Μια κόκα-κόλα με τον Λευτέρη – George A. Pappas

Τι κερνάς σε έναν πιτσιρικά παρά μια κόκα-κόλα;

Τον παρατηρώ με προσοχή καθώς κρατάει το πολύ-μεγάλο-για-τα-χέρια του μενού. Πετάνε οι μαύρες τούφες του πάνω από την άκρη – είναι ένας μικρός ξεμαλλιασμένος πρίγκιψ – και τα λεπτά, κοντά του δάχτυλα παίζουν καθώς αποφασίζει.

— Θέλω το μπέργκερ με το διπλό μπιφτέκι

— Πιστεύεις πως μπορείς να τα καταφέρεις;

Ο Λευτέρης χαμογελάει, το μαύρο κενό ανάμεσα στα δόντια του μου χαμογελά κι αυτό. Τι να κάνουμε, μπέργκερ, με το διπλό μπιφτέκι. Μια πατάτες – δυο κόκα-κόλες. Όχι διαίτης και μαλακίες – αν είναι να με κράξει η μάνα του ας έχει πιει τουλάχιστον την αυθεντική συνταγή.

Μας σερβίρει η σερβιτόρα, της χαμογελάει ρε ο μικρός γυπαετός.

— Μου έπεσε το δόντι μου, της λέει.

Του χαμογελάει και αυτή, και του χαϊδεύει, γελώντας, το μάγουλο και φεύγει με κόκκινο χρώμα στα μάγουλα τα δικά της.

— Γιατί αγαπάς τη μαμά;

Φτύνω την κόκα-κόλα μου και σκουπίζω γρήγορα τα γένια μου.

— Πως σου ήρθε αυτό;

— Είναι έγκυρη ερώτηση, μου λέει.

— Ποίος σου έμαθε το ‘έγκυρο’ βρε;

Σηκώνει τους λεπτούς ώμους του, έτσι ακριβώς όπως κάνει η μάνα του.

— Στο σχολείο.

— Μάλιστα.

Τι να σου πω τώρα βρε μπαγάσα πιτσιρικά;

Γιατί αγαπώ τη μάνα σου;

Επειδή μόλις ακούσει τις λέξεις ‘είχα κάποτε μια αγάπη’ σηκώνεται το χέρι της από αντίδραση. Επειδή δεκατέσσερα χρόνια τώρα την βλέπω τα πρωινά και με πιάνει η καρδιά μου και νιώθω να χτυπάει πιο γρήγορα, πιο δυνατά. Επειδή με έχει δει να κλαίω και δεν της φάνηκα αδύναμος αλλά δυνατός. Επειδή θέλω ακόμη όταν την περνάω στο διάδρομο να την χουφτώνω που και που, για να καταλαβαίνει πως – ναι, εννοείτε την αγαπώ – αλλά και την ποθώ ακόμα.

— Επειδή νιώθω δίπλα της χαρούμενος. Και νιώθω πως αυτή νιώθει το ίδιο – και μου δίνει χαρά, να της δίνω χαρά.

— Η Μαρίνα με κάνει να νιώθω χαρούμενος όταν είμαι δίπλα της.

Μας φέρνουν το μπέργκερ με διπλό μπιφτέκι, τα μαύρα μάτια του Λευτέρη γίνονται δίσκοι, το πιάτο είναι μεγαλύτερο από το κεφάλι του. Τον κοιτάζω με ανασηκωμένο το φρύδι.

— Λευτέρη τι έγινε; Δεν πεινάς;

Βλέπω τον πανικό στα μάτια του και γελάω λιγάκι, αρχίζω και του κόβω ένα τέταρτο ξέροντας πως θα φάω τα άλλα τρία εγώ.

Θυμάμαι που μου έλεγες συνέχεια να τρώω, πως δεν θα ανεχθείς να είσαι η μόνη στην οικογένεια που πήρε κάποια κιλάκια παραπάνω. Τρία δείπνα με τον Λευτέρη και να τη ξανά η μπάκα. Ξεκινάω τη προσπάθεια στο υπόλοιπο μπέργκερ. Πήραμε και πατάτες, τρομάρα μου. Ο Λευτέρης παλεύει να ανοίξει ένα φακελάκι με μαγιονέζα με τα δόντια. Έχει πλάκα το πως αντιγράφει της κινήσεις μας με τέτοια λεπτομέρεια – έχει τρομερή εκφραστικότητα για ένα τόσο νεαρό σώμα. Αν το θέλει πολύ, θα γίνει μεγάλος θεατρίνος.

Τα καταφέρνει, ενώ γίνεται σκατά στη διαδικασία, με κοιτάζει ένοχα – προσπαθώ να μη γελάσω ενώ σκουπίζω το πρόσωπο του. Βουτάει λιγούρικα δυο πατάτες στη μαγιονέζα και μασουλάει με όρεξη. Κατεβάζει λαίμαργα λίγο μπέργκερ, και σβήνει με κόκα-κόλα.

