Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Το Variety την αποθέωσε και εμείς ενθουσιαστήκαμε! Για αρχή θα πω ότι ο σκηνοθέτης Αργύρης Παπαδημητρόπουλος καταφέρνει κάτι που σπάνια συναντάμε στο Ελληνικό σινεμά. Τι; Μα να μας δώσει ένα αποτέλεσμα που ξεφεύγει από τα κλισέ και που μόνο με ελληνική παραγωγή δεν μοιάζει! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
‘Ηταν ένα γκρίζο ανοιξιάτικο πρωινό πριν λίγες μέρες στην πρωτεύουσα και το αυτοκίνητο μου ήταν καλυμμένο από λάσπη, λόγω μιας σύντομης σε διάρκεια βροχής σε συνδυασμό με την πλέον συνηθισμένη για τους Αθηναίους, αφρικανική σκόνη που καλύπτει μέσα σε λίγα λεπτά τα πάντα. Λίγο αργότερα όμως και ενώ είχα πάρει την θέση μου στην δημοσιογραφική προβολή της ταινίας, το διάσημο ανά τον πλανήτη ελληνικό καλοκαίρι έκανε ξαφνικά την εμφάνιση του. Η μουντάδα της πόλης εξαφανίστηκε ως δια μαγείας και ο καυτός ήλιος σε συνδιασμό με τις Κυκλαδίτικες παραλίες της Αντιπάρου, μας μετέφεραν νοητά λίγους μήνες μετά και στην εποχή που όλοι σχεδόν οι Έλληνες αποζητάμε κυρίως τις βροχερές και κρύες νύχτες του χειμώνα. Εκεί που το δέρμα μας ψήνεται υπό τον καυτό ήλιο. Εκεί που τα καλοκαιρινά βράδια υπόσχονται τα πάντα. Εκεί που οι έρωτες φουντώνουν, τα γέλια μας είναι δυνατά και το αλκοόλ ρέει ασταμάτητα.
Η εναρκτήρια σεκάνς αλλά και ολόκληρο το πρώτο εικοσάλεπτο της ταινίας θα θυμίσει πολλά σε όσους από εσάς έχετε ζήσει ή έστω βρεθεί για λίγες μέρες του χειμώνα σε κάποιο από τα κοσμοπολίτικα ή όχι τόσο νησιά μας. Εικόνες σκληρές, μιας άλλης πραγματικότητας με τον αέρα να μαστιγώνει τον πρωταγωνιστή, με βροχές που σπάνια σταματούν, ενώ στα πολυσύχναστα και θορυβώδη σοκάκια του Αυγούστου δεν κυκλοφορεί ψυχή. Εκεί λοιπόν, στην πανέμορφη Αντίπαρο, φτάνει ο πρωταγωνιστής μας, ο Κωστής (Μάκης Παπαδημητρίου). Είναι ο νέος γιατρός του νησιού. Η θλίψη και η σοβαρότητα του προσώπου του ταιριάζει γάντι με την ερημιά τριγύρω του, ενώ τα Χριστουγενιάτικα λαμπιόνια μάλλον τον ενοχλούν και δεν συνάδουν με την διάθεση του.
Μόνος χαρούμενος τόνος σε όλα αυτά είναι ο Τάκης. To κλασσικό καμάκι του νησιού (τρομερός ο Γιάννης Τσορτέκης) με ατάκες όπως ”Το καλοκαίρι φίλε μου… πολύ μουνί” θα προϊδεάσει τον κλεισμένο στον εαυτό του Κωστή για αυτό που έρχεται, ενώ αργότερα μας δίνει μια σκηνή σπάνιου ελληνάρα Greek lover τραγουδώντας μεθυσμένος και σε ελεύθερη διασκευή το… ”Γιατί δεν με θες κυρά μου, επειδή είμαι ψ – ωλ – αράς” κάνοντας μας να λιώσουμε απ΄τα γέλια! Μετά από την μουντή εισαγωγή της ταινίας, όπως είπαμε όμως το καλοκαίρι φτάνει και το νησί πλημμυρίζει με παραθεριστές και χαρούμενες φωνές, ενώ στο σύμπαν του γιατρού μας και πιο συγκεριμένα στο ιατρείο του, κάνουν την εμφάνιση τους η εκρηκτική Άννα (‘Ελλη -κόλαση- Τρίνγκου) με την ξέφρενη παρέα της μετά από ένα μικρόατύχημα.
Συναισθηματικά άβγαλτος και με υπό το μηδέν εμπειρία από παρόμοιες περιπτώσεις και γυναίκες… Καμικάζι (πέφτουν επάνω σου και μετά πεθαίνεις συναισθηματικά), ο Κωστής θα δεχτεί την πρόσκληση της για ένα μπάνιο στο κάμπινγκ γυμνιστών όπου και διαμένουν. Εκεί, μακριά από την γεμάτη συνταξιούχους καθημερίνοτητα του και τις μάλλον βαρετές συνήθειες της ως τώρα μάλλον αποτυχημένης ζωής, του όλα ξυπνούν μέσα του. Θα μεθύσει από την σεξουαλική δύναμη αυτού του ελεύθερου πνεύματος και της νεανικής παρέας της και όλα θα αποκτήσουν ξαφνικά νόημα. Μια νέα πραγματικότητα μακριά από την ρουτίνα του γεμάτη ξέφρενα πάρτυ και ομαδικό σεξ θα εισβάλει και θα τα σαρώσει όλα, ενώ η σχέση του με την Άννα αρχίζει να μετουσιώνεται σε κάτι χωρίς προηγούμενο αλλά και μαγικό γι αυτόν!
