1. Γιατί επέλεξες να γράψεις ένα βιβλίο με νεράιδες;

Πειραχτήρια οι νεραϊδούλες… Κουνούν το μαγικό ραβδί και κατορθώνουν τα ακατόρθωτα! Μόνο που εγώ, ποτέ δε συμπάθησα αυτού του είδους τη «σκλαβιά». Οι νεράιδες είναι γοητευτικές, κακά τα ψέματα. Λυγερόκορμη κοπέλα να λούζεται υπό το φως του φεγγαριού… Υπάρχουν, εξάλλου, και οι λαϊκές διηγήσεις των παππούδων μας. Στόχευα σ’ ένα γερό δέσιμο παλιού-νέου. Όσον αφορά το «νέο», φρόντιζα οι νεράιδές μου να ανταποκρίνονται στο «σήμερα». Φυσικά, θα φορέσουν τα μακριά φουσκωτά φορέματα, θα χορέψουν με πρίγκιπες, θα… θα… θα… Οι ηρωίδες Λέξα και Κλερ ζουν τη νεραϊδοεφηβεία! Φορούν παντελονάκι και μπλουζίτσα ντυσίματος εξαντρίκ, χαριτωμένη φουστίτσα και σινιέ πουκαμισάκι! Νομίζω πως το εξώφυλλο του βιβλίου προσφέρει αρκετά στοιχεία…

            2. Διάβαζες βιβλία όταν ήσουν παιδί; Τι είδους βιβλία;

Την αγαπούσα τη λογοτεχνία καθώς ήμουν ανήσυχο πνεύμα. Μου δυνάμωσε τη σκέψη και της το χρωστάω. Διάβαζα μυθιστορήματα, ποίηση… Δεν ξεχώριζα. Ίσως να δικαιώθηκα εν μέρει.

            3. Διαβάζοντάς σε νιώθω ότι δεν απώλεσες την αθωότητά σου. Ισχύει;

Είμαι νέος άνθρωπος. Πολύ νέος άνθρωπος. Κουβαλώ το δροσερότερο νερό. Η συγγραφή παιδικών-νεανικών βιβλίων απαιτεί αθωότητα. «Αν δεν την έχεις, τρέξε να τη βρεις…» ακούς τους ψιθύρους της φύσης, «αν, πάλι, σε έχει, μπορείς και εκφράζεσαι». Την ξαναβρίσκεις. Αντίθετα, ο τυχερός που τον περιβάλλει, όντας τότε αδιέγερτος για την πεπατημένη του στυγνού ορθολογισμού, γράφει.

            4. Η καθημερινότητα μας αφήνει περιθώρια για όνειρα;

Η καθημερινότητα δε μας αφήνει περιθώρια ούτε να κοιτάξουμε κατάματα τον πραγματικό μας εαυτό. Ούτε στα κλεφτά. Και η αποστράγγιση του ονείρου που έχει μια νοστιμάδα, είναι ο σημερινός εφιάλτης όλων. Ο άνθρωπος, όμως, παρακινείται… Όπου κι αν τον ρίξεις, σε χαλάσματα ή στου μυαλού του τα σκοτάδια, πάντα, έτσι αδιανόητα, με ή χωρίς κατάρτια, η ψυχή τον βγάζει έξω… Λέγοντας «θα ήθελα να…», εκεί γεννιέται το όνειρο.

            5. Πώς η σημερινή κρίση επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις;

Οι καιροί μας πλήττονται… Θεωρώ πως η σημερινή κρίση μάς μηνύει τις «κρίσεις». Επικρατούν η ηθική κρίση, η πνευματική, η οικονομική… Αλυσίδα καχεξίας. Βασικά, το ζιζάνιο συνδέεται με τον ξεπεσμό μας, ηθικό και πνευματικό. Βλέπετε, ο ηθικός είναι ηθικός. Δεν το διδάχθηκε σε σχολή σπουδάζοντάς την ο έρημος, δεν παρέχεται πιστοποίηση. Η ζωή του το αποδεικνύει. Φοβόμαστε. Φοβόμαστε οτιδήποτε. Βάλε το άγγιγμα, το χαμόγελο, τη βοήθεια, την ουσιαστική επικοινωνία με το διπλανό μας! Ο κόσμος τεχνολογικά εξελίσσεται. Μπας και ήρθε η ώρα της συναισθηματικής εξέλιξης;

6. Λίγα λόγια για το βιβλίο…

Η Λέξα, Πριγκίπισσα του Βόρειου Βασιλείου της Fairyland και του κόσμου των Παραμυθιών, είναι νεράιδα στη νεραϊδοεφηβεία της! Το όνειρο μιας νεραϊδονύχτας την «ξυπνάει» από το λήθαργο των ψεμάτων, αν και το Παλάτι ετοιμάζεται νεραϊδομήνες και νεραϊδομήνες να γιορτάσει τα γενέθλιά της. Μαθαίνει κάτι τρομερό… Διακυβεύονται η Συνθήκη Ανακωχής, η ειρήνη, η ευημερία… Αδημονεί το Κακό. Μέσα από εσωτερικές συγκρούσεις και «πρέπει», η πεισματάρα Πριγκίπισσα ορθώνει ανάστημα. Ας φυλακίζεται σε μπουντρούμια-κονσερβοκούτια… Ας την κατηγορούν… Ας την προδίδουν και ας την πληγώνουν! Δε χαμπαριάζει από τους κινδύνους της κοινωνίας της… Στήριγμά της, η τσαχπίνα νεραϊδοξαδέλφη της, Κλερ… Προορισμός της, το «Άνοιγμα του Νεραϊδόκοσμου», οι άνθρωποι, στο κάτω κάτω… η καταγωγή της.

7. Ο τρόπος με τον οποίο μεταδίδεις συναισθήματα και εικόνες είναι χαρισματικός και ξεχωριστός. Θα συνεχίσεις να γράφεις;

Ναι. Ασφαλώς και ναι. Αλλιώς, τι; Δε μου μοιάζει για ανεμοβρόχι αυτό. Σαν κάνεις την αρχή, εχθρεύεσαι το τέλος. Μέχρι στιγμής, ολοκλήρωσα ένα παραμύθι, μια ποιητική συλλογή και, τώρα, ακολουθώ τα χνάρια της ερωτικής λογοτεχνίας. Ανέκδοτα έργα. Φιλοδοξώ, ακόμη, να δώσω στην κοκκινομάλλα «Λέξα» περισσότερες σελίδες… το δεύτερό της βιβλίο. Ορίστε, όνειρο! Με την Τέχνη «ξεσκεπάζεσαι». Σφάλλεις αν νομίζεις πως θα εξαφανιστεί από τη ζωή σου, μόλις την αρνηθείς. Εκείνη σε «περιμάζεψε». Η αφεντιά της αισθητή στον τρόπο παρατήρησης των πραγμάτων…

8. Τι σημαίνει για την Ανθούσα «βιβλίο»; Είναι μέσο ψυχαγωγίας, πνευματική τροφή;

Η Ανθούσα, νομίζω, θα άνοιγε ολόκληρη παράγραφο εδώ. Επειδή ο όρος «βιβλίο» είναι ασυμβίβαστος. Σημαίνει «προτεραιότητά μου», «προτεραιότητά σου», «προτεραιότητα του κάθε ανθρώπου». Σημαίνει «πολιτισμός» και «ελευθερία», «ελευθερία» μάλιστα της καλής πάστας. Είναι το «έξοχο ψηφιδωτό», στο οποίο υποκλίνονται εποχές, γενιές και χρόνοι. Ωστόσο, πορευόμαστε ανίδεοι. Η άσχημη συμπεριφορά μας απέναντί του δείχνει έλλειψη ωριμότητας. Το να πτωχαίνεις μια πλούσια γλώσσα, ψάχνεις τι πάει στραβά. Το βιβλίο, όντως, αποτελεί μέσο ψυχαγωγίας και πνευματική τροφή. «Πότε;» Στο κατακαλόκαιρο; Το Σεπτέμβριο με την έναρξη του σχολικούς έτους; Δεν ξέρω κανένα τέτοιο βιβλίο και θεωρείται προσβολή για τους συγγραφείς και τα έργα τους. Είμαστε υλιστές. Η αριθμητική, το φόρτε μας. Δυο-τρία ακίνητα, το φιγουράτο αμάξι… Η ευτυχία αδρά αγοράζεται. Ζητώ να «διαλέγομαι», παρά να «καρπώνομαι». Ευρύτερα, εξαιτίας της δικής μας «αιμορραγίας», καταστρέφουμε τους νέους, το μέλλον, δηλαδή την ίδια την παράδοση. Μην απορούμε, επομένως, όταν σκίζονται πανηγυρικά και πετιούνται τα σχολικά βιβλία! Μην απορήσουμε αν δεν πιάσουν βιβλίο οι μικροί μαθητές στο υπόλοιπο της ζωής τους! Το βιβλίο είναι «κουλτούρα», είναι «παιδεία». Λειτουργεί ως εξής: «Γίνε κύριος του εαυτού σου»!

          9. Ποια είναι τα συναισθήματα σου τώρα που βλέπεις το βιβλίο σου στις προθήκες των βιβλιοπωλείων;

Αισθάνομαι ικανοποίηση και επιβράβευση των προσπαθειών μου και… όχι την κοινή χαρά, αισθάνομαι την «περίεργη» χαρά, τη συγκρατημένη! Αισθάνομαι άνθη.

Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου

«Ω, Θεέ μου!», αναφωνούμε συχνά στα δύσκολα αλλά και στα ευχάριστα. Ακόμα και αν δεν πιστεύουμε στο Θεό, η φράση αυτή μας θυμίζει ότι κάπου βαθιά μέσα μας υπάρχει η ανάγκη να πιστεύουμε σε ένα Θεό. Όπως είπε και ο Βολταίρος «Ακόμα και αν δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε».

Τον εφευρίσκουμε λοιπόν, για να τον φέρουμε στα μέτρα μας, να τον εξανθρωπίσουμε και να αναμετρηθούμε μαζί του για όλα τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν στη ζωή μας και γύρω μας. Και ίσως αυτό να είναι το πιο εύκολο για να μπορούμε να του μιλήσουμε και να μας μιλήσει. Μέχρι τη στιγμή που θα καταλάβουμε ότι έχουμε κι εμείς κάτι το θεϊκό μέσα μας και θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας…

Τι θα συνέβαινε στον κόσμο σήμερα αν ο Θεός έπασχε από κατάθλιψη; Θα ήταν ένας από εμάς και θα έπρεπε να καταλαβαίνει πλήρως και τον δικό μας πόνο. Θα μας έμοιαζε και θα του μοιάζαμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα θέλαμε να συνομιλήσουμε μαζί του. Να γνωρίσουμε τη φιλευσπλαχνία και το αληθινό του πρόσωπο. Να τον κατανοήσουμε και να μας κατανοήσει. Να τον συγχωρέσουμε και να μας συγχωρέσει για κάθε αδυναμία που δεν μπορέσαμε να υπερβούμε, για κάθε κακό που προκαλέσαμε στον εαυτό μας και στους άλλους.

