Το ποίημα της ημέρας: Μας ενώνει

Μάριο Μοράλες

η σιωπή που δεν αρθρώσαμε
οι μέρες οι ατελείωτες, η θλίψη, η βροχή
η τρυφερότητα και τα γαλάζια μα σφαλιστά σου μάτια

Μας ενώνει
κάτι σκοτεινό όπως το παραλήρημα κι οι στάχτες
όπως η λέξη αντίο όταν η μοναξιά σωπαίνει αλλά νικά

Ξέρεις τι είναι η ζωή
όταν λαμβάνεται υπόψιν, αλλά είμαστε μόνοι;
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΝΕΙΠΩΤΟ
μια πληγή δίχως απάντηση
Είναι ανοιχτές αγκαλιές
και μια απουσία δεδομένη
Είναι η γραφή που στερεύει και γίνεται ηχώ,
μια χρυσή καμπάνα πνιγμένη στην ομίχλη.
Είναι να φωνάζεις την λέξη θυμάμαι
στη μέση ενός φιλιού, στη μέση ενός στίχου
τόσο βίαιη κι ασήμαντη όπως ολάκερη η μνήμη.

Είναι ν’ αγαπιόμαστε
με την καρδιά μας άδεια,
όπως ένα πουλί όταν γεννιέται
Είναι ν’ αγαπιόμαστε μέχρι το τέλος
στη μοναξιά,
στη έρημη μέρα,
την ατελείωτη

Comments

comments