Ποίημα χωρίς στίχους – Άννα Μουσογιάννη

 

Να γράψεις εσύ τους στίχους  στις νότες της σιωπής.

Να μη γράψεις τίποτα.

Να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς στη μουσική.

Να σβήσεις τις λέξεις από το μυαλό σου.

Να μετατρέψεις το αδύνατο σε δυνατό.

Να αιωρείσαι ανάμεσα σε ένα στερητικό “α” και ένα “δυνατό”.

Αδύνατο.

Να εγκλωβίζεσαι μόνο σε μία λέξη.

Α-εσύ-Δυνατό.

Να σπρώχνεις με όλη σου τη δύναμη το “α” και κόντρα να κρατάνε οι αμφιβολίες.

Να πετάνε το αμφί και σαν βολίδες να έρχονται καταπάνω σου.

Σε θέλουν μέσα σε τούτη τη λέξη.

Τραγική ειρωνία να υπάρχει μια αδυναμία μέσα σε μία δύναμη.

Παραπλανεί μέχρι το παρά να γίνει από και να σε αποπλανήσει η δύναμη της αδυναμίας.

Να κάνεις πιρουέτες γύρω από τα θέλω σου.

Να τα βλέπεις αλλά εγκλωβισμένος σε μια λέξη ίσα να καταφέρνεις να τα ακουμπήσεις με τις άκρες των δακτύλων σου.

Ανατριχίλα προκαλεί η ανεπαίσθητη γλύκα της στιγμιαίας κατάκτησης.

Ξεραίνονται τα χείλη απο την ακόρεστη δίψα για ένα χάδι.

Το δικό του.

Θύελλα η επιθυμία.

Σαρωτική.

Ανεμοστρόβιλος που τα ξεριζώνει όλα στο πέρασμα του.

Και τότε το στερητικό “α” δεν μπορεί να κρατηθεί.

Η αδυναμία μετουσιώνεται σε δύναμη.

Σκόνη και θρύψαλα τα κάγκελα της αδυναμίας

Ο αέρας, παθιασμένος εραστής, γλύφει το πρόσωπο σου και ανακατεύει τα μαλλιά σου.

Η ανασφάλεια κρύβεται στις σκιές.

Και αν βρεις αυτό που επιθυμούσες θα ξέρεις πώς να το διαχειριστείς;

Οι νότες ξέρουν.

Κλείσε τα μάτια και αφέσου σε αυτές…

music pls…..

 

Comments

comments