Ό,τι ανεβαίνει όμως πρέπει να κατέβει και ότι αρχίζει ωραίο συνήθως τελειώνει με πόνο, ενώ σε μερικές περιπτώσεις αυτό συμβαίνει με άγριο τρόπο ειδικά για όσους δεν κατέχουν το παιχνίδι της σεξουαλικής απελευθέρωσης και δεν γνωρίζουν τα μυστικά του. Η ανύπαρκτη συναισθηματική νοημοσύνη του Κωστή και η απειρία του θα συγκρουστούν βάναυσα με τις ολοκληρωτικά απελευθερωμένες σεξουαλικές συνήθειες της δεμένης παρέας, η οποία άθελα της συντρίβει αλλά και εξοστρακίζει όποιον δεν βρίσκεται εντός του στενού αυτού ευλογημένου κύκλου. Η αντίστροφη μέτρηση για τον ήρωα μας έχει ξεκινήσει και τα καταστροφικά αποτελέσματα δεν αργούν να φανούν.
Να επισημάνω εδώ ότι ο τρόπος με τον οποίο όλα αυτά αποτυπώνονται στο φιλμ ως καλοκαιρινές εικόνες και εμπειρίες, όπως και οι πέρα ως πέρα αληθινοί διάλογοι, ίσως φέρνουν στο μυαλό όμορφες αναμνήσεις για κάποιους. Για άλλους όμως και τυχόν πιο συντηρητικούς θεατές άνω των 40-45 που δεν πέρασαν ποτέ από τα Μάταλα αλλά και δεν είχαν την χαρά να γίνουν λιώμα σε καταχρήσεις γεμάτες σεξ, ναρκωτικά και αλκοόλ τις προηγούμενες δεκαετίες στα νησιά μας (ως άλλοι ‘Εραστές του καλοκαιριού’) ίσως φανεί υπερβολικός εώς και άγριος.
Στην ταινία βλέπετε, πρώτο ρόλο πέρα από τους πρωταγωνιστές κατέχουν και τα γυμνά κορμιά τους με τα full frontal να δίνουν και να παίρνουν ενώ τέλος, λέξεις και ερμηνείες όπως… glory hole ίσως είναι άγνωστες! Τέλος και με αυτό θα κλείσω, θέλω να πιστεύω πως η ταινία θα σαρώσει στα ταμεία των σινεμά γιατί είναι ένας ύμνος σε αυτό που ήδη προανέφερα σε τουλάχιστον 2-3 περιπτώσεις πιο πάνω. Στο μαγικό, μοναδικό, φωτεινό, καυτό, ελληνικό καλοκαίρι που όμοιο του δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη αλλά και σε όσους βιάζεστε να έρθει για να ξεχυθείτε στις παραλίες και να χορτάσετε φως και έρωτα.
Είναι επίσης αφιερωμένη από μένα σε όσους δεν αντέχετε την μουντάδα και τις σκοτεινές εικόνες του χειμώνα. Σε εσένα που υποδέχτηκες γεμάτος χαρά φίλους στο λιμάνι κάποιου νησιού. Σε σένα που τουλάχιστον μια φορά στην ζωή σου είδες το αεροπλάνο να απογειώνεται και φώναξες…” ‘Αναμπελ, Κάθριν, Σουζάνα, Μανόλο, Τζων…μην φεύγεις”! Σε σένα που ξέρεις από την καλή αλλά και από την ανάποδη για καλοκαιρινά ξενύχτια, μεθύσια, πάθη και λάθη! Σε σένα που ακόμη θυμάσαι τον Ιταλό θεό ή την ξανθιά δίμετρη Σουηδέζα που σου άλλαξε την ζωή εκείνο το καλοκαίρι. Σε εσένα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ εκείνο το σφηνάκι που τα ξεκίνησε όλα. Σε σένα που αγαπάς τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, αλλά γνωρίζεις πως οι ανατολές είναι διπλά όμορφες γιατί είναι για εραστές! Κυρίως όμως είναι αφιερωμένη σε εσένα… Που η χειρότερη μοναξιά σου είναι αυτή που νιώθεις ανάμεσα σε πολλούς και όχι όταν είσαι μόνος/η.
Ηθικό δίδαγμα δεν ξέρω αν υπάρχει σε όλα αυτά. Ίσως το… ”Μια ζωή την έχουμε…” Στο φινάλε της ταινίας όμως και καθώς έπεφταν οι τίτλοι τέλους, σκέφτηκα το…”Που πας ρε Καραμήτρο”; αλλά και το..παραφρασμένο… ”Αν δεν άντεχεις την φωτιά με κάρβουνα μην παίζεις”!
Απολαύστε το τρέιλερ και καλές προβολές φίλοι και φίλες!
