Ειρήνη Παγώνη Λούτη: «Η Τέχνη είναι για χαρά, για αναζήτηση, για μηνύματα, για συναισθήματα, για ερωτήματα, και ανθεί σε καιρούς ανοιξιάτικους και ανθηρούς».

 

Η Ειρήνη Παγώνη Λούτη δημιούργησε εντός του Κέντρου Συλλογικής Καλλιτεχνικής Δραστηριότητας ΣΥΝ και παρουσιάζει έως τις 31 Οκτωβρίου την έκθεση – project «42 μίλια δρόμος». Η ίδια πολυτάλαντη και πολυπράγμων ασχολείται με πολλές μορφές τέχνης για τις οποίες έχει διακριθεί με σημαντικά διεθνή βραβεία. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μας μιλά όχι μόνο για το τωρινό της εγχείρημα και τη μέχρι τώρα πορεία της, αλλά και για την Τέχνη σε καιρούς κρίσης.

Σε διάλεξε ή διάλεξες την Τέχνη και για ποιο ή ποιους λόγους;

Πιστεύω, ότι επιλογή, μπορεί να κάνει μόνον ένας ελεύθερος άνθρωπος, δηλαδή αυτός που είναι απελευθερωμένος από περιοριστικές πεποιθήσεις. Κανείς δεν είναι σε απόλυτο βαθμό. Εγώ, απλά με κάποιον παράξενο μη συνειδητό  τρόπο, γνώριζα, τι δεν ήθελα να κάνω, τι δεν ήθελα να γίνω στην ζωή μου. Απλά οδηγήθηκα από ένα εσωτερικό ψυχανέμισμα στην Εικαστική Τέχνη.

Ποια είναι τα υλικά με τα οποία δημιουργείς και οι τεχνικές που ακολουθείς;

Από το 1998 και μέχρι σήμερα, εργάζομαι με ελαστικές μεταλλικές ύλες αλουμινίου, ακρυλικά χρώματα και σμάλτα, κατασκευάζοντας ανάγλυφες και γλυπτικές εγκαταστάσεις, και video art.

Ποιες είναι οι αιτίες ή οι αφορμές της έμπνευσης σου γενικότερα, αλλά και ειδικότερα για την έκθεση – project «42 μίλια δρόμος» που παρουσιάζεις;

Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, και θα προσπαθήσω να το εκφράσω με το λακωνικότερο τρόπο που μπορώ. Η  έμπνευση είναι ένα σύνθετο αποτέλεσμα συνειδητής εργασίας, γνώσης, δομημένης προσωπικότητας, μοναχικότητας, ησυχασμού, σιωπής, εμμονής, αναζήτησης, διαχείρισης  ερεθισμάτων, πολιτικής στάσης βίου. Τα «42 μίλια δρόμος», είναι η πορεία αυτής της ομάδας με την ονομασία «Κέντρο Καλλιτεχνικής Συλλογικής Δραστηριότητας ΣΥΝ» από το 1975 που δημιουργήθηκε μέχρι σήμερα, αλλά ταυτόχρονα είναι και η πορεία της Ελληνικής Κοινωνίας αυτά τα 42 χρόνια της μεταπολίτευσης, με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνομαι και τα εκφράζω στην συγκεκριμένη έκθεσή μου. Είναι ένα πολιτικό έργο? Μα πολιτική είναι τα πάντα, από τον τρόπο που ντυνόμαστε, που λειτουργούμε, και τελευταία από τον τρόπο που ψηφίζουμε.

Η πρωτοτυπία της έκθεσης βασίζεται στο γεγονός ότι δημιουργήθηκε εντός του χώρου που εκτίθεται, λίγες μέρες πριν τα εγκαίνιά της. Πόσο εύκολο ή δύσκολο εγχείρημα μπορεί να αποδειχτεί μια τέτοια ιδέα;

Δεν θα ήθελα να διεκδικήσω την πατρότητα καμιάς πρωτοτυπίας. Άλλωστε η κατασκευή του έργου, όπως το εμπνεύστηκα, ήταν αδύνατον να κατασκευασθεί στο ατελιέ μου, καθώς είναι εφαρμοσμένο ακριβώς στον χώρο του ΣΥΝ. Ωστόσο η πρόθεσή μου ήταν να γίνει στον χώρο για να έχω τις δονήσεις και τα ερεθίσματα αυτών των χρόνων που πέρασαν. Όχι σαν φαντάσματα που σε στοιχειώνουν, αλλά σαν ζωντανές οντότητες του σήμερα. Δεν μπορώ να σας πω αν ήταν δύσκολο. Ξέρω μόνον, ότι από τον Ιούνιο του 2017 που είχα αυτήν την ιδέα, την πάλευα στο κεφάλι μου μέχρι την στιγμή που μπήκα στον χώρο, με ένα σωρό προαποφασισμένες ιδέες. Στην συνομιλία μου με το έργο όμως κατά την διάρκεια της κατασκευής, πολύ λίγα πράγματα από τα προαποφασισμένα κράτησα.

