισα με την κρυφή ελπίδα να ακούσω αυτά που θα αναιρούσουν την εικόνα των άλλων για μένα.

«Εσύ ρομαντική; Μα εσύ, λειτουργείς σαν άντρας (πώς αλήθεια λειτουργεί κάποιος σαν άντρας; Ωραία ιδέα για επόμενο άρθρο). Κάνεις τους άντρες να το βάζουν στα πόδια από φόβο ή στην καλύτερη περίπτωση, τους διώχνεις πριν προλάβουν να σε γνωρίσουν πραγματικά. Κατάλαβες κυρία μου; Η’ καλύτερα, να πω, κύριε μου;»

Το γέλιο της με εκνεύρισε περισσότερο. Ακόμα και η καλύτερη μου φίλη έχει αυτή την εντύπωση για μένα.

Αυτό δείχνω στους άλλους ή αυτό είμαι πραγματικά;

Χιλιάδες σκέψεις πλημμύρισαν το κεφάλι μου που μάλλον είχε πάρει ένα μπορντοροδοκκόκινο χρώμα, από την ένταση.

Είσαι απόμακρη, κλειστή, κοφτή, απότομη, απαιτητική, φοβίζεις…

Είσαι και αναίσθητη ώρες και στιγμές, δεν δείχνεις τρυφερότητα, δεν βάζεις νερό στο κρασί σου, δεν μπαίνεις στη θέση του άλλου…

Είσαι δεσμοφοβική… είσαι τόσο ανεξάρτητη που καταντάει γελοίο…

Είσαι… Είσαι… Είσαι… Είμαι;

Και είναι η στιγμή που ξεκινούν τα Μα…

Μα… είμαι απλά μια γυναίκα που προσπαθεί να επιβιώσει εκεί έξω…

Που οφείλει να αποδεικνύει καθημερινά ότι έχει αξία, μπορεί να ηγηθεί και να σαρώσει στο παιχνίδι του ανταγωνισμού. Οι σκληρές καθημερινές απαιτήσεις επιβάλλουν και σκληρή μεταχείριση. Όχι ζουζουνίσματα και γέμισμα βάζων με φρέσκα και πολύχρωμα λουλούδια.

Η καλόκαρδη και συμπονετική καρδιά μου, βγαίνει στην επιφάνεια στο τέλος της μέρας, να απολαύσει το αποτέλεσμα του μόχθου, που για ακόμα μια φορά, τα πρόλαβε όλα.

Παρέδωσα το έργο στη δουλειά, ψώνισα στη λαϊκή, σιδέρωσα, πήρα τα παιδιά από το σχολείο, επισκέφτηκα τη θεία του Σωτήρη, έκανα μπάνιο το σκυλί, μαγείρεψα…

Ατσαλένια νεύρα πασπαλισμένα με χαριτωμενιά και νάζι πάει;

Στα προσωπικά μου δε μπορώ να πω ότι με συνεπαίρνουν τα ερωτικά λόγια, οι υποσχέσεις αιώνιας αγάπης και τα ροζ συννεφάκια που σε ταξιδεύουν μακριά από την πραγματικότητα. Αλλά αυτό δεν με μετατρέπει σε κάτι άλλο από αυτό που είμαι.

Μου αρέσουν οι ρομαντικές βόλτες σε κάποια παραλία. Λατρεύω την ανατολή του ηλίου αγκαλιά με το σύντροφο μου. Μπορεί να μην είμαι καλή στα λόγια αγάπης αλλά για μένα μετράει η στιγμή. Αυτή δείχνει ποιος είσαι και πόσο κοντά είσαι με τον άλλο.

Θα σε πάρω μια τρυφερή αγκαλιά αλλά δεν θα στο πω. Στο δείχνω.

Σε κάποιες φάσεις της ζωής μου λειτουργώ απότομα και αυστηρά και ξεχνάω να βάλω τα λουλούδια στο βάζο. Αυτές όμως είναι μεμονωμένες στιγμές και σίγουρα δε με χαρακτηρίζουν σαν προσωπικότητα.

Μια παλιά μου συμμαθήτρια ήταν λίγο αδέξια στις κινήσεις της. Θυμάμαι να την αποκαλούν χαζή. Άλλοτε και χαζούλα. Για χρόνια πίστευε για τον εαυτό της, ότι ο δείκτης νοημοσύνης της ήταν κάτω του μετρίου και δεν μπορούσε να καταφέρει τίποτα.

Ήταν αυτό που είχαν επιλέξει οι άλλοι για εκείνη. Η ταμπέλα της χαζής είχε επισκιάσει την έξυπνη φίλη μου. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της. Κατάφερε να αποτινάξει την ταμπέλα των άλλων για το ποια είναι και σήμερα θεωρείται μια αξιόλογη δικηγόρος και με τα “αδέξια” χέρια της μεγαλώνει δύο υπέροχα παιδιά.

Η εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα μερικές φορές είναι σωστή. Δεν το κρύβω ότι ενδιαφέρομαι και επιζητώ τη γνώμη των ανθρώπων που είναι σημαντικοί για μένα. Κυρίως να μου επισημαίνουν λάθη στη συμπεριφορά μου που μπορεί να αδικούν και να πληγώνουν τους άλλους. Η΄ και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Τί γίνεται όμως στην περίπτωση που με θεωρούν κάτι που δεν είμαι; Η΄τουλάχιστον ότι, δεν είμαι μόνο αυτό;

Μια ανάσα δρόμος από τα σαράντα και έχω αποφασίσει ότι οι απολογίες για το ποια είμαι ή κυρίως για το ποια δεν είμαι, είναι περιττές.

Είμαι εκείνη που κινείται εκεί έξω ανάμεσα σας. Που κάνει την αυτοκριτική της και προσπαθεί να βρει τρόπους να επανορθώνει τα σφάλματα της και να χαίρεται τη ζωή της. Είμαι εκείνη που αποτινάσσει τις ταμπέλες για το τι είμαι.

 

Είμαι εγώ,

Είμαι εσύ,

Είμαι όλα.

 

Comments

comments