Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Εντοπίσαμε τον Λάμπρο Φισφή στο Θέατρο Ακροπόλ, όπου κάθε Κυριακή βράδυ γίνεται το αδιαχώρητο στην παράσταση stand up comedy που παρουσιάζει, εδώ και λίγες εβδομάδες, με τίτλο “Δες το Θετικό + Μωρό”!
Στην προσπάθειά του να βρει τις θετικές στιγμές της ζωής, υπεραναλύει τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, βάζει στο μικροσκόπιο τα ασήμαντα πράγματα που μας ενοχλούν, αυτοσαρκάζει τις αδυναμίες του και καυτηριάζει οτιδήποτε συνωμοτεί εναντίον της ευτυχίας μας. Ενώ, φέτος μας μυεί και στον κόσμο της πατρότητας με νέα κείμενα για τις εμπειρίες ενός νέου πατέρα…!
Αντί συνέντευξης, του ζητήσαμε να αναρτήσουμε ένα από τα κωμικά κείμενα του, που έχει γράψει πρόσφατα:
Και ιδού:
“Οι Έλληνες είναι κάτι που λατρεύω και μισώ ταυτόχρονα. Πιστεύω πως είμαστε ένας καταπληκτικός λαός με πολλά θετικά αλλά και κάμποσα αρνητικά.
Ας ξεκινήσω με κάτι που λατρεύω στον Έλληνα. Ο Έλληνας είναι ένα εκδηλωτικό ον που, όταν βρίσκει κάτι αστείο, δεν θα τσιγκουνευτεί το γέλιο του. Θα τον ακούσεις να γελάει θα δεν θα ξέρεις, από τον ήχο που βγάζει, αν διασκεδάζει ή αν πεθαίνει. Βγάζει μια ξεψυχισμένη ανάσα και δεν ξέρεις αν πρέπει να τη θεωρήσεις φιλοφρόνηση ή αν πρέπει να καλέσεις ασθενοφόρο. Κάποιες φορές, θα τον δεις να μην μπορεί να εκφράσει τη χαρά του μόνο με ένα απλό γέλιο και, ως αποτέλεσμα, αναγκάζεται να επιστρατεύσει τη βία, κοπανώντας σαν μανιακός το πόδι του ή τον διπλανό του.
Πάμε τώρα σε μερικά στραβά, γιατί η κωμωδία -δυστυχώς ή ευτυχώς- δεν προκύπτει από τα θετικά, αλλά από τα αρνητικά.
Ένα κακό του Έλληνα είναι ότι έχει μια περίεργη σχέση με τους νόμους. Εμείς οι Έλληνες θεωρούμε πως ένας νόμος δεν είναι εντολή, αλλά επιλογή. Τον εφαρμόζεις αν και όταν σου ταιριάζει.
Τρανταχτό παράδειγμα αυτού που λέω είναι ο νόμος για το κάπνισμα. Σε όλες τις χώρες απαγορεύσανε το τσιγάρο. Στην Ελλάδα απαγορεύσαμε τα τασάκια. Θεωρήσαμε πως αυτό που καταστρέφει την υγεία μας δεν είναι το τσιγάρο, αλλά το που στάζεις το τσιγάρο. Αν ζητήσεις τασάκι πλέον σε μαγαζί, σε κοιτάνε περίεργα. Λες κι είσαι κανένας εγκληματίας. Αντί για τασάκι, σου φέρνουν ένα γλαστράκι, ένα πιατάκι του ελληνικού, ένα πλαστικό ποτήρι με νερό, ένα σφηνοπότηρο, μια βρεγμένη χαρτοπετσέτα, σου δείχνουν απλώς το πάτωμα κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι. Οτιδήποτε έχουν, για να αποφύγουν το πρόστιμο. Γιατί, απ΄ότι φαίνεται, παίζει να μπει ελεγκτής, να δει ότι όλοι καπνίζουν και, όταν πει ο μαγαζάτορας ότι δεν έχει τασάκια, εκείνος να απαντήσει: “Ααα, οκ! Συγγνώμη, νόμιζα ότι είστε παράνομοι. Γράψε λάθος. Τα λέμε!”
Έχω δει επίσημη πινακίδα σε μαγαζί της επαρχίας, που έγραφε: “Απαγορεύεται το κάπνισμα από 1η Ιουλίου”. Πολλοί διαβάσατε αυτή την πρόταση και δεν εντοπίσατε κανένα πρόβλημα. Να σας βοηθήσω: δεν γράφει έτος. Αυτή η πινακίδα έχει ισχύ μόνο κάθε 1η Ιουλίου. Αν τη δεις 30 Ιουνίου, μπορείς να θεωρήσεις ότι η απαγόρευση ξεκινάει από την επόμενη μέρα. Αν τη δεις 2 Ιουλίου, θα σκεφτείς: Για του χρόνου λέει, μωρέ.
Άλλος ένας νόμος που ισχύει σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης είναι η διάβαση πεζών. Ξέρετε, μιλάω για αυτές τις άσπρες λωρίδες στον δρόμο, που όταν τις βλέπουμε εμείς, σκεφτόμαστε: Μα, καλά, ποιος ζωγράφισε ζέβρες στην άσφαλτο; Στην Ελλάδα υπάρχει μόνο μία διάβαση πεζών που όλοι σεβόμαστε, και αυτή βρίσκεται στο αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος”. Εκεί, θα σταματήσουν μέχρι και οι ταξιτζήδες για να περάσει ο τουρίστας. Το οποίο είναι μέγα λάθος. Γιατί ο τουρίστας εκείνη τη στιγμή καταγραφεί στο μυαλό του ότι στην Ελλάδα τα αυτοκίνητα σταματάνε στις διαβάσεις πεζών. Την επόμενη μέρα, που θα πάει να διασχίσει τη Βασιλίσσης Σοφίας κάνοντας ό,τι έκανε στο αεροδρόμιο, θα γίνει χαλκομανία.