— Εγώ λέω πάντως πως η μαμά σίγουρα σε αγαπάει.

— Σώπα. Λες;

— Εγώ νομίζω, λέει βάζοντας επιδεικτικά το δάχτυλο του στο λερωμένο πηγούνι του, εγώ νομίζω πως ναι γιατί θα σου πω… γιατί γιατί σε φιλάει κάθε μέρα στο στόμα. Και επειδή όταν κάθεστε στον καναπέ σε αφήνει να ξαπλώνεις επάνω της.

— Α ναι ε;

— Ναι.

Πόσο δίκιο έχεις. Από παιδί κι από τρελό, τελικά όντως. Η αλήθεια είναι πως το νιώθω, σχεδόν καθημερινά – πως πίσω από την περιστασιακή γκρίνια και τις σπόντες κρύβεται μια παράξενη τρυφερότητα, σα να αντιλαμβάνεται πόσο σπάνια είναι αυτά τα αμοιβαία συναισθήματα μας. Κρύβεται στον τρόπο που απαντάει, πάντα και χωρίς εξαίρεση, ‘και εγώ’ στα ‘σ’ αγαπώ’ μου. Κρύβεται στον τρόπο που κάνει πως δεν την ενοχλεί όταν αφήνω το κρεββάτι άστρωτο. Κρύβεται στον τρόπο που με κοιτάζει μετά το δεύτερο ποτήρι κρασί, όταν καταφέρει επιτέλους να χαλαρώσει λίγο.

Σκασμένοι από το φαγητό ζητάμε τον λογαριασμό και όταν η σερβιτόρα μας ρωτάει αν θέλουμε γλυκό, εγώ θέλω να πεθάνω, μα ο μικρός με κοιτάζει στα μάτια σαν κουτάβι.

Ζυγίζω στο μυαλό μου το μέγεθος της παντόφλας που ενδέχεται να φάω σε σύγκρισή με το βλέμμα του Λευτέρη και για να μην σας κρατώ σε αγωνία σε δέκα λεπτά το τραπέζι είναι πλέον πεδίο μάχης καλυμμένο με παγωτό και σιρόπι σοκολάτα.

— Και θα την αγαπάς για πάντα;

Του παίρνω το κουτάλι και σκέφτομαι πάρα πολύ σοβαρά πώς να αρθρώσω την απάντηση μου.

Πως να του περιγράψω πόσον καιρό μου πήρε να μεταφερθώ από το εφηβικό “για πάντα” και να καταφθάσω στο πιο ώριμο “σήμερα, ναι – και ελπίζω για όλη μου τη ζωή”; Πως να του εξηγήσω πόσο δύσκολα ήταν κάποιες στιγμές, πως κάποιες στιγμές την έβρισα και με έβρισε, χοντρά. Πως κάποια βράδια ήμασταν προκλητικά ευτυχισμένοι και άλλα βράδια κοιμόμασταν μακριά ο ένας από το ζεστό κορμί του άλλου. Πόσες φορές φτάσαμε στην απόλυτη άκρη της σχέσης μας και λίγο πριν την μοιραία πτώση, ο ένας από τους δυο υποχωρούσε και έλεγε συγγνώμη και εκείνο το βράδυ επιτέλους κοιμόμασταν επιτέλους έξι ώρες σερί και αγκαλιά.

18,70 το φαγητό, κράτα τα ρέστα λέω. Ξανά χάδι στα μάγουλα του Λευτέρη η σερβιτόρα – το παιδί φεύγει κατευθείαν για Α’ Εθνική ρε.

Τον βοηθώ να φορέσει το μπουφάν, και αυτός με τη σειρά του με περιμένει υπομονετικά να βάλω σκούφο και κασκόλ.

— Την αγαπώ την μαμά σήμερα, λίγο πιο πολύ από χθες – και χθες ήδη την αγαπούσα πάρα πολύ. Δεν είναι κάθε μέρα που μεγαλώνει έτσι…αλλά είναι πολύ συχνά. Κομμάτι, κομμάτι, λίγο λίγο.

Στο αυτοκίνητο φοράει μόνος του τη ζώνη του. Δαγκώνει νευρικά το χείλος του, και ενώ το κάνει της φέρνει, πολύ.

— Τότε δεν ξέρω αν αγαπώ την Μαρίνα.

Βάζω μπρος.

Αχ βρε Λευτέρη. Όταν θα ξέρεις – θα ξέρεις αληθινά.

Αυτά θα τα πούμε όταν θα βάζεις ρούμι στη κοκα-κόλα σου.

Comments

comments