Το κόκκινο σημειωματάριο και κάτι σουρεάλ ιστορίες – Νατάσσα Μανίτσα

Ήταν από εκείνες τις φορές που ξυπνάς ανεξήγητα 3 και κάτι τα ξημερώματα και σημειώνεις τις λέξεις που πέφτουν πιο γρήγορα κι από την βροχή που ακούγεται στη σκεπή. Τις σημειώνεις στο κινητό, και όχι σε ένα κόκκινο Moleskine, δώρο από την Εύη για να γράφεις, όπως θα έκαναν αι λογοτέχναι περιωπής.

-“Τι κάνεις; Γιατί ξύπνησες τόσο νωρίς;” με ρώτησε ενοχλητικοχουχουλιάρικα από το φως του κινητού που ημιφώτιζε το δωμάτιο.

-“Το πάω για μεγάλος συγγραφέας… πάει. Άρχισα να ξυπνάω για να γράφω πλέον” απάντησα και συνέχισα να χτυπάω σκόρπιες λέξεις μην και ξεχάσω την έμπνευση που κινείται μεταξύ ονείρου και ξυπνήματος. “Αυτό ή μου έπεσε βαρύ το βραδινό. Ή έχω άγχος. Ή και τα τρία μαζί” συλλογίστηκα.

Χασμουρήθηκα 32 φορές και γύρισα πλευρό. Πρέπει να αρχίσω μεντιτέισο, λίγο ωμ, λίγο αμ, να κατεβάζω το μάνιουαλ του εφησυχασμού, γιατί η αγρύπνια αναμένεται να βλάψει σοβαρά την τσέπη μου. Που ρευστό για βλεφαροπλαστικές της αϋπνίας, και σακουλομάζεμα, τώρα που κι αυτές τις χρεώνουν;

Η καλύτερη βερζιόν του αγουροξυπνήματος σε άσχετες ώρες, είναι οι ερωτικές περιπτύξεις μέχρι να πέσεις νεκρός από ευχαρίστηση και πληρότητα και να ξυπνήσεις μεθαύριο. Αν όμως πρέπει να ξυπνήσεις αύριο, δηλαδή ούτε καν αύριο, αλλά σε 2-3 ώρες δε λέει η έμπνευση και ο αυθορμητισμός έχει τα όριά του… Όχι ότι έχω παράπονο… Αλλά έχω καταλήξει ότι είμαι ιδιαίτερα διακριτική με τον ύπνο του άλλου. Καμιά φορά τα παλιά τα χρόνια, που με έπαιρνε να ξυπνάω όποτε γούσταρα – λιγότερες υποχρεώσεις, λιγότερη δουλειά, περισσότερος ωχαδερφισμός – έκανα παιχνίδια με την ανάσα. Ή την συγχρόνιζα με τον συνεπιβάτη του ονείρου (για Ελύτης καλά το πάω ή το διάβασα κάπου και μου άρεσε), ή την κράταγα και μέτραγα πόσες δικές του ανάσες μπορώ να αντέξω μέχρι να σκάσω. Στριφογύρναγα σιγανά και αέρινα και ακουμπούσα δέρμα, όσο πιο απαλά και αργά άντεχε το χέρι μου. Μετά το ξεακούμπαγα, αφαιρώντας ανεπαίσθητα τη βαρύτητα των δαχτύλων μου, σταδιακά. Ωραίες εποχές και ωραία παιχνίδια. Είχα καταλήξει ότι ήμουν έξπερτ στην διακριτικότητα πάντως. Και μάλλον αυτό μου έχει μείνει κουσούρι μέχρι τώρα σε πολλούς τομείς. Γι αυτό με ενοχλεί η αδιακρισία και η ακρισία τόσο. Μάλλον… Σε σημείο που τα βάζω με τον εαυτό μου. Γιατί όλα τελικά γυρνάνε σε εμάς. Ξεκινάνε και γυρνάνε στον τόπο του εγκλήματος. Το μυαλό μου…

Μάλλον κάπως έτσι αποκοιμήθηκα, πριν προλάβω να καταλήξω αν μια γιόγκα θα με έκανε να χωνεύω καλύτερα μπριζόλες, αναποδιές και αδιακρισίες, μουλαροσυμπεριφορές και καφρίλες, ώστε να μην με σηκώνει αχάραγα το υποσυνείδητο που τις μικρές ώρες βγαίνει από την υπό – κατάσταση και με βάζει σε hyper mode.

