Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
«Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα» έγραφε ο Αντώνης Σαμαράκης στην συλλογή διηγημάτων του «Ζητείται ελπίς».
Πολλοί από εσάς μπορεί να θυμάστε αυτό το απόσπασμα από τα μακρινά 80`s χωρίς υποχρεωτικά να έχετε διαβάσει τον Αντώνη Σαμαράκη. Τότε που αυτές οι μεστές, γεμάτες οικονομία προτάσεις , είχαν αποτελέσει θέμα έκθεσης στις πανελλήνιες εξετάσεις. Ήταν 1984 κι ο κόσμος είχε ήδη κλειδαμπαρωθεί στα σπίτια του βλέποντας τηλεόραση. Η κοινωνική απομάκρυνση βρισκόταν σε κρίσιμο σημείο χωρίς να γνωρίζει που θα καταλήξει. Το απόσπασμα αυτό είναι πράγματι πολύ συγκινητικό και βαθύ, νομίζω όμως πως τελικά δεν ανταποκρίθηκε και τόσο στους φόβους μας και τις ανησυχίες εκείνης της εποχής. Κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος.
Δεν είναι εύκολο να το δει κανείς με μια πρώτη ματιά, όμως όσο κι αν ο σύγχρονος , φρενήρης , καταναλωτικός τρόπος ζωής, ωθεί την ανθρωπότητα προς την απομόνωση, οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να ενώνονται για πάντα. Ακόμα κι όταν τους χωρίζουν ωκεανοί και χιλιόμετρα γης, οι άνθρωποι τείνουν να ενώνονται. Με οποιοδήποτε τρόπο, ακόμα κι αν χρειάζεται να εφεύρουν το facebook! Ακόμα κι αν χρειάζεται να χωριστούν πριν εφεύρουν τον τρόπο να ξαναενωθούν!
Τι έκανε λοιπόν η κοινωνία για να αντιμετωπίσει την μοναξιά που ξεπηδούσε ανάμεσα από τις κολλημένες στέγες του Σαμαράκη; Εφηύρε τη μαζική κοινωνική δικτύωση. Θα έλεγε κανείς πως αυτή η εξέλιξη ήταν σχεδόν αναπόφευκτη. Απλώς δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Τα ανθρώπινα όντα τρελαίνονται να μοιράζονται τη ζωή τους. Για αυτό το λόγο εκατομμύρια γονείς σε όλο τον κόσμο μοιράζονται τις φωτογραφίες των παιδιών τους στο διαδίκτυο, παρά το γεγονός πως βουίζει ο τόπος για τους κινδύνους που απορρέουν από αυτού του είδους την έκθεση.
Οι άνθρωποι είναι όντα κοινωνικά, δεν μπορούν να ζήσουν μακριά ο ένας από τον άλλον. Για αυτό γίνονται φίλοι όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Γι αυτό αγαπούν και ξαναγαπούν και ξαναγαπούν όσες φορές και να πληγώνουν ο ένας τον άλλον.
Οι άνθρωποι θέλουν να τους παρατηρούν, τους αρέσει να τους παρατηρούν ακόμα κι όταν υποφέρουν. Γι’ αυτό δεν χάνουν ευκαιρία να ανεβάσουν τις ραγισμένες τους καρδούλες στα κοινωνικά δίκτυα, ακόμα κι αν μ` αυτό τον τρόπο δείχνουν πόσο ευάλωτοι είναι.
Οι άνθρωποι θέλουν να τους θαυμάζουν, για αυτό το λόγο μοιράζονται τις φωτογραφίες από τις διακοπές τους όσο κι αν διαμαρτύρονται οι υπόλοιποι που λιώνουν στις δουλειές τους. Με μαγιό, χωρίς μαγιό, με το καινούργιο μανικιούρ, με τη νέα τους βαφή μαλλιών.
Οι άνθρωποι θέλουν να μοιραστούν ακόμα και το θάνατο. Αυτό σχεδόν επιβάλλεται να το μοιραστούν. Είναι τόσο μεγάλος ο φόβος τους μήπως κάποτε εγκαταλείψουν τους άλλους ανθρώπους για πάντα, που όποτε συμβαίνει αυτό σε κάποιον άλλον, τρέχουν να συνδράμουν με λόγια παρηγοριάς μαζεύοντας τα πιο πολλά λάικ.
Η κοινωνικότητά του ανθρώπου ήταν πάντα η ίδια. Απλώς κάθε φορά εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο. Στη δική μας εποχή εκφράζεται με selfie (τι σχήμα οξύμωρο στ`αλήθεια!). Ίσως στο μέλλον να βρούμε κάποιον άλλον τρόπο, ίσως να μοιραζόμαστε την αγάπη μας για το μοίρασμα κάπως αλλιώς. Μπορεί να βρούμε άλλους τρόπους για να ενωθούμε, αν αυτός εδώ τύχει και κορεστεί.
Ίσως οι στέγες μας να ενωθούν ακόμα περισσότερο. Κι η μοναξιά να μας τρυπήσει και τα κόκκαλα. Μπορεί τότε να έχουμε τη δυνατότητα όταν πεθαίνουμε να βάζουμε στο προφίλ μας την καρδούλα μας ραγισμένη ή ακόμα χειρότερα να μπορούμε να βγάλουμε μια τελευταία selfie την οποία θα μοιράζεται με τους φίλους μας το αυτόνομο πια προφίλ μας , που θα το προγραμματίζουμε να παίζει μόνο του μέχρι να γεννηθεί ο κλώνος μας που με τη σειρά του θα αναλαμβάνει εκείνος μόλις ενηλικιωθεί . Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Όσο κι αν οι καρδιές των ανθρώπων βρίσκονται μακριά η μία από την άλλη, δεκάδες καρδούλες εκεί έξω αναζητούν παρηγοριά και τη βρίσκουν στο πιο απίθανο μέρος. Στο διαδίκτυο. Εδώ που οι στέγες μας δείχνουν να έχουν καταργηθεί!
Βέβαια τα λόγια του Αντώνη Σαμαράκη θα μπορούσαν σήμερα να ειπωθούν με έναν ακόμα τρόπο:
“Ποτέ άλλοτε τα κορμιά των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά το ένα στο άλλο, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν έψαχναν τόσο απεγνωσμένα η μία την άλλη, όσο σήμερα.»
Φυσικά για αυτό είναι σπουδαίο να είναι κάποιος σαν το Σαμαράκη, επειδή τα λόγια του μπορούν να παραφραστούν εκατό χιλιάδες φορές και κάθε φορά να κουμπώνουν στην εποχή με τέτοιο εκπληκτικό τρόπο. Να που σήμερα τα λόγια του μπορούν να μας ενώνουν μέσα από το διαδίκτυο. Ποιος να το φανταζόταν εν έτει 1984;