Κι αν ο Θεός είχε περισσότερο χιούμορ από όσο φανταζόμαστε; Αν μαθαίναμε ότι ανά τους αιώνες βιώνει και αυτός τη δική του εσωτερική πάλη αλλά αντέχει ακόμα;

Ο Γρηγόρης Βαλτινός κάνει το δικό του σχόλιο για το ρόλο του στην παράσταση “Ω, Θεέ μου” που ανεβαίνει στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, στις 17 Φεβρουαρίου 2017.

Τι να πω; Μου ήρθε λίγο απότομα.. Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει… Ο Θεός εννοώ… Και ήρθε από κει που τον περιμένουμε να κατεβεί αιώνες τώρα…  Ουρανοκατέβατος… Έτσι ξαφνικά… αλλά τελικά…ήρθε… Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται σε ελληνικό έδαφος! Και διάλεξε να φανερωθεί σε μένα… Εμένα διάλεξε να “φωτίσει “… Ποιος το περίμενε;
Παρ’ όλο που η πιο συχνή ερώτηση σε ηθοποιό είναι “Ποιους ρόλους ονειρεύεστε να παίξετε;” ποτέ δεν είπα: “Τον Θεό “… Γιατί όντας ηθοποιός είμαι αρκετά ψώνιο de facto… Αν διάλεγα και το Θεό; θα με κλείνανε μέσα…
Το έργο μου το πρότεινε η Κατερίνα (Διδασκάλου)… Που της το είχε προτείνει η Λίνα  Ζαρκαδούλα (σκηνοθετις)… που της το είχε προτείνει ο Δημήτρης Ψαρράς (μεταφραστής ).

Τους ευγνωμονώ όλους… γιατί είναι η ωραιότερη και η πιο σοβαρή κωμωδία που έχω διαβάσει στην ζωή μου… Ένα έργο βαθιά φιλοσοφικό χωρίς να του φαίνεται… Ένα έργο όπου ο θεατής θα αγγίξει γλυκά, ό,τι απασχολεί την ύπαρξή του, χωρίς να τον τρομάξει… θα γελάσει και θα συγκινηθεί μέχρι δακρύων!!

Είναι το θέατρο που επιτελεί το σκοπό του θεάτρου στο ακέραιο: Διασκεδάζεις… Συγκινείσαι… γελάς πολύ… ψυχαγωγείσαι… το συζητάς έντονα… δεν το ξεχνάς ποτέ… Δηλαδή… η εκδίκηση του θεάτρου σε όσους πιστεύουν ότι είναι μια εφήμερη Τέχνη που κρατάει μόνο όσο διαρκεί η παράσταση και μετά σιγά σιγά σβήνει… Αυτός ο Θεός όμως δεν θα σβήσει… Θα γίνει ένα με το αίμα τους και  δεν θα ξεχαστεί  ΠΟΤΕ!
Ω, ΘΕΕ ΜΟΥ! ΤΑ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΞΑΛΑΦΡΩΣΑ…

Γέλιο, συγκίνηση, σκέψεις, πολλαπλά συναισθήματα. Ο Θεός και μια ψυχολόγος με το προβληματικό της παιδί ξετυλίγουν την υπέροχη ιστορία τους στο θέατρο ΚΑΤΙΑ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ, από τις 17 Φεβρουαρίου 2017.

Ο Γρηγόρης Βαλτινός και η Κατερίνα Διδασκάλου ξεκίνησαν με πολύ μεγάλη επιτυχία τη χειμερινή σεζόν από τη Θεσσαλονίκη με την πανελλήνια πρεμιέρα της παράστασης «Ω, Θεέ μου!» της Ανάτ Γκοβ, σε σκηνοθεσία της Λίνας Ζαρκαδούλα και συνεχίζουν την πετυχημένη πορεία της και στην Αθήνα.

Μαζί τους ο ανερχόμενος ηθοποιός Μίλτος Τσιάντος που κερδίζει τις εντυπώσεις.

Η παράσταση:

Η Άννα, μια ψυχολόγος, δέχεται ένα μυστηριώδη ασθενή που πάσχει από κατάθλιψη και χρειάζεται επειγόντως θεραπεία. Στην πορεία όμως ανακαλύπτει ότι πίσω από την περίεργη αυτή επίσκεψη κρύβεται ένα θαύμα: η Άννα βλέπει μπροστά της τον ίδιο το Μεγαλοδύναμο!

Ο Θεός είναι απελπισμένος, γιατί ο κόσμος που έφτιαξε έχει λάθη, αδικίες, πολέμους, απληστία… Και θέλει να τον καταστρέψει! Η Άννα, έχει στη διάθεση της μόλις μία ώρα (!), όσο ακριβώς διαρκεί μια συνεδρία, για να του αλλάξει γνώμη. Θα τα καταφέρει;

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφέας: Ανάτ Γκοβ
Μετάφραση: Δημήτρης Ψαρράς
Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Σκηνικά: Διονύσης Χριστοφιλογιάννης
Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νατάσσα Κοτσοβού
Στίχοι Τραγουδιού παράστασης: Λουίζα Αρκουμανέα
Φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο ΚΑΤΙΑ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ

Τηλέφωνο ταμείου (πληροφορίες): 210 8640414

Έναρξη παραστάσεων: Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή στις 21:15, Σάββατο στις 18:15 (Λαϊκή Απογευματινή) και στις 21:15, Κυριακή στις 19:30.
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 18 ευρώ (κανονικό), 15 ευρώ (λαϊκή απογευματινή), 13 ευρώ (φοιτητικό – ανέργων – πολυτέκνων). Ειδικές τιμές για ομαδικά εισιτήρια.

Προπώληση: Στο ταμείο του θεάτρου & ηλεκτρονικά στο viva.gr

Εντοπίσαμε τον Λάμπρο Φισφή στο Θέατρο Ακροπόλ, όπου κάθε Κυριακή βράδυ γίνεται το αδιαχώρητο στην παράσταση stand up comedy που παρουσιάζει, εδώ και λίγες εβδομάδες, με τίτλο “Δες το Θετικό + Μωρό”!

Στην προσπάθειά του να βρει τις θετικές στιγμές της ζωής, υπεραναλύει τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, βάζει στο μικροσκόπιο τα ασήμαντα πράγματα που μας ενοχλούν, αυτοσαρκάζει τις αδυναμίες του και καυτηριάζει οτιδήποτε συνωμοτεί εναντίον της ευτυχίας μας. Ενώ, φέτος μας μυεί και στον κόσμο της πατρότητας με νέα κείμενα για τις εμπειρίες ενός νέου πατέρα…!

Αντί συνέντευξης, του ζητήσαμε να αναρτήσουμε ένα από τα κωμικά κείμενα του, που έχει γράψει πρόσφατα:

Και ιδού:

“Οι Έλληνες είναι κάτι που λατρεύω και μισώ ταυτόχρονα. Πιστεύω πως είμαστε ένας καταπληκτικός λαός με πολλά θετικά αλλά και κάμποσα αρνητικά.

Ας ξεκινήσω με κάτι που λατρεύω στον Έλληνα. Ο Έλληνας είναι ένα εκδηλωτικό ον που, όταν βρίσκει κάτι αστείο, δεν θα τσιγκουνευτεί το γέλιο του. Θα τον ακούσεις να γελάει θα δεν θα ξέρεις, από τον ήχο που βγάζει, αν διασκεδάζει ή αν πεθαίνει. Βγάζει μια ξεψυχισμένη ανάσα και δεν ξέρεις αν πρέπει να τη θεωρήσεις φιλοφρόνηση ή αν πρέπει να καλέσεις ασθενοφόρο. Κάποιες φορές, θα τον δεις να μην μπορεί να εκφράσει τη χαρά του μόνο με ένα απλό γέλιο και, ως αποτέλεσμα, αναγκάζεται να επιστρατεύσει τη βία, κοπανώντας σαν μανιακός το πόδι του ή τον διπλανό του.

Πάμε τώρα σε μερικά στραβά, γιατί η κωμωδία -δυστυχώς ή ευτυχώς- δεν προκύπτει από τα θετικά, αλλά από τα αρνητικά.

Ένα κακό του Έλληνα είναι ότι έχει μια περίεργη σχέση με τους νόμους. Εμείς οι Έλληνες θεωρούμε πως ένας νόμος δεν είναι εντολή, αλλά επιλογή. Τον εφαρμόζεις αν και όταν σου ταιριάζει.

Τρανταχτό παράδειγμα αυτού που λέω είναι ο νόμος για το κάπνισμα. Σε όλες τις χώρες απαγορεύσανε το τσιγάρο. Στην Ελλάδα απαγορεύσαμε τα τασάκια. Θεωρήσαμε πως αυτό που καταστρέφει την υγεία μας δεν είναι το τσιγάρο, αλλά το που στάζεις το τσιγάρο. Αν ζητήσεις τασάκι πλέον σε μαγαζί, σε κοιτάνε περίεργα. Λες κι είσαι κανένας εγκληματίας. Αντί για τασάκι, σου φέρνουν ένα γλαστράκι, ένα πιατάκι του ελληνικού, ένα πλαστικό ποτήρι με νερό, ένα σφηνοπότηρο, μια βρεγμένη χαρτοπετσέτα, σου δείχνουν απλώς το πάτωμα κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι. Οτιδήποτε έχουν, για να αποφύγουν το πρόστιμο. Γιατί, απ΄ότι φαίνεται, παίζει να μπει ελεγκτής, να δει ότι όλοι καπνίζουν και, όταν πει ο μαγαζάτορας ότι δεν έχει τασάκια, εκείνος να απαντήσει: “Ααα, οκ! Συγγνώμη, νόμιζα ότι είστε παράνομοι. Γράψε λάθος. Τα λέμε!”

Έχω δει επίσημη πινακίδα σε μαγαζί της επαρχίας, που έγραφε: “Απαγορεύεται το κάπνισμα από 1η Ιουλίου”. Πολλοί διαβάσατε αυτή την πρόταση και δεν εντοπίσατε κανένα πρόβλημα. Να σας βοηθήσω: δεν γράφει έτος. Αυτή η πινακίδα έχει ισχύ μόνο κάθε 1η Ιουλίου. Αν τη δεις 30 Ιουνίου, μπορείς να θεωρήσεις ότι η απαγόρευση ξεκινάει από την επόμενη μέρα. Αν τη δεις 2 Ιουλίου, θα σκεφτείς: Για του χρόνου λέει, μωρέ.

Άλλος ένας νόμος που ισχύει σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης είναι η διάβαση πεζών. Ξέρετε, μιλάω για αυτές τις άσπρες λωρίδες στον δρόμο, που όταν τις βλέπουμε εμείς, σκεφτόμαστε: Μα, καλά, ποιος ζωγράφισε ζέβρες στην άσφαλτο; Στην Ελλάδα υπάρχει μόνο μία διάβαση πεζών που όλοι σεβόμαστε, και αυτή βρίσκεται στο αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος”. Εκεί, θα σταματήσουν μέχρι και οι ταξιτζήδες για να περάσει ο τουρίστας. Το οποίο είναι μέγα λάθος. Γιατί ο τουρίστας εκείνη τη στιγμή καταγραφεί στο μυαλό του ότι στην Ελλάδα τα αυτοκίνητα σταματάνε στις διαβάσεις πεζών. Την επόμενη μέρα, που θα πάει να διασχίσει τη Βασιλίσσης Σοφίας κάνοντας ό,τι έκανε στο αεροδρόμιο, θα γίνει χαλκομανία.

