Γιατί καλοκαίρι χωρίς “Greek πανήγυρις” δε γίνεται να ‘ούμε!

Συνεχίζουμε να ‘ούμε με θέματα καλοκαιρινά και ανάλαφρα, για να μπορέσει να διαβάσει ο κόσμος στις παραλίες να ‘ούμε και να το ‘φχαριστηθεί να ‘ούμε. Γιατί το καλοκαίρι να ‘ούμε, για τέτοια είναι να ‘ούμε… Για ακτές, μάσα, “φρέντου” και πανηγύρια να ‘ούμε…

Έτσι λοιπόν και εγώ με τραβήξανε να πάω σε “Ιερά Πανήγυρις” να ‘ούμε. Δε το παίζω κάνας λόρδος… Κι εγώ από χωριό είμαι, αλλά σε πολλά πανηγύρια δε έχω πάει να ‘ούμε και ήταν ένα “τσοκ” (σοκ) για μένα να ‘ούμε…

Δεν έτυχε… Καταλάβατε; Είναι κι η γυναίκα που θέλει να βγαίνουμε σε “μπάρ, κλάμπ, κλούμπ και ντίσκου”  και δε γνωρίζω και πολλά επί του θέματος να ‘ούμε…

Ήμασταν λοιπόν και παραθερίζαμε και με παίρνει τηλέφωνο ο βλάχος, απ΄του χουριού, ο ξάδερφος της γυναίκας να ‘ούμε και αρχίζει το λακριντί για το πανηγύρι να ‘ούμε…

“Ιελα ρι ξάδερφ'” μου λέει… “Λοιπόν πάρι σήμερα τ΄αμάξ’ και ανέβα πάν’ Βλυζιανά. Θα σας κλείσου τραπεζ’ για του πανηγύρ'” μου λέει να ‘ούμε και ανάθεμα αν κατάλαβα τι μου είπε να ‘ούμε…

“Τι να σου πω ρε ξάδερφε του λέω….Να ‘ρθουμε… Να ρωτήσω και την ξαδέρφη σου να ‘ούμε”.

“Ποια ξαδέρφ’ ρι ξαφάκι’… Α μωρέ συκιά ίσι μωρέ… Οι άντρες κανονίζουν ριε… Ίνι μιγάλη ευκαιρία… Τραγουδάει η Χρηστιά κι ου Βελισαρς λάιφ….”

“Ο Λυσσάρης; Ποιος είναι αυτός ο Λυσσάρης να ‘ούμε….;”. Όχι τίποτα άλλο θα μου ΄βγαζε και τ΄’ονομα να ‘ούμε… Και για ένα κούτελο ζούμε να ‘ούμε

“Βελισαρς! Βελισαρς ξάδερφ’… Αμ’ μωρέ… Μπιτ για μπιτ ίσι μωρέ; Δε ξέρεις τη Χρηστιά και του Βελισαρ; Λοιπόν θέλου οι ανθρώποι μ’ να με στηρίξουν γιατί ίμι στου συμβούλιου του συλλογ’. Έχουμι φοβερού φαγητού και ποτού. Πες στην ξαφέρφη θα φέρω και την δική μου την κυρά μι τα παιδιά να γίνει τζέρτζελου. Βελισαρς Λαίφ ίνι τουτους ρε. Και που ΄σαι ξάδερφε… Ιλάτε νωρίς…”

“Πόσο νωρίς ρε ξάδερφε να ‘ούμε;”

“Ε κατά τις δωδεκάμιση…”

“Τι; Δωδεκάμιση ρε ξάδερφε; Τόσο αργά να ‘ούμε… Ούτε ο Ρέμος αρχίζει δωδεκάμιση να ‘ούμε ρε ξαδερφάκι”.

Άρχισε τη γκρίνια η κυρά και τα παιδιά να ‘ούμε… Και που θα πάμε και τι είναι τα Βλυζιανά και ποιος είναι ο Λυσσάρης και γιατί τόσο αργά και τι θα φάμε εκεί; Ε και δε άντεξα, ξέσπασα να ‘ούμε…

“Σκάστε ρε να ‘ούμε! Σε πανηγύρι θα πάμε ρε να ‘ούμε! Θα δείτε λάιφ μεγάλα ονόματα! Και τι γκρινιάζεις μωρή”, της λέω να ‘ούμε. “Δικός σου ξάδερφος είναι…”

Πάμε εκεί στις “12.15 am” να ‘ούμε. Φάγαμε ένα στροφιλίκι πάνω σε κάτι κατσάβραχα… Στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου στα Βλυζιανά να ‘ούμε…

Άδειο το μαγαζί… Και γεμάτο τραπέζια, τίγκα με πλαστικές καρέκλες και χάρτινα τραπεζομάντηλα που έλεγαν επάνω “ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ”…

“Που ήρθαμε ρε πούστη να ‘ούμε”, σκέφτηκα! Και με το που περνάω το κατώφλι μου την πέφτει και μου τη λέει ο ξάδερφος…

“Ω ρε μανουλα μ’ ρε ξάρφε. Αφού σου είπα ρε γαμωτ’ δουδεκάμιση…”

“Ε καλά 12.15 είναι ρε ξάδερφε να ‘ούμε”.

“Τέλους πάντων ιέλα ιέλα από ‘δω. Σε λίγου θα ξεκινήσει η προυθέρμανσης. Κοίτα… Α ρε ξαφάκι μ’ κοίτα… Πρώτου τραπέζι πίστα σ’ έχου… Θα τραγουδήσεις με του Βελισάρ και τη Χρηστιά αγκαλιά… Α ρε πουστ΄…”

Τον κοίταγα κι εγώ να ‘ούμε. Με κοίταγαν και τα παιδιά μου να ‘ούμε…

“Που’ ναι η γυναίκα σου ρε ξάδερφε;” λέω

“Αχ ξαφάκι μ’… Δε θα ‘ρθει παιδαρα μ’… Κάτι της έτυχ΄μι του παιδί και δε θα έρθει αλλά… Ιμείς θα την περάσουμ ‘ φίνα… Φίνα!”

Καθόμαστε στα πλαστικά να ‘ούμε και με το που καθόμαστε να ‘ούμε, αρχίζει η πρώτη νότα…

“Βι βιβί βιβι βιβιιβιι!” Πρώτο κλαρίνο και δώστου πάλι… “Βι βιβί βιβί βιβιιιιι”

“Μπαμπά ξεκουφάθηκα!”

“Υπομονή παιδί μου να ‘ούμε”

“Μπαμπά πεινάμε!”

