Αργότερα ποζάρισε σα μοντέλο για πολλά περιοδικά μόδας και ταυτόχρονα ξεκίνησε να εργάζεται στον κινηματογράφο. Οι ταινίες στο ξεκίνημα και τα μέσα της δεκαετίας του 1950 ήταν ελαφρά ρομαντικά δράματα, κάποιες με ιστορικό περιεχόμενο. Οι ρόλοι της ήταν αυτοί της ενζενύ ή της σειρήνας με το ανάλογο γδύσιμο. Ο Roger Vadim που ήταν ήδη παντρεμένος μαζί της, δεν ήταν ικανοποιημένος με αυτή την πορεία. Είχε την αίσθηση ότι το νέο κύμα στον Γαλλικό και Ιταλικό κινηματογράφο ήταν η ευκαιρία για την Bardot. Αναζητώντας μια καλλιτεχνική ταινία η οποία θα την καθιέρωνε σαν σοβαρή ηθοποιό την έστειλε για οντισιόν του “ Και ο Θεός Επλασε τη Γυναίκα ” (Πρεμιέρα στη Γαλλία, 28 Νοεμβρίου 1956) με τον Jean-Louis Trintignant. Tο φιλμ περιγράφει τη ζωή μιας ανέμελης, ίσως ανήθικης εφήβου, της Ζυλιέτ Αρντί, σε μια συντηρητική πόλη. Την επόμενη χρονιά προβάλλεται στις Η.Π.Α. και λογοκρίνεται, ενώ γίνεται αντικείμενο κατακραυγής και αφορισμών από καθολικές οργανώσεις. Θεωρείται αναμφίβολα ως η ταινία που έκανε τη Μπαρντό σταρ παγκόσμιας ακτινοβολίας και παράλληλα καθιέρωσε την εικόνα της λιγάκι αφελούς, πολύ προκλητικής και απελευθερωμένης γατούλας του σεξ.