Ένα άλλο κακό του Έλληνα είναι η συμπεριφορά του στις δημόσιες υπηρεσίες. Δεν θα αναφερθώ στους υπαλλήλους. Θα πρωτοτυπήσω και θα πω ότι το 50% των προβλημάτων και καθυστερήσεων στις δημόσιες υπηρεσίες οφείλεται σε εμάς. Μισό, μην κλείνετε το βιβλίο! Μην το πετάτε στα σκουπίδια! Ακούστε με λίγο!

Ναι, έχετε δίκιο, στις δημόσιες υπηρεσίες μάς ζητάνε εκατό έγγραφα. Αλλά εμείς είμαστε αυτοί που ξεχνάμε πάντα ένα έγγραφο και παζαρεύουμε επί ώρες  για να μην χρειαστεί να πάμε σπίτι να το φέρουμε. Εμείς είμαστε αυτοί που λέμε ατάκες όπως: “Τι; Χρειάζεστε ταυτότητα για την εξακρίβωση στοιχείων; Η κάρτα μέλους από το Hondos Center δεν σας κάνει;”

Ναι, έχετε δίκιο, μας αναγκάζουν να ψάχνουμε το αρμόδιο τμήμα σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς, αλλά εμείς είμαστε αυτοί που θέλουμε το πρωτόκολλο και, αντί να πάμε στο πρωτόκολλο, το παίζουμε χαζοί και πάμε σε όποιον γκισέ έχει λιγότερο κόσμο. Εμείς είμαστε αυτοί που όταν μας λένε “Δεν είναι εδώ το πρωτόκολλο”, απαντάμε με το “Τώρα μου το λέτε αυτό; Περιμένω εδώ και τέσσερις ώρες στην ουρά”. Εμείς είμαστε αυτοί που, μέσα στις τέσσερις ώρες που περιμέναμε, το παίζουμε ότι και καλά δεν είδαμε την τεράστια πινακίδα που γράφει “ΟΧΙ ΕΔΩ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ”.

Ναι, έχετε δίκιο, οι ουρές είναι τεράστιες, αλλά εμείς είμαστε αυτοί που κλέβουμε σειρά λέγοντας: “Μία ερώτηση θέλω να κάνω”. Εμείς είμαστε αυτοί που κατά βάθος αυτό που εννοούμε με τη συγκεκριμένη πρόταση είναι: “Γεια. Η ζωή μου είναι πιο σημαντική από τη δική σου. Είσαι αόρατος, δεν σε βλέπω”.

Εμείς είμαστε αυτοί που, όταν οι άλλοι στην ουρά τσατίζονται και μας βρίζουν, προσπαθούμε να βγούμε από πάνω λέγοντας: “Μπράβο, ωραίους τρόπους έχετε”.

Θα κλείσω με ένα τελευταίο κακό του Έλληνα. Την ανάγκη του να καπακώσει τον άλλο σε ότι και να λέει, έτσι ώστε να τον πείσει ότι ο ίδιος έχει περάσει χειρότερα. Την αντανακλαστική αντίδραση η οποία τον ωθεί κάθε φορά να διακόψει κάποιον λέγοντας κάτι που ξεκινάει με τη φράση “Αυτό δεν είναι τίποτα…”

Θες να μοιραστείς με κάποιον μια ιστορία απ’ όταν αρρώστησες και πέρασες δέκα μέρες στο κρεβάτι; Πριν προλάβεις να αρθρώσεις τις πρώτες σου λέξεις, θα ακούσεις κάποιον να λέει: “Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ, μια φορά, πέρασα δύο μήνες τυλιγμένος με γύψο. Έτρωγα από καλαμάκια για τρία χρόνια. Ακόμα και τώρα σε κώμα είμαι, μη με βλέπεις έτσι”

Θες να πεις σε κάποιον για εκείνη τη φορά που σου κλέψανε 50 ευρώ; Ντροπή σου! Κάνεις θέμα για τέτοιο ποσό; Μάλλον το κάνεις για να δώσεις πάσα σε κάποιον ώστε να πει: “Αυτό δεν είναι τίποτα. Εμένα, μια φορά, μου κλέψανε τρία σπίτια ταυτόχρονα, και το ίδιο βράδυ κάποιος μου έκλεψε το δεξί μου μάτι”.

Το αποκορύφωμα της ατάκας “Αυτό δεν είναι τίποτα…” θα το συναντήσετε όταν μια παρέα αντρών ξεκινήσει συζήτηση για τον στρατό. Με το που θα πει κάποιος τη δική του εμπειρία, αρχίζει μια αλυσιδωτή αντίδραση και ο ένας καπακώνει τον άλλο. Ιδού ένας ενδεικτικός διάλογος:

-Έκανα δωδεκάμηνο στη Θήβα, μες στο ψοφόκρυο.

-Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ έκανα 15 μήνες σε μια βραχονησίδα 20 εκατοστά από την Τουρκία.

-Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ έκανα 20 μήνες πάνω σ’ ένα βραχάκι και με πήγαινε 300 μέσα-μισή έξω.

-Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ έκανα 3 χρόνια πάνω σε ένα βότσαλο, με μόνη παρέα τον Wilson από το Cast Away.

-Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ έκανα 4 χρόνια στη Μόρντορ και κάθε πρωί στη σκοπιά με πηδούσε ο Σάρουμαν”. 

Συνέντευξη στη Χαρά Μαρκατζίνου

Ο Λευτέρης Κατσιμάνης είναι life coach (σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης), τακτικό μέλος του Hellenic Coaching Association και του European Mentoring & Coaching Council, και ένας από τους 9 Ευρωπαίους life coach που έχουν επιλεγεί για το solidarity coaching(υποστήριξη φιλανθρωπικών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων).Έχει μελετήσει και εκπαιδευτεί σε πολλά συστήματα προσωπικής ανάπτυξης που εφαρμόζονται στις δυτικές κοινωνίες και έχει διαπιστώσει τα θετικά αποτελέσματα στις επιχειρήσεις με τις οποίες έχει συνεργαστεί την τελευταία δεκαετία.

Μιλώντας στο kiss my grass, μας εξηγεί τι είναι το life coaching και πώς μπορεί να μας βοηθήσει στην καθημερινή μας ζωή.

Τι είναι το life coaching;

Η αλήθεια είναι ότι, επειδή είναι μία μεθοδολογία που καλύπτει ένα τεράστιο φάσμα, δεν υπάρχει επίσημος ορισμός. Ούτε καν τα επίσημα διεθνή association δε μπορούν να καταλήξουν σε έναν ορισμό που να αποδίδει ακριβώς τι είναι το life coaching. Ωστόσο, ένας από αυτούς είναι ότι είναι συνδημιουργία. Αν θα θέλαμε, όμως, συνοπτικά να το περιγράψουμε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι στ’αλήθεια η πιο σύγχρονη μέθοδος υποστήριξης του ανθρώπου στο να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις που εμφανίζονται στην καθημερινότητα του, στη ζωή του, στη δουλειά του και γενικώς σε οποιονδήποτε τομέα απαιτείται από τον άνθρωπο να δράσει. Έχει έντονα αυτογνωσιακό χαρακτήρα, δημιουργεί εκείνο το πλαίσιο της αποκατάστασης της σχέσης με τον εαυτό μας και αυτό στο οποίο καταλήγει είναι για οτιδήποτε να έχουμε εμείς το τιμόνι στα χέρια μας. Να καθόμαστε εμείς στη θέση του οδηγού.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το life coaching;

Αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό τη στιγμή που αναγνώρισα ότι το έκανα ήδη από πολύ μικρή ηλικία. Όταν συνειδητοποίησα ότι είχα φυσική τάση στο να ασχολούμαι με τον άνθρωπο, να τον υποστηρίζω και ότι οποτεδήποτε κάποιος είχε ένα πρόβλημα ή ήθελε υποστήριξη ερχόταν σε μένα. Όταν το αναγνώρισα αυτό στον εαυτό μου, αναζήτησα ποιο είναι το “επάγγελμα” που αντιστοιχεί σε αυτή τη φυσική μου ιδιότητα κι όταν βρήκα το life coaching ένιωσα το απόλυτο καθρέφτισμα, ένιωσα να κουμπώνει πάνω μου και να μπορώ να υπάρξω μέσα σε αυτό με μεγάλη άνεση. Οπότε για μένα το γεγονός ότι  ασχολήθηκα με το life coaching ήταν ένα είδος εκπλήρωσης της δικής μου προσωπικής προδιαγραφής.

Και πρέπει να είσαι πολύ τυχερός γιατί λίγοι άνθρωποι, πιστεύω, κάνουν αυτό ακριβώς, αυτό για το οποίο έχουν την προδιαγραφή…

Νομίζω ότι είναι κι ένας από τους όρους της ευτυχίας σε αυτή τη ζωή. Ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να βρει αυτό, έχει εκπληρώσει σε μεγάλο βαθμό την διάσταση της ευτυχίας.

Σήμερα οι άνθρωποι πόσο δεκτικοί είναι στο life coaching;

Είναι πολύ πιο δεκτικοί από ό,τι ήταν κάποτε. Το life coaching εμφανίστηκε πριν περίπου 35-40 χρόνια. Στην Ελλάδα έχει περίπου μια 10ετία με πιο έντονη παρουσία και τα τελευταία 4-5 χρόνια έχει γίνει ευρύτερα γνωστό. Πλέον οι άνθρωποι είναι πολύ πιο δεκτικοί. Γενικά, έχει αρχίσει και διαμορφώνεται μία νέα κουλτούρα στην ελληνική πραγματικότητα, όπου οι άνθρωποι ασχολούνται περισσότερο με το να γνωρίσουν, να κοιτάξουν περισσότερο τον εαυτό τους και να επιλύσουν όλα αυτά που τους δυσκολεύουν στη ζωή.

Αν θα θέλαμε να βρούμε τη διαφορά ανάμεσα σε ένα ψυχολόγο κι έναν life coach, τι θα λέγαμε;

Η διαφορά είναι τεράστια. Καταρχήν δεν είναι ανταγωνιστικές αυτές οι δύο κατευθύνσεις. Η κάθε μία κατεύθυνση εξυπηρετεί το δικό της σκοπό στο δικό της πεδίο. Η ψυχολογία σε οδηγεί στο να ανακαλύψεις πράγματα, αλλά δε σου δείχνει τον τρόπο να τα αξιοποιήσεις. Γι’αυτό και πολλές φορές η δική μου δουλειά αρχίζει εκεί που τελειώνει η δουλειά του ψυχολόγου. Βεβαίως, η ψυχολογία ασχολείται με περιπτώσεις που άπτονται της ψυχοπαθολογίας. To life coaching δεν ασχολείται με την ψυχοπαθολογία. Ασχολείται περισσότερο με την έρευνα της συμπεριφοράς, των δυνάμεων, των πόρων που έχει ο άνθρωπος προκειμένου να τον ευθυγραμμίσει καλύτερα στο να είναι πιο αποτελεσματικός και σε μεγαλύτερη συμφωνία με τον εαυτό του στην καθημερινότητά του.

