Κάνε μου λιγακι… like! – Νατάσα Γκουτζικίδου

Όταν ήμουν παιδί, άκουγα για το περίφημο 2000 μ. Χ. που θα σηματοδοτούσε την έναρξη μιας νέας εποχής.

Κατ’ άλλους, το τέλος του κόσμου και όλα τα σχετικά.

Ανάμεσα σε άλλα πάντως, ήταν η εποχή στην οποία ταξίδευαν οι κινηματογραφικές μηχανές του χρόνου ενώ ο άνθρωπος είχε αντικατασταθεί από  ρομπότ, ζούσε με εικονικούς συντρόφους και λουζόταν ό,τι άλλο προέκυπτε στη φαντασία του σεναριογράφου

Θεωρητικά, μπορεί να μην συνέβη τίποτα από όσα πίστευε ο τύπος και ο άνθρωπος να μην αντικαταστάθηκε παντελώς από μηχανές ή ρομπότ, αλλά σίγουρα μέρος της ανθρώπινης φύσης αντικαταστάθηκε από τους υπολογιστές.

Δεν θα αναφερθώ σε όλα αυτά που κάνει ο άνθρωπος με τη βοήθεια ενός υπολογιστή αλλά σε όλα αυτά που δεν κάνει, όπως το να φλερτάρει με τον παραδοσιακό τρόπο, ρε αδελφέ.

Και ποιος είναι αυτός;

Μπαίνεις σε ένα μπαράκι, βλέπεις την κοπέλα που σου αρέσει και πας να της μιλήσεις. Να της ζητήσεις το τηλέφωνό της, να την κεράσεις ένα σφηνάκι, να προτείνεις ραντεβού.

Εμείς οι παραδοσιακοί θα συμφωνήσουμε πως αυτό πάει και τελείωσε.

Σήμερα, όλοι φλερτάρουν μέσω υπολογιστή – ακόμα και αν βρίσκονται στον ίδιο χώρο.

Μην μου πείτε πως δεν έχετε δει εν δυνάμει ζευγάρια στον ίδιο χώρο να ανταλλάσσουν like στις φωτογραφίες που ανεβάζουν ταυτόχρονα στους λογαριασμούς τους αλλά ούτε γεια;

Σήμερα, το φλερτ γίνεται πίσω από την ασφάλεια ενός υπολογιστή.

Είναι ένα είδους θεάτρου, αφού και εκεί υποδύεσαι έναν ρόλο.

Μπορείς να είσαι ο ψηλός, καλογυμνασμένος Γιώργος με την καλή δουλειά και το ακριβό αυτοκίνητο-γιατί ως γνωστόν στο διαδίκτυο κυκλοφορούν δεκάδες φωτογραφίες αληθινών αυτοκινήτων ή γιατί όχι, να σουφρώσεις μία από το προφίλ κάποιου άλλου- η γοητευτική Μαρία που μιλάς τρεις ξένες γλώσσες και δήθεν βρίσκεις αδιάφορη τη ζωή γιατί εσύ την έχεις ‘φάει’ το κουτάλι στο πεζοδρόμιο της ζωής και όποιος άλλος προστάξει η φαντασία σου.

Όλες οι σχέσεις αυτού του είδους αρχίζουν ένα βράδυ σε κάποιο μπαρ- αν είσαι αρκετά τυχερός και σου προκύψει κανονική οπτική επαφή του τύπου ‘Σε είδα, με είδες και τώρα, ας σου κάνω και ένα αίτημα φιλίας. Έχεις Facebook, έτσι δεν είναι;’. Διαφορετικά, βλέπεις μια ωραία φωτογραφία με τον ωραίο ή την ωραία γκόμενα και λες ‘ας αποδεχτώ το αίτημα’. Τόσο απλά, σαν να αγοράζεις ένα κιλό πατάτες.

