Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Τολμώ να παραδεχτώ πως δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να «βγαίνεις» με έναν γραφιά, με έναν συγγραφέα ή με έναν αρθρογράφο. Είναι οι ίδιοι τύποι, που θα ξεχάσουν την προκαθορισμένη ώρα του ραντεβού σας, την ημερομηνία γενεθλίων σου μα και τον τόπο καταγωγής σου. Και αυτό γιατί σαν ερωτευθούν, τόπος γέννησης αποτελούν πια οι ίδιοι έτσι όπως σε «πλάθουν» ιδανικά εντός τους. Θυμούνται το άρωμα που αποτυπώνεις στο κορμί τους, το μυστικό συνδυασμό αισθήσεων που αποπνέεις σε κάθε επαφή που οδηγεί στον παθιασμένο έρωτα σας. Μπορούν να περιγράψουν με χίλιους δύο τρόπους την απόχρωση εκείνη των ματιών σου και να δημιουργήσουν ιδανικά ραντεβού από ένα κακοφτιαγμένο πικνίκ με ότι απέμεινε στο ψυγείο, κάπου στο σαλόνι! Θα καταραστείς την άτιμη στιγμή που θα τους βγάλεις έξω για ταινία, καθώς τα πιθανά τέλη στο μυαλό τους δεν έχουν ποτέ μα ποτέ τέλος.
Ξέρουν να μετατρέπουν έναν καυγά, σε τόνους δραματικότητας στο δευτερόλεπτο, μα και να λένε σ’ αγαπώ όπως δε τόλμησε ποτέ κανείς άλλος. Ονειροπόλοι μικροί θεοί, λέξεις που παίρνουν μορφή στο πληκτρολόγιο σαν το χαμόγελο σου στάθηκε αφορμή να γραφτείς, κάπου, κάποτε στην αιωνιότητα. Μη τους θυμώσεις, γιατί τολμούν και σκηνοθετούν άκομψα κάθε πιθανό αντίο που ετοιμάζουν εντός τους. Στάσου αφορμή να εμπνέονται και να παρέχουν ιδανικές ζωές και όψεις ενός έρωτα που πολλοί ονειρεύονται μα λίγοι τελικά κατακτούν. Τους αρέσει να αισθάνονται μοναδικοί, στο χώρο εκείνο της καρδιάς σου, ήρωας των ιστοριών τους, ακόμη και όταν δειλά εγκαταλείπεις την αφή εκείνη των δακτύλων τους.
Δεν είναι εύκολη η συμβίωση με τους «φύλακες της πένας», κομμάτια ψυχής εν αποδίδουν σε κάθε γράμμα, μικρό σημειωματάκι στη γωνία, που φυλάς προσεκτικά ενθύμιο στο συρτάρι. Οι λέξεις τους, είναι η θύμηση όλων όσων κάποτε περάσατε και όλων όσων ελπίζεις κάποτε να φτάσετε. Ερωτεύονται από την ανάγκη, μυαλό και σώμα να γίνουν πια ένα, να διεκδικούν αίσια τέλη στο πληκτρολόγιο και να «ζωγραφίζουν» πιθανές ζωές στους χάρτες του μυαλού τους. Βαριούνται εύκολα σα σταματάς πια να τους εκπλήσσεις και να τους εκτιμάς. Το πραγματικό πρόβλημα της γραφής, είναι εκείνο το μικρό έναυσμα που σου δίνει μια κατάσταση, μια λέξη ανείπωτη ή μη να σταθεί εμβατήριο κάλεσμα επιθυμιών…
Τολμούν να ονειρεύονται, κερδίζουν εμπειρίες και νοσταλγούν περασμένα ξημερώματα. Τα πάνε καλύτερα με τις λέξεις, παρά με τις γνήσιες αντιμετωπίσεις κρίσιμων καταστάσεων ζωής. Ονειροπόλοι από επιλογή, ρεαλιστές από ανάγκη. Ο κύκλος τους, αλλοπαρμένος κοινός και συμβατικός με τα δικά τους δεδομένα. Δε θα σου παραδοθούν εύκολα, μα περιμένουν να τους αναζητήσεις σε κάθε ανείπωτη ή ειπωμένη λέξη κάπου τοποθετημένη προσεκτικά εμπρός σου. Συλλέκτες στιγμών, πολύτιμων στον χρόνο! Θα τους δεις να χάνονται κάπου στο πουθενά εκείνο του μυαλού τους, να ξεγλιστρούν αθόρυβα από το πλευρό σου, μέχρι να ξαναδείς εκείνη τη μόνιμη σπίθα στο βλέμμα έμπνευσης τους. Προσεκτικοί ακροατές, ζωών τωρινών ή περασμένων. Κομμάτια και συνδυασμοί ενός παζλ με πολλαπλές χρήσεις!
Κανείς δεν είπε πως ο έρωτας μαζί τους είναι εύκολος, μα ποιος ειλικρινής έρωτας θα μπορούσε άλλοτε να είναι; Είναι προτιμότερο να πεθαίνεις από ατέρμονη επιθυμία ή ασθενικά να εισπνέεις μια συμβατική ζωή που δε σε χωρά και δε τη χωράς πια; Είναι ωραίο να απλώνεις καμιά φορά το χέρι στο κενό, να οδεύεις προς άγνωστα μονοπάτια μπρος σου με το σκοτάδι οδηγό. Άλλωστε στα μεγαλύτερα σκοτάδια μας, αποκαλύπτεται η πραγματική εκείνη λάμψη του φωτός και πόσο άλλοτε την είχαμε ανάγκη. Αξίζει να χάσεις για λίγο κάθε σιγουριά, να έχεις να διηγείσαι ιστορίες κάπου κάποτε στο μέλλον. Ή αν είσαι τυχερός να τις διηγείται κάποιος άλλος αντί για εσένα.
Οι αγάπες των γραφιάδων γεννιούνται για να γίνουν λίγο αργότερα αθάνατες στο χρόνο που στέκει απειλητικά εμπρός τους. Έρχονται για να σου θυμίσουν κάτι βαθύτερο από τον πόνο της αποχώρησης, να σου ξυπνήσουν αναμνήσεις κανέλας και δυόσμου στο πρώτο εκείνο φιλί που βάφτισες πεισματικά δικό σου. Και τέλος έρχονται όχι απαραίτητα για να μείνουν, μα για να σου υπενθυμίσουν όλα όσα κάποτε έγινες, ή επιθυμείς να γίνεις μέσα από έναν έρωτα άτρωτο στη κόντρα εκείνη της μόνιμης συνήθειας. Αν ερωτευτείς γραφιά αφήσου στο για «πάντα» που υπογράφουν οι λέξεις του και στο «τέλος» που ντύνεται οριστικά η κάθε μορφή συμβατικότητας.