Περιέγραψέ μου μία δυνατή στιγμή στην πορεία σου ως life coach.

Έχω ζήσει πάρα πολλές δυνατές στιγμές στην πορεία μου ως life coach. Η πιο δυνατή στιγμή, χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, είναι το να δω να γίνεται η ανατροπή σε έναν άνθρωπο την τελευταία στιγμή . Έχουμε κάνει 7-8 συνεδρίες και υπάρχει η αίσθηση ότι κάνουμε κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο.Ξαφνικά με μία ερώτηση που οδηγεί σε ένα πολύ μεγάλο βάθος αυτοανακάλυψης, είδα να καλύπτεται μία απόσταση τεράστια και να υπάρχει η ανατροπή με ένα τρόπο αδιανόητο. Μετά από αυτά τα 10” ο άνθρωπος που είχα μπροστά μου ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Όταν βλέπεις και βιώνεις μία τόσο δραματική αλλαγή, εντυπωσιάζεσαι. Και αυτό αυξάνει την πίστη σου στις δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος. Ουσιαστικά βλέπεις ότι τα όρια υπάρχουν μόνο μέσα στο μυαλό μας.

Κακό πράγμα το μυαλό…

Είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης που έχουμε πάνω μας το μυαλό μας.

Την στιγμή που περιέγραφες αυτή την εμπειρία το πρόσωπό σου έγινε πιο φωτεινό..

Είναι κάτι που μου δίνει τεράστια χαρά όταν το βλέπω να συμβαίνει και τεράστιο κίνητρο να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω με την καρδιά μου.

Ε ναι, γιατί αν δεν κάνεις κάτι με την καρδιά καλύτερα να μην το κάνεις καθόλου!

Ακριβώς!

Τι είναι,λοιπόν, η ευτυχία;

Για μενα η ευτυχία είναι η συμφωνία με τον εαυτό μας. Αν κάνει ο καθένας ένα flashback στη ζωή του και θυμηθεί ποιες ήταν οι στιγμές που ένιωσε ευτυχισμένος και σκάψει να δει πίσω από αυτές τις στιγμές, ποια ήταν η συνθήκη που επικρατούσε, θα ανακαλύψει ότι ήταν οι στιγμές που κατά λάθος βρέθηκε να είναι σε συμφωνία με τον εαυτό του.

Ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος σήμερα;

Ο άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος σήμερα διότι αντί να επιδιώκει τη συμφωνία με τον εαυτό του επιδιώκει να έχει για να είναι ευτυχισμένος. Ενώ η ευτυχία είναι μία κατάσταση που ξεκάθαρα συνδέεται με το “είμαι”, ο άνθρωπος έχει συνδέσει σήμερα την ευτυχία με το “έχω”, που σημαίνει ότι όσο έχω, είμαι ευτυχισμένος κι όσο δεν έχω δεν είμαι ευτυχισμένος. Είναι, λοιπόν, σε ένα διαρκές ασανσέρ, όπου ανεβοκατεβαίνει ο δείκτης της ευτυχίας του αναλόγως με το τι έχει.

Ποιος είναι ο βαθμός συμμετοχής σου στο εκάστοτε πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο coachee;

O βαθμός συμμετοχής μου είναι στο 100%. Μπαίνω ολόκληρος στο πρόβλημα. Βέβαια, μπαίνω έχοντας τις δικές μου ασφαλιστικές δικλείδες, αλλά μπαίνω ολόκληρος μέσα στο πρόβλημα που έχει ο άλλος. Δε φοβάμαι να συνδεθώ με τον άνθρωπο. Δε φοβάμαι να εκδηλώσω συναισθήματα εκείνη τη στιγμή και μάλιστα θεωρώ ότι αυτή η σύνδεση έχει μια βαθιά θεραπευτική δράση και για μένα τον ίδιο. Όχι μόνο για τον coachee μου. Θεωρώ ότι αν δεν συμμετέχω ολόκληρος στη διαδικασία που βιώνει ο coachee μου, δε μπορώ να τον βοηθήσω στο 100%. Κι εγώ θέλω να τον βοηθήσω στο 100%.

Ψυχανάλυση, life coaching, ενεργειακές θεραπείες, theta healing: Tι είναι αυτό που έχουμε χάσει και το αναζητούμε; Ο κόσμος σήμερα κάνει μια στροφή είτε προς ένα από αυτά είτε προς περισσότερα.

Αναζητούμε το νόημα. Η ανθρωπότητα και στη μεγάλη της κλίμακα και στην ατομική της κλίμακα είναι στη φάση της αναζήτησης του νοήματος.Αναζητά τον τρόπο να επανατοποθετηθεί απέναντι στα πράγματα, αναζητά τον τρόπο να κοιτάξει αλλιώς τον εαυτό της και να βρει ένα τρόπο ζωής που να έχει ένα πιο πλούσιο νόημα, γιατί το πραγματικό καύσιμο της ζωής είναι το νόημα. Το νόημα βέβαια είναι προσωπικό για τον καθένα, όμως επειδή είμαστε κοινωνικά όντα, υπάρχουν στιγμές που το δικό μας προσωπικό νόημα συνδέεται με την ευρύτερη συλλογικότητα στην οποία ανήκουμε, με το ευρύτερο νόημα και τότε είναι ίσως η στιγμή που το προσωπικό νόημα φτάνει σε μια μεγαλύτερη ολοκλήρωση. Ωστόσο, το νόημα πρέπει πάντα να ξεκινάει από το πρόσωπο.

Πώς νιώθεις όταν ολοκληρώνεις ένα κύκλο με έναν coachee ή όταν ο coachee σου φτάσει στο δικό του επιθυμητό αποτέλεσμα;

Νιώθω σαν να έχω γεννήσει ένα παιδί. Τέτοια χαρά έχω. Και καμαρώνω με τον ίδιο τρόπο που ένας γονιός θα καμάρωνε το παιδί του.

Ποιο είναι το motto σου;

Έχω δύο motto. To ένα αφορά την κοινωνική μου ματιά και το άλλο στο άτομο. Το πρώτο λοιπόν είναι ότι “έφτασε η ώρα των παράξενων ανθρώπων”, παράξενων με την έννοια των ιδιαίτερων ανθρώπων. Κι αυτό το motto έχει προκύψει από μια βαθιά παρατήρηση που έχω κάνει εδώ και χρόνια στην κοινωνία, στα μοτίβα τα κοινωνικά που υπάρχουν και στην κοινωνική συμπεριφορά του ανθρώπου. Και στ’αλήθεια πιστεύω ότι έχουμε φτάσει σε μια εποχή που υπάρχει πλέον ο χώρος, το πεδίο και η ευκαιρία οι ιδιαίτεροι άνθρωποι να βγουν μπροστά. Κάτι ανάλογο είχε γίνει την εποχή που έχουμε ονομάσει belle epoque. Και το άλλο motto που έχω και αφορά στο άτομο είναι το “γίνε αυτό που είσαι”. Είναι κάτι που το υπενθυμίζω και στον εαυτό μου καθημερινώς.

Γιατί οι σχέσεις των ανθρώπων είναι δύσκολες στις μέρες μας;

Είναι πάρα πολύ απλό: γιατί ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από τη σχέση του με τον εαυτό του. Και στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους αναπαράγουμε τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Όταν, λοιπόν, η σχέση μας με τον εαυτό μας είναι δυσλειτουργική, αυτό έχει σαν φυσική συνέπεια, οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας να είναι επίσης δυσλειτουργικές.

Άρα, αυτή τη δυσλειτουργία μας είναι που κρύβουμε πίσω από τη μοναξιά μας;

Πίσω από τη μοναξιά μας κρύβουμε αυτή τη δυσλειτουργία. Από την άλλη, όμως, η μοναξιά είναι μία ασυνείδητη διαδικασία αναζήτησης των εσωτερικών μας δυνάμεων, Απλά για να λειτουργήσει αυτό θα πρέπει να μπει συνείδηση. Αν δεν μπαίνει συνείδηση, η μοναξιά λειτουργεί ανάποδα. Μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο κι από τον εαυτό μας. Είναι η διαφορά που έχει η μοναξιά από τη μοναχικότητα. Η μοναχικότητα είναι μια κατάσταση προσωπικής ελευθερίας. Η μοναξιά είναι μία κατάσταση έλλειψης.

Σε μια κουβέντα μας, μου είπες πως τα συναισθήματα είναι η γλώσσα της καρδιάς. Πόσο, λοιπόν, ξέρουμε να μιλάμε αυτή τη γλώσσα αλλά και να την κατανοούμε;

Ο δυτικός άνθρωπος έχει μια αναπηρία σε αυτό το θέμα γιατί είναι έτσι δομημένη η εκπαίδευσή του μέσα από την οικογένεια, από το σχολείο, από όλες τις εκπαιδευτικές διαδικασίες που περνάει ο άνθρωπος, όπου το κομμάτι της αναγνώρισης, της βίωσης και της αποδοχής του συναισθήματος έχει αποκλειστεί. Στη Δύση επικρατεί η λεγόμενη νοησιαρχία. Ο νους είναι εκείνος που έχει την πρωτοκαθεδρία και το συναίσθημα θεωρείται κάτι κατώτερο. Με αποτέλεσμα να μην έχουμε αποκτήσει τη δεξιότητα να μπορούμε να διαβάζουμε και να αναγνωρίζουμε τη γλώσσα της καρδιάς που είναι το συναίσθημα. Τα τελευταία χρόνια, ειδικά στην Αμερική, έχει αρχίσει και αναγνωρίζεται αυτή η έλλειψη στο δυτικό άνθρωπο κι έχει αρχίσει να δίνεται περισσότερη έμφαση στην ανάπτυξη της συναισθηματικής του γλώσσας. Το παράδοξο και το ωραίο με την καρδιά είναι ότι είναι σαν την πυξίδα. Η πυξίδα δείχνει πάντα μία και τη σωστή κατεύθυνση, που σημαίνει ότι  όταν συντονιστείς με αυτό που εμείς εννοούμε καρδιά, δεν έχεις διλήμματα, άρα είσαι ελεύθερος. Συντονιζόμενος με την καρδιά, συντονίζεσαι με τη βαθύτερη επιθυμία της ύπαρξής σου. Η ριζική επιθυμία του όντος πηγάζει μέσα από την καρδιά. Αυτό δε σημαίνει ότι ο νους δεν είναι χρήσιμος. Είναι και πολύ χρήσιμος μάλιστα. Όμως, για να είναι χρήσιμος πρέπει να είναι στη σωστή του διάσταση και χρήση. Κι η σωστή του χρήση είναι να βρίσκει τους τρόπους και τα μέσα να υλοποιεί αυτό που η καρδιά θέλει κι όχι να ασχολείται με τα εμπόδια, τις αμφιβολίες, τις αντιρρήσεις και να βρίσκει όλους τους λόγους για να μην κάνει ο άνθρωπος αυτό που θέλει η καρδιά.

Πόσο υγιής είναι η σχέση μας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Πώς αυτά έχουν αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή;

Είμαι της άποψης ότι κανένα μέσο που συνδέει τον άνθρωπο δεν είναι κακό. Όλα τα μέσα που συμβάλλουν στη μεγαλύτερη και ευρύτερη σύνδεση των ανθρώπων είναι καλά. Έχει σημασία πώς τα χρησιμοποιούμε αυτά τα μέσα. Αν τα χρησιμοποιούμε για να υποκαταστήσουμε την πραγματική ανθρώπινη επαφή, τότε δε μας ωφελούν. Αν τα χρησιμοποιήσουμε για να διευρύνουμε, επεκτείνουμε και εμπλουτίσουμε την πραγματική ανθρώπινη επαφή, τότε είναι εξαιρετικά . Θέλω να σου πω ότι είμαι πολύ κοντά σε ένα coaching project, που έχω κάνει με πολυετή έρευνα, το οποίο  θα γίνεται μέσω chatting. Θα γίνεται coaching session μέσω chatting. Κι αυτό γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος είναι τόσο εξοικειωμένος με το chatting πολύ περισσότερο από ότι είναι με τον ομιλούντα λόγο και επειδή υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι δε μας βλέπουν την ώρα που κάνουμε chatting για κάποιο λόγο αυτό λειτουργεί σαν μάσκα που απελευθερώνει. Έχω παρατηρήσει ότι είναι πολύ πιο ειλικρινής στις διατυπώσεις του ο άνθρωπος στο γραπτό λόγο μέσω chatting παρά στον ομιλούντα λόγο,κι αυτό μπορεί να βοηθήσει εξαιρετικά στη διαδικασία του coaching, οπότε είναι ένα project που σκέφτομαι να αρχίσω να υλοποιώ σιγά σιγά απευθυνόμενος κυρίως σε ανθρώπους που βρίσκονται σε μεγάλες αποστάσεις και δεν υπάρχει η δυνατότητα της προσωπικής επαφής. Από τον πειραματισμό που έχω κάνει έχω δει ότι λειτουργεί εξαιρετικά.

Αν και είμαι λάτρης του γραπτού, ωστόσο δε θα άλλαζα την προσωπική επαφή…

Θα γίνει ένας συνδυασμός του chatting με το skype, όπου θα ξεκινά η διαδικασία από την ανωνυμία, το σκοτάδι και σιγά σιγά θα περνάει στο φως.

Ποιο είναι το συνηθέστερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι coachee σου;

Η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Γιατί ζούμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα του οποίου οι διαδικασίες δεν έχουν προβλέψει αυτό το καθοριστικό για τον άνθρωπο πράγμα. Γι’αυτό και πιστεύω ότι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ένας γονιός στο παιδί του είναι η αυτοπεποίθηση.

Κι αν δεν την έχει ο γονιός την αυτοπεποίθηση;

Πρέπει να την βρει. Έχει χρέος να την βρει.

Η πατρότητα πώς σε έχει εξελίξει και πώς σε έχει βοηθήσει στο life coaching και αντίστροφα;

Η πατρότητα με έχει βοηθήσει να είμαι πιο υπεύθυνος και πιο συνειδητός και σε σχέση με τον εαυτό μου και σε σχέση με τους άλλους και κυρίως σε σχέση με την κόρη μου. Το life coaching μου έχει δώσει τα εργαλεία για να το κάνω αυτό πιο αποτελεσματικά. Στ’αλήθεια θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου που είμαι πατέρας που γνωρίζει αυτή τη μεθοδολογία. Γιατί θεωρώ ότι μέσα από αυτό μπορώ να είμαι πολύ πιο χρήσιμος στο παιδί μου.”Κόβω δρόμο” μέσα από αυτό.

Αν έδινες ένα χρώμα και μία γεύση στη ζωή σου όπως είναι τώρα, ποια θα ήταν αυτά;

Είναι και το αγαπημένο μου χρώμα αυτό που θα σου πω, το βαθύ πορτοκαλί γιατί είναι το χρώμα του ήλιου που ανατέλλει και του ήλιου που δύει. Κι από γεύση μ’αρέσει η κανέλα, γιατί είναι η γεύση της αγάπης. Θέλω να σε ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου έδωσες να μιλήσω για το life coaching και να σου πω ότι ήταν μια ευκαιρία για μένα μέσα από τις δικές σου ερωτήσεις να συνειδητοποιήσω ακόμη περισσότερο κάποια πράγματα  σε σχέση με αυτό που κάνω.

Εγώ σε ευχαριστώ γιατί κάθε κουβέντα μαζί σου ανοίγει κι άλλους ορίζοντες κι έρχεται σαν βάλσαμο στην καρδιά.

“ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη”, το προοίμιο της Οδύσσειας μου ήλθε στο μυαλό την ώρα που σκεφτόμουν να ετοιμάσω μια μικρή κουβέντα με τον πολυτάλαντο Αγησίλαο Αλεξίου (και μεταξύ μας αντιπαθητικό Στέργιο στα δίδυμα φεγγάρια).

Αεικίνητος, πολυπράγμων, με επιμονή και όχι εμμονή θέτει στόχους και τους καταρρίπτει (μόλις και έβγαλα ερώτηση).

Με ρίζες από Εύβοια αλλά και από Κρήτη, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα έχει σπουδάσει στην Ανώτερη Σχολή Δραματική Τέχνης «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη ενώ στο Δημοτικό Ωδείο Αμαρουσίου έχει σπουδάσει σύγχρονο τραγούδι, πιάνο, σολφές, θεωρία και αρμονία. (αν μου το επιτρέψει θα βάλω και βιντεάκι με τον ίδιο να τραγουδάει). Και οι σπουδές του δε σταματάνε μόνο εδώ.

Έχει παίξει στην παράσταση Πέρσες του Αισχύλου στο Διεθνές φεστιβάλ θεάτρου Avignon off στη Γαλλία και στο θέατρο Αλκμήνη στην Ελλάδα ενώ σημειωτέων γι αυτή του τη συμμετοχή είχε υποψηφιότητα στο βραβείο Α’ Ανδρικης ερμηνείας πρόζας «Μάνος Κατράκης». Αξίζει να αναφερθεί επίσης το γεγονός ότι όλη η θεατρική ομάδα βραβεύτηκε από την ΟΥΝΕΣΚΟ για τη συμμετοχή της στη Γαλλία.

Είχε μια φιλική συμμετοχή στη σειρά «Τριχες» του ΑΝΤ1 και στην ταινία Καλάζνικοφ του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και σε ταινία μικρού Μήκους με πρωταγωνιστή τον Κ.Μαρκουλάκη.Τον είδαμε στο ρόλο του Άξελ στο έργο του Στριντμπεργκ «Οι Σύντροφοι» ενώ από πέρισυ τον βλέπουμε στο ρόλο του Στέργιου στα Δίδυμα Φεγγάρια.

Με μια ανάσα, τα είπα όλα;

Αχαχαχαχα! Ναί Άννα τα είπες όλα!

Τι ήταν αλήθεια αυτό που σε ώθησε να διαλέξεις/ακολουθήσεις το «επάγγελμα» του ηθοποιού;

Ο πατέρας μου είναι τραγουδιστής και η αδερφή μου ηθοποιός. Αποφάσισα λοιπόν να ασχοληθώ με το θέατρο βλέποντας μέσα στην οικογένεια μου τις δύο αυτές μορφές τέχνης να ζούν και να συνυπάρχουν.  Οπότε στο πλήρωμα του χρόνου ήρθε η στιγμή να ασχοληθώ κι εγώ με την σειρά μου.

Ο δρόμος είναι στρωμένος με αγκάθια ή ροδοπέταλα; Τι αποτελεί για σένα αγκάθι και τι ροδοπέταλο;

Στον δρόμο της ζωής πάντα θα υπάρχουν αγκάθια και πάντα ροδοπέταλα! Τίποτα δεν έρχεται εύκολα τα αγαθά κόποις κτώνται! Έχω υπάρξει τυχερός αλλά έχω μοχθήσει πολύ για να είμαι σε θέση την τύχη να την αξιοποιήσω κατάλληλα!

Με λίγα λόγια ο Αγησίλαος πριν και μετά τη Σχόλή της κας Χατούπη! Είσαι πιστεύεις στο δρόμο για τη δική σου Ιθάκη όπως μας περιγράφει ο Καβάφης;

Ο χρόνος σε αλλάζει! Τα βιώματα σε διαμορφώνουν! Έχω πολύ διαφορετική οπτική για την ζωή και στάση απέναντι της, οφείλω να ομολογήσω πως η ενασχόληση μου με την σπουδή του ηθοποιού στην σχολή “Δήλος” Δήμητρας Χατούπη με άλλαξε πολύ. Είχα την τύχη να έχω πάρα πολύ καλούς καθηγητές οι οποίοι με εμπλούτισαν υποκριτικά αλλά και ψυχικά όπως η κυρία Πατεράκη και η κυρία Χατούπη! Νιώθω ευγνωμοσύνη που ήμουν σ’αυτήν την σχολή. Δε νομίζω να έχει σταματήσει το ταξίδι μου για την Ιθάκη μου! Η ζωή είναι ένα μεγάλο ταξίδι.

O Στήβεν Πρέσσφιλντ στο βιβλίο του «Ο πόλεμος της τέχνης» μεταξύ άλλων αναφέρει ότι ζούμε δύο ζωές. Αυτή που βιώνουμε και αυτή που θα θέλαμε να ζήσουμε. Το ενδιάμεσο στάδιο καλείται αντίσταση. Σε ποια «όχθη» ζεις;

Σε όποια όχθη κι αν με βγάλει η στιγμή την ζώ στο έπακρο και γεύομαι ότι έχει να μου δώσει! Οι εμπειρίες μας είναι οι προίκα μας.

Εν συνεχεία ο ίδιος αναφέρει ότι αντίσταση συνήθως αποτελούν οι άνθρωποι του κύκλου μας, όχι από έλλειψη αγάπης αλλά από έλλειψη κατανόησης γι αυτό που επιθυμούμε. Ποιά ήταν η δική σου αντίσταση;

Η δική μου αντίσταση ήταν να χαράξω την δική μου πορεία χωρίς να ικανοποιήσω τα θέλω των άλλων.

Από τη μια οι ρόλοι σου που είχαν να κάνουν με μάχες! Οι Πέρσες του Αισχύλου αν και αντιπολεμική τραγωδία μιλάει για πόλεμο, στο Σύντροφοι του Στριντμπεργκ που αναφέρεται στη μάχη των φύλων ενώ στα Δίδυμα Φεγγάρια, ο Στέργιος «πολεμάει» με τη μνησικακία του όλο τον κόσμο. Από την άλλη η ζωή του Αγησίλαου! Ποιές είναι η μάχες στη ζωή σου;

Όσο ζεις παλεύεις, έτσι είναι η φύση της ζωής… πάλη! Πιστεύω πως όλοι λίγο πολύ έχουμε δώσει μάχες στην πορεία που χαράζουμε. Έχω δώσει τις δικές μου, έχω κερδίσει, έχω χάσει έχω βγει ισοπαλία, αλλά το πιό σημαντικό ειναι πως είμαι πιό πλούσιος ψυχικά απ’όλες αυτές τις μάχες.

Ο ηθοποιός, ο καλά δουλεμένος, από όσο γνωρίζω δεν υποδύεται απλά ένα χαραχτήρα, αλλά δουλεύει τα κομμάτια εκείνα του εαυτού του που έχουν να κάνουν με το συγκεκριμένο ρόλο! Γνωρίζοντας την ευγένεια και σεμνότητα σου ως άνθρωπο πόσο δύσκολο είναι για σένα να υποδύεσαι ένα ρόλο (Στέργιος) κόντρα στον εαυτό σου;

Εκπαιδεύτηκα πολύ καλά στην σχολή μου! Πιστεύω πως ο κάθε ηθοποιός έχει τον δικό του τρόπο να προσεγγίζει έναν ρόλο! Υπάρχουν κοινά χαρακτηρίστηκα, μέθοδοι, αλλά εχει να κανει με ένα εντελώς προσωπικό ταξίδι. Προσεγγίζοντας και αναλύοντας έναν ρόλο εμβαθύνω στην ψυχοσύνθεση του αποδομώντας την εντοπίζω ποιά είναι τα χαρακτηριστηκά εκείνα στον χαρακτήρα του που τον παρακινούν και τον διακινούν, διαμορφώνοντας την στάση του απέναντι σε καθε ερέθισμα και χτίζω πάνω σ’αυτά βιώνοντας ό,τι βιώνει.

Ποιό είναι το υλικό εκείνο που στη συνταγή «Στέργιος»  στα «Δίδυμα φεγγάρια» συνέβαλε στην επιτυχία του;

Ο χαρακτήρας! Η κυρία Δημητρίου έχει δομήσει έναν άρτιο χαρακτήρα που δίνει στον ηθοποιό την δυνατότητα να αξιοποιήσει αυτήν την ευκαιρία που του δίνεται και να τον υποδυθεί.

Στο «Σύντροφοι» υπήρχε κόντρα εξουσίας σε μια σχέση! Τελικά ισχύει η θεωρία του Νίτσε περί επιβολής του ενός στον άλλο; Αυτό που μετράει σε μια σχέση είναι ποιος κάνει κουμάντο και ποιος έχει τη δύναμη;

Νομίζω πως διεγείρει τους ερωτικούς συντρόφους το παιχνίδι εξουσίας μεσα στην σχέση πιστεύω πως πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει! Το ωραίο μέσα σ’αυτό είναι να βρείς τις ισορροπίες.

Με τρεις λεξεις-κλειδιά, θέλω να μου περιγράψεις τον εαυτό σου!

Ειλικρινής, ευαίσθητος, σκληρός.

Θεωρώ ότι είναι όμορφο να κάνει κάποιος όνειρα αλλά η ζωή χρειάζεται στόχους! Εσύ τι πιστεύεις γι αυτό;

Για μένα είναι το ίδιο. Όταν τα όνειρα συνυπάρχουν με τους στόχους όλα είναι πιθανά.

Επόμενα σχέδια;

Πάντα υπάρχουν επόμενα σχέδια, αλλά παραμένουν στο στάδιο των συζητήσεων και του σχεδιασμού. Αυτό το διάστημα κοιτάω αυτό που έχω.

Κλείνοντας θέλω να μας πεις την αγαπημένη σου ατάκα από κάποιο σου ρόλο!

Αισχύλου Πέρσες ρόλος εξ’άγγελος… ακόμη και τώρα που το λέω έχω ανατριχιάσει ολόκληρος. Το φώναζα, το βίωνα σαν στρατηγός του Περσικού στρατού, αλλά δάκρυζα κι η ψυχή μου έτρεμε ως Έλληνας:

«Ω Παίδες Ελλήνων, ίτε ελευθερούτε Πατρίδ’, ελευθερούτε δε Παίδας γυναίκας, Θεών τε Πατρώων έδη θήκας τε προγόνων. Νυν υπέρ πάντων αγών».

Και το κερασάκι στην τούρτα, κάτι για να κλείσουμε αυτή την όμορφη κουβέντα ένα βιντεάκι με τον Αγησίλαο να τραγουδάει όπως σας υποσχέθηκα στην αρχή. Απολαύστε τον….

«Πρώτη φορά «μια συνεργασία με τον Νίκο Βέρτη. Μίλησε μας για την συνεργασία σας.

Αισθάνομαι πολύ τυχερή που ένας καλλιτέχνης της αξίας και της εμβέλειας του Νίκου Βέρτη αποφάσισε να με κάνει μέρος της ομάδας του δίνοντας μου ταυτόχρονα ένα τραγούδι σε σύνθεση δική του και στίχους Γ. Τσοπάνη. Η συνεργασία μαζί του ήταν υπέροχη και οι ώρες που περάσαμε στο στούντιο, ηχογραφώντας το τραγούδι θα μου μείνουν αξέχαστες! Η χαρά μου είναι τεράστια που θα είμαι και στις live εμφανίσεις μου μαζί με το Νίκο Βέρτη που ξεκινάμε σε λίγες ημέρες σε έναν υπέροχο καινούριο χώρο. 

Ποιος είναι ο κυριότερος ρόλος και σκοπός ενός καλλιτέχνη;

Ο ρόλος του κάθε καλλιτέχνη είναι να γίνει αγαπητός στο κοινό μέσα από την δουλειά του και ο σκοπός του να βγάλει μέσα από την τέχνη του όλες του τις σκέψεις, δίνοντας την ψύχη του. 

Ποιους Έλληνες καλλιτέχνες θαυμάζεις και ξεχωρίζεις;

Οι Έλληνες καλλιτέχνες τους οποίους θαυμάζω και ξεχωρίζω είναι από άνδρες ο Νίκος Βέρτης και ο Αντώνης Ρέμος και από γυναίκες η Πέγκυ Ζήνα και η Νατάσα Θεοδωρίδου, οι οποίες είναι και πιο κοντά στο προφίλ και στην μουσική που με εκφράζει. 

Μίλησέ μας για τις τρέχουσες συνεργασίες σας και με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο; Τι σκοπεύουμε να ακούσουμε από την Άννα Καμαρινου τη φετινή σεζόν; 

Κυκλοφόρησε μόλις το τραγούδι “Πρώτη Φορά”, το οποίο στις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας του έχει δείξει πως αρέσει πολύ στον κόσμο και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη.  Παράλληλα, έχω ξεκινήσει πρόβες για τις live εμφανίσεις μας, που θα ξεκινήσουμε στις αρχές Δεκέμβρη.

Πώς θα χαρακτήριζες τη δισκογραφία στην Ελλάδα; 

Θεωρώ ότι αυτή την στιγμή η δισκογραφία στην Ελλάδα βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο καθώς οι νέοι συνθέτες και στιχουργοί παίρνουν την σκυτάλη από τους παλιούς κι αυτή η νέα γενιά δημιουργών δείχνει σε πολλές περιπτώσεις τραγουδιών εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Έχεις μια άκρως εντυπωσιακή και σέξι εμφάνιση. Πιστεύεις πως παίζει ρόλο η εμφάνιση στο επάγγελμά σου;

 Σίγουρα παίζει ρόλο η εξωτερική εμφάνιση ενός καλλιτέχνη στην δουλειά του, αλλά εγώ δίνω πολύ βάση στην φωνή μου. Αυτό που έχω σαν προτεραιότητα είναι να βρίσκω και να τραγουδάω ωραία τραγούδια και να εξελίξω όσο μπορώ τις ερμηνείες μου όταν τραγουδάω ζωντανά.

Ο ρόλος του έρωτα στη ζωή σου;

O έρωτας είναι κάτι μαγικό… Όταν είσαι ερωτευμένος είσαι δημιουργικός, ευδιάθετος, δυνατός να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε δυσκολία εμφανιστεί μπροστά σου! Ονειρεύεσαι, φαντάζεσαι, γενικά ζεις σαν σε παραμύθι. Έτσι έχω φανταστεί την ζωή μου, σαν ένα παραμύθι γεμάτο έρωτα και γι αυτό τον λόγο ο έρωτας έχει σημαντική θέση στη ζωή μου.

Ποια θα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση – απόκρυφη επιθυμία; 

Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι να καταφέρω μια μέρα να έχω ένα δυνατό ρεπερτόριο με δικά μου τραγούδια που θα έχει αγαπήσει ο κόσμος. Επίσης κρυφή επιθυμία μου είναι η εκπροσώπηση της Ελλάδας σε ένα διεθνή διαγωνισμό τραγουδιού.

Η μουσική στη ζωή σου; Ποιος ο ρόλος της; Έχεις κάνει μουσικές σπουδές-φωνητική;

Έχω κάνει δύο χρόνια σε ωδείο και τον τελευταίο ένα χρόνο κάνω ανελλιπώς μαθήματα φωνητικής. Η μουσική είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, αφού αποφάσισα να είναι αυτό η δουλειά μου. Ο ρόλος της μουσικής στη ζωή μου δεν είναι όμως μόνο επαγγελματικός. Πιστεύω πως η ζωή όσο ωραία και αν είναι πάντα, έχει ανάγκη την μουσική! Η μουσική συμπληρώνει τα “εσωτερικά” κενά μας τα όποια είναι σχεδόν αδύνατον να ανακαλύψουμε εύκολα, πόσο μάλλον να συμπληρώσουμε. 

Ποια είναι η καθημερινότητα της Αννας; Πες μας λίγα λόγια για σένα;

Η καθημερινότητα μου δεν έχει καμία σχέση με αυτή που μπορεί να έχει κάποιος στο μυαλό του για μία τραγουδίστρια… Σηκώνομαι νωρίς το πρωί ξεκινώντας πάντα την μέρα μου με ένα καλό πρωινό, γυμναστήριο, και δουλειές του σπιτιού. Μαγειρεύω καθημερινά γιατί αποφεύγω τα έτοιμα φαγητά. Μετά υπάρχουν συνήθως πρόβες, στούντιο και η φωνητική είναι σχεδόν σε καθημερινή βάση στο πρόγραμμα μου. Τον ελεύθερο μου χρόνο μου αρέσει να πηγαίνω σινεμά και να κάθομαι σπίτι με φίλους.

Κάθε επιτυχία σου ευχόμαστε, Άννα

Ευχαριστώ πολύ το Kissmygrass.gr για την φιλοξενία

Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου

Συνέντευξη στην Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου

 

 

 

 

 

 

 

Φωτογραφία: Μαρίλια Καργιώτη

Συνέντευξη στη Μαρκέλλα Καζαμία

Πριν από αρκετό καιρό, στο Θέατρο Ιλίσια, βλέποντας την παράσταση “Η Εποχή του Κυνηγιου”, σε σκηνοθεσία της Λίνας Ζαρκαδούλα, είδα την οπτική μιας νέας και ταλαντούχας σκηνοθέτιδας που σίγουρα θα κάνει τη διαφορά στο μέλλον… Η εσωτερική ματιά της που διεισδύει σε βάθος και αναδεικνύει κάθε πτυχή του έργου που ανεβάζει, με αναλυτικό πνεύμα αλλά και με σεβασμό στο κείμενο, φτάνει και αγγίζει τον μέσο θεατή με χαρακτηριστική ευκολία.

Φέτος, σκηνοθετεί τον Γρηγόρη Βαλτινό, την Κατερίνα Διδασκάλου και τον Μίλτο Τσιάντο στην ιδιαίτερη παράσταση “Ω, Θεέ μου!” που ανεβαίνει στο Θέατρο Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη, στις 14 Οκτωβρίου 2016. Στο έργο της Ανάτ Γκοβ, η πρόκληση είναι μεγάλη γιατί πρέπει να μας πείσει ότι ο Θεός θα μπορούσε όντως να κατέβει στη γη και να ζητήσει βοήθεια από μια καταξιωμένη ψυχολόγο, με απροσδόκητες εκπλήξεις και αναπάντεχα περιστατικά…!

Φωτογραφία: Μαρίλια Καργιώτη

Η Λίνα Ζαραδούλα γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία και σκηνογραφία.

Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις: Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα» του Γ. Σκαραγκά στο θέατρο Φαλτάϊτς, «Η Εποχή του κυνηγιού» του Γ. Σκαραγκά στο θέατρο Ιλίσια, «Ευτυχισμένες μέρες» του Σ. Μπέκετ στο θέατρο Τέχνης, «Βασιλική» βασισμένο στην νουβέλα της Β. Νικολοπούλου στο θέατρο του Γιώργου Αρμένη (για 2 χρονιές), «Υπό το μηδέν» του Ά. Θαμόρα στο θέατρο Π.Κ (για 2 χρονιές), «Γράμματα Χωρισμού» βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο των εκδόσεων Μελάνι στο θέατρο Μεταξουργείο και Άλεκτον.

Γρηγόρης Βαλτινός & Κατερίνα Διδασκάλου “Ω, Θεέ μου!” – Φωτογραφία: Νίκος Καρανικόλας

Έχεις σκηνοθετήσει αρκετές παραστάσεις αλλά φέτος αποφάσισες να φέρεις σε πέρας ένα δύσκολο εγχείρημα, να σκηνοθετήσεις το «θεό». Πώς αποφάσισες να αναλάβεις τη σκηνοθεσία του έργου «Ω, Θεέ μου!»;

Δεν το αποφάσισα εγώ, ήταν θέλημα Θεού! Καταρχάς, πρέπει να πω ότι είμαι πολύ τυχερή γιατί το έργο αυτό έφτασε στα χέρια μου. Η αναζήτηση έργων δεν είναι καθόλου απλή και εύκολη υπόθεση. Πάντα σε προβληματίζει το επόμενό σου βήμα. Το 2011 γνώρισα τον Δημήτρη Ψαρρά, με αφορμή το ανέβασμα του «Υπό το μηδέν», τη μετάφραση του οποίου συνυπέγραφε με τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Όταν μιλήσαμε και του είπα ότι ψάχνω για έργο μού είπε να διαβάσω το «Ω, Θεέ μου!»

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση, τηλεφώνησα στον Δημήτρη και του είπα ότι θέλω οπωσδήποτε να το ανεβάσω. Σκέφτηκα ότι για τον ρόλο της Άννας, της ψυχολόγου, η ιδανική ηθοποιός θα ήταν η Κατερίνα Διδασκάλου. Έτσι, ήρθα σ’ επαφή μαζί της μέσω κάποιας κοινής μας φίλης και της πρότεινα το έργο.

Εκείνη με τη σειρά της ενθουσιάστηκε και δέχτηκε με χαρά. Τότε, ο Γρηγόρης Βαλτινός τηλεφώνησε στην Κατερίνα  για να της προτείνει ένα άλλο έργο, αλλά η Κατερίνα τού αντιπρότεινε το «Ω, Θεέ μου!». Όταν, λοιπόν, κατά την ανταλλαγή των έργων ο Γρηγόρης διάβασε το «Ω, Θεέ μου!»,  το ερωτεύτηκε κι εκείνος. Κάπως έτσι, λοιπόν, μέσα από τα δαιδαλώδη μονοπάτια της τύχης, της μοίρας ή της «θεϊκής παρέμβασης», φτάσαμε εμείς οι τρείς να συναντηθούμε. Ουσιαστικά, το ανέβασμα αυτού του πολύ ιδιαίτερου και τρομερά ευφυούς κειμένου φέτος τον χειμώνα στο Αριστοτέλειον, είναι καρπός της αγάπης που νιώσαμε γι’ αυτό το έργο η Κατερίνα, ο Γρηγόρης κι εγώ. Το  αγαπήσαμε, το πιστέψαμε, το ποθήσαμε και τελικά το ανεβάζουμε.

Τι είναι αυτό που σε ιντρίγκαρε στο έργο «Ω, Θεέ μου!»;

«Όλος ο κόσμος φριχτό σκηνικό», όπως λέει και ο στίχος του τραγουδιού της παράστασης που έγραψε η Λουίζα Αρκουμανέα σε μουσική Μίνου Μάτσα. Ο κόσμος σήμερα, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, μοιάζει με κόλαση. Αφορμής δοθείσης, λοιπόν, ξετυλίγεται μέσα μου μια ατελείωτη αλυσίδα από «γιατί». Γιατί υπάρχει  ο πόνος, η βία, οι πόλεμοι, οι αρρώστιες; Γιατί υπάρχει και μοιάζει να βασιλεύει ο παραλογισμός και το κακό; Ποιος ευθύνεται πραγματικά γι’ αυτό;

Εμείς ή αυτός που μας έπλασε;  Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ΄εικόνα και καθ’ομοίωσίν του ή εμείς κόψαμε και ράψαμε τον Θεό στα μέτρα μας;

Με όπλο του το χιούμορ, το έργο πραγματεύεται το πιο φλέγον, το πιο θεμελιώδες ερώτημα του αν υπάρχει θεός, το ζήτημα της πίστης, της ελεύθερης βούλησης. Βρήκα μεγαλοφυή τη σύλληψη της ιδέας του Θεού ο οποίος, όντας σε βαθιά κατάθλιψη, παίρνει ανθρώπινη υπόσταση και αποφασίζει να επισκεφτεί μια ψυχολόγο. Θεωρώ ότι  κανένας σκηνοθέτης δε θα μπορούσε να αντισταθεί σ’ αυτό το υπέροχο  πραγματικά έργο της Ανάτ Γκοβ.

Τελικά υπάρχει Θεός;

Ανιχνεύοντας τη θεϊκή υπόσταση, η Ανάτ Γκοβ βάζει κάτω απ΄το μικροσκόπιο την ανθρώπινη φύση κι εκεί είναι που ανοίγει ο ασκός του Αιόλου! Δε θίγεται κανένα θρησκευτικό αίσθημα γιατί δεν είναι αυτός ο στόχος του έργου. Πρόκειται  για ένα κείμενο με βαθιά φιλοσοφικές ρίζες που σε οδηγεί να προβληματιστείς και να ασκήσεις αυτοκριτική. Η παράσταση δεν έρχεται να δώσει απαντήσεις, επιθυμεί όμως να θέσει ερωτήματα. Τέτοια έργα έχουν νόημα ύπαρξης για μένα.

Ποια είναι η προσωπική σου άποψη για την ύπαρξη του Θεού;

Από καταβολής κόσμου,  ο άνθρωπος πασχίζει να κατανοήσει τον απρόβλεπτο και χαοτικό κόσμο και τη θέση του μέσα σ’ αυτόν. Δε ξέρω αν υπάρχει Θεός.

Κι αν υπάρχει, ποιος είναι ο αληθινός Θεός; Αυτός στον οποίο πιστεύω εγώ ή ο Θεός στον οποίο πιστεύεις εσύ;

Και τι ρόλο παίζει στη ζωή μας; Είναι ένα ψυχολογικό δεκανίκι; Κι αν δεν υπάρχει Θεός; Τότε είμαι εγώ ο Αρχιτέκτονας της ζωής μου; Επομένως είμαι ο Θεός μου; Κάτι τέτοιο, το να κρύβει δηλαδή ο καθένας μέσα του έναν Θεό, μπορεί να αποδειχθεί πολύ τρομαχτικό.

Ένα ελεύθερο ον, απαλλαγμένο από την ασφαλιστική δικλείδα της πίστης,  οφείλει να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του. Είναι έτοιμος ο άνθρωπος να το κάνει; Είναι άραγε έτοιμη να  ενηλικιωθεί η ανθρωπότητα;

Ο Θεός είναι που διχάζει ή οι θρησκείες; Τι εννοώ με αυτό: ότι πολέμους κάνουν οι άνθρωποι, όχι ο δημιουργός του σύμπαντος (αν υπάρχει). Οι άνθρωποι είναι εκδικητικοί, φονιάδες, βιαστές, δικτάτορες, βασανιστές, τιμωροί , δολοφόνοι… Δεν έχω δει κανέναν Θεό… να βιάζει μικρά παιδιά, να ρίχνει φόλα σε αδέσποτα. Δεν έχω δει κανέναν Θεό να παίρνει ένα όπλο και να αρχίζει να «θερίζει» όποιον βρει μπροστά του μέσα σε ένα σχολείο … ή να κόβει κεφάλια!

Θεωρώ ότι ο κόσμος μας είναι ένα μέρος τρομακτικό. Αν αποφαινόμασταν ότι δεν υπάρχει Θεός, τι θα σήμαινε αυτό για την ανθρώπινη ύπαρξη;

Είδες; Πάλι εγείρονται χιλιάδες ερωτήματα…

Πιστεύεις ότι ο κόσμος θα έχει “Happy end”; 

Δεν ξέρω… Πραγματικά απορώ πώς παίρνει κανείς την ευθύνη να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, όταν σε αυτόν τον κόσμο βασιλεύει ένας άκρατος παραλογισμός, ο οποίος, όχι μόνο εμποδίζει την εξέλιξη προς το καλύτερο, αλλά μας οδηγεί σε νέους σκοταδιστικούς, μεσαιωνικούς χρόνους, σαν να μη  έχει μάθει τίποτα η ανθρωπότητα  από την ιστορία της. Όταν καθημερινά ακούω ειδήσεις για τις φρικαλεότητες και τις κτηνωδίες που διαπράττουν με πλήρη συνείδηση οι άνθρωποι, σοκάρομαι πραγματικά! Αλλά, φυσικά, η ζωή συνεχίζεται.

Ορισμένες φορές πιστεύω ότι θα συμβεί με τους ανθρώπους ό,τι συνέβη και με τους δεινόσαυρους που ήταν το κυρίαρχο είδος στη γη για 150 εκατομμύρια χρόνια. Η ειδοποιός διαφορά, φυσικά, είναι ότι εκείνοι δεν είχαν την περίφημη ελεύθερη βούληση. Άλλες φορές, πάλι, πιστεύω ότι ίσως να μας αξίζει ένα κακό τέλος για όλο το κακό που έχουμε προκαλέσει σ’ αυτόν τον πραγματικά θαυμάσιο πλανήτη, όλο το κακό που έχουμε κάνει και εξακολουθούμε με άκρατη εγωπάθεια και σαδισμό να κάνουμε στα ζώα και κυρίως, το κακό που κάνουμε ο ένας στον άλλον.… Πιστεύω ότι για να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει να αγωνιστούμε για την πνευματικότητα και της συνειδητότητά μας. Δυστυχώς όμως, δεν είναι ατραποί που μπορούμε  να τους ακολουθήσουμε  ζώντας μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες, έτσι όπως αυτές  έχουν οργανωθεί. Πρέπει να επιστρέψουμε στη φύση, να πάψουμε να την καταστρέφουμε…

Δε γίνεται να μας λέει ο οποιοσδήποτε πάμπλουτος κύριος ότι το νερό δεν είναι ανθρώπινο αγαθό κι εμείς να το ανεχόμαστε! Γιατί; Για να μπορεί εκείνος να το εμπορεύεται… και να συμπεριφέρεται σαν Θεός; Ή μήπως κατέβηκε ο Θεός στη γη και του είπε: «Φίλτατε κύριε «χι», το νερό είναι δικό σας, μπορείτε να το κάνετε ό,τι θέλετε!»;

Νομίζω ότι «βρίσκω τον Θεό μέσα μου» σημαίνει «σκοτώνω το εγώ μου».  Σκοτώνω τη μοιρολατρία, τον ωχαδερφισμό, στρέφω την ύπαρξή μου στο όλον, ανοίγω μέσα μου τις θύρες της συμπόνιας,  του αλτρουισμού, της κατανόησης, της αγάπης. Όσο υπάρχουν μέσα μας το καλό και το κακό, ας μην ξεχνάμε ότι εμείς επιλέγουμε τι τελικά θα ακολουθήσουμε.

Ποιο είναι πιο τρομαχτικό, το ζην ή το θνήσκειν;

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου. Η ανησυχία του για το τι συμβαίνει μετά, για το αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή είναι κάτι το βασανιστικό.

Από τη στιγμή της γέννησής μας, ζούμε την κάθε μας μέρα ως μελλοθάνατοι διότι όλοι θα πεθάνουμε άπαξ και γεννηθήκαμε. Κάποιοι μάλιστα καταφέρνουν να ζούν με μιαν υπεροψία, μια αυταπάτη αθανασίας. Ο  φόβος του θανάτου και της ανυπαρξίας είναι μια δαμόκλειος σπάθη που σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος είναι ο σωστός τρόπος να ζεις τη ζωή σου.

Κάθε λεπτό που περνά, ο άνθρωπος καλείται να πάρει μια απόφαση για το καθετί. Ψάχνει «το νόημα της ζωής», την πραγματική φύση της ευτυχίας… «Πώς να ζήσω τη ζωή μου;»,

« Πώς να ζήσω μια καλή ζωή;». Νομίζω ότι όσο τρομαχτική κι αν είναι η ζωή καλύτερα να τη ζεις στο εδώ, στο τώρα παρά να περιμένεις να τη ζήσεις «μετά θάνατον». Αναμφίβολα, έχει  οδύνη η ζωή, αλλά έχει και πολλή χαρά. Άλλωστε, ο θάνατος έχει και ένα αντίδοτο που λέγεται έρωτας.

Θα παρότρυνες έναν πιο νέο από εσένα να ασχοληθεί τώρα με τη σκηνοθεσία, στην Ελλάδα της κρίσης, όπου οι ευκαιρίες είναι περιορισμένες;

Θα προέτρεπα οποιονδήποτε να ασχοληθεί με το οτιδήποτε, αρκεί πραγματικά να το αγαπά. Ακούγεται μπανάλ, αλλά είναι η αλήθεια. Αν μέσα σε αυτόν τον νέο ανέβλυζε μια  βαθιά και γνήσια ανάγκη να εκφραστεί μέσα από το θέατρο ή από τις Τέχνες εν γένει, φυσικά και θα τον ενθάρρυνα. Οφείλω όμως να του επισημάνω τι σημαίνει «κάνω θέατρο». Να του υπενθυμίσω ότι ο  χώρος του θεάτρου και τα επαγγέλματα που συνδέονται με αυτόν δεν είναι  δουλειές σαν όλες τις άλλες. Κι αυτό δε σχετίζεται με την κρίση. Στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, λόγω του εποχικού τους χαρακτήρα, πάντα αντιμετωπίζεις το άγχος της ανεργίας και της πρεμούρας  να κλείσεις την επόμενή σου δουλειά. Σαν σκηνοθέτης, όπως και σαν ηθοποιός,  δουλεύεις έξι μέρες την εβδομάδα, πέντε ώρες την ημέρα, συνήθως απογεύματα μέχρι αργά το βράδυ. Ουσιαστικά, κουβαλάς τη δουλειά σου παντού και πάντα, δεν υπάρχει κανονικό ωράριο. Αλλά ακόμα κι αυτό που υπάρχει, δε συμβαδίζει με το ωράριο που έχουν οι υπόλοιποι άνθρωποι που δουλεύουν π.χ. σε γραφείο.

Δεν έχουμε ρεπό τα σαββατοκύριακα, αλλά συνήθως τις Δευτέρες όπου όλοι οι υπόλοιποι δουλεύουν… Ζούμε για δυο με τρεις μήνες ως μια ομάδα ανθρώπων που έχουν σαν κοινό στόχο τη «χ» παράσταση και μέσα από τη διαδικασία των προβών, ερχόμαστε κοντά  σ’ αυτό το σχετικά μικρό χρονικό διάστημα.

Οι πρόβες είναι μια περίοδος δοκιμασίας, δημιουργικότητας, οδύνης , ένας πόλεμος με ατελείωτες καθημερινές μάχες. Κι όταν η παράσταση είναι έτοιμη και κάνουμε πρεμιέρα, οι ηθοποιοί φυσικά συνεχίζουν με την παράσταση. Για τον σκηνοθέτη, όμως, είναι αλλιώς. Η αποστολή του έχει ολοκληρωθεί, όσο και να κρατάει ανοιχτούς τους δεσμούς του με το έργο, προσέχοντας όπως ένας ωρολογοποιός το ρολόι του να πηγαίνει σωστά. Έχει έρθει η ώρα του αποχωρισμού. Το αντικείμενο της δουλειάς του είναι  λέξεις εγκλωβισμένες πάνω σε χαρτί και  πρέπει να τις απεγκλωβίσει και να τους δώσει σκηνική υπόσταση, να πλάσει μια πραγματικότητα, η οποία  γνωρίζει εκ προοιμίου ότι θα χαθεί στην ανυπαρξία όταν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις . Οι παραστάσεις είναι ίσως σαν τα αστέρια που ήταν κάποτε ήλιοι και που μέχρι να φτάσει το φως τους στα μάτια μας έχουν πια πεθάνει αλλά μας ομορφαίνουν και μας φωτίζουν τις νύχτες μας!

Μέχρι να βρεθεί το επόμενο έργο.

Δεν έχει κανονικότητα η ζωή στο θέατρο. Η θεατρική φυλή είναι μια κάστα. Είναι μια «παρένθετη» οικογένεια. Έχω πολλές φορές αναγκαστεί να επιλέξω ανάμεσα στην κανονική μου οικογένεια και στη θεατρική μου. Έχω χάσει γάμο συγγενή μου ή πολύ καρδιακού μου φίλου επειδή είχα πρόβα. Τώρα, όσον αφορά τις ευκαιρίες, είμαι κάθετη! Σε όλες τις δουλειές, είτε είναι καλλιτεχνικές είτε όχι, εσύ μόνος σου δημιουργείς τις ευκαιρίες! Η θέληση, η επιμονή, η υπομονή, η σκληρή δουλειά είναι το μόνο μέσον για να αγγίξεις τα όνειρά σου.

Γρηγόρης Βαλτινός και Κατερίνα Διδασκάλου… πώς ήταν η συνεργασία σας;

Μια παράσταση ξεκινάει από μια επιθυμία, μια ανάγκη, όπως και καθετί στη ζωή άλλωστε. Καταρχάς, λοιπόν, υπήρξα τυχερή που μοιράστηκα την επιθυμία μου για το « Ω, Θεέ μου!!!» τόσο με τον Γρηγόρη όσο και με την Κατερίνα! Θεμέλιος λίθος κάθε συνεργασίας είναι η εμπιστοσύνη, εξ ου και θέλω να τους ευχαριστήσω  γιατί με εμπιστευτήκαν.

Ο Γρηγόρης έχει έναν ενθουσιασμό κι ένα πάθος, μια ορμή που πραγματικά με εντυπωσίασε. Ο Γρηγόρης Βαλτινός έχει 40 χρόνια στο θέατρο- όσο δηλαδή η ηλικία μου- αυτό τον καθιστά δεξαμενή εμπειρίας απ΄την οποία φυσικά κι ευεργετήθηκα. Με τον Γρηγόρη είχαμε έναν άκρως δημιουργικό διάλογο και ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Δε θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο Θεό από εκείνον!

Η Κατερίνα είναι μια ηθοποιός που μετά από την πετυχημένη της πορεία σε δυο μονολόγους, έρχεται να αναλάβει έναν απαιτητικό ρόλο. Πέρα από το γεγονός ότι πρέπει να κάνει… ψυχοθεραπεία στον Θεό(!!), έχει ένα παιδί, τον Λίορ, το οποίο πάσχει από αυτισμό και δε μιλάει καθόλου, παρόλο που είναι 16 ετών …Η Κατερίνα ήταν τόσο ανοιχτή και διαθέσιμη που ήταν πραγματικά μεγάλη η χαρά μου να δουλεύω μαζί της. Θέλω όμως να αναφερθώ  και στον Μίλτο Τσιάντο που ερμηνεύει  τον γιό. Πρόκειται για έναν νέο και ταλαντούχο ηθοποιό που μόλις αποφοίτησε απ το ΚΘΒΕ.Η έρευνά μας με τον Μίλτο μάς οδήγησε σε ένα αυτιστικό παιδί, τον Ανδρέα. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για την οικογένεια του Ανδρέα που μας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και της καρδιάς τους. Και ιδίως για τον εκπαιδευτή του, τον Αλέξη, ο οποίος μας πήρε απ΄το χέρι, μας καθοδήγησε και μας φώτισε έναν άγνωστο κόσμο που ισοδυναμεί με μάθημα ζωής για μας!

Τι όνειρα έχεις για σένα προσωπικά;

Η ζωή μου είναι αλληλένδετη με τη δουλειά μου, τα όνειρά μου είναι αμιγώς θεατρικά! Αν αφηνόμουν να με παρασύρει η ονειρική μου παρόρμηση, θα σου έλεγα ότι θέλω να κάνω μια μεγάλου μήκους ταινία κάποια στιγμή στη ζωή μου.

Στόχος μου είναι να πορεύομαι με τους ανθρώπους που έχω στην καρδιά μου, στη ζωή μου μέχρι τα βαθιά μας γεράματα… Οι εμπειρίες που αποκτώ συν τω χρόνω να μετουσιώνονται σε σοφία… Να ζήσω σ΄ έναν καλύτερο κόσμο απ’ αυτόν που παρέλαβα και τον οποίο κατάφερα μαζί άλλους ονειροπόλους σαν κι εμένα, να αλλάξω. Όχι τόσο για μας όσο γι΄αυτούς που έρχονται!