Ποιους εσωτερικούς σου κώδικες θα αποκωδικοποιούσες στους θεατές των 42 μιλίων σου, προκειμένου να τους κάνεις συνοδοιπόρους στο projectσου, αλλά ταυτόχρονα να τους ανοίξεις δρόμους για την παραγωγή δικών τους ιδεών, σκέψεων, απόψεων σχετικά με αυτό;

Θα σας πω εδώ, ότι μέσα από το χρώμα, τις διαφορετικές φόρμες, τις διαφορετικές συνθέσεις κάθε δεκαετίας στο έργο μου, οι θεατές , προσέγγισαν ικανοποιητικά αυτό που έχω αποτυπώσει. Φυσικά, στην ερώτηση, πες μας περισσότερα, εξήγησέ μας, με πολύ χαρά το έκανα, και το κάνω πάντα, με όσον το δυνατόν πιο απλά λόγια.

Ποιοι είναι οι στόχοι που θέτεις κάθε φορά που εκθέτεις;

Ο στόχος μου κάθε φορά είναι η φόρμα μου, δηλαδή το τελικό αποτέλεσμα, να εκφράζει το περιεχόμενο, δηλαδή την αρχική μου πρόθεση.

Έχοντας εμπειρίες όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, μπορείς να μας πεις τη δική σου άποψη σχετικά με τις θετικές ή αρνητικές πλευρές, όταν εκθέτεις εντός ή εκτός Ελλάδας;

Νομίζω ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά στο κοινό. Οι άνθρωποι παντού, απέναντι στην Εικαστική Τέχνη, είναι στο ίδιο ακριβώς ποσοστό αμύητοι ή μυημένοι.

Όντας πολυπράγμων, έχεις ασχοληθεί και με άλλες μορφές τέχνης, αποκομίζοντας και διεθνή βραβεία. Μίλησέ μας για τις διαφορετικές δραστηριότητες σου και υπάρχει τελικά κάποια μορφή τέχνης που θεωρείς ότι σε «αγγίζει» περισσότερο;

Έχω κάνει πολύ θέατρο, σαν σκηνογράφος και ενδυματολόγος. Μου αρέσει η διαδικασία προετοιμασίας του θεάτρου, γιατί σαν συλλογική δραστηριότητα,  είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από την μοναχικότητα του ατελιέ. Ωστόσο η Τέχνη που με εκφράζει περισσότερο είναι ο κινηματογράφος. Σαν σκηνοθέτης φυσικά. Όχι σαν ηθοποιός. Δεν μου αρέσει η «ΣΚΗΝΗ»… το μπροστά δηλαδή. Ίσως γι’ αυτό κάνω video art. Όσο για τον κινηματογράφο, πιθανότατα σε μια επόμενη ….ενσάρκωση !!!

Πόσο λυτρωτική μπορεί να αποδειχτεί η Τέχνη σε μια εποχή κρίσης; Είναι το ίδιο λυτρωτική και για εκείνον που την ασκεί και για εκείνον που την παρακολουθεί;

Δεν πιστεύω στις λυτρώσεις. Αυτές είναι μόνον στις θρησκείες για τους βαθειά θρησκευόμενους. Η Τέχνη είναι για χαρά, για αναζήτηση, για μηνύματα, για συναισθήματα, για ερωτήματα, και ανθεί σε καιρούς ανοιξιάτικους και ανθηρούς. Για τον καλλιτέχνη δημιουργό είναι αγωνία, εσωτερική ανάγκη. Η Τέχνη χρειάζεται υλικό πλούτο και ελευθερία. Τίποτα από τα δύο αυτά δεν υπάρχει σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας. Καταλαβαίνω ότι δεν είμαι και πολύ ευχάριστη με αυτά που λέω, αλλά αυτή είναι η άποψή μου.

Υπάρχει κάτι, που θα μπορούσε να σε απομακρύνει από τις καλλιτεχνικές σου δραστηριότητες ή που θα σε μπορούσε να σε απογοητεύσει οδηγώντας σε έστω σε ένα «διάλειμμα»;

Το διάλειμμα είναι απαραίτητο. Πρέπει να πάρεις μια απόσταση από αυτό που έκανες  εχθές, να βρεθείς σε κατάσταση «δημιουργικού κενού», για να ξεκινήσεις το επόμενο ταξείδι. Είναι όπως όταν χωρίζεις από μια σχέση. Χρειάζεσαι χρόνο να πας με καθαρή καρδιά και μυαλό στην επόμενη. Δεν είμαι άνθρωπος που απογοητεύομαι. Με εξαγριώνει και με πικραίνει η αδικία. Αυτό μόνον.

Ποιο είναι το μότο σου που σε εκφράζει στη Ζωή και στην Τέχνη;

«Ήθος ανθρώπω δαίμων».

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για την έκθεση «42 μίλια Δρόμος»:

ΚΕΝΤΡΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ

συν

Τοσίτσα 17, Εξάρχεια,

106 83 Αθήνα

Διάρκεια: 25 Σεπτεμβρίου – 31 Οκτωβρίου 2017

Ώρες λειτουργίας:

Δευτέρα έως Κυριακή: 19:00 – 22:00

Τετάρτη: ΚΛΕΙΣΤΑ

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

 

Comments

comments