Πορτοκαλανθοί σα νυχτολούλουδα με ήλιο – Νατάσσα Μανίτσα

Κανονικά δεν ήταν μέρα ιδανική για να γράψω σήμερα.

Ήταν από αυτές τις μέρες, τις μαχμουρλίδικες, που χωρίς να σου φταίει τίποτα, φταίνε τα πάντα. Που έχεις στο μυαλό σου να διεκπεραιώσεις ένα σωρό σπαστικές υποχρεώσεις, και αφήνεις τη σκέψη να σε καταπιέζει, ενώ αναβάλλεις συνειδητά τα πάντα για αύριο, για μεθαύριο, για τον άλλο μήνα…

Έτσι, να σέρνονται οι υποχρεώσεις γαμώτο, γιατί δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, κανονικά.

Την Άνοιξη μόνο ανεπαίσθητες, καλοκαιρινές σε απόχρωση σκέψεις πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερες.

Κι όμως εκεί μετά τις Πασχαλινές διακοπές, στοίβα οι λογαριασμοί, ΔΕΗ, ΟΤΕ, τράπεζες, τηλέφωνα… δε θέλω, λέμε.

Κάπως έτσι ήταν η μη ιδανική για γράψιμο μέρα. Που ήταν για γράψιμο κανονικά, αλλά για από το άλλο… το γράψιμο το αδια-φορΤικό, αυτό το εντόνως σπαστικό. Που κρέμεται από πάνω σου σαν σύννεφο ΙΧ, να σε λερώσει με στάχτινες σταγόνες. Που όταν στεγνώνουν αφήνουν σκόνη. Αλλεργική.

Στριμώχτηκαν οι ώρες άβολα σε άνευρες φάσεις και στιγμιότυπα που δεν θα τα αναπολείς αύριο όταν ξυπνήσεις.

Από αυτά που καταχωνιάζεις σε κατακάθια καφέ, και ξεπλένεις αδέξια με νερό, γιατί η κούπα του καφέ οφείλει τη μάκα της σε σκοτούρες ακαθάριστες.

Που ανανεώνονται κάτι μέρες σαν και τη σημερινή… με την περίεργη ησυχία και την μουντή φασαρία.

Και εκεί που όλα έμοιαζαν συνηθισμένα όμοια, καθώς σε φώναζε ο μηχανικός δρόμος της επιστροφής στα γνωστά σου λημέρια… οι πορτοκαλιές στο πιο ανυποψίαστο δρομάκι είχαν ανοιξιάσει μπουμπουκωτά και μοσχομύριζαν την ατμόσφαιρα με μια αταίριαστη με το υπόλοιπο τοπίο, φρουτένια μυρωδιά.

Λουσμένο το αυτοκίνητο σε άνθη που την έκαναν για βόλτα και βολεύτηκαν άναρχα επάνω στο παρπριζ, περίμενε να βάλεις μπρος τη μηχανή, για να πετάξουν τα ανθάκια πιο μακρινά και άερινα, σε πορεία έστω και στιγμιαία διαφορετική από το νόμο της πιο λουλουδιαστής  κι ανάλαφρης βαρύτητας.

Στο πρώτο γκάζι κάποια πέταξαν γύρω, κάποια μπήκαν μέσα από το παράθυρο.

Και μύριζε η εθνική οδός όλη άνθη πορτοκαλιάς, κι όπως σουρούπωνε έτσι μαγευτικά θυμήθηκα τη δασκάλα μου, που συχνά μου λέει ότι όταν ξεκινάω να γράφω άλλα περιμένει κι άλλα τη συναντάνε.

Κάπως σαν τη μέρα μου. Που ξεκίνησε αδιάφορα και προς το σούρουπο είχε αποκτήσει μυρωδιά. Είχε ανθίσει αναπάντεχα.

Και έγινε μια μέρα ιδανική για να γράψω.

Για τους πορτοκαλανθούς που σα νυχτολούλουδα με ήλιο, χόρευαν swing επάνω στο παρπρίζ μου.

Μόνο γι αυτά…

ΥΓ. Ελένη και Πάνο… έδεσε το άσμα, δε μπορούσα να αντισταθώ!

Comments

comments