Το πρωί μέσα στο τρέξιμο δεν θυμόμουν επιμελώς τίποτα. Ούτε τον συγγραφέα μέσα μου, που με έβαλε να αραδιάσω λέξεις στο κινητό μου, ούτε τις σκέψεις που με νανούρισαν για λίγο ακόμα.

Μέχρι που κάμποσες μέρες μετά, ψάχνοντας ξεχασμένους κωδικούς – ως συνήθως – άνοιξα τα notes και έπεσα στην κάτωθι, υπό την επήρεια ναρκωτικών αράδα:

Τι επικό βιβλίο να σου κάτσει από αυτή τη λίστα ασυναρτησίας; Μόνο κάτι σουρεάλ ιστορίες τρόμου. Αποτυχημένες πριν καν αρχίσουν. Απογοητεύτηκα…

Μέσα στο ημίφως ως συνήθως… μπορείς να είσαι ό,τι γουστάρεις. Μια μέρα ξυπνάς η Περλ Μπακ, την άλλη κάνεις ένα γερό μπακ απ σε όλες τις φοβίες και τις ιδιοτροπίες σου. Παραπονιέμαι συχνά ότι δεν θυμάμαι τα όνειρά μου. Κανένα… παρά μόνο αυτά που με ταράζουν. Ένα όνειρο της προκοπής δεν μου κάθεται πλέον, ούτε στον ύπνο μου και πολύ φοβάμαι ούτε στον ξύπνιο μου. Ή εγώ έχω γίνει πολύ απαιτητική ή όντως τα περισσότερα, αναρχοαυτόνομα απωθούνται στα βαθιά Υπό των υποΑσυνειδήτων, μη και αφήσουν ίχνη και μας τρομάξουνε ανεπιστρεπτί.

Και αραδιάζουμε λέξεις, αποφάσεις, στάσεις και ενστάσεις χωρίς νόημα κατά μεσής της ζωής μας και μετά αναρωτιόμαστε τι φταίει που οι βαλεριάνες αρχίζουν να γίνονται οι καλύτεροί μας φίλοι. Στην καλύτερη εκδοχή.

Η δασκάλα μου και πολύ αγαπημένη φίλη πλέον, μου είχε πει ότι γουστάρει πολύ, που όταν ξεκινάει να διαβάζει κείμενά μου, από αλλού αρχίζουν κι αλλού καταλήγουν κι όμως βγάζουν νόημα. Πολύ θα ήθελα να πιστέψω ότι κι αυτό το κείμενο ανήκει στην παραπάνω κατηγορία. Γιατί πολύ το ψάχνω τελευταίως, τι φταίει που γίνεται άτσαλος ο ύπνος μου. Κι αν στην τελική αξίζει να ξυπνάω όποτε να ‘ναι για να σκαλίζω σκέψεις που δε βγάζουν νόημα ποτέ στο πρώτο ξημέρωμα και δεν μου πετυχαίνουν ούτε ένα καθωσπρέπει ημέρωμα.

Άσε που ακόμα μεγάλος συγγραφέας δεν έγινα, και το best seller άργησε μια μέρα. Κι αν φταίνε οι μπανάλ σημειώσεις  στο φωτεινό της οθόνης, να το γυρίσω στη βιντατζιά ενός δερμάτινου σημειωματαρίου. Κατά προτίμηση κόκκινου να φαίνεται στο σκοτάδι. Με σελίδες κενές χωρίς γραμμές, για να τσεκάρω προς τα που κινείται η αισιοδοξία της γραφής μου. Και το σουρεάλ της συγγραφής μου. Που δεν θα τυπώσω ποτέ και θα ξεθάψουν οι θαρρετοί μου απόγονοι από το βάθος ενός μόνου συρταριού που απεγνωσμένα ψάχνει…

Εντυπωσιακός επίλογος, save draft, publish…

N.M.

Comments

comments