Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Έχω γενέθλια σήμερα 12 Νοεμβρίου, σημαδιακή ημερομηνία, γλυκός Νοέμβρης, λίγο κρύο λίγο ζέστη, με λιακάδα και με συννεφιά, έτσι σαν και μένα.
Και σαν σκορπιός σήμερα θα γκρινιάξω, νομίζω το δικαιούμαι.
Θα το πω από εδώ μήπως και πιάσει:
Μη με ρωτάς «τα πόσα κλείνω», όσα θέλω κλείνω, μη με ρωτάς, γιατί εσύ λες πόσα κλείνεις κι εγώ ακούω να ρωτάς πόσα σου μείνανε;
Δε θέλω σήμερα αυτήν την κουβέντα, ρώτα με άλλη φορά στο άσχετο και σήμερα μη μου το χαλάς !
Άσε με στο ροζ συννεφάκι μου να ακούω τις ευχές των φίλων μου και να νιώθω τις σφιχτές πολύ σφιχτές αγκαλιές των αγαπημένων μου, άσε με να απολαύσω τη μέρα μου και ικανοποιείς την περιέργειά σου αύριο. Σήμερα κερνάω γλυκό, κερνάω κρασί, σήμερα θα βγω να χορέψω να τραγουδήσω, να ξεσκάσω, σήμερα φοράω κόκκινο κραγιόν και χαμογελάω που είμαι εδώ.
Δε θέλω απολογισμό, δε θέλω να κάνω ταμείο, θα γίνει κι αυτό αργότερα, όχι σήμερα !
Μη μου το χαλάς! Είναι σαν να λέω θα πάω διακοπές στη Σκιάθο και να πεις, ωχ έχει σφήγκες, σαν να λέω θα πάω στο Παρίσι, και να πεις, ωχ πρόσεχε τους τρομοκράτες σαν να λέω θα πάω στην Τήνο και να λες θα σε πάρει ο αέρας. Άσε με να το χαρώ και μη με προσγειώνεις !
Ήμουν παιδί για 12 χρόνια, έφηβη άλλα 6, μετά φοιτήτρια για 5+, έγινα μαμά λίγο πριν τα 30 μου, ξέρεις πόσο είναι τα παιδιά μου, ε ξέρεις πάνω κάτω. Μη μου το χαλάς, κι άντε να δώσω κι άλλα hint.
Έβλεπα μουσικόραμα, η τηλεόραση δεν είχε πρόγραμμα το πρωί, όταν πήγαινα λύκειο ξεκίνησε να προβάλλεται η πρώτη αμερικάνικη σαπουνόπερα στην Ελλάδα κι έβγαλα την ποδιά στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού!
Για τη μουσική στα πρώτα πάρτυ δίναμε τη λίστα στο Δισκάδικο και μας έφτιαχνε κασέτα!!
Κι έπρεπε να κάνεις μικρά κι ωραία γράμματα για να χωράει στη θήκη της κασέτας η λίστα με την αρίθμηση. Επίσης είχα γερό γραφείο για να αντέξει το βάρος και τον όγκο του πρώτου μου υπολογιστή, πολύ αργότερα.
Και μπορώ να σου πω κι άλλα για μένα, για να με γνωρίσεις καλύτερα εκείνα τα χρόνια που δε με ήξερες αλλά
τι σημασία έχει ακριβώς πόσο είμαι; Κι είναι κοινή άποψη όλων όσων έχουμε περάσει τα 40, δεν νιώθεις τόσο, αν σε ρωτήσουν ξαφνικά μπορεί να πεις κι αυθόρμητα την προ περσινή σου ηλικία.
Και λέει η άλλη δε με νοιάζει να πω την ηλικία μου, ναι ε; Τόσο πολύ συμφιλιωμένη με τον εαυτό σου και το θάνατο, τόση ανωτερότητα, δε σε νοιάζει που τελειώνουν;
Έχεις το σακουλάκι σου με τις καραμελίτσες και βγάζεις κι αφαιρείς, ανάβεις τα κεράκια σου και σιγά-σιγά τα σβήνεις : 5,10,15,20,25,30,35,40,45 φτου και βγαίνω!
