Χριστέ μου είμαι κομμάτια – κάθε κομμάτι του κορμιού μου πονάει, κάθε τμήμα πάλλεται και δονείται και χρειάζομαι απεγνωσμένα να ξεκουραστώ.

Μα εγώ είμαι ακόμη εδώ. Και κάθομαι μόνος στο σκοτάδι και κοιτάζω τα αστέρια. Πέφτουν απόψε οι Περσείδες και περιμένω να πιάσω καμιά ευχή, μια ευκαιρία για να ευχηθώ ξανά για αυτό που εύχομαι κάθε φορά που πέφτει ένα αστέρι: για μια ζωή ευτυχισμένη – για μια ζωή γεμάτη ευτυχία. Αλήθεια. Αυτή είναι η ευχή μου, κάθε μα κάθε φορά.

Και η αλήθεια είναι ότι το Σύμπαν με ακούει και μου δίνει ακριβώς αυτό που του ζητάω. Μου σερβίρει σε ασημένιο δίσκο την ευτυχία και με τολμάει να την αρπάξω και να της δοθώ. Και το βλέπω γύρω μου παντού και πάντα. Μου κλείνει το μάτι στο τελευταίο τσιγάρο, στο πάτο της τσικουδιάς, και στις άδειες σελίδες των βιβλίων που έχω ακόμη να γράψω.

Σου έχει τύχει ποτέ μπέμπα να είσαι τόσο κοντά στην αληθινή ευτυχία; Να χαϊδεύεις πονηρά με την γλώσσα σου τα χείλη αυτής της πρόστυχης πουτάνας της Ευτυχίας; Να την ακούς να βαριανασαίνει και να αναστενάζει ενώ εσύ καταθέτεις την λατρεία σου για εκείνη στον βωμό του έρωτα της; Μ’ ακούς που σου μιλάω;

Μ’ ακούς;

Ασημένιες, κόκκινες, και πράσινες φωτοβολίδες περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου και το διαλυμένο κορμί μου αιωρείται στις κλωστές του Σύμπαντος κι ταξιδεύει ανάμεσα σε παράλληλες διαστάσεις και φτάνει στο πλάι σου και σε ρωτάει:

— Θέλεις να χτίσουμε καστράκια στην άμμο;

Ψήνεσαι; Να πάρουμε τα όνειρα μας και να τα ρίξουμε μαζί στο καζάνι μαζί με το μαγικό φίλτρο του μάγου και να τα βράσουμε και να βγάλουμε στην απόσταξη μια ξεκάθαρη εικόνα του τι είμαστε εμείς;

Εμείς.

Εγώ και εσύ που χαζεύαμε τα αστέρια και βλέπαμε το πως διαλυόντουσαν οι μετεωρίτες που τολμούσαν να περάσουν από τις Περσείδες, τα αστέρια του Περσέα. Αυτός ο ήρωας των αρχαίων χρόνων που πολέμησε τους φόβους του και τους υπερνίκησε κοιτώντας την αντανάκλαση τους.

Την αντανάκλαση του φόβου του.

Είδα σε ένα όνειρο εσένα και εμένα να ασπαζόμαστε και να χαιρετιόμαστε σαν δυο παλιούς και αγαπημένους εραστές – σαν δυο άτομα φονιάδες, φονιάδες του εαυτού τους και του εγωισμού τους, που κυλούσαν στα λευκά σεντόνια με την ίδια ευτυχία που κυλιούνται τα γουρούνια μέσα στην λάσπη. Και όταν μας βρήκε το πρωί, να παίζω με τα πρησμένα απ΄ την εγκυμοσύνη βυζιά σου, να γελάμε, να γελάμε ρε μπέμπα σα μικρά παιδιά και να φωνάζουμε “τα καταφέραμε!” ένιωσα στο όνειρο μου ότι χάιδεψα την ευτυχία που κρύβεται στα τόσα πεφταστέρια. Ότι σκουντώντας την φουσκωμένη, υπέροχη κοιλίτσα σου, και ρωτώντας σε για το πως νιώθεις για το Άλιεν που κινείται μέσα σου – για την ζωή που φουσκώνει μέσα σου, ένιωσα ότι για μια στιγμή μπορώ εγώ, ο ταπεινός δούλος της μοίρας μου, να νιώσω ότι εν μέρη, κατά το ήμισυ τουλάχιστον, έδωσα και εγώ τόπο στο να γεννηθεί ζωή. Να παραχθεί φωτιά και ζωή από την ένωση δυο ψυχών, δυο σπλάχνων, δύο ερωτογενής ζωνών.

Στον βωμό σου κατέθεσα την ψυχή μου και σαν μια πιο τριχωτή Ιφιγένεια έσφαξα τον λαιμό μου και έβλεπα από το πορφυρό μου αίμα να πετάγονται κρίνοι, κερασιές, και άλλα πολλά λουλούδια. Και από το άνθος αυτών να βλέπω να πετάγονται πέταλα που πετάνε στο αέρα και σκορπίζονται και πεθαίνουν και γίνονται αστερόσκονη που χορεύει κόντρα στο απέραντο μαύρο, στην άβυσσο της υπεραιωνιότητας που προσπαθεί μάταια να χωρέσει τον έρωτα μας.

Όσο μακριά και να είσαι, όνειρο μου, ψυχή μου – μάτια μου και κομμάτια μου – θέλω να ξέρεις κάτι και να τα κατέχεις καλά και βαθιά μέσα στο είναι σου: Έχω γνωρίσει πολλές γυναίκες και κάποιες απ’ αυτές τις αγάπησα, και της αγάπησα μάλιστα πολύ, σχεδόν τόσο όσο με αγάπησαν κι αυτές: αλλά απ’ αυτές νιώθω ότι μονάχα εσύ καταφέρνεις να με κάνεις να νιώθω κοντά σου σα μικρό παιδί που κοιτάει το πάντα με ανοιχτό το στόμα και μα απορία στην ψυχή. Εσένα – όπου και να είσαι, όσο μακριά ή κοντά και να είμαστε – θα σε αγαπώ για όλη μου την ζωή.

Για όλη μου την ζωή. Στ’ ορκίζομαι.

Όσο κι να διαρκέσει αυτή.

Έχω κάτσει κάτι βράδια να βλέπω τα ίδια αστέρια που βλέπεις εσύ σε μια άλλη πόλη, σεμ ια άλλη χώρα, και να στέκομαι στην άκρη του γκρεμού με ένα 45άρι στο στόμα και να κλαίω καυτά δάκρυα και να θέλω να τινάξω τα μυαλά μου στο αέρα μπας και σωπάσει, μπας και ηρεμήσει για πέντε λεπτά η ψυχή μου. Η γεύση του οξύ και του μετάλλου γέμιζε το στόμα μου και ήθελα σα τον διψασμένο το νερό να τραβήξω την σκανδάλη και να θέλω σε μια βροχή από αίμα και πυρ και μπαρούτι να τιναχτούν τα πάντα στον αέρα και να ξαπλώσω, διαλυμένος, και να ξεκουραστώ για πάντα.

Και δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο έκαιγαν τα δάκρυα μου και πόσο φοβόμουν να πεθάνω και πόσο είχα ανάγκη μια “καληνύχτα” σου ώστε να ξέρω ότι μπορώ να κοιμηθώ, για πάντα, και να ηρεμήσει η θάλασσα μέσα μου.

Και το πήρα απόφαση ότι απόψε θα πεθάνω. Κι το σώμα μου το πάλευε – ξερνούσε αίμα και κομματιασμένα γυαλιά και σε έβλεπα που σιωπηλά πονούσες και εσύ. Υπέφερες και μάτωνες και με κοιτούσες στα μάτια και ήξερες ότι έφευγα και με παρακαλούσες, “Σε παρακαλώ – μείνε λίγο ακόμα: για μένα. Δεν σε αφήνω να φύγεις. Όχι ακόμα. Μην πας εκεί που δεν μπορώ να σε ακολουθήσω.”

Και εγώ, παίδες, κατάπια το πικρό φαρμάκι και τράβηξα την σκανδάλη.

Μα αντί σφαίρας και θανάτου, πετάχτηκε από την κάννη μια ανθοδέσμη από γαλάζια και λευκά λουλούδια. Γύρω μας χορεύανε τα πέταλα στο φως τις χαραυγής και πιο μακριά ακουγόταν το κύμα να σκάει και να φιλάει με πάθος την ακτή.