“Ρε ξαφάκι… Απου ‘δω ου Κώτσους από τη Γουριά… Πουλάει μαντολάτα του παιδί και φυστίκια για το μεροκάμα τ’! Κάν’ του μωρέ λίγο σιφτέ να φαν’ και τα παιδάκια σ’…”

“Μα με φυστίκια και μαντολάτα θα τη βγάλουμ’ ρε ξάφερφε να ‘ούμε;”

“Βριε… Για ουρεκτικά κι έρχουντε και τα σουβλάκια να ‘ούμε… Σας έχω φτιάξει ιγώ να ‘ούμε…”

“Αντε φέρε μαντολάτα και τα φυστίκια ρε Κώτσο να ‘ούμε…” Και μου σκάει ο γιόφτος 3 μαντολάτα και 2 σακουλάκια φυστίκια πάνω στο τραπέζι.

“Είκουσι ιβρό πατριωτη”, μου λέει

“Πόσο; Τι είπες ρε; 20;”

“Πάρτα τώρα”, πετάγετε κι η κυρά σα μη πω να ‘ούμε…”Υποσχέθηκες στον ξάδερφο μου ότι θα τον στηρίξεις”

Και μου έφαγε ο γιόφτος το 20αρικό στην ψύχρα να ‘ούμε…

Τα κλαρινέτα συνεχίζουν ακάθεκτα… Βιβιιιι Βιβι Βιβιιι Βι…

“Μπαμπά, πεινάμε! Δε θέλουμε μαντολάτα!”

“Ρε ξάδερφε που είναι τα σουβλάκια;”

“Σι φιάχνω ξαφάκι! Σι φνιάχνω τώρα! Ριεε πιδί φέρι ριεεε ρε σουβλάκια εδώ στα ξαφάκια μ…'”

Και με το που το λέει σκάνε 25 σουβλάκια πάνω στα τραπεζομάντηλα – ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ με μιαμιση φρατζόλα ψωμί κομμένη σε φέτες…

“Φάτε παιδιά”, λέω… “Φάτε για να τελειώνουμε να φύγουμε”.

Είχε πάει ήδη 2 το πρωί να ‘ούμε και θέλαμε να φύγουμε… Το “Βιβιιιιι Βιβι Βιβιιιι Βι..” συνεχίζετω να ‘ούμε…

“Ξαδερφάκι να μου κάνεις το λογαριασμό να ‘ούμε”

“Τι από τώρα θα φύγεις ρι ξάδερφ’… Τώρα βγαίνουν η Χρηστιά και τα ουίσκια! Πιρίμινι θα σε φτιάξου ιγού! Ριιε  φέρι δυο μπουκάλια ουίσκια ιδώ στα πιδιά. Και που’ σαι ρια… Δουδεκάρια”

“Ρεεεε σιγά ρε ξάδερφε να ‘ούμε….Δυο μπουκάλες; Γυναικόπαιδα έχουμενα ‘ούμε…Ποιος θα τα πιεί τα δυο μπουκάλια να ‘ούμε…”

“Ρε ξαφάκι… Ίπαμε… Ινισχύστε μι… Ινισχίστε μι! Θα τα πιούμι μαζί! Σουτ σουτ, τώρα βγαίνει η Χρηστιά!

Με κοίταζε η κυρά την κοίταζα κι εγώ να ‘ούμε! Και το “βιβιβιιιιιιι” να συνεχίζεται! Κοιτάω κι εγώ να δω τη Χρηστιά να ‘ούμε στη σκηνή και τι βλέπω; Ποια Χρηστιά! Τη Γριά θέλετε να πείτε να ‘ούμε…

Μια γυναίκα ογδοντα φεύγα “χρονώνε” να ‘ούμε που την κρατάγανε για να τραγουδήσει πάνω στο “Βιβιιιι Βιβι Βιβιιιι Βι”. Χαμός με τη Χρηστιά τη Γριά! Χαμός ρε σου λέω να ‘ούμε! Σηκώθηκαν όλα τα λουλουδάτα ταγέρ και τα τακούνια με τις σκασμένες φτέρνες για χορό να ‘ούμε! Και δωσ’του και κάτι γιόφτοι με μεταχειρισμένα λουλούδια να ‘ούμε! Και δωσ΄του τα “Βιβιιιιι Βιβιιιιι” να ‘ούμε. Πως δεν έβγαλε και το “πι” για να κάτσει η Χρηστιά!

Είχε πάει 2.40 και τα μπουκάλια τα είχα πιει εγώ, η κυρά και κάτι άλλοι καρά βλαχοι με ιδρωμένα πουκάμισα να ‘ούμε που μου έφερνε και κέρναγε ο ξάδερφος. Είχαμε γίνει ντέφι να ‘ούμε και τα παιδιά ήταν σκεπασμένα στις πλαστικές καρέκλες με κάτι τραπεζομάντηλα να ‘ούμε. Τραγωδία!

“Ξάδερφε θα μου κάνεις λογαριασμό;”

“Απου τώρα; Τώρα θα φύγεις ριεε…Τώρα βγαίνει ου Βελισαρς. Λίγου ακόμα ξαφάκι! Στηρίχτη μι! Στηρίχτη μι ξαφάκι!”

Και με το που το λέει να ‘ούμε… Αρχίζει το υπερθέαμα να ‘ούμε… Σκάει μύτη πάνω στη σκηνή ένα τρέιλερ γεμάτο με σαμπάνιες και δημιουργεί ένα τείχος πίσω από τα “βιβιβιβι” να ‘ούμε… Παίρνει ο ξάδερφος το μικρόφωνο και λέει…

“Αγαπημένη μ’ συγχωριανοι! Κι τώρα ου Μέγας τραγουδιστής, το αηδόν’ της περιοχής μας, ου φοβερούς Γιώργης Βελισάρς!”

Και βγάζει το ένα μπουκάλι από το τείχος και χύνονται όλες οι σαμπάνιες στην πίστα να ‘ούμε. Χείμαρος από σαμπάνιες και γλύτσα να ‘ούμε! Και δώστου πάλι “Βιβι Βιιιι” να ‘ούμε και βγαίνει ο Βελισάρρης να ‘ούμε! Λύσα! Λύσα για τον Λυσσάρη!

Κι αυτός να αγκαλιάζει τα βλάχικα ταγιέρ να ‘ούμε. Να κατεβαίνει στα τραπέζια με τα τραπεζομάντηλα… Και δώσ΄του “βιβιβιιιιιιι” και δωσ΄του χορό να ‘ούμε… Και να πιτσιλάνε τα τακούνια τα βλάχικα πάνω στις σαμπάνιες να ‘ούμε Πήγε 4.15 να ‘ούμε…

Η κυρά με τα παιδιά είχαν αποκοιμηθεί πάνω στις καρέκλες να ‘ούμε, ενώ τα μπουκάλια 12άρια είχαν τελειώσει να ‘ούμε. Ζήτημα να ήπια 3 ποτήρια να ‘ούμε. Όλα τα κέρασε ο ξάδερφος σε κάτι άλλους που έρχονταν έπιναν ένα ποτήρι και την έκαναν να ‘ούμε…

“Ρε ξάδερφε να πληρώσουμε να φύγουμε να ‘ούμε. Τι χρωστάμε να ‘ούμε;”

“Βιβαίους ξαφάκι… Ιελα δω ριεεε πιδί… Για πες ιδώ στον ξάδερφο μου τι χρουστάει ριεε”.

