Χάσμα γενεών: μια εκ βαθέων αυτοκριτική – Μαρία Μιχελάκη

Βροχερό απόγευμα Οκτωβρίου, συνοδεία λευκής γερμανικής μπύρας, με μια παρέα πενηντάρηδων, full συνδεδεμένων στο wifi του καταστήματος, να εκφράζουν παράπονα και μόνο παράπονα για τα έφηβα παιδιά τους.

Να λένε, να λένε, που δεν κάνουν αυτό, που δεν κάνουν εκείνο, που δεν σέβονται τίποτε και δεν αναγνωρίζουν τους κόπους των γονιών τους…
Λουφάζω και τους παρατηρώ με τι πάθος κρίνουν και κατακρίνουν τη νέα γενιά, τα φρέσκα μυαλουδάκια.

Οι σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου και δεν μιλάω πριν τις βάλω σε τάξη.

Μα εμείς δεν τα μεγαλώσαμε;

Πρώτοι εμείς δεν καταγράψαμε στο μυαλό τους τις αξίες και το ήθος που πρέπει να έχουν;

Εμείς δεν είπαμε να μου μιλάς ελεύθερα, να μη με φοβάσαι; Ο σεβασμός κερδίζεται, η αγάπη δεν επιβάλλεται και οι άνθρωποι δεν είναι κτήμα μας.
Η δική μας γενιά αμφισβήτησε τα πάντα, δεν είπε “κάθε Κυριακή θα τρώμε μαζί” δεν υποχρέωσε το παιδάκι που δεν ήθελε να παραβρεθεί κάπου να έρθει “με το ζόρι”, του έδειξε ότι δεν υπάρχουν υποχρεώσεις και δη κοινωνικές, όπως εμάς μας ανάγκαζαν να βρισκόμαστε σε βαρετές κοινωνικές συγκεντρώσεις.

Δεν τα υποχρεώσαμε να νηστεύουν, είπαμε “Θεός δεν υπάρχει”, “οι δάσκαλοι είναι όλοι άχρηστοι και βαριούνται”, “οι πολιτικοί ψεύτες”, ε λοιπόν ποιο πρότυπο να ακολουθήσουν; Η τηλεόραση συνέχεια ανοιχτή με άχρηστα σκουπίδια, φθηνές παραγωγές τηλεπαιχνιδιών και στημένων διαγωνισμών ταλέντων και reality κλειδαρότρυπας. Τα σωστά πρότυπα εξαφανισμένα σε ψιλά γράμματα σε χρεωκοπημένες εφημερίδες που δεν κυκλοφορούν πια. Οι Βιβλιοθήκες μίκρυναν και οι ντουλάπες-δωμάτια-βεστιάρια μεγάλωσαν.
Μεγαλώσαμε παιδιά με πάρα πολύ ελευθερία και χωρίς καθωσπρεπισμούς και τώρα ψάχνουμε σεβασμό και υπακοή. Μα το να μας υπακούσουν έρχεται σε αντίθεση με ότι τους είπαμε, με ότι τους διδάξαμε.

Και πραγματικά, ποιος θέλει να τον υπακούει το παιδί του καταπιεστικά ενάντια στα θέλω του; Τους φαντάζομαι να απαντούν όλοι ότι, όχι δεν εννοούν αυτό.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος από εμάς γύρισε πίσω στα 16 χρόνια του να θυμηθεί πως ήταν;

Άραγε αναλογίζεται κανείς μας πόσα λάθη έκανε, αν έμαθε από αυτά, τι σκεφτόταν τότε, ποιες προτεραιότητες είχε; Άραγε σκεφτόμαστε καθόλου;

Είναι πράγματι αυτή η γενιά τεμπέλικη περισσότερο από εμάς, είναι λιγότερο ικανή είναι λιγότερο έξυπνη, συναισθηματικά ανάπηρη;

Δώστε τους λίγο χρόνο να βρουν το δρόμο τους σαν ελεύθεροι άνθρωποι, έτσι όπως μεγάλωσαν με ό,τι εφόδιο εμείς τους προσφέραμε με τη δική μας συνεχή συμπαράσταση σε όλες τους τις φάσεις. Τίποτε άλλο δεν έχουν να κρατηθούν. Αν κι εμείς τα κρίνουμε και τα απορρίπτουμε συνεχώς που θα πάνε;

Μου θυμίζει τη γιαγιά που μπουκώνει το εγγονάκι της φαγητά και γλυκά κι ύστερα παίρνει τηλέφωνο τη μαμά κρυφά και της κάνει παράπονα ότι το παιδί πάχυνε!

Comments

comments