Home / LIFE / Μαμά, μπαμπά… να μ’ αγαπάτε! – Αλεξία Μπακοπούλου

Μαμά, μπαμπά… να μ’ αγαπάτε! – Αλεξία Μπακοπούλου

anatrofi_paidiwn_simvoules_goneis 

20 Νοεμβρίου Παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού:

«Να μ΄αγαπάς, όσο μπορείς να μ’ αγαπάς.

Με μια αγάπη αληθινή και ανιδιοτελή όπως  σ’ αγαπώ και εγώ.

Με μια αγάπη που να ξεχειλίζει από υγεία γιατί η άρρωστη αγάπη με πονάει.

Με μια αγάπη που να μου δίνει ρίζες να πατάω γερά και φτερά να πετάω χωρίς να φοβάμαι μην κλάψεις.

Με μια αγάπη που θα φωτίζει τη ζωή και το δρόμο μου κάθε φορά που δεν υπάρχει ένας ζεστός ήλιος να με κατευθύνει.

Με μια αγάπη που θα αγωνίζεται για εμένα και για το μέλλον μου.

Με μια αγάπη ελεύθερη από τεράστιους κανόνες και ανυπέρβλητα όρια.

Με μια αγάπη ασπίδα που θα με προστατεύει από κινδύνους που δεν μπορώ να διαχειριστώ από φόβους που με τρομάζουν και σκοτάδια που με κάνουν να κουκουλώνομαι κάτω από μια ξένη κουβέρτα.

Και με την ίδια αυτή πολύχρωμη και πολυδιάστατη αγάπη να φροντίζεις και όλα τα άλλα παιδιά γιατί έτσι με μαθαίνεις να αγαπάω να φροντίζω και να υπάρχω.

Όταν πεινάω να με ταΐζεις τροφή και νοιάξιμο.

Όταν κρυώνω να με ντύνεις με ζεστά ρούχα και γλυκόλογα.

Όταν κλαίω να με χαϊδεύεις χωρίς να με πνίγεις.

Είμαι μικρό και άπειρο.

Ξέρω όμως ένα μόνο πράγμα ότι για μένα ένα δικαίωμα υπάρχει η πολύχρωμη και πολυδιάστατη αγάπη σου, είτε είσαι ο μπαμπάς μου, η μαμά μου,  ή αυτός που με διάλεξε για να με λατρεύει.

Είμαι μικρό και δεν ξέρω από που πάνε για τη ζωή.

Κράτα μου το χέρι και άσε με να σε τραβήξω εγώ, γιατί τα μάτια μου βλέπουν μόνο αλήθειες. Δεν βλέπουν τοίχους, ούτε όρια.

Εσύ θα με κρατάς και εγώ θα σε πηγαίνω. Γιατί είναι δικαίωμά μου να μαθαίνω σε ελεύθερους δρόμους και ηλιόλουστες πλατείες.

Να μ΄αγαπάς.

Όσο μπορείς να μ’ αγαπάς, όχι μόνο σήμερα. Και αύριο. Και για πάντα και μέχρι να σβήσει ο ουρανός τον ήλιο.

Γιατί εγώ παιδί είμαι κάθε μέρα…»

Comments

comments

About Αλεξία Μπακοπούλου

Οι καιροί είναι χαλεποί. Τα νεύρα τσίτα. Άλλοι πίνουν για να ξεχάσουν. Άλλοι ξεχνάνε γενικώς. Κάποιοι το ρίχνουν στο περπάτημα. Άλλοι στην τρελή. Εγώ, επειδή το ποτό με χαλάει, έχω γενικά καλή μνήμη και ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ και η λέξη άσκηση με κουράζει, και δεν ξέρω που είναι αυτή η «τρελή» να της τα φορτώσω αποφάσισα να το ρίξω στο γράψιμο. Σχολική Ψυχολόγος που δεν ξέρει ποιος ψυχολόγος θα την αντέξει αποφάσισα να ακούσω τη φωνή -ως άλλη Ζαν Ντ ‘Αρκ- που με παρότρυνε να εκφραστώ γραπτώς. Κάφκα δεν με λες, Καζαντζάκη, το χοντραίνεις, τι να κάνουμε όμως; Σ΄ όποιον αρέσουμε για τους άλλους, σάμπως και δεν θα μπορέσουμε.
x

Check Also

Τα παιδιά του μέσου όρου – Αλεξία Μπακοπούλου

«Είμαι η Στέλλα Τ. και πηγαίνω στην Ε΄Δημοτικού. Ποτέ δεν τα πήγαινα ...

Οι ειλικρινείς ευχές… μετράνε – Αλεξία Μπακοπούλου

Αυτές τις ημέρες εκτός από τα έλατα, τα μελομακάρονα και τα παιδιά, ...