Όσο και να ήθελα να πεθάνω εκείνο το βράδυ, κατάλαβα πως η ζωή έχει τόσα ακόμη να μου δείξει και να μου διδάξει. Μυρίζοντας τα μπουμπούκια που άλλοτε θα μου θέριζαν τα μυαλά και την ψυχή κατάλαβα ότι όσο όμορφο μπορεί να ακούγεται το να ασπαστείς το σκοτάδι και να χαθείς στο υπερπέραν υπάρχουν ακόμη άλλοι τόσοι λόγοι να συνεχίσεις τον αγώνα. Να δεις άλλη μια χαραυγή. Γιατί; Γιατί άντε γαμήσου – η ζωή είναι ωραία. Με τα πάνω και τα κάτω της είναι ότι πιο έντονο πράγμα θα ζήσεις στην ζωή σου. Θα σε δέρνει άλλοτε, θα σε χαϊδεύει άλλοτε, και κάποιες στιγμές μπορεί και να σε πιπώνει.

Ακούστε με λίγο και ακούστε με καλά.

Τέλος τα πεφταστέρια και οι ευχές και οι μαλακίες.

Όλοι πεθαίνουμε, άλλοι πιο γρήγορα, άλλοι πιο αργά: αλλά πολλοί λίγοι από εμάς αποφασίζουμε πρώτου γίνει αυτό, να ζήσουμε.

Και εγώ, μάγκες, διαλέγω το φως.

Διαλέγω τα ανοιχτά παράθυρα, την χαρά της ζωής, και τους πολλαπλούς οργασμούς. Διαλέγω να παίρνω φωτιά και να πυροδοτούμαι και να να χαζεύω τα αστέρια περιμένοντας τα μελτέμια να έρθουν και να σκορπίσουν τα κομματάκια μου στις τέσσερις γωνιές του κόσμου.

Κάθομαι μόνος σε ένα δωμάτιο, απάνω σε λευκά σεντόνια και κοιτάζω τ’ αστέρια, κι εύχομαι να ήμουν κουρνιασμένος στην αγκαλιά σου.

Τόσο απλά.

Πυχνά συχνά σκέφτομαι κάτι συμπαθητικές κυρίες με τις οποίες είχε τύχει να συνταξιδέψουμε οι γονείς μου και εγώ πολλά χρόνια πριν σε ‘δυσκολότερους’ ταξιδιωτικούς προορισμούς, τους οποίους είχαμε εμπιστευτεί σε διάφορα γνωστά της εποχής τουριστικά groups. Οι κυρίες αυτές είχανε την διασκεδαστική συνήθεια να υπολογίζουν τα πάντα με ώρα Ελλάδος, ακόμα κι αν βρισκόμασταν στο +2 ή -2. Δεν γυρνάγανε ποτέ τα ρολόγια τους μπροστά ή πίσω και τα κάνανε όλα σε έναν παράλληλο ελληνικό χρόνο. Πρωινό στη Ρωσία στις 8.00 ήταν πολύ νωρίς για αυτές αφού στην Αθήνα η ώρα ήταν μόλις 6 το πρωί! Η αλήθεια είναι ότι έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να υπολογίζει αθηναϊκή ώρα από την Καλιφόρνια, κυρίως γιατί το 10 ώρες πίσω που είμαστε στη δύση δημιουργεί αρκετά προβλήματα στην επικοινωνία με γιατρούς, τράπεζες, ακόμα και γονείς ή συγγενείς που κοιμούνται αρκετά νωρίς το βράδυ.

Το αρκετά συναρπαστικό με την τόσο μεγάλη διαφορά ώρας βρίσκεται στο τέλος της δικής μας αμερικάνικης μέρας. Μια άλλη ημερολογιακή μέρα μπορεί να έχει ήδη χαράξει στην Αθήνα, μια ακόμα μέρα έχει αλλάξει αυτόματα σε κινητά και υπολογιστές στην παλιά μου γειτονιά. Πλένεις τα δόντια σου για να πας για ύπνο ενώ οι φίλοι σου τα πλένουν για να ξεπλύνουν την νυχτερινή κλεισούρα τού στόματός τους και να δροσίσουν την αναπνοή τους.

Πυκνά συχνά σκέφτομαι επίσης ότι σχεδόν κάθε Κυριακή απόγευμα στην Αθήνα με έπιανε μια απροσδιόριστη μελαγχολία. Νομίζω ότι όλοι μας την έχουμε βιώσει σε κάποια φάση της ζωή μας: μια συνειδητοποίηση σε μικρές μικρές δόσεις ότι όλα σε αυτή τη ζωή επαναλαμβάνονται σχεδόν απαράλλαχτα. Όλοι αποδίδαμε την Κυριακάτικη αυτή μελαγχολία στο ότι μικροί είχαμε να πάμε σχολείο την επόμενη ημέρα μετά από μια ή και δυο μέρες ξεκούρασης. Δεν ξέρω πραγματικά αν αυτό είναι αλήθεια ή αν τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά στην περίπτωση που η μουσική της ‘Αθλητικής Κυριακής’ είχε λιγότερο ‘εμβατηριακό’ χαρακτήρα.

Για να μην τα πολυλογώ λοιπόν, πάνω από τρία χρόνια που ζω κοντά στο Σαν Φρανσίσκο δεν έχω αισθανθεί αυτή την Κυριακάτικη μελαγχολία. Ότι θα ήθελα και εγώ μια ακόμα μέρα ξεκούρασης, ούτε λόγος, αλλά τίποτα παραπάνω. Τα Κυριακάτικα απογεύματα στην άλλη άκρη του κόσμου είναι μια καταπληκτική ευκαιρία για να καθήσεις να τα πεις αναλυτικά με τον ίδιο τον εαυτό σου. Να του δώσεις λίγο χρόνο ρε παιδί μου, αφού κάθε μέρα τρέχετε μαζί για να προλάβετε όλα όσα έχετε βάλει στη λίστα σας. Να αφουγκραστείς το πώς αισθάνεται και πώς νιώθει, πόσο έχει κουραστεί και τι πραγματικά προσμένει από την επόμενη εβδομάδα που έρχεται. Εξάλλου, είναι πάντα πιο δύσκολο να δίνεις σημασία σε ό,τι ακούς όταν έχεις την ασφάλεια της φασαρίας γύρω σου. Στην άλλη άκρη του κόσμου η φασαρία αυτή έχει καταλαγιάσει για τα καλά. Δεν είναι θέμα αν έχεις φίλους πολλούς, λίγους, ή καθόλου. Μακριά από το μέρος που άφησες πίσω σου όλα έχουν μια περίεργη ησυχία και οι σκέψεις σου ακούγονται πολύ καθαρότερα από ότι αλλού. Όλα είναι απίστευτα πιο συνειδητά και βιώνονται με μεγαλύτερη ευκρίνεια και ένταση. Αυτό πολλές φορές έχει και τα αρνητικά του, αλλά οι στιγμές που βλέπεις καθαρά καταστάσεις και πρόσωπα είναι περισσότερες από ότι παλιά. Είναι σαν να βρισκόσουνα για όλη σου τη ζωή σχεδόν με κολλημένη τη μύτη πάνω στον καθρέφτη- δε βλέπεις παρά το χνώτο σου αποτυπωμένο σε μικρά συννεφάκια. Αντίθετα, όσο απομακρύνεσαι από τον καθρέφτη όλα είναι διαυγέστερα και τα μόνα σύννεφα που ενδεχομένως να βλέπεις είναι αυτά από το ανοιχτό παράθυρο ακριβώς από πίσω σου.

Τις Κυριακές το απόγευμα στην άλλη άκρη του κόσμου ξέρεις ότι είσαι μόνος σου, ακόμα κι αν έχεις οικογένεια δική σου ή γονείς. Μαγικά απομακρύνεσαι σαν σε κάθετη απογείωση από το σημείο του κόσμου που σε φιλοξενεί και αφήνεις το αποτύπωμα μιας μικρής κουκίδας έξω από την ατμόσφαιρα. Ξέρεις ότι είσαι εσύ, εκεί και μόνος σου. Και ξέρεις ότι ακόμα κι αν άφηνες τον εαυτό σου να χυθεί σε χείμαρρο λόγων για να εξηγήσει κάτι από το μαγικό αυτό της εμπειρίας, θα συναντούσες ελάχιστες ψυχές που θα καταλαβαίνανε σχεδόν απόλυτα: αυτές των οποίων την προβολή βλέπεις επίσης έξω από την ατμόσφαιρα: τους πραγματικούς σου φίλους, τους συνοδοιπόρους σου. Τους ανθρώπους που έχοντας αποδεχτεί τον δικό τους εαυτό ή και το εφήμερο της ζωής δεν έχουν τίποτα να σου προσάψουν, δεν έχουν τίποτα να σου ζητήσουν, δεν έχουν τίποτα να σου δώσουν. Η σχέση σας είναι πάνω από όλα,  στη σφαίρα του ιδανικού και περήφανα ίπταται πάνω από το μπλε της υδρογείου.

Η Κυριακή απόγευμα στην άλλη άκρη του κόσμου δίνει χώρο και ανάσα στο μεγαλείο της φιλίας, αλλά ξέρει να βάζει και διαχωριστικές γραμμές. Διαχωρίζει τα όσα στο παρελθόν σιωπηλά μας πληγώσανε από αυτά με τα οποία θέλουμε να συμπορευτούμε όμορφα και απλά και σε πλήρη αρμονία με την μοναδική μας ταυτότητα και τα κατά δικά μας ιδανικά ..

ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε

όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε

στήνουμε θέατρα και σκηνικά,

όμως η μοίρα μας πάντα νικά

και τα σαρώνει και μας σαρώνει

και τους θεατρίνους και το θεατρώνη

υποβολέα και μουσικούς

στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,

ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,

μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές

κι επιφωνήματα και χαραυγές

ριγμένα ανάκατα μαζί μ’ εμάς

(πες μου πού πάμε; πες μο πού πας;)

πάνω από το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα

σαν τις λουρίδες ονάγρου ή ζέβρα

γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα

(πότε μας γέννησαν; πότε μας θάψαν;)

και τεντωμένα σαν τις χορδές

μιας λύρας που ολοένα βουίζει. Δες

Γ. Σεφέρης (1943)

Δευτέρα, 1^η Αυγούστου σήμερα. Πρωί πρωί και με την τσίμπλα στο μάτι ανοίγω τις ειδήσεις στο τηλέφωνο και αμέσως μετά τσεκάρω Facebook. Φουλ από τα αναμενόμενα ευχητήρια ποσταρίσματα για ‘Καλό Μήνα’ και ‘Καλές Διακοπές’, με προκάτ φωτογραφίες κίτρινων υπερφυσικών ήλιων και τουλάχιστον εξωπραγματικώς φαντασμαγορικά ηλιοβασιλέματα, κάπου στο Αιγαίο κατά προτίμηση. Αντιστέκομαι στο να βάλω φούτερ, δεν ανοίγω όμως και τέντα την μπαλκονόπορτα, κυκλοφορώ με αμάνικο μπλουζάκι και σηκωμένη ελαφρώς την τρίχα ενώ φτιάχνω στα γρήγορα έναν ζεστό καφέ μηχανής, ισπανικής έμπνευσης και αντίστοιχης ονομασίας. Μετά βλέπω το ποστ του Άλκη και με πιάνουν τα γέλια: 15 Κελσίου στο Σαν Φρανσίσκο με αποδεικτικό στοιχείο φωτογραφία με τρομερή γκριζάδα. Τον παρηγορώ ότι και στα βορειότερα του νομού η μέρα ξεκίνησε αρκετά κρύα. Όλοι οι ξενιτεμένοι γράφουνε τον πόνο τους για λίγο σχετικά με τον καιρό, οι της Ελλάδας παραπονιούνται ότι καίγονται από τη ζέστη. Αύγουστος γαρ…

Κλείνω το τηλέφωνο αμέσως, συγκεντρώνομαι στον καφέ. Προσπαθώ να μην τον πιω όλον με μια γουλιά και εστιάζω τις προσπάθειές μου στο να ξεμουδιάσω από τον ύπνο. Αύγουστος λέει σήμερα το ημερολόγιο. Για τους άλλους ίσως, για μένα είναι μόνο δύο εβδομάδες πριν ξεκινήσουμε σχολείο, μάνα και γιος. Αλλά και πάλι, ποτέ δεν είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον Αύγουστο, πάντα υπερεκτιμημένος ήταν, μάλλον λόγω της γιορτής της Παναγίας. Αύγουστος! Μεγάλη πίκρα, ειδικά παλαιότερα και ειδικά μετά τις 10 του μήνα. Τρελός αέρας με τη μέρα να φτάνει στο τέλος της αρκετά νωρίτερα και άδοξα από ότι το κατακαλόκαιρο, με πολλά φύκια αλλά και γόπες στην παραλία και με την άμμο να σκουραίνει απότομα. Χαμός και πανικός παντού εκτός Αθηνών και στην Αθήνα όλα τέλεια και υπερ- κουλ αλλά και υπερ- κλειστά. Φιλούσες τον περιπτερά πεταχτά στα μάγουλα που το είχε ανοίξει το ρημάδι το περίπτερο και δεν είχε πάει και αυτός σε κάνα άθλιο Rent Rooms να πει ότι χαλάρωσε και ‘άλλαξε παραστάσεις’. Και οι φίλοι, και αυτοί λιγοστοί τον Αύγουστο και χαμένοι στα εξοχικά των γονιών τους που τώρα δίκαια τα κληρονομήσανε. Καμία ισορροπία και πουθενά, αυτός ήταν πάντα ο Αύγουστος.

Εμένα όμως, καθότι καλόπιστη και έτοιμη να φάω την παραμύθα ανά πάσα στιγμή θα μπορούσες να με πείσεις ότι είναι στ’ αλήθεια Αύγουστος, αλλά και πάλι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί να μη με ένοιαζε και ποτέ τόσο ώστε να μπω στη διαδικασία να σε πιστέψω. Γιατί εκτός αυτού, πάντα θα υπήρχαν κάποια πράγματα, μικρά και μεγάλα, σημαντικά και ασήμαντα, που στην αντανακλαστική τους επεξεργασία εσωτερικοποίησης θα τον μετατρέπανε από την ιδέα με την οποία όλοι πρέπει να γεμίσουμε το μυαλό μας για να συμβαδίζουμε με την πλειοψηφία, σε κάτι τελείως πεζό και ρηχό, σε κάτι που έχουμε απλά σηματοδοτήσει για να περιμένουμε και να προσπαθούμε εκ των υστέρων να αφηγούμαστε με μια άχαρη επίφαση χαράς ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας.

Και στην τελική, πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν έχω σταματήσει να είμαι τέλεια στα δικά σου μάτια, όταν οι περισσότερες προσπάθειές μου δεν έχουν το αποτέλεσμα που εγώ επιθυμώ και περιμένω; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν σε μαλώνω για κάτι που δεν με ενδιαφέρει καν στην ουσία του; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν το στόμα μου δεν είναι όσο κόκκινο ήταν κάποτε και όταν μουδιάζει ο ώμος μου στον ύπνο το βράδυ που σε παίρνω αγκαλιά; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν δεν πυρώνουν αδυσώπητα τα σίδερα του μπαλκονιού και δεν μυρίζουν ανελέητα ενοχλητικά τα νυχτολούλουδα ακόμα και το πρωί; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν οι γονείς μας έχουν αρχίσει και φεύγουν; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν δεν με τραβάς απότομα από το πόδι για να με φιλήσεις ενώ γουλιές θάλασσας μου βγαίνουν σχεδόν από τη μύτη; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν δεν σκέφτομαι καν ότι όλοι βρισκόμαστε κάτω από το ίδιο θεαματικό φεγγάρι; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν πολλά πράγματα που κάποτε ζεστά μας συντροφεύανε τώρα μας φαίνονται σχεδόν εκνευριστικά μελό; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν δεν ξυπνάω με τα μάτια μουτζουρωμένα από τη μάσκαρα και δεν σηκώνομαι τα ξημερώματα να πιω χυμό ροδάκινου κατευθείαν από το ψυγείο; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν το παγωτό Lollipop δεν έχει πλέον στο εσωτερικό της γρανίτας λεμόνι γρανίτα φράουλα αλλά κάτι πιο πηχτό σα μαρμελάδα; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος χωρίς να σου κάνω τράκα τσιγάρα; Πώς μπορεί να είναι Αύγουστος όταν έχω να πιω ποτά με τον Γιώργο στη Μαβίλη τόσα χρόνια;

Τελειώνω τον καφέ μου στα γρήγορα και μπαίνω για ντους. Έξω από το παράθυρο ο ήλιος έχει βγει από την κρυψώνα του, ενώ το δροσερό αεράκι με κάνει να σκέφτομαι ότι κάπου πολύ γνώριμα φυσάει σχεδόν εκνευριστικά. Κλείνω τα μάτια και αφήνω το νερό να τρέξει. Ίσως τελικά προσπαθήσω αυτόν τον Αύγουστο να τον κάνω δικό μου. Και ίσως τελικά τα καταφέρω …

-‘What does the sea remind you of’?, she asked, in order to postpone the kiss.

‘-Nothing, just itself. What about you?’

-‘Thoughts’, she said, and hoped it did not sound pretentious, because it was true. Thoughts batting in and out of her head.

August is a Wicked Month (Edna O’ Brien, 1967)

Ό,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,
Ό,τι πεθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,
ό,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,
μόλις σε δω, γλυκιά μου εξουθένωση,
στα μάτια και τα χείλη το αναστέλλω,
για μια στιγμή πιο απελπισμένη το αναβάλλω,
γιατί μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη μου φαντασία σε κερδίζει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ο αέρας λυσσομανούσε εκείνο το βράδυ. Λες και το έκανε επίτηδες. Έμπαινε μέσα από τα σπασμένα παράθυρα και έπεφτε με μανία πάνω της. Το σφύριγμα που προκαλούσε καθώς περνούσε μέσα από τις ρωγμές θαρρείς και ήταν ειρωνικό γέλιο. Εκείνη πεσμένη στο πάτωμα. Γυμνή. Είχε κουλουριαστεί αγκαλιάζοντας σφιχτά το κορμί της. Δεν την ένοιαζε για εκείνη. Όχι. Την καρδιά της ήθελε να προστατέψει. Ήταν ό,τι της είχε απομείνει και ήθελε να τη διατηρήσει ζωντανή. Να μην την πειράξει τίποτα. Φτιαγμένη από ατόφιο χρυσάφι κρυμμένο κάτω από πηχτό αίμα. Κάθε φορά που κάτι την πονούσε το αίμα καυτό έλιωνε ένα κομμάτι από το χρυσό. Ούρλιαζε από τους πόνους την ώρα που  έρεε στις φλέβες της και αναζητούσε έξοδο μέσα από τους πόρους του κορμιού της.

Πεσμένη στο πάτωμα περίμενε την εξόντωση της. Της ίδιας. Όχι της καρδιάς της! Γι αυτό έσφιγγε τα χέρια της με δύναμη,τόσο που της έκοβαν την ανάσα.

Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει’ μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.

Ν.Καζαντζάκης

Η Ψυχή γυμνή, στη μέση ενός άδειου δωματίου προστάτευε την καρδιά της από την παγωνιά της νύχτας.

Πάνω από το γυμνό κορμί της έστηναν χορό οι δαίμονες της. Η τσιριχτή φωνή τους της έσπαγε τα τύμπανα. Έσφιγγε τα δόντια της και περίμενε καρτερικά να σταματήσουν. Έπρεπε να προστατέψει την καρδιά της από εκείνους. Φαντάσματα του παρελθόντος της. Ό,τι δεν είχε συγχωρέσει. Ό,τι δεν είχε ξεχάσει. Ό,τι την είχε πονέσει επέστρεφαν κάποια βράδια μοναξιάς για να της θυμίσουν. Να την προκαλέσουν. Να αρπάξουν την καρδιά της και να αφήσουν το κορμί γυμνό και παγωμένο. Χωρίς ανάσα!

Κάθε φορά που επέστρεφαν ψιθύριζαν  το ίδιο ατέρμονο τραγούδι. Στριφογύριζαν στο άδειο δωμάτιο και χόρευαν:

Από τον παράδεισο στην κόλαση ένας αναστεναγμός

Από την ηδονή στην οδύνη ένας αναλφάβητος αναγραμματισμός.

Από το πάθος στο λάθος ένα γράμμα που εξεράγει.

Από την ανασφάλεια στην ασφάλεια ένα “αν” που περισσεύει.

Από το φως στο σκοτάδι.

Από το καυτό στο παγωμένο.

Μια ανάσα.

Η Ψυχή αντιστεκόταν σθεναρά. Η καρδιά δάκρυζε σε κάθε ανάμνηση που τη χτυπούσε. Το παρελθόν κρυμμένο στη γωνία άπλωνε το χέρι ικέτης για συγχώρεση. Παλεύοντας με τους δαίμονες της η Ψυχή δεν το έβλεπε.

Αν δε συγχωρέσεις το παρελθόν σου είσαι ανίκανος να γευτείς το παρόν σου και να προχωρήσεις στο μέλλον σου.

Εκείνο το βράδυ, όμως, όλα άλλαξαν, κοίταξε το παρελθόν της κατάματα. Κάθε λάθος, πάθος, ένταση, προδοσία της προκαλούσε ρίγος. Ο άνεμος τότε πήρε μορφή άπλωσε τα χέρια και την προκάλεσε να σηκωθεί:

Να γίνεσαι διάφανος.

Αέρας.

Να μην μπορεί τίποτα να σε αγγίξει.

Άτρωτος.

Να στροβιλίζεσαι στο σκοτεινό δωμάτιο χορεύοντας με τους δαίμονες σου..

Μπορείς;

Τότε η Ψυχή σηκώθηκε. Το γυμνό κορμί της δεν κρύωνε πια. Η καρδιά της χτυπούσε με τέτοια δύναμη που έκανε το αίμα να τρέχει σαν τρελό στις φλέβες της.

Επιθυμία!

Για πρώτη φορά αντίκρισε τους δαίμονες της στα μάτια. Εκείνοι τότε άρχισαν σαν τρελοί να τρέχουν μέσα στο δωμάτιο. Ήθελαν να την ξεγελάσουν. Δεν μπορούσαν όμως. Μια Ψυχή με μια δυνατή καρδιά δεν μπορούν να ηττηθούν. Το φως τους, τους διέλυσε.

Το δωμάτιο άδειο ξανά με μια σιωπή που έμοιαζε με λύτρωση.

Η Ψυχή άρχισε να γελάει. Κατάφερε να χορέψει με τους δαίμονες της και έπειτα να τους κοιτάξει. Τότε μόνο κατάφερε να διαπιστώσει την ανυπαρξία τους. Πήρε φόρα και πετάχτηκε έξω από το άδειο δωμάτιο. Η καρδιά της διψούσε για αγάπη.

Φυγάς από ό,τι την τρόμαζε.

Φυγάς από ό,τι την πλήγωνε.

Φυγάς από την πραγματικότητα που δεν της ταίριαζε.

Φυγάς από τους δαίμονες της.

Φυγάς για τη δική της σωτηρία.

Για να μπορέσει πάλι να ζήσει, να ερωτευτεί, να αφεθεί…

Η ζωή  χρειαζόταν μια ψυχή που χόρευε με δαίμονες για να γίνει ενδιαφέρουσα…

“Βαρέθηκα να είμαι δύνατή”

φώναξε με λύσσα την ώρα που έκλεινε την πόρτα πίσω της. Ο ήχος της αντίλαλος σε όλη την πολυκατοικία. Δεν την ένοιαξε όμως. Έπρεπε να μάθει να μην τη νοιάζει και αυτήν κάποιες φορές! Ας ενοχλούσε! Τι έγινε λοιπόν..

Η ώρα ήταν προχωρημένη. Έψαξε να βρει το διακόπτη μέσα στο σκοτάδι αλλά δεν μπόρεσε. Ήταν ταραγμένη. Τα δάκρυα από τα μάτια της έβγαινα ανεξέλεγκτα. Είναι από εκείνα όταν σε πιάνει το παράπονο. “Τον αμάζευτο έχουν πανάθεμα τους” μονολόγησε καθώς έτριβε τα μάτια της με τα χέρια της.

Πέταξε τα ρούχα της από πάνω της.  Την έπνιγαν.  Σκόνταψε πάνω στον καναπέ και έμεινε εκεί ξαπλωμένη ενώ έβλεπε τη ζωή της σε σινέ σκηνές σε πρώτο πλάνο.

“Είσαι δυνατή εσύ δε σε φοβάμαι” πόσο είχε βαρεθεί να ακούει αυτή τη φράση στη ζωή της. Ποιός τους είχε πει ότι ήθελε να είναι κάστρο απροσπέλαστο! “Βαρέθηκα! Κουράστηκα! Δεν μπορώ άλλο τι να κάνουμε..” μονολόγησε με πίκρα πίνοντας μια γουλιά κρασί που πριν λίγο είχε βάλει.

Πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες στη ζωή μας! Να φοβάσαι να δείξεις τη στιγμή αδυναμίας σου μήπως σε λυπηθούν. Κάποιοι κακεντρεχείς να σε κουτσομπολέψουν “Who cares”..

Η δύναμη όμως βρίσκεται μέσα στην αδυναμία.

Και είναι αυτές οι στιγμές που θέλεις απλώς να σε κανακέψουν. Όχι να σε λυπηθούν. Όχι να παρηγορήσουν ή να σου πουν τη γνώμη τους. Απλά να σε κανακέψουν. Να γίνεις μικρό παιδί στην αγκαλιά ενός ανθρώπου και να ακούσεις μόνο μια λέξη και μετά τίποτα “Εδώ είμαι εγώ, μη φοβάσαι”… Και να κουρνιάσεις σα να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο! Λύτρωση.

Λεπτές ισορροπίες και ανατρεπτικές! Και οι ανθρώπινες σχέσεις ακόμα περισσότερο. Ο άνθρωπος που σε νοιάζεται δεν είναι αυτός που θα σε παρηγορήσει. Αλλά εκείνος που θα καθίσει δίπλα σου όταν εσύ έχεις πέσει χωρίς να μιλάει. Ίσα να νιώθεις την παρουσία του δίπλα σου. Ότι δεν είσαι μόνος.

Και εκείνη, στον καναπέ σε ένα άδειο σπίτι προσπαθούσε να απαλλαγεί από τις σκέψεις της. Και η ίδια φράση ξανά και ξανά να επαναλαμβάνεται “Εσύ είσαι δυνατή δε σε φοβάμαι”. Έκλεισε τα αυτιά της. “Σταμάτα!!!” φώναξε αλλά μάταια. Όταν η ψυχή σου ωρύεται δεν μπορείς να κάνεις τίποτα να την κάνεις να σταματήσει.

Η δύναμη θέλει κότσια και έχει μοναξιά. Εκείνη όμως είχε βαρεθεί το ρόλο που της είχαν δώσει χρόνια τώρα. Είχε κουραστεί να είναι εκείνη που να κανακεύει, να δίνει κουράγιο, να δίνει ελπίδες. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα εξάλλου να πέσουν. Και τι καλύτερο σε μια αγκαλιά που οι ήχοι γίνονται χάδια που μαλακώνουν την καρδιά.

“Μην ανησυχείς είμαι εγώ εδώ για σένα. Μη φοβάσαι. Δεν είσαι μόνη”! Λόγια που λαχταρούσε να ακούσει αλλά ποτέ δεν άκουγε.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν εξάλλου δικαίωμα να λυγίζουν! Όχι να σπάνε αλλά να λυγίζουν. Και εκείνη την ώρα που ακουμπάνε από τον άνεμο τη γη. Εκείνη τη στιγμή της αδυναμίας τους να υπάρχει μια αγκαλιά που όλο αγάπη θα δώσει εκείνη την ώθηση να ανέβουν πάλι! Είναι μεγάλο το τίμημα αλήθεια να είσαι δυνατός γιατί όταν εσύ θα χρειαστείς έναν ώμο δε θα υπάρχει. Γιατί έχουν μάθει να τους κανακεύεις εσύ..

Πέταξε το ποτήρι με το κρασί στον τοίχο. Κομμάτια έγινε. Γυαλιά και κρασί παντού και εκείνη γελούσε τόσο δυνατά που οι σκιές πήραν  ανθρώπινη υπόσταση και την έκρυψαν στην αγκαλιά τους. Υπάρχει μεγαλύτερο βάλσαμο από μια αγκαλιά όλο αγάπη και σιωπή; Να κουλουριάζεσαι, να χάνεσαι, να γίνεσαι πάλι παιδί και να αποκοιμιέσαι.

“Δε θέλω να είμαι δυνατή” μονολόγησε  όλο παράπονο λίγο πριν αρπάξουν τις λέξεις της τα όνειρα. Αποκοιμήθηκε στο σκοτάδι! Εξάλλου πάντα έρχεται η αυγή μετά!

Και εκεί φαίνονται οι άνθρωποι που μας αγαπάνε πραγματικά! Όταν εμείς πέφτουμε, στα μάτια τους ανεβαίνουμε…

Κρύβουν μεγάλη δύναμη οι στιγμές αδυναμίας, αλήθεια!

I’ve been reading books of old
The legends and the myths
Achilles and his gold
Hercules and his gifts
Spiderman’s control
And Batman with his fists
And clearly I don’t see myself upon that list
But she said, where’d you wanna go?
How much you wanna risk?
I’m not looking for somebody
With some superhuman gifts
Some superhero
Some fairytale bliss
Just something I can turn to

Έξοδος για ποτό… Ακολούθησε τις προηγούμενες μέρες καφές, φαγητό… Και φτάσαμε σιγά σιγά σε εκείνο το γνώριμο στάδιο παραζάλης! Σε κοιτώ, με εκείνη την ένταση στο βλέμμα, σημάδι ψευδής αυτοπεποίθησης, που ενισχύει λίγο παραπάνω η παγωμένη βότκα. Με κοιτάς και χαμηλώνεις το βλέμμα προς τα χείλη μου, χαϊδεύεις τρυφερά τη μέση μου, καθώς λικνίζομαι και άλλο στο πλευρό σου, με τον  Bob Marley να ηχεί στα μεγάφωνα!

Πλησιάζω και άλλο το λαιμό σου, νιώθω την ανάσα σου να ανατριχιάζει το κορμί μου… είναι εκείνα τα άτιμα τα δευτερόλεπτα πριν το πρώτο φιλί, που ξεσπούν άγρια κάθε αίσθηση γύρω σου! Κλείνεις τα μάτια «αθόρυβα», τα χείλη σου προσαρμόζονται στο τέλειο άνοιγμα, γέρνεις απαλά και… ανασαίνεις «ζωή» πάνω στα δικά μου. Με φιλάς με τρόπο γλυκό, θαρρείς και λαμβάνεις σκηνοθετικές οδηγίες πίσω μου και πρωταγωνιστούμε σε σκηνή twilight του τόσο- όσο.

Θυμωμένα, σε δαγκώνω απαλά, ξαφνιάζεσαι χαμογελάς και απομακρύνεσαι. Απομένω με την αίσθηση σου ακόμη στα χείλη, μα όχι από εκείνες που ξυπνούν κάθε μικρό κύτταρο του οργανισμού σου. Έχεις το τέλειο σκηνικό αγόρι μου! Χρησιμοποίησε το. «Κορίτσι ξελογιάζεται από αγόρι, σε σκοτεινό μπαρ στο κέντρο της Αθήνας. Κορίτσι απολαμβάνει, αγόρι εξουσιάζει μυαλό και σώμα.» Το σκηνικό με γυρίζει χρόνια πίσω, εποχές λυκείου που τα κλεφτά φιλιά και οι συναντήσεις στο πίσω προαύλιο έκρυβαν όλες τις «καύλες» αυτού του κόσμου.

Η επόμενη μέρα, θα φέρει συζητήσεις με τις κολλητές, για το γεγονός πως δε στάθηκες άξιος προσδοκιών μου. Δεν είμαι εύθραυστη καραμέλα στο τελείωμα… να με φιλάς λες και είμαι έτοιμη να σπάσω στην κόψη των χειλιών σου. Το ζωολογικό κήπο ολόκληρο θέλω να ξυπνήσεις μέσα μου, να μην τολμώ να πάρω μάτια και μυαλό από εσένα, ακούς;

Που χάθηκαν αναρωτιέμαι, όλοι εκείνοι οι «αλήτες» με τα δερμάτινα τζάκετ και το στριφτό τσιγάρο μισοκαμένο ακόμη στα χείλη; Εκείνοι που υπέγραφαν συμβόλαια ολόκληρα στο κορμί σου, που άφηναν ξέπνοα φιλιά μέχρι το ξημέρωμα και ανακατεμένα μαλλιά στον καθρέπτη ντροπιασμένα, σαν έπαιρνες το δρόμο της επιστροφής. Που σε ανάγκαζαν να σκαρφίζεσαι κάθε πιθανό ψέμα, με μία έξτρα δόση αδρεναλίνης προκειμένου να τους συναντήσεις. Γιατί «τέτοια αγόρια, δεν είναι για το κοριτσάκι του μπαμπά».

Εποχές, που ο έρωτας μύριζε αλμύρα και φθηνή μπύρα. Που είχε φωνή «καψούρας στο ραδιόφωνο» και ατέλειωτα γέλια τις Κυριακές στις εξορμήσεις. Υπέροχα, μικρά φασώματα, σε χάρτες παρελθόντος! Να έχεις να συζητάς με την κοριτσοπαρέα, ξέφρενα πάρτι και άλλοτε «πλάτες» η μια στην άλλη προκειμένου να τον συναντήσεις. Έναν έρωτα αλήτη! Από εκείνους, που πεισματικά φωνάζεις «φύγε» μα όλο έρχονται κοντά σου. Που τολμούν να βάλουν το ράδιο στο τέρμα, κάτω από την πολυκατοικία αμέριμνοι και μεθυσμένοι απ’ τον έρωτα τους. Που σε παίρνουν αγκαλιά μέχρι να αποκοιμηθείς και σε ξυπνούν εγωιστικά, κάθε που νοσταλγούν στη γεύση σου επάνω στο κορμί τους. Έρωτες κτητικοί, τρελοί και απαιτητικοί. Που κάνουν την κάθε μέρα Κυριακή και δε περιμένουν κάθε Σάββατο, προκαθορισμένο ραντεβού στα κλεφτά.

Ξέρουν να στήνουν πικνίκ από το τίποτα και να σε προκαλούν για μακροβούτια… γυμνοί και ελεύθεροι σε εκείνο το πλευρό τους! Δεν ήμουνα ποτέ κορίτσι της νουβέλας. Από τα παραμύθια πάντα, με γοήτευε ο μαύρος ο ιππότης, πλάι στο πλευρό του πρίγκηπα με την κατάλευκη οδοντοστοιχία. Γιατί δεν είναι τα ασημικά και τα γοβάκια ικανά να σε αναστατώσουν, μάτια μου! Ή θα με στέλνεις «αδιάβαστη» στο σύμπαν ή θα σε στέλνω εγώ πίσω πακέτο στη μανούλα σου!

Φιλιά με ανακατεμένες βότκες, δέχομαι αν περιλαμβάνουν αποπλάνηση σε σκοτεινά σοκάκια και όχι στρυμωγμένες υποσχέσεις σε κοσμικά ασφυκτικά μπαράκια δηθενιάς! Φίλα με, λες και εξαρτάσαι από αυτό. Φίλα με, λες και αύριο δε θα με ξαναδείς, γιατί που ξέρεις… ίσως όντως και να μη με ξαναδείς! Το τώρα που με κρατάς ξάγρυπνη στην αγκαλιά σου αποζητώ, χωρίς να σκέφτεσαι το πρωινό ξύπνημα στην άχρωμη δουλειά σου.

Λίγο θράσος παραπάνω στο τελείωμα και οι ζωές θα ισορροπούνταν άψογα ανάμεσα στον έρωτα. Ας κρατήσουν την αγάπη, τον σεβασμό και τη χλιαρότητα πλάι στον πάγο συντήρησης σε εκείνο το ποτήρι που μου προσφέρεις με τρεμάμενα ακόμη χέρια. Αλλάζω την παραγγελία μου σε παγωμένη χύμα μπύρα. Χείμαρρος εντός σου, το φιλί που σου παραδίδω με σκοτεινό ακόμη βλέμμα. Σε νιώθω να υποκύπτεις στη ζάλη μου, λαμβάνοντας τα ηνία σε σκηνοθετικό ρόλο, προσαρμόζοντας, το ιδανικό σκηνικό. «Κορίτσι αποπλάνησε αγόρι και τον οδήγησε στο φως, μέσα απ’ το… σκοτάδι». Γι’ αυτό σου λέω… Έλα να «φασωθούμε»  darling, να δεις πως χρωματίζεται ξημέρωμα ολόκληρο απ’ τις αγκαλιές μας!

Φαινόμενο του ντόμινο: η μεταβολή ενός στοιχείου κάποιου συνόλου επηρεάζει αλυσιδωτά και τα υπόλοιπα στοιχεία

Πολεμώ ενάντια σε όλα αυτά που ζητώ, μου έχουν πει όμως ότι η αγάπη είναι πιο ισχυρή από τα ισχυρά τείχη.

Ο Χάιντεγκερ στο έργο του “Δρόμοι στο Δάσος” (Holzwege) είχε αναφερθεί στα μονοπάτια μέσα στο δάσος που οδηγούν σε αδιέξοδο. Είναι μονοπάτια ξεχωριστά που χάνονται μέσα στη βλάστηση, φαινομενικά είναι ίδια με τα υπόλοιπα αλλά ουσιαστικά καταλήγουν στο ίδιο. Μόνο λίγοι έχουν την ικανότητα να ξεχωρίζουν όχι μόνο τους δρόμους αλλά και τη σημασία τους να οδεύουν σε αυτούς. Όπως η Αγάπη…

Απόλυτο σκοτάδι. Ακόμα και οι σκιές είχαν κρυφτεί εκείνο το βράδυ. Μόνο το βλέμμα της ξεχώριζε. Με γυμνά πόδια περπατούσε στο παγωμένο γρασίδι. Εκσταζιατόταν με την ανατριχίλα που της προκαλούσε. Κρύωνε. Ζητούσε την αγάπη..

Ζήλεια! Απόρριψη! Εξάρτηση! Εμπόδιο! Φόβος!  Θυμός! Μοναξιά! Αγάπη! Ποια αγάπη; Φοβάμαι να δώσω! Φοβάμαι να νιώσω!  Αγάπα με! Δεν θέλω να δεις ποιος είμαι!  Κρυώνω!  Θα φύγεις αν με δεις! Θέλω να σε φιλήσω! Αγάπη… (Α.Μηλιαράκη)

‘Επειτα σε ένα δωμάτιο στο μισοσκόταδο γεμάτο καθρέφες εκείνη και ο Εαυτός της. Όπου και να γύριζε έβλεπε μόνο το είδωλο της. Έκλεινε τα μάτια αλλά μάταια. Η μορφή της έβρισκε τρόπο και εισχωρούσε.

Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον Εαυτό του, εξάλλου. Μπορούμε όλους να τους ξεγελάσουμε αν θέλουμε, τις δικές μας ανάγκες όμως όχι και αυτές βρίσκουν τον τρόπο να μας χτυπάνε αδυσώπητα όταν εμείς τις παραμελούμε.

Πεσμένη στο πάτωμα φώναζε δυνατά. Η αγάπη, ο θυμός, ο εγωισμός, η ζήλεια, η ανασφάλεια, ο φόβος, ο έρωτας, η χαρά, η μοναξιά είχαν στήσει χορό γύρω από εκείνη. Την προκαλούσαν να σηκωθεί και να αντικρύσει αυτό που απέφευγε!

Και όταν βρεις αυτό που αποζητούσες θα είσαι σε θέση να το διαχειριστείς; Αντίλαλος σε ένα άδειο δωμάτιο!

Ο Νίτσε σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις είχε γράψει ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τον εγωισμο. Μια αέναη πάλη υπεροχής ο ένας στον άλλο! Ποιός θα έχει το πάνω χέρι. Είναι τόσο καλά ποτισμένο με αυτό το δηλητήριο το υποσύνειδητο μας που γινόμαστε αυτόχειρες χωρίς να το καταλάβουμε. Και περιφερόμαστε συνειδητά σε έναν κόσμο ψάχνοντας να βρει ο καθένας το άλλο του μισό. Το οποίο δεν βρίσκεται μόνο πίσω από την ιστορία του Σωκράτη στο Συμπόσιο περί άλλου μισού. Είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες εξάλλου και αυτό που χρειαζόμαστε είναι κάποιον να βαδίζει δίπλα μας.

Είμαστε ένα κράμα από πάθη, λάθη, εγωισμούς, καλοσύνη, φοβιές. Ένα παζλ που συνθέτει την δική μας εικόνα. Η αποδοχή είναι ο συνδετικός μας κρίκος. Κάθε αρνητικό να το αγκαλιάσουμε. Πόσο εύκολο όμως είναι; Μια λάθος εγωιστική κίνηση και το ντόμινο της ζωής μας ξεκινάει χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι να το σταματήσουμε μέχρι να πέσει και το τελευταίο κομμάτι. Και ό,τι χτίζαμε να διαλυθεί από μια στιγμή και μόνο. Πόση ωριμότητα άραγε χρειάζεται να υπερκεράσει κάποιος έναν ανόητο εγωισμό για τον άνθρωπο που αγαπά;

Οι ενοχές άπλωσαν το χέρι και την έδειχναν και εκείνη να ρωτάει τον εαυτό της ξανά και ξανά…

“Έρωτας ή Αγάπη; Τι από τα δύο; Είναι το ίδιο; Ποιό είναι προτιμότερο;”

Ο Έρωτας είναι σαν τη γρίπη. Παροδικός. Ανεβαίνει ο πυρετός με ταχύτατους ρυθμούς. Σε αποδυναμώνει. Σου δημιουργεί ένταση. Εγωισμό. Αίσθημα υπεροχής. Ψάχνεις τρόπους να απορρίψεις καθώς οι φοβίες στήνουν χορό γύρω από εσένα για εσένα. Κάποια στιγμή όμως περνάει. Ο πυρετός πέφτει. Οι δυνάμεις ανακτώνται. Σου μένει μόνο αυτή η πικρή γεύση της δίψας του πυρετού. Μετά κενό. Μέσα στην αδυναμία υπάρχει μια δύναμη που ξεπετάγεται ξανά…

Το πάθος είναι σαν τη φωτιά καίει μόνο όσο βρίσκει να κάψει και έπειτα σβήνει αφού τα έχει κάψει όλα..

Η Αγάπη όμως; Αυτή είναι χειρότερη. Είναι το αυτοάνοσο εκείνο που έτσι και μπει στο αίμα σου δεν υπάρχει επιστροφή! Ούτε φάρμακο. Όταν αγαπάς συγχωρείς. Αδυναμία το λένε κάποιοι. Θέλει όμως δύναμη να αγαπάς και να αποδέχεσαι…

Είναι φοβερό όταν κάποιος άνθρωπος εισχωρήσει στο αίμα σου γράφει ο D. H. Lawrence στο βιβλίο του ” Εραστής της Λαίδης Τσατερλέυ”.

Και τότε μέσα στο σκοτάδι είδε φως μέσα από τη χαραμάδα! Με αργούς ρυθμούς σηκώθηκε όρθια. Στο ύψος της. Σκούπισε τα δάκρυα της και κοίταξε το φως. Χαμογέλασε τη στιγμή που το σκοτάδι της σιγοψυθιριζε :

“Να παλεύεις για τα όνειρα σου και για ό,τι αγαπάς. Να μην τα κάνεις παιχνίδι ντόμινο στα χέρια του εγωισμού σου.  Κανείς δεν ξέρει άλλωστε τον ίδιο σου τον εαυτό εκτός από εσένα και αυτός έχει τον τελευταίο λόγο στη ζωή σου”..

music pls ASAP…..

Θέλω να «κολλήσω έρωτα». Τι ΔΕΝ καταλαβαίνεις αγάπη μου;

Τον χειμώνα όλοι περνάμε τις ιωσούλες μας (γρίπη, συνάχι, γαστρεντερίτιδα άντε και καμιά βρογχοπνευμονία στα τσακίρ κέφια). Το καλοκαίρι είναι η εποχή που..κολλάς έρωτα! Οι τρόποι μετάδοσης είναι απλοί! Μεταδίδεται μέσω βλεμμάτων, χειραψίας και γιατρεύεται μόνο με κοκτέιλ τύπου Μαργαρίτα, Μοχίτο και sex on the beach (ειδικά το τελευταίο συνιστάται σε τριπλή δοσολογία, αντενδείξεις δεν έχουν καταγραφεί).

Σύμωνα με στατιστικές ιατρικές έρευνες είναι καλό να παραμείνετε κλινήρεις τουλάχιστον τρία μερόνυχτα στα οποία απαιτείται να «ανάψετε» από ερωτικό πυρετό και να κάνετε κρύα ντους κατά προτίμηση με… παρέα!

Ο καλοκαιρινός έρωτας είναι μια οξεία λοίμωξη του οργανικού μας συστήματος, που προκαλείται από διάφορους ιούς (φλερτ, καψούρα, κάψα, σεξουαλική υπερδιέγερση), οι οποίοι μπαίνουν στον οργανισμό μας με την εισπνοή σταγονιδίων που εκπέμπονται με την ομιλία σε beach bar την ώρα που χορεύεις στους ρυθμούς του despacido, το χαμόγελο (αυτό το πονηρό πριν… ρουφήξεις με το καλαμάκι την pina colada σου) ή το τάχα τυχαίο άγγιγμα των νοσούντων.

Υπάρχουν 3 βασικοί τύποι ιών που προκαλούν την ερωτική ίωση, ήτοι ο Α (κεραυνοβόλος που μια ματιά σου μόνο φτάνει αεροπλάνο να με κάνει), ο Β (σε θέλω εδώ και τώρα μάνα μου) και ο C (δώσε μου το τηλέφωνο σου, να μιλάμε όλο το βράδυ, να βάλω πεταλουδίτσες στην κοιλίτσα σου και την μορφή μου στο μυαλουδάκι σου). Ο τύπος Α προκαλεί τις πιο σοβαρές λοιμώξεις και ο C τις πιο ελαφρές γιατί είναι και ο πιο… αθώος. Έξαρση της ίωσης παρουσιάζεται μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου (φοράμε τα λιγότερα ρούχα, καταναλώνουμε το περισσότερο αλκοόλ και έχουμε ΧΑΛΑΡΕΣ αντιστάσεις, οπότε και εκδηλώνονται κάθε χρόνο σποραδικά κρούσματα.

Κάθε χρόνο συνήθως έχουμε εμφάνιση επιδημιών έρωτα και το Φθινόπωρο, που αυτοί συνήθως καταλήγουν σε εμβολιασμό με γάμο, ενώ κάθε 10-15 χρόνια έχουμε πανδημίες, όπου η πλειονότητα του πληθυσμού μιας χώρας προσβάλλεται από την νόσο. (βλέπε 60s 70s 80s )

Μεγάλες πανδημία έρωτα είχαμε το 1970-1975 (βλέπε μίνι φούστα), όπου γεννήθηκε η περίφημη γενιά, generation X, η οποία μεταδίδει τον ιό σήμερα (πρόσεχε τους 40 plus λέεεεεμε). Ο χρόνος επώασης του έρωτα είναι 7 χρόνια και ο πάσχων μεταδίδει τη νόσο αμέσως μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων (περιγράφει το ΤΙ έζησε στο κρεβάτι την ώρα της έξαρσης του ιού, ζηλεύει η κολλητή –ος τσουπ πάνε και κολλάνε και αυτοί).

Τα κύρια συμπτώματα είναι: • πόνοι στις αρθρώσεις και στην πλάτη (ειδικά μετά από περίεργες… στάσεις) • ζάλη και ίλιγγος (από τον πρώτο οργασμό) • αδυναμία και κομάρες (εεεε μη στο εξηγώ τώρα) • πυρετός υψηλός που έρχεται συνήθως απότομα και συνοδεύεται από ρίγη και διαρκεί 3-4 ημέρες (όταν επαναφέρεις στην μνήμη τα όσα τόσα…) • έντονοι ιδρώτες. Σπάνια έχουμε ανορεξία και ναυτία (κάνε τεστ εγκυμοσύνης). Τα έντονα συμπτώματα διαρκούν 4-6 ημέρες, ενώ πλήρης αποκατάσταση της υγείας έχουμε 7-10 ημέρες μετά την έναρξη των συμπτωμάτων, όπου πλέον ξέρουμε πως να διαχειριστούμε την κατάσταση στο κρεβάτι του πόνου! Μερικές βαριές περιπτώσεις μπορεί να κρατήσουν και μερικές εβδομάδες, ενώ σε αρκετά άτομα ο έρωτας αφήνει ένα βήχα (για να μην κρύβεται) και ένα αίσθημα αδυναμίας που κρατά μερικές εβδομάδες. Η σημασία του ως νόσος, οφείλεται κυρίως στην ταχύτητα εξάπλωσής της και στη βαρύτητα των επιπλοκών που, ευτυχώς, σπάνια εμφανίζονται. Ο ερωτικός ιος δεν θα πρέπει να συγχέεται με το κοινό καψούρεμα και τα One night stand που προκαλούνται από διαφορετικούς ιούς, είναι πολύ πιο συχνά και εκδηλώνονται συνήθως με ελαφρότερη συμπτωματολογία. (το επόμενο πρωί πολλοί ασθενείς παρουσιάζουν και επιλεκτική αμνησία).

Η θεραπευτική αντιμετώπιση του γίνεται συμπτωματικά, προσπαθούμε δηλ. με διάφορα πρακτικά μέσα να… ανακουφίσουμε τον πάσχοντα από τα συμπτώματά του. (να σου κάνω ένα μασαζάκι, μάνα μου, να αλλάξουμε τα τσι σου ή θες να δοκιμάσουμε Ασιατικές θεραπείες με ένα ταντρικο;) Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η ανάπαυση σε θερμό περιβάλλον(πάμε σε ένα νησί ΤΩΡΑ) και τα κρύα κοκτέιλ αρκούν για να δώσουν την ευκαιρία στη νόσο να κάνει τον κύκλο της και να υποχωρήσει. Τα αντιβιοτικά δεν έχουν καμία δράση στον ερωτικό ιό και κατά συνέπεια δεν έχουν θέση δίπλα στα αντηλιακά και τα λάδια ερωτικού μασάζ. Διαπράττει μεγάλο λάθος πολύς κόσμος που καταφεύγει στη λήψη αντιβιοτικών από μόνος του ή μετά από πίεση στο γιατρό του και την μάνα του.

Για την πρόληψη του ιού υπάρχει σήμερα εμβόλιο το οποίο όμως είναι αποτελεσματικό στο 75% των περιπτώσεων. ΓΑΜΟΣ! Το εμβόλιο δεν συνιστάται για όλα τα άτομα αλλά μόνο γι αυτά που βρίσκονται σε κίνδυνο, όπως π.χ άνω των 40, γυναίκες που χτυπά το βιολογικό τους ρολόι και άτομα υψηλού κινδύνου να εθιστούν στην μοναξιά και να το ρίξουν σε αντικαταθλιπτικά και Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Οι ιοί του έρωτα μεταμορφώνονται από καιρό σε καιρό. Οι ιοί Α και C μεταβάλλονται ελαφρώς κάθε χρόνο, γεγονός που μας υποχρεώνει να παρασκευάζουμε νέα εμβόλια. (συγκατοίκηση, εκδρομές , γούτσου γούτσου στον καναπέ). Κάθε 10 χρόνια περίπου ο ιός Α μεταμορφώνεται τελείως δημιουργώντας ένα τελείως νέο ιό και καθώς δεν υπάρχει ανοσία στον ιό αυτό εύκολα προκαλεί πανδημίες. Το εμβόλιο της γρίπης αποτελείται από αδρανοποιημένους ή εξασθενημένους Α και C ιούς της γρίπης που προκαλούν το τσιλιμπόυρδισμα και την απιστία τα οποία προκαλούν καρούμπαλα από κέρατα και… τηγανιές ή παντόφλα. Συνιστάται να είστε ευάλωτοι στον ιό εάν γίνεται τις αρχές του φθινοπώρου, ώστε το άτομο να είναι ανοσοποιημένο την εποχή της έξαρσης της νόσου δηλαδή την Άνοιξη και να καλύπτονται με φουλάρι τα ερυθρά σημάδια που προκαλεί στο σώμα και τον λαιμό (δαγκωνοπιπιλιές). Μια δεύτερη δόση εμβολίου, κυρίως τον Ιανουάριο που είμαστε σε μεθεόρτια διάθεση, ολοκληρώνει την ανοσία του ατόμου. Μοναδική αντένδειξη για την διενέργεια του εμβολίου είναι η υπερευαισθησία (αλλεργία) του ατόμου στην χυλόπιτα η ύπαρξη ιστορικού προηγούμενης αλλεργίας στον λαπά. Σοβαρές παρενέργειες δεν έχει το εμβόλιο . Οι πιο συχνά εμφανιζόμενες είναι ο πόνος και η ερυθρότητα στο σημείο της ενέσεως (βέρα) που διαρκούν 1-2 ημέρες και που εμφανίζονται στο 1/3 των εμβολιασθέντων ατόμων. Άλλες παρενέργειες είναι ο πυρετός, η κακουχία, και οι μυαλγίες που εμφανίζονται 6 – 12 ώρες μετά την επαναλαμβανόμενη δόση (αχ βαχ μάνα μου) και μοιάζουν με ελαφρά μορφή ιλίγγου (αστεράκια βλέπω, μωρό μου, όλα γυρίζουν, όλα). Σπανιότερες είναι οι αντιδράσεις υπερευαισθησίας που παρουσιάζονται σε άτομα με ειδική ευαισθησία στο φως (το ημίφως είναι ιδανικό).

Λοιπόν τι λες; Είσαι να κολλήσουμε έρωτα;

Κάθισε στο παράθυρο και κοίταζε το απέραντο γαλάζιο. Μέχρι όπου έφτανε το μάτι, έβλεπε θάλασσα. Αυτό το μπλε που όταν το κοιτάζεις, φωτίζεται η καρδιά σου και νιώθεις γεμάτος. Απέραντη η θάλασσα, απέραντο το σύμπαν κι αυτή μια μικρή κουκίδα, μια ασήμαντη λεπτομέρεια, να νιώθει το απέραντο της ψυχής μέσα της. Κάπως έτσι θα ξεκινούν οι επαναστάσεις ή οι μεγάλες κατακτήσεις, σκέφτηκε. Όταν κανείς αισθάνεται απέραντος ακόμη κι όταν όλα γύρω του “φωνάζουν δυνατά” την ασημαντότητα του. Αυτό το συναίσθημα θα πρέπει να σε διακατέχει για να υπερβείς όλα τα στενά όρια των ανθρωπίνων νόμων, μα και τα απέραντα όρια, αυτά της φύσης. Τελικά μόνο η ψυχή σου μπορεί να σε σώσει, σκέφτηκε και χαμογέλασε στο κενό.

Το δωμάτιο μύριζε ακόμη την ηδονή της χθεσινής νύχτας. Πάνω στο κρεβάτι, ανάκατα λευκά σεντόνια και δίπλα ένα κομοδίνο με ένα σβησμένο κερί πάνω του. Κοίταξε το αριστερό της χέρι, μια τρεμάμενη μαύρη γραμμή σε σχήμα δαχτυλιδιού στο δάχτυλο, αυτό της δέσμευσης. Της το ζωγράφισε καθώς την είχε αγκαλιά. Έπειτα ζωγράφισε ένα στο δικό του. «Θέλω αυτό» είπε και ένωσε τα δυο τους χέρια κι αυτή χαμογέλασε. «Θέλω αυτό», σκέφτηκε. Μια προστακτική τα θέλω μας όλα.

«Θέλω αυτό», κι εμείς, σαν τα μικρά παιδιά, πρέπει να έχουμε αυτό το θέλω κι όλοι και όλα να υποτάσσονται στη θέλησή μας, στην κάθε εγωιστική μας απαίτηση, στην αδιαπραγμάτευτη, ανούσια ανάγκη μας. Κι όταν πάρουμε αυτό που θέλουμε, μετά θέλουμε κάτι άλλο. Κι όταν πάρουμε και αυτό το άλλο, κάτι διαφορετικό πάλι θα βρούμε να θελήσουμε. Κι όταν δεν ικανοποιείται το θέλω μας, πέφτουμε να πεθάνουμε. Αστείο της φάνηκε. Τα θέλω μας… μια διαδικασία για να κρατάμε σε εγρήγορση τον εαυτό μας, για να τον κάνουμε να χαίρετε ή να λυπάται. Να είμαστε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι εξαιτίας ενός εκπληρωμένου ή ανεκπλήρωτου θέλω. Θέλω να μη θέλω, σκέφτηκε. Ίσως έτσι να έδινε τέλος σε αυτή την αστειότητα και να γινόταν πραγματικά ευτυχισμένη.

Κοίταξε το ρολόι της. Μια ώρα ακόμη και μετά θα έπρεπε να φύγει. Οι δρόμοι τους πάλι χώρια.

Πήγε στο μπάνιο κι έπιασε με αποφασιστικότητα το σαπούνι. Έτριψε με μανία το δάχτυλο, μα η τρεμάμενη γραμμή δεν έλεγε να φύγει. Μετά από λίγο σταμάτησε να αντιστέκεται κι έμεινε να κοιτά το νερό να τρέχει πάνω στην ανεξίτηλη, τρεμάμενη μαύρη γραμμή. Ας είναι, αναφώνησε. Τι σημασία είχε τι ήθελε αυτή και τι ήθελε αυτός; Ποτέ δε συναντιόντουσαν τα θέλω τους άλλωστε κι αυτό το γνώριζαν κι οι δυο τους από την αρχή. Ύστερα, κάπου το χάσανε, κι αυτοί, σαν τα μικρά παιδιά, όταν τα εγωιστικά θέλω του ενός, καταπάτησαν τα εγωιστικά θέλω του άλλου. Δε μπορεί όμως…, σκέφτηκε, ένα απλό εγωιστικό θέλω να ενώνει δύο ανθρώπους, να τους χωρίζει ναι, μπορεί, μα όχι να τους ενώνει.

Όταν τον είχε γνωρίσει, το μόνο που ήθελε ήταν να τον φιλήσει, ποτέ της δε θυμάται να θέλησε να τον ερωτευτεί. Αυτό απλά της συνέβη και βρέθηκε να αιωρείται και να παραπαίει, να πονά και να χαίρεται, χωρίς να θέλει. Ίσως η καρδιά να μην ξέρει από θέλω. Αυτή πέρα από κάθε λογική, θέλω και πρέπει, απλά να αισθάνεται. Ίσως για όσο αφέθηκε στο παιχνίδι της, κατά ένα παράξενο τρόπο όλα να έβρισκαν ένα τρόπο να συνυπάρχουν και να είναι στη θέση τους, όσο αταίριαστα και συγκρουόμενα κι αν ήταν. Μα μετά, ποτέ δε κατάλαβε τι ακριβώς αλλάζει κι όλα αλλάζουν. Ίσως ο Έρωτας να έμενε ένα αναπάντητο ερώτημα, όπως ο Θεός κι ο Θάνατος.

Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και έβαψε με λεπτότητα τα χείλη της με το κόκκινο κραγιόν της. Φόρεσε στραβά το στρογγυλό ψάθινο καπέλο και τα μαύρα γυαλιά ηλίου. Έπειτα, έσκισε ένα κομμάτι χαρτί από το σημειωματάριο της κι έγραψε «Θέλω να μη θέλω» και το άφησε πάνω στο μαξιλάρι του. Ήξερε πολύ καλά ότι με αυτό το σημείωμα μόνο μια εσφαλμένη ερμηνεία θα προκαλούσε. Τι σημασία όμως είχε και πάλι, όσο η λογική μας κυβερνά μια παρανόηση θα είναι όλα. Κοίταξε για τελευταία φορά από το παράθυρο το απέραντο γαλάζιο. Πήρε ανάσα βαθιά, να το χωρέσει όλο αυτό το απέραντο μέσα της, άνοιξε την πόρτα κι έφυγε.

Το καλοκαίρι ξεδιπλωνόταν μπροστά της. Προχώρησε στο δρόμο ευθεία χωρίς να κοιτάξει πίσω της. Μα στα είκοσι βήματα που έκανε, ένας αέρας δυνατός φύσηξε και της πήρε το καπέλο και το σήκωσε ψηλά. Το γύρισε πέντε στροφές στον αέρα κι έπειτα το πέταξε άτσαλα στο δρόμο, όπου κατρακυλώντας σα ρόδα, έφτασε και σταμάτησε μπροστά στην πόρτα που μόλις είχε κλείσει.

Γύρισε και το κοίταξε ακίνητη. Άρχισε να γελά δυνατά και τα άσπρα δόντια της έλαμψαν απότομα με θρασύτητα, πίσω από το κόκκινο κραγιόν της. Κι έμεινε να στέκεται εκεί, γελώντας, σα μια φιγούρα άλλης εποχής, σα μια αστεία, ξεπεσμένη νεράιδα, μέσα στο εμπριμέ της φουστάνι.

Follow Evi Snowflake on Instagram (@evisnowflake)