Το Φιλί – Αναστασία Κορινθίου

Ένα φιλί… ένα φιλί με γεύση καφέ και κουλουράκι βανίλιας.
Ένα φιλί σαν ρόδα λούνα παρκ που σε στροβιλίζει και εσύ γελάς με τον άφοβο φόβο, που κάνει πεταλούδες στο στομάχι σου να πετούν.
Ένα φιλί που και εσένα πεταλούδα πολύχρωμη σε κάνει… και αυτό φως σκοτεινό σε τραβά στα ύψη του βυθού του!
Ένα φιλί… που δεν σταματά τον χρόνο, μα προχωρά μαζί του και σε συντροφεύει όλη μέρα, όλη νύχτα, που ολόκληρη σε αφήνει και όχι μισή, ανήμπορη, μόνη.
Ένα φιλί που σε πιάνει από την μέση να χορέψετε στην βροχή ταγκό, που σου χαϊδεύει τα μαλλιά και σου ψιθυρίζει με ανάσες κοφτές “σε θέλω, σε χρειάζομαι”
Ένα φιλί που στέκεται απέναντι σου όχι σαν εχθρός, επαίτης, δυνάστης, άρχοντας και ζητιάνος μα ισότιμα σαν φίλος -εραστής -σύντροφος – άνθρωπος απλός και πολύπλοκος!
Ένα φιλί που δεν είναι έγχρωμο  μα μαυρόασπρο, που φορά κόκκινο κραγιόν και καπνό, που μεθά με αλκοόλ και θάλασσα…
Ένα φιλί… που φυλαχτό το κρεμάς στον λαιμό σου δίπλα στην φεγγαρόπετρά σου, να λάμπει πιο πολύ από αυτήν και να ζηλεύουν τα φεγγάρια του κόσμου τούτου…
Ένα φιλί που παίζει κυνηγητό και πέφτει και χτυπά, που ζωγραφίζει με κραγιόνια την ζωή και λερώνει το λευκό μπλουζάκι, που χτίζει στην άμμο πυργάκια και μετά ανάβει μια φωτιά να ζεσταθεί η ψυχή βλέποντας τα άγρια κύματα…
Ένα φιλί… που όλη μέρα σου τραγουδά, που ξορκίζει φόβους ντυμένους τα λευκά να κάνουν λοβοτομή στα θέλω , με ένεση ένα πρέπει.
Ένα φιλί κόντρα στις λογικές του κόσμου, όρτσα στους ανέμους που απαιτούν θυσία οι θεοί για να τους ζήσεις και να γευτείς την αλμύρα τους…
Ένα φιλί… που σου ουρλιάζει σε αγαπώ, που έρωτα κάνει μαζί σου χωρίς κορμί, μα με ψυχή ντυμένη λευκό λινό τσαλακωμένο φόρεμα μια πεθυμιά…

Ένα φιλί σαν σχολική κοπάνα, σαν μυστικό κοριτσίστικο, σαν το πρώτο χτυποκάρδι από βλέμμα αγοριού, σαν το πρώτο άγγιγμα στην σάρκα κοριτσιού – λευκού!
Ένα φιλί… θύελλα και βροχή, αστραπή και πόλεμος σώμα με σώμα, σαν άγγελος χωρίς φτερούγες, σαν ημίθεος χωρίς “μη”, σαν θνητός χωρίς θάνατο!
Ένα φιλί…
Ξέρεις…
Από αυτά που δεν τόλμησες και που πάντα θα μετανιώνεις…
Ενα φιλί…
Ξέρεις…
Από αυτά που αν τα γευτείς τα καταδικάζεις μόνος σου στην εξορία της μνήμης, γιατί δεν είναι βολικό να ξεβολεύεσαι την άνεση ενός στριμώγματος στους δείχτες του ρολογιού της κάθε μέρας.
Ένα φιλί… που έκλεψες και όμως στο είχαν δώσει…
Ένα φιλί… που έδωσες και όμως στο έκλεψαν…

Comments

comments