Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Δευτέρα, 1η Αυγούστου σήμερα. Πρωί πρωί και με την τσίμπλα στο μάτι ανοίγω τις ειδήσεις στο τηλέφωνο και αμέσως μετά τσεκάρω Facebook. Φουλ από τα αναμενόμενα ευχητήρια ποσταρίσματα για ‘Καλό Μήνα’ και ‘Καλές Διακοπές’, με προκάτ φωτογραφίες κίτρινων υπερφυσικών ήλιων και τουλάχιστον εξωπραγματικώς φαντασμαγορικά ηλιοβασιλέματα, κάπου στο Αιγαίο κατά προτίμηση. Αντιστέκομαι στο να βάλω φούτερ, δεν ανοίγω όμως και τέντα την μπαλκονόπορτα, κυκλοφορώ με αμάνικο μπλουζάκι και σηκωμένη ελαφρώς την τρίχα ενώ φτιάχνω στα γρήγορα έναν ζεστό καφέ μηχανής, ισπανικής έμπνευσης και αντίστοιχης ονομασίας. Μετά βλέπω το ποστ του Άλκη και με πιάνουν τα γέλια: 15 Κελσίου στο Σαν Φρανσίσκο με αποδεικτικό στοιχείο φωτογραφία με τρομερή γκριζάδα. Τον παρηγορώ ότι και στα βορειότερα του νομού η μέρα ξεκίνησε αρκετά κρύα. Όλοι οι ξενιτεμένοι γράφουνε τον πόνο τους για λίγο σχετικά με τον καιρό, οι της Ελλάδας παραπονιούνται ότι καίγονται από τη ζέστη. Αύγουστος γαρ…
Κλείνω το τηλέφωνο αμέσως, συγκεντρώνομαι στον καφέ. Προσπαθώ να μην τον πιω όλον με μια γουλιά και εστιάζω τις προσπάθειές μου στο να ξεμουδιάσω από τον ύπνο. Αύγουστος λέει σήμερα το ημερολόγιο. Για τους άλλους ίσως, για μένα είναι μόνο δύο εβδομάδες πριν ξεκινήσουμε σχολείο, μάνα και γιος. Αλλά και πάλι, ποτέ δεν είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον Αύγουστο, πάντα υπερεκτιμημένος ήταν, μάλλον λόγω της γιορτής της Παναγίας. Αύγουστος! Μεγάλη πίκρα, ειδικά παλαιότερα και ειδικά μετά τις 10 του μήνα. Τρελός αέρας με τη μέρα να φτάνει στο τέλος της αρκετά νωρίτερα και άδοξα από ότι το κατακαλόκαιρο, με πολλά φύκια αλλά και γόπες στην παραλία και με την άμμο να σκουραίνει απότομα. Χαμός και πανικός παντού εκτός Αθηνών και στην Αθήνα όλα τέλεια και υπερ- κουλ αλλά και υπερ- κλειστά. Φιλούσες τον περιπτερά πεταχτά στα μάγουλα που το είχε ανοίξει το ρημάδι το περίπτερο και δεν είχε πάει και αυτός σε κάνα άθλιο Rent Rooms να πει ότι χαλάρωσε και ‘άλλαξε παραστάσεις’. Και οι φίλοι, και αυτοί λιγοστοί τον Αύγουστο και χαμένοι στα εξοχικά των γονιών τους που τώρα δίκαια τα κληρονομήσανε. Καμία ισορροπία και πουθενά, αυτός ήταν πάντα ο Αύγουστος.
Εμένα όμως, καθότι καλόπιστη και έτοιμη να φάω την παραμύθα ανά πάσα στιγμή θα μπορούσες να με πείσεις ότι είναι στ’ αλήθεια Αύγουστος, αλλά και πάλι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί να μη με ένοιαζε και ποτέ τόσο ώστε να μπω στη διαδικασία να σε πιστέψω. Γιατί εκτός αυτού, πάντα θα υπήρχαν κάποια πράγματα, μικρά και μεγάλα, σημαντικά και ασήμαντα, που στην αντανακλαστική τους επεξεργασία εσωτερικοποίησης θα τον μετατρέπανε από την ιδέα με την οποία όλοι πρέπει να γεμίσουμε το μυαλό μας για να συμβαδίζουμε με την πλειοψηφία, σε κάτι τελείως πεζό και ρηχό, σε κάτι που έχουμε απλά σηματοδοτήσει για να περιμένουμε και να προσπαθούμε εκ των υστέρων να αφηγούμαστε με μια άχαρη επίφαση χαράς ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας.
Και στην τελική, πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν έχω σταματήσει να είμαι τέλεια στα δικά σου μάτια, όταν οι περισσότερες προσπάθειές μου δεν έχουν το αποτέλεσμα που εγώ επιθυμώ και περιμένω; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν σε μαλώνω για κάτι που δεν με ενδιαφέρει καν στην ουσία του; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν το στόμα μου δεν είναι όσο κόκκινο ήταν κάποτε και όταν μουδιάζει ο ώμος μου στον ύπνο το βράδυ που σε παίρνω αγκαλιά; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν δεν πυρώνουν αδυσώπητα τα σίδερα του μπαλκονιού και δεν μυρίζουν ανελέητα ενοχλητικά τα νυχτολούλουδα ακόμα και το πρωί; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν οι γονείς μας έχουν αρχίσει και φεύγουν; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν δεν με τραβάς απότομα από το πόδι για να με φιλήσεις ενώ γουλιές θάλασσας μου βγαίνουν σχεδόν από τη μύτη; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν δεν σκέφτομαι καν ότι όλοι βρισκόμαστε κάτω από το ίδιο θεαματικό φεγγάρι; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν πολλά πράγματα που κάποτε ζεστά μας συντροφεύανε τώρα μας φαίνονται σχεδόν εκνευριστικά μελό; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν δεν ξυπνάω με τα μάτια μουτζουρωμένα από τη μάσκαρα και δεν σηκώνομαι τα ξημερώματα να πιω χυμό ροδάκινου κατευθείαν από το ψυγείο; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν το παγωτό Lollipop δεν έχει πλέον στο εσωτερικό της γρανίτας λεμόνι γρανίτα φράουλα αλλά κάτι πιο πηχτό σα μαρμελάδα; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος χωρίς να σου κάνω τράκα τσιγάρα; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν έχω να πιω ποτά με τον Γιώργο στη Μαβίλη τόσα χρόνια;
Τελειώνω τον καφέ μου στα γρήγορα και μπαίνω για ντους. Έξω από το παράθυρο ο ήλιος έχει βγει από την κρυψώνα του, ενώ το δροσερό αεράκι με κάνει να σκέφτομαι ότι κάπου πολύ γνώριμα φυσάει σχεδόν εκνευριστικά. Κλείνω τα μάτια και αφήνω το νερό να τρέξει. Ίσως τελικά προσπαθήσω αυτόν τον Αύγουστο να τον κάνω δικό μου. Και ίσως τελικά τα καταφέρω …
-‘What does the sea remind you of’?, she asked, in order to postpone the kiss.
‘-Nothing, just itself. What about you?’
-‘Thoughts’, she said, and hoped it did not sound pretentious, because it was true. Thoughts batting in and out of her head.
August is a Wicked Month (Edna O’ Brien, 1967)