Ο συνειρμός καθόλου τυχαίος, ‘κολλάει’ στην ‘καυτή’ πατάτα που συνήθως κρύβεται πίσω από την ωραία καλοκαιρινή φωτογραφία με τους κοιλιακούς ή τα καλογυμνασμένα οπίσθια.

Κάπως έτσι, καταλήγεις να περνάς ώρες ατελείωτες μπροστά σε έναν υπολογιστή.

–‘Καλά, έκανες αίτημα φιλίας στην Κατερίνα;’ (πέφτει η πρώτη σκηνή ζηλοτυπίας)

–Ρε μωρό, το ξέρες το τάδε μπαράκι; Να πάμε και μαζί, είδα μια κοινοποίηση παρουσίας σου. Δεν κάνουμε και μία και καλά πως είμαστε μαζί, να σκάσουν οι φίλοι;

Στο ενδιάμεσο όλων αυτών των συζητήσεων που θυμίζουν κάτι σε ζευγάρι παλιών καλών εποχών αλλά δεν είναι, πηγαινοέρχονται φωτογραφίες με διάφορα σημεία του σώματος σε κοινή θέα, του τύπου ‘πάρε έναν μεζέ μέχρι να με συναντήσεις’.

Στην πραγματικότητα, ο μόνος ‘μεζές’ που παίρνεις, είναι αυτός.

Το άτομο του ενδιαφέροντός σου δεν θα σε συναντήσει εύκολα, είτε επειδή έχει άλλη ζωή, ‘κανονική’, είτε επειδή δεν έχει σχέση με το άτομο που έχει παρουσιάσει πώς είναι, είτε επειδή όλο αυτό είναι τόσο ασφαλές που δεν υπάρχει λόγος να τρέχουμε τώρα.

Ώσπου μια μέρα, συμβαίνει το άλλοτε αυτονόητο- να έρθει δηλαδή ένας κανονικός άνθρωπος να σου ζητήσει ένα κανονικό ραντεβού σε ένα κανονικό μέρος, μια κανονική ώρα κοιτώντας σε στα μάτια και εσύ, άμαθος καθώς είσαι, δεν ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς.

Μάλιστα, δεν ξέρεις.

Δεν ξέρεις τόσο πολύ, που νομίζεις πως είναι ακόμα και φάρσα.

Μα έλα που δεν είναι και εσύ αντί να κάνεις το παραμικρό, να δείξεις πως ο Θεός σου έδωσε λαλιά, κάθεσαι σαν τον χάνο και τον κοιτάς με στόμα ανοιχτό, σίγουρος πως ο άνθρωπος απέναντί σου είναι αλλήθωρος και δεν απευθύνεται σε σένα.

Μόνο που αυτός δεν είναι το πρόβλημα, ούτε το έχει.

Μάντεψε ποιος το έχει και ποιος είναι.

Σε μια εποχή όπου όλα μεταβάλλονται, φαντάζομαι πως βρίσκεις κι εσύ εξίσου αδύνατο να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και ψάχνεις να βρεις σε ποια ειδικότητα πρέπει να πας τον ‘παθόντα’ αλλά να πάρει η οργή! Αληθινός είναι.

Ένας κανονικός άνθρωπος που θέλει να σου μιλήσει, να σου κρατήσει το χέρι, να πιει ένα ποτό μαζί σου αληθινά και όχι στη ‘Φάρμα’ του υπολογιστή σου να παριστάνετε εσύ την αγρότισσα και αυτός τον αγρότη, που δήθεν κάνουν σεξ πάνω στο εικονικό σανό.

Προς το παρόν, επειδή νιώθω πως ανήκω κι εγώ σε αυτούς που τρώνε σανό, θυμήθηκα ένα ανέκδοτο.

-Τα έμαθες για τον Νίκο και την Ελένη; Χώρισαν.

-Όχι, ρε. Περνούσαν τόσο ωραία στο Facebook.

Comments

comments