Το “πιδί” του λέει κάτι στ΄αυτί και γυρνάει ο ξάφερφος και μου λέει…

“Ούλα μαζί ξαφάκι… Λοιπόν… 50 ευρώ τα σουβλάκια και 10 ευρώ τα αναψυκτικά των παιδιών και 140 τα δύου δουδεκάρια ουίσκια… Διακόσια ιβρό ξαφάκι… Άντι έφαγα κι εγώ δυο σουβλακάκια και λίγο τα ουίσκια… Δώσι 160 ξαφάκι κι θα ίσι κουμπλέ! Κουμπλέ!”

“Τι είπες ρε καρά βλαχο να ‘ούμε! 160 ευρώ; Για κι άλλους Κώτσους με τα μαντολάτα ψάχνεις;”

Πετάχτηκε η κυρά και τα παιδιά από τις φωνές μου να ‘ούμε και μέχρι και “ου Βελισαρς” με τα ταγέρ γύρισαν να δουν τι συμβαίνει να ‘ούμε…

“Στηρίχτη με ξαφάκι! Για του σύλλουγου ρε ξαφάκι. Μι μι ξιφτιλίζεις ρε ξαφάκι. Ιν’ κι ου Βελισαρς ιδού”

“Πάρε 70 και πολλά σου είναι ξάδερφε να ‘ούμε! Τα υπόλοιπα να τα πάρεις από τους “Λυσσάρηδες και τις Χρηστιές τις γριές να ‘ούμε. Πάμε ρε να φύγουμε. Για τα πανηγύρια είμαστε όλοι! Για τα πανηγύρια!”    

Τι είναι αυτό το πράμα ρε παιδί μου να ούμε… Γεμίσαμε υστερικές μάνες και μπουλό-παιδα να ούμε στις παραλίες.

Ρε η στήλη είναι ταξιδεμένη σας λέω… Έχετε πάει ποτέ στιν Ιμπίζα, στον Άγιο Μαυρίκιο ή στον Άγιο Δομίνικο (Μεγάλη ή χάρη του που φιλοξένησε και το “Σουρβάειβορ” να ούμε) και έχετε δει τάπερ με κεφτεδάκια και αλιμονάχαρτα με σπανακόπιτες; Μόνο στην Ελλάδα γίνεται αυτό να ούμε… Γεμίσαμε “μπουλοτροφεία” από τη Σαμοθράκη ως τη Κρήτη να ‘ούμε.

Παιδολατρεία κάργα! Ακόμα και στο μπάνιο να ούμε… Τι έχω ακούσει αυτό το καλοκαίρι δε λέγεται να ούμε.

“Έλα γρήγορα έξω να φας το αυγό σου!”, λέει η άλλη. Τρέχει ο μπουλούκος (και οι μπουλούκες βέβαια…) και τον ταίζει στο στόμα! Αυτό για δεκατιανό.

Εντεκατιανό! “Έλα θα σου πάρω παγωτό!” Τρέχουν τα καημένα να ούμε, μη χάσουν καμιά σπιθαμή ζάχαρη. Κάψανε πολύ ενέργεια στο κολύμπι να ‘ούμε!

Δωδεκατιανό! Βγαίνει τάπερ ή αλουμινόχαρτο με “σπιτικό κολατσιό” να ούμε. Βάλε άλλα δύο κομμάτια πίτα μίνιμουμ να ούμε, συνοδευέμενη συνήθως από ανθρακούχο ποτό να ‘ούμε (ή άνευ αλλά πάντα τίγκα στη ζάχαρη). Ρεεεεεεεε… Τι ‘ναι αυτά ρε να ‘ούμε! Διαβητικό σοκ ρε θα πάθουν τα παιδιά σας ρε από 7 “χρονώνε” να ‘ούμε….

Στη μία, μεσημεριανό! Και ακούς και την θεική ατάκα να ‘ούμε… “Το μεσημέρι πρέπει να τρώμε καλά…”. Και τη λέει ποια; Αυτή που έχει στουπώσει το παιδί να ‘ούμε με όλα τα προηγούμενα να ‘ούμε.

Και αν κάτσουν και σε  ταβέρνα by the sea….; “Ω ρε μανουλα μ’!” (που έλεγε κι ο Μπαρμπα Γιωργος στον Καραγκιόζη) Σαγανάκι και κολοκυθάκια τηγανιτά για πρώτο να ‘ούμε (για να μη πέσει η χοληστερόλη του Μπόμπου να ‘ούμε) και μετά μπριτζόλα ή μπιφτέκι με πατάτες τηγανητές είναι σιγουράκια  να  ‘ ούμε. Έτσιιιιι για να φράξουν κι άλλο οι αρτηρίες… Και κλείνουμε με χαλβά ή γαλακτομπούρεκο…Νααιιιι… Γιατί είναι μεσημέρι και είναι νωρίς ακόμα και μετά θα τα κάψουμε και καλά να ‘ούμε…

Και το απόγευμα φέρε πάλι δύο παγωτά. έτσι για να μη πέσει το ζάχαρο να ούμε! Και καλά απογευματινό να ‘ούμε…

Ρε όλα αυτά που έχουν ταϊστεί τα παιδάκια δε τα καίει ούτε ο Φέλπς με μια βδομάδα 8ωρη προπόνηση να ‘ούμε… Και θα τα κάψουν τα μπαμπαλάκια που “μπλατσανάνε “ ένα τέταρτο τη μέρα;

Άσε που δεν είναι μόνο το φαγητό να ούμε.

Όλη την ώρα τα παιδάκια τα έχουν αλαλιάσει να ούμε…

“Μη πηδάς από το μώλο! ”Αν δε πηδήξει απο εκεί μωρή που πηδάνε όλα τα παιδιά, πως θα μάθει να ούμε να μη φοβάται τη θάλασσα να ούμε. Αφού εκεί είναι ρηχά  και όλα τα παιδάκια εκεί βουτάνε να ούμε.

“Πασαλείψου με αντηλιακό!” Ναι κυρά μου… Να βάλει να μην καεί να ούμε αλλά και το παιδί να ούμε πρέπει να φωτοσυνθέσει να ούμε. Βάζετε όλες αυτές τις αλοιφές να ‘ούμε και δε αναπνέουν τα δερματάκια τους να ούμε και μετά δεν καίγονται, αλλά παθαίνουν χειρότερα να ούμε. Θρέφει ο ήλιος μαντάμ δεν καίει μόνο να ‘ούμε.

“Βάλε παπούτσια για να μπεις στη θάλασσα”. Σιγά τα πόδια των πριγκηπόπουλων να ‘ούμε. Μη βγάλουνε καμιά φουσκάλα παραπάνω να ‘ούμε και τα σέρνουμε στα χειρουργεία. Ρε άσε το παιδάκι να περπατήσει ξυπόλυτο, να νιώσει τη γη και να φορμαριστεί η πατούσα του να ‘ούμε. Να σκληραγωγηθεί με το χαλίκι!

“Μη κάνεις πατητές!” Βάλτο κυρά μου σε μια γυάλα με χρυσόψαρα το παιδί να ‘ούμε και άστο εκεί να κολυμπήσει. Πως θα χαρεί τη θάλασσα να ‘ούμε; Γιατί ποιος θα του κάνει πατητή να ‘ούμε..; Ο Σπαιντερ Μαν; Ο φίλος του θα του κάνει και τούμπαλιν.

Αφήστε ρε τα παιδιά να χαρούν τον ήλιο και τη θάλασσα να ‘ούμε. Μη ντα κάνετε ρε μαμόθρεφτα ρε να ‘ούμε. Ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου να ‘ούμε. Αφήστε τα να  νοιώσουν την ανεμελιά του Ελληνικού Καλοκαιριού  να ‘ούμε… Δε γυρίζουν ρε πίσω αυτά τα χρόνια ρε…

Όχι άλλη μαμο-αστυνόμευση, όχι άλλη παιδολατρεία όχι άλλα μπουλόπαιδα σε θάλασσες και ακτές.

Καλοκαιράκι είναι να ‘ούμε, ζέστα έχει να ‘ούμε και είπαμε σήμερα να ούμε, να ασχοληθούμε με κάτι λάιτ να ‘ούμε. Γιατί όπως προείπαμε ζέστα έχει να ‘ούμε και το κορμιά “εξάπτωνται” να ‘ούμε…

Γιατί εκεί που κάθεσαι και “το λιάζεις” να ‘ούμε, μπορεί να καψωθείς και να θέλεις να ορμήξεις να ‘ούμε. Γιατί έτσι είναι ο έρωτας να ‘ούμε… Βλέπεις εκεί τα εξογκώματα να ‘ούμε πάνω κάτω και βουρλίζεσαι να ‘ούμε….

Και το ίδιο και με τις κυρίες να ‘ούμε, έτσι; Δε μιλάμε μόνο για ΄ρσενικά να ‘ούμε έτσι; Μόνο σεξιστική δεν είνα η στήλη να ‘ούμε και προσπαθεί να δώσει λύσεις να ‘ούμε. Ιδιαίτερα με τη ζέστα να ‘ούμε.

Κάθεσαι λοιπόν και σου έρχεται να ‘ούμε και νοιώθεις να ‘ούμε, και αρχίζεις να θέλεις να ‘ούμε και γουστάρεις να ‘ούμε. Και αποφασίζεις να κάνεις κίνηση να ‘ούμε…

Καταρχάς, επειδή η στήλη είναι ντόμπρα να ‘ούμε… Το πρώτο πράμα που θα πρέπει να σκεφθείς είναι αν πρόκειται “για σχέση ή για μήσι (καταλαβαίνετε τι θέλω να πω να ‘ούμε με το “μήσι” έτσι, μη τη κάνουμε τη στήλη “ακατάλληλο” να ‘ούμε, έτσι; )

Γιατί κακά τα ψέματα να ‘ούμε, όλοι έτσι σκεφτόμαστε να ‘ούμε. Απλά καμιά φορά μπερδευόμαστε να ‘ούμε και μπλέκουνε τα πράγματα να ‘ούμε αλλά σε πρώτο επίπεδο όλα έτσι να ‘ούμε. Βλέπουμε και ονειρευόμαστε να ‘ούμε και τα πλάθουμε στο μυαλό μας να ‘ούμε και βρίσκουμε κίνητρο να ‘ούμε. Σε δευτερόλεπτα!

Αλλά τα πράγματα αλλάζουν να ‘ούμε όταν αποφασίσεις να κάνεις κίνηση να ‘ούμε. Γιατί 9 στις δέκα φορές να ‘ούμε παρασύρεσαι να ‘ούμε. Σε τρώνε οι σκέψεις και τα ονείρατα να ‘ούμε και θολώνεις να ‘ούμε και δε βλέπεις την “πιτάρα” που έρχεται από τα απέναντι να ‘ούμε!

Το πρώτο και το κλασσικό να ‘ούμε είναι το “σε βλέπω σα φίλο” να ‘ούμε. Άσε με κυρά μου. Δε θέλω φίλους να ‘ούμε. Άμα ήθελα φίλους να ‘ούμε σε εσένα θα ερχόμουν να σου μιλήσω, να ‘ούμε; Να πηδήξουμε θέλουμε να ‘ούμε και να γίνει έτσι μία φάση, “ντούρου ντούρου” να φτιαχτούμε να ‘ούμε και μετά ό,τι προκύψει να ‘ούμε. Αυτή είναι η φόρμουλα από “μήσι σε σχέση” και ΄ντάξει. Ότι κάτσει να ‘ούμε αλλά η πίτα πίτα να ‘ούμε. Συνήθως στο λένε αυτό όταν δεν τους αρέσουν τα μούτρα σου να ‘ούμε και άντε να τελείωνουμε να ‘ούμε…

Υπάρχει και η άλλη φόρμουλα να ‘ούμε που πάει αντίστροφα να ‘ούμε… “Από σχέση σε μήσι”… Εκεί ξεκινάς διαφορετικά να ‘ούμε, με κουβέντες περί γραμμάτων και “τεχνώνε” να ‘ούμε (θέλει αρκετό διάβασμα αυτό να ‘ούμε…) για να μη σε περάσει και για βλάχο να ‘ούμε. Εκεί συνήθως την τρώς στον αιφνιδιασμό να ‘ούμε, γιατί  έχει διαβάσει πιο πολύ από σένα να ‘ούμε και σου αραδιαζει 50 διδακτορικά και 35 Μάστερς και σε ξεβρακώνει να ‘ούμε. Ντροπή να ‘ούμε. Να αγαπήσουμε (και από το άλλο σε “-ήσουμε”) θέλουμε να ‘ούμε όχι να γίνουμε “Μπαμπινιώτηδες”. Παρά – μορφωμένη πίτα να ‘ούμε!

Επίσης να ‘ούμε μπορείς να το παίζεις “μπαρκαρόλα βενετσιάνα” να ‘ούμε με ρομάντζες, ηλιοβασιλέματα, φεγγάρια, βόλτες στα λιθόστρωτα κτλπ… για να πείσεις ότι δε θες μόνο να πηδήξεις να ‘ούμε… Αλλά εκεί αυτό χτυπάει σα “μπούμερα” να ‘ούμε γιατί σε περνάει για “σπιτόγατο” να ‘ούμε και αρχίζουν μετά τα ονείρατα για “σοβαρές σχέσεις, αρραβώνες και γάμους” να ‘ούμε. Αν πας για σχέση ‘ντάξει να ‘ούμε, αν πας για “μήσι”, φάτη και κατάπιε τη μαζί με τη “μπαρκαρόλα” σου να ‘ούμε.

Και υπάρχει και η τρίτη περίπτωση να ‘ούμε, όπου “πουλάς προστασία” να ‘ούμε με φράσεις όπως… “Κι εγώ θέλω το καλό σου…”, και ” Χρειάζεσαι κάποιον να σε προστατεύει…” και “Εμένα μπορείς να με εμπιστευτείς κτλπ…” και “με μένα θα βρεις τον αληθινό έρωτα” να ‘ούμε και τέτοια. Στη φάση σχέση απολαμβάνεις να ‘ούμε. Στη φάση “μήσι” πάλι απολαμβάνεις γιατί και καλά αρχίζουν οι ψυχικές επαφές και συνδυασμός μυαλό και κορμιά και τέτοια. Αν δε ψαρώσει με όλες τις παραπάνω μαλακίες, φάτη να και φύγε να ‘ούμε γιατί θα ξέρει ότι όλα τα έκανες για να πηδήξεις και όχι τίποτα άλλο. Θα χάσεις και το όνομα σου στη πιάτσα έτσι να ‘ούμε.

Εντάξει τα ΄πα και ελπίζω να βοήθησα να ‘ούμε. Για να σας προφυλάξω να ‘ούμε γιατί το καλοκαίρι χαλαρώνουμε να ‘ούμε και όλες αυτές οι “πίτες” παραμονεύουνε να ‘ούμε. Και δεν είναι όλες νόστιμες να ‘ούμε!

(Που λέει κι ο Μουζού να΄ούμε!)

Έτσιιιιιιι… Σας έχω τρελάνει έ…; Από την Δύση, στην Ανατολή και ρίχνω και μία… παραλία Ψάθας στη μέση για να γουστάρετε να΄ούμε.

Το’ χουμε ξανά πει ρε να΄ούμε. Η στήλη έχει επίπεδο να΄ούμε. Και σήμερα σας ταξιδεύει σε μία “χωράρα”. Το Βιετναμ!

Ναι να΄ούμε! “Χωράρα” γιατί “τα σπάει” σε πολλούς τομείς.

Πρώτα απ’ όλα μιλάμε για φυσική ομορφιά. Τροπικά δάση να΄ούμε, παραλίες, κανό-καγιάκ, καταρράκτες, ζούγκλες… Ότι “θέλουτε” να΄ούμε….

Να πας εκεί στο “Χάλο Μπέη” (Halong Bay), εκεί που γυρίστηκαν τα “Τζέμης Μπόντ” να σου φύγει το καφάσι. Λες και περνάς τα Μετέωρα είναι, να΄ούμε, μέσα από πράσινα νερά. Τρελαίνεσαι να΄ούμε. Και μετά εκεί πάνω σε κάτι βιετναμέζικα “σπήλαια του Δηρού” να΄ούμε… Τρελαίνεσαι με το τι μπορεί να φτιάξει η φύση να΄ούμε. Απλά λίγο προσοχή γιατί έχει ζέστη και περπάτημα να΄ούμε και μπορεί να “τα φτύσετε” να΄ούμε.

Η να πάς να ‘ούμε στην “Kουτσή” (Cu Chi) να δεις εκεί τα λαγούμια να΄ούμε. Πως μισή μερίδα άνθρωποι πήδηξαν όλο τον Αμερικικανικό στρατό να΄ούμε. Ζούσαν, να΄ούμε κάτω από τη γη για 12 χρόνια να΄ούμε, για την ελευθερία να΄ούμε.

΄Η να πάς “Σαιγκό” η “Χο Τσι Μι” πως το λένε. Γαμώ τις πόλεις να΄ούμε. Ζωντανή, δυτική, γεμάτη φώτα να΄ούμε και ζωή να΄ούμε. Εκεί να πας για ψώνια, και θα βρεις μπλουζάκι να΄ούμε “Νάκι” και “Άντε Άρμου” με 5 δολάρια να΄ούμε. Και αυθεντικό όχι μούφα να΄ούμε. Απ’ ευθείας από το εργοστάσιο. Φαΐ, ποτό, ψώνια, μασάζ, μασάζ ποδιών, μασάζ αυτιών, μασάζ μυτών. Απ΄όλα έχει η Σαϊγκόν να΄ούμε

Να πάς στο “Ανώγι” (Άnoi) που είναι πιο όμορφο να΄ούμε, πιο μαζεμένο και ας είναι η πρωτεύουσα.Έχει ωραίο ποτάμι εκεί στη μέση να΄ούμε, έχει την παλιά πόλη τη Γαλλική να πας καμία βόλτα να΄ούμε. Είναι πιο γραφικά, πιο εναλλακτικά, πιο κουμμουνιστικά εκεί να πούμε… Εκεί… Εκεί μπορείς να πας για “τσιλ άου” (chill out) να΄ούμε, που λένε και στην τηλεόραση.

Να πας “Χουέ” να΄ούμε που έχει και εκεί ποτάμι να΄ούμε. Να πάς για μπάνιο στη “Ντανάγκ” να΄ούμε να το ευχαριστηθείς. Όρεξη να έχεις και λεφτά να΄ούμε.

Δεν είναι μόνο όμως ότι το Βιετνάμ είναι “χωράρα” έχει και ” ανθρωπάρες” να’ ούμε. Αυτές ρε να΄ούμε κάνουν τα μεγάλα κράτη…” Οι ανθρώποι” ρε… (που λένε και στην Κρήτη να΄ούμε…)

Τι να πω γι’ αυτές τις ψυχάρες ρε να΄ούμε. Κιτρινιάρηδες, κοντοί, χλεμπονιάρηδες αλλά έχουν μία αγάπη για την πατρίδα να΄ούμε, μεγαλύτερη και από τα βουνά να΄ούμε. Γι΄αυτό και “ξεκώλιασαν” τα Αμερικανάκια. Όλα για την πατρίδα τους ρε να΄ούμε. Εκεί κάτω από τη γη για χρόνια, να τρώνε σκουλήκια για την ελευθερία να΄ούμε.

Και πολύς κόσμος να΄ούμε δεν ξέρει ότι πριν από τα Αμερικανάκια να΄ούμε, ήρθαν εδώ οι Κινέζοι, οι Γιαπωνέζοι, οι Γάλλοι. Όλοι προσπάθησαν να διαλύσουν το Βιετνάμ αλλά δε τα κατάφεραν να΄ούμε.

Γι’ αυτό και αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο περήφανοι να΄ούμε. Και στο μόνο θεό που πιστεύουν είναι οι πρόγονοι τους να΄ούμε. Γι’ αυτό και είναι τιμή εκεί πέρα να θάψεις το πατέρα σου και τη μητέρα σου στην αυλή του σπιτιού σου εκεί να΄ούμε.

Δεν είναι ανθρωπάκια να΄ούμε. Δουλεύουν για το καλό το δικό τους και στηρίζουν τη χώρα τους νυχθιμερόν να΄ούμε! Νυχθιμερόν!

Και ας έχουν και το σφυροδρέπανο να΄ούμε. Είναι σεβαστικοί να΄ούμε και ξέρουν πως βγαίνει το ψωμί να΄ούμε. Δεν κρύβονται πίσω από την παντιέρα τους. Είναι έξυπνα “κομμουνιστάκια”.

Το προτείνω να΄ούμε με τα χίλια να΄ούμε.

Πήγαινε και δε θα μετανιώσεις να΄ούμε.

Γαμώ το καλοκαίρί σας ρε να’ ούμε. Τι είναι αυτά ρεεεεε… Τι βρόχα είναι αυτή ρε να’ ούμε καλοκαιριάτικα.

Ξεκινήσαμε να ΄ούμε. Πήραμε λίγες μέρες άδεια και έχουμε τρελλαθεί στο “υγρό στοιχείο”. Πως δε βάλαμε και τις γαλότσες να ‘ούμε τις αδιάβροχες για να περπατήσουμε μέσα στο Πόρτο Χέλι να ‘ούμε.

Δράμα! Τραγωδία! Ξεκινάμε με την κυρά λέμε να φύγουμε Σάββατο να αποφύγουμε την κίνηση… Πάμε λοιπόν, όλα ωραία να ‘ούμε. Ξαφνικά να ‘ούμε αλλάζουν όλα να όύμε.

Βλέπω τον ορίζοντα μπροστά, να ‘ούμε, να γίνεται “Μόρντορ” να ‘ούμε. Κοιτάω το θερμόμετρο βλέπω από τους 34 είχε πάει 27. Τι έγινε λέω, να ‘ούμε. Στο Χρηματηστήριο ήρθαμε!

Η μέρα έγινε νύχτα σε 2 λεπτά να ‘ούμε και ξεκινάει και μία καταιγίδα για σαλάτα να ‘ούμε μαζί με ένα κεραυνό… Ξεκινάνε κλάμα τα παιδιά να ‘ούμε (τρόμαξαν μωρέ…), γαυγίζει ο σκύλος σα διαμονισμένος, αρχίζει να “γαυγίζει” και η κυρά Ευάνθια.

“Που μας έφερες; Άχρηστε! Γκαντέμη! Όταν πας εσύ στην άκρη του κόσμου δε γίνεται τίποτα και τώρα… είπαμε να πάμε μέχρι το Πόρτο Χέλι και ήρθε ο κατακλυσμός του κόσμου“

Καταιγίδα έξω να ‘ούμε. Καταιγίδα και μέσα στο αμάξι να ΄ούμε! Και δε σας είπα και το καλύτερο… Όλα αυτά να ‘ούμε για να πάμε στο Πόρτο Χέλι για κάμπινγκ με σκηνή.

Φτάνουμε σα μαλάκες να ‘ούμε. Και βγαίνει ο Αρχί-Μαλάκας (εγώ δηλαδή να ‘ούμε) να στήσει τη σκηνή. Η βροχή είχε σταματήσει και όλοι έχουν βγάλει τραπεζάκια για να δούνε το θέαμα και να πιούνε καφέ να ‘ούμε.

Πιο θέαμα; Ένα μαλάκα να στήνει τη σκηνή μέσα στη λασπουριά! Ούτε στο στρατό τέτοιο καψόνι να ‘ούμε… Γιατί η κυρία να ‘ούμε ήθελε και σκηνή 3 δωματιών να ‘ούμε. Δεν της έκανε μια απλή σκήνούλα να ‘ούμε. Και μεζονέτα σκηνή αν υπήρχε να ‘ούμε, θα με έβαζε να την πάρω να ‘ούμε.

Φόραγα κάτι σαγιονάρες να ‘ούμε “ΧΑΒΑΝΕΖΑΣ-ΧΑΒΑΓΙΑΝΑΣ” πως τις λένε. Σκατά! Σκατά, άχυρα και λάσπες γεμίσανε τα πόδια μου, πέφτανε οι πάσαλοι να ΄ούμε από το χώμα το μαλακό, με σκέπασε σε κάποια φάση η σκηνή ολόκληρη, γελάγανε οι μαλάκες που πίνανε καφέ να ‘ούμε… Και τα τσογλάνια οι γιοι μου είχανε πάει για καφέ με τη μάνα τους στο καφενεδάκι να ‘ούμε… Για να ηρεμήσουνε λέει να ‘ούμε….

Τέλος πάντων, να ‘ούμε, με τα αυτά τη στήνω. Και με το που τη στήνω σκάνε μύτη και “οι επίσημοι” να ΄ούμε για επιθεώρηση. Πάει να πει κάτι η κυρία να  ‘ούμε και με το που το ανοίγει… πάρε ένα κεραυνό… και βουρ μέσα όλοι! Βρε όλοι μέσα να ‘ούμε ρε!Το πούλο μέσα ρε!

Ξεκινάει ο κατακλυσμός του Νώε και πάλι να ‘ούμε. Και εμείς μέσα στην πλαστικούρα να κάνουμε διακοπές να ‘ούμε… Εφτά η ώρα ξεκίνησε και σταμάτησε τα ξημερώματα.

Βγήκα για κατούρημα να ‘ούμε και έγινα παπί. Και άρχισαν να μου ζητάν και κουβέρτες να ‘ούμε γιατί κρυώανε λέει.

“Που να τις βρω τις κουβέρτες ρε μαλακισμένα Ιούλιο μήνα”, τους είπα, “να ‘ούμε! Μπρος! Κουλουριαστείτε και κοιμηθήτε! Θα ξημερώσει και βλέπουμε”

Το πρωί σηκωθήκαμε λες και ήμασταν σχοινάκια στο στρατό να ‘ούμε. Ντάξει, έβγαλε λιακάδα αλλά κάτω πάλι λασπουριά και κοπριά. Άντε λέμε, ήλιο έχει, πάμε για μπάνιο…

Με το που φτάνουμε παραλία να ‘ούμε και σκάμε με το μαγιό… Πω ρε δάγκωμα… Κρύο! Αγιάζι! Ήλιος μεν, 25 βαθμοί αλλά βοριάς ρε να ‘ούμε. Μου ζητάγανε μπουφάν στη παραλία. Τι είμαι εγώ ρε τους λέω να ‘ούμε; ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ εξοπλισμός σκί και παραλίας ρε;

Και με το που αρχίζω τα βρισίδια ξανά έρχεται πάλι το “μαύρο νέφος”. Ρε μπουρίνι σου λέω να ‘ούμε σε δευτερόλεπτα. Και αρχίζουν και τρέχουν όλοι να ‘ούμε. Και με αφήνουνε μόνο να ‘ούμε. Με όλες τις πετσέτες, τις ψάθες, τις τσάντες, τα βατραχοπέδιλα και την γαμώ ομπρέλα ρε πούστη. Γαμώ το καλοκαίρι σου ρε πούστη Σάρουμαν να ‘ούμε. Που έκανες το Πόρτο Χέλι – Μόρντορ.

Τι να ΄κανα κι εγώ να ‘ούμε. Αρχίζω να μαζεύω να γλυτώσω από την θύελλα να ‘ούμε. Αρχίζω να τρέχω να ‘ούμε. Κόβετε και η πουτάνα η σαγιονάρα η “Χαβαγιάνα” (και τις είχα πάρει από Βραζιλία αυτές να ‘ούμε) και πέφτω σα γουρούνι να ‘ούμε, μέσα στη λασπουριά να ‘ούμε.

Στο μεταξύ όλοι οι υπόλοιποι λουώμενοι (μαζί με τα “δικά μου τα τσογλάνια”) είχαν πάει πάλι στο καφενεδάκι για καταφύγιο να ‘ούμε και βλέπανε το θέαμα το μαλάκα να ‘ούμε να κυλιέται μέσα στις λάσπες. Και γελάνε… Κοροιδεύανε να ‘ούμε!

Έτσι μου είστε ρε, κάνω…. Σηκώνομαι να ‘ούμε. Παρατάω κάτω τα πάντα να ΄ούμε. Πάω κι εγώ στον καφενέ να ‘ούμε. Με κοίταγαν όλοι σαν ξωτικό (και τα δικά μου τα τσογλάνια να ‘ούμε).

Παίρνω δυο καρέκλες, πιάνω τραπέζι, βάζω τα ποδάρια μου στη μία και παραγγέλνω δυνατά και επιδεικτικά να ‘ούμε: ” Κάπελα… Φέρε τσίπουρο ρε να ‘ούμε”

Με κοίταγαν όλοι!

“Τι κοιτάτε ρε μαλάκες να ‘ούμε;” τους λέω… “Σάμερ ιζ όβερ ρε …” τους λέω…” Τραβάτε εσείς έξω να κάνετε μπάνια και αφήστε με εμένα εδώ να απολάυσω τη βροχή και το μεζέ να ούμε.”

Με κοίταγε και η κυρά Ευανθία.

“Τι κοιτάς κυρά μου”, τη λέω…” Κάμπινγκ καλοκαιριάτικο στο Πόρτο Χέλι δεν ήθελες; Πάρ’ το τώρα! Μήπως θες να σου φτιάξω και τον καιρό να ‘ούμε… Α παιδιά… Και όλα εκείνα τα συμπράγκαλα της παραλίας να ‘ούμε εκεί στο βούρκο πάρτε τα, ξελασπώστε τα και χάρισμα σας”

“Φέρε κάπελα το τσίπουρο να ‘ούμε. Δι Σάμερ ιζ όβερ, να ‘ούμε”!

Εντάξει να ‘ούμε πάει και το “Σουρβάειβουρ” (Δε με νοιάζει αν το λένε αλλιώς, εγώ έτσι το έμαθα να ‘ούμε…) Και επειδή είμεθα στήλη με “άποψις” να ‘ούμε, βγάινω σήμερα έκτακτα Δευτεριατικα για να πούμε μια “αποτιμηξις” να ‘ούμε…

Μη λέμε τα ίδια να ‘ούμε, πέρι αναλύσεων και αν ήταν υψηλό το επίπεδο και ποιοι είναι αυτοί οι παίχτες να ‘ούμε και κουραφέξαλα να ‘ούμε.

Ας κρίνουμε το κάθε πράμα στο είδος του να ‘ούμε. Έκαστος στο είδος του να ‘ούμε, που λέει κι η διαφήμιση.

Τι θέτε να ‘ούμε, την αλήθεια να ‘ούμε; Η αλήθεια είναι ότι η εκπομπή “γάμησέ και έδειρε “να ‘ούμε! Με 80 “στο εκατό “ τηλεθέαση ποιος να φτουρίσει ρε; Σαn τις μύγες πέφτανε όλες οι εκπομπές εκείνη την Τώρα, από την τηλεθέαση  να ‘ούμε! Ούτε ο Φωακολος να ‘ούμε δεν έκανε τέτοια νούμερα τότε που έπαιζε μπάλα μόνος του να ‘ούμε.

Αυτό σημαίνει ότι η εκπομπή άρεσε στο κόσμο να ‘ούμε, είχε παιδαράδες μέσα, να βλέπουν οι κύριες μούσκουλα, είχε γκομενάκια, κωλαράκια, να χαζεύουμε εμείς να ‘ούμε, είχε δράση , είχε περιπέτεια να ‘ούμε, ίντριγκα, πισωμαχαιρώματα, κουτσομπολιό… Απ’όλα είχε να ‘ούμε. 

Γιατί, τι νομίζετε ότι πουλάει να ‘ούμε; ”Εξ’απ’ανέκαθεν “αυτά πουλάγανε να ‘ούμε! Για κάτσε Διάβασε την Ιλιάδα και θα δεις να ‘ούμε. Γιάυτό πούλησε τόσα κομμάτια ο Όμηρο. Το ξεκατίνιασμα της Μιχαλούς γίνεται εκεί και θεωρείται και αριστούργημα να ‘ούμε.