Ένα άλλο κακό του Έλληνα είναι η συμπεριφορά του στις δημόσιες υπηρεσίες. Δεν θα αναφερθώ στους υπαλλήλους. Θα πρωτοτυπήσω και θα πω ότι το 50% των προβλημάτων και καθυστερήσεων στις δημόσιες υπηρεσίες οφείλεται σε εμάς. Μισό, μην κλείνετε το βιβλίο! Μην το πετάτε στα σκουπίδια! Ακούστε με λίγο!
Ναι, έχετε δίκιο, στις δημόσιες υπηρεσίες μάς ζητάνε εκατό έγγραφα. Αλλά εμείς είμαστε αυτοί που ξεχνάμε πάντα ένα έγγραφο και παζαρεύουμε επί ώρες για να μην χρειαστεί να πάμε σπίτι να το φέρουμε. Εμείς είμαστε αυτοί που λέμε ατάκες όπως: “Τι; Χρειάζεστε ταυτότητα για την εξακρίβωση στοιχείων; Η κάρτα μέλους από το Hondos Center δεν σας κάνει;”
Ναι, έχετε δίκιο, μας αναγκάζουν να ψάχνουμε το αρμόδιο τμήμα σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς, αλλά εμείς είμαστε αυτοί που θέλουμε το πρωτόκολλο και, αντί να πάμε στο πρωτόκολλο, το παίζουμε χαζοί και πάμε σε όποιον γκισέ έχει λιγότερο κόσμο. Εμείς είμαστε αυτοί που όταν μας λένε “Δεν είναι εδώ το πρωτόκολλο”, απαντάμε με το “Τώρα μου το λέτε αυτό; Περιμένω εδώ και τέσσερις ώρες στην ουρά”. Εμείς είμαστε αυτοί που, μέσα στις τέσσερις ώρες που περιμέναμε, το παίζουμε ότι και καλά δεν είδαμε την τεράστια πινακίδα που γράφει “ΟΧΙ ΕΔΩ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ”.
Ναι, έχετε δίκιο, οι ουρές είναι τεράστιες, αλλά εμείς είμαστε αυτοί που κλέβουμε σειρά λέγοντας: “Μία ερώτηση θέλω να κάνω”. Εμείς είμαστε αυτοί που κατά βάθος αυτό που εννοούμε με τη συγκεκριμένη πρόταση είναι: “Γεια. Η ζωή μου είναι πιο σημαντική από τη δική σου. Είσαι αόρατος, δεν σε βλέπω”.
Εμείς είμαστε αυτοί που, όταν οι άλλοι στην ουρά τσατίζονται και μας βρίζουν, προσπαθούμε να βγούμε από πάνω λέγοντας: “Μπράβο, ωραίους τρόπους έχετε”.
Θα κλείσω με ένα τελευταίο κακό του Έλληνα. Την ανάγκη του να καπακώσει τον άλλο σε ότι και να λέει, έτσι ώστε να τον πείσει ότι ο ίδιος έχει περάσει χειρότερα. Την αντανακλαστική αντίδραση η οποία τον ωθεί κάθε φορά να διακόψει κάποιον λέγοντας κάτι που ξεκινάει με τη φράση “Αυτό δεν είναι τίποτα…”
Θες να μοιραστείς με κάποιον μια ιστορία απ’ όταν αρρώστησες και πέρασες δέκα μέρες στο κρεβάτι; Πριν προλάβεις να αρθρώσεις τις πρώτες σου λέξεις, θα ακούσεις κάποιον να λέει: “Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ, μια φορά, πέρασα δύο μήνες τυλιγμένος με γύψο. Έτρωγα από καλαμάκια για τρία χρόνια. Ακόμα και τώρα σε κώμα είμαι, μη με βλέπεις έτσι”
Θες να πεις σε κάποιον για εκείνη τη φορά που σου κλέψανε 50 ευρώ; Ντροπή σου! Κάνεις θέμα για τέτοιο ποσό; Μάλλον το κάνεις για να δώσεις πάσα σε κάποιον ώστε να πει: “Αυτό δεν είναι τίποτα. Εμένα, μια φορά, μου κλέψανε τρία σπίτια ταυτόχρονα, και το ίδιο βράδυ κάποιος μου έκλεψε το δεξί μου μάτι”.
Το αποκορύφωμα της ατάκας “Αυτό δεν είναι τίποτα…” θα το συναντήσετε όταν μια παρέα αντρών ξεκινήσει συζήτηση για τον στρατό. Με το που θα πει κάποιος τη δική του εμπειρία, αρχίζει μια αλυσιδωτή αντίδραση και ο ένας καπακώνει τον άλλο. Ιδού ένας ενδεικτικός διάλογος:
-Έκανα δωδεκάμηνο στη Θήβα, μες στο ψοφόκρυο.
-Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ έκανα 15 μήνες σε μια βραχονησίδα 20 εκατοστά από την Τουρκία.
-Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ έκανα 20 μήνες πάνω σ’ ένα βραχάκι και με πήγαινε 300 μέσα-μισή έξω.
-Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ έκανα 3 χρόνια πάνω σε ένα βότσαλο, με μόνη παρέα τον Wilson από το Cast Away.
-Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ έκανα 4 χρόνια στη Μόρντορ και κάθε πρωί στη σκοπιά με πηδούσε ο Σάρουμαν”.