Ναι ρε να ‘ούμε και μαγκιά του Ντάνου κι “ολωνώνε”. Αφού πεθάνανε στην πείνα να ‘ούμε τα παιδιά ρε. Και πείνα, και γαμήσι-αγωνίσματα. Κάτσε ρε… Και να κρυφό τρώγανε πάλι τα αξίζανε να ‘ούμε. Και τι με νοιάζει αν είναι ρηχοί, οι αμόρφωτοι, οι διάσημοι να ‘ούμε; Θα πήγαινε ποτέ εκεί ο Μπαμπινιώτης και θα άντεχε; Η θα διάβαζε λογοτεχνία ο Τατσόπουλος και θα περνούσε εμπόδια να ‘ούμε! Άσε ρε…

Είπαμε… Ο καθένας να ‘ούμε στο είδος του. Σόου ήτανε και σόου έγινε, για να ευχαριστηθεί ο κόσμος να απολαύσει και να τα δώσει όλα. 

Αλλά για να δείτε να ‘ούμε πόσο δίκαιος είμαι να ‘ούμε… Θα πω και κάτι να ‘ούμε που με βγηκε αυθόρμητα, όταν είδα τον Ντάνι και τον Πρίαμο να βγαίνουν στο Βεικου να ‘ούμε…

Όλοι αυτοί να ‘ούμε που φώναζαν, μου θύμισαν τους Ρωμαίους και τα δύο παλληκάρια τους μονομάχους να ‘ούμε. Μονομάχους έτοιμους για θυσία να ‘ούμε και όχι για ενθουσιασμό να ‘ούμε. Τα πλήθη φώναζαν να ‘ούμε και αυτοί σα να απολάμβαναν το τέλος τους να ‘ούμε.

Καλό είναι το σόου να ‘ούμε, καλό και το θέαμα να ‘ούμε αρκεί μόνο να μη μας κάνει σαν κοπάδια να ‘ούμε, που βελάζουμε να ‘ούμε χωρίς να ξέρουμε να ‘ούμε…

Εν ολίγοις αν γούσταρες “Σουρβάειβουρ “ μπράβο σου αν ήξερες να ‘ούμε το γιατί. Αν πήγες στην αρένα του Βεικου να ‘ούμε, μόνο επειδή πήγε το άλλο 80 τοις εκατό να ‘ούμε… Απλά πρόσεχε να ‘ούμε…

Είχε πολλούς βοσκούς εκεί μέσα να ‘ούμε… Πολλούς βοσκούς που ψάχνουν για πρόβατα. Μπεεεεεε να ‘ούμε

Ε ρε παιδί μου να’ούμε… Τι ειναι αυτά ρε;

Ήρθαμε από τα τροπικά για να ζήσουμε εδώ «κάρα-τροπικά». Τι λίβας που καίει τα σπαρτά ήταν αυτός ρε; Βγήκα από το αεροπλάνο και κατά κάηκα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό… Φτάνω σπίτι ταλαιπωρημένος, εξουθενωμένος και με περίμεναν όλοι σαν τον ΜΕΣΙΑ.

«Που είσαι;», μου λέει η γυναίκα μου. «Ψηνόμαστε. Τα παιδιά λιώσανε».

«Κι εγώ έλιωσα μωρή…» της λέω. « Έχεις σκαρφαλώσει εσύ ποτέ στο Μάτσου Πίτσου;» (το είπα σωστά αυτή τη φορά)

«Ναι! Μας παράτησες εδώ γυναίκα και παιδιά και τρέχεις στα κατσάβραχα άνα τον κόσμο…»

«Αχάριστο» με είπε, «αχαΐρευτο» με είπε, « αλήτη» με είπε και τι δε με είπε…

Και εδώ που τα λέμε να ‘ούμε, είχε και δίκιο να’ούμε. Είδα και τα παιδάκια να ψήνονται  να’ούμε και είπα στον εαυτό μου: « Φέρ’σου σαν άντρας ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!»

Και πριν πέσω στα χέρια του εχθρού, την έκανα γυριστή με ένα ακόμα επιχείρημα να’ούμε, για να πέσω μέχρι τελευταίας ρανίδος να’ούμε, μπας και τη γλυτώσουμε να’ούμε.

«Μωρή», τη λέω… « Ξέρεις πόσο πάει η βίζιτα στην παραλία; Νομίζεις εγώ δε συμπονάω εσένα και τα παιδιά; Αλλά θα πάμε και θα μας γδάρουνε, να’ούμε… 120 ευρώ θα πάει το μπάνιο σας να’ούμε. Που θα τα βρω εγώ να’ούμε τόσα λεφτά, να’ούμε;

«Ναι… Αλλά για να μου τρέχεις στις πουτάνες σου τις Κουβανές, έχεις λεφτά. Για τα παιδάκια σου τίποτα»

Τι να έκανα να’ούμε. Με στρίμωξε να’ούμε. Ντάξει… Όχι ότι κάναμε και τίποτα αλλά…’ ντάξει να’ούμε. Έπρεπε να κερδηθούν οι εντυπώσεις να’ούμε.

«Ντάξει μωρή» της λέω… «Θα πάμε. Αλλά κράτα τεφτέρι να δεις πόσα θα ξοδέψουμε. Α ρε πανάθεμα σε καύσωνα να’ούμε…

Πάμε λοιπόν να’ούμε… Βενζίνη για την Ψάθα 30 ευρώ πήγαινε έλα.

«Γιατί 30;» μου λέει

«Γιατί έτσι να’ούμε. ‘Εχουμε την ΟΚΤΑΒΙΑ την τούρμπο, για να γκαζώνει και που καίει και πολύ να’ούμε. Υπάρχει κάνα πρόβλημα να’ούμε; Ο καθένας με «το εργαλείο» που διαθέτει να’ούμε. Γράψτο στο τεφτέρι σου κυρά μου της λέω. Και θα δεις στη συνέχεια να’ούμε»

Με αγριοκοίταξε και το έγραψε να’ούμε.

Φτάνουμε εκεί. Πατείς με πατώ σε να’ούμε. Χαμός! Λαϊκό προσκύνημα! Έλληνες, Αλβανοί, γιόφτοι, ομπρέλες, τάπερ με κεφτεδάκια, ροδάκινα σε πλαστικές σακούλες, «μπικίνια», «πητς μπαρ», τριχωτοί, κοιλαράδες, κυτταρίτιδες όλα μαζί να ‘ούμε με 142 βαθμούς κελσίου να’ούμε.

«Ορίστε της λέω. Φχαριστήθηκες τώρα; Που δεν έχει να κάτσουμε. Πάμε να φυ…»

Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την φράση μου και πετάγετε ο γιος μου με ένα «μπλονζον» και φωνάζει…

«Μπαμπά μπαμπά! Εδώ βρήκα ομπρέλα με τέσσερις ξαπλώστρες. Φεύγουν εκείνοι εκεί».

Δε λέω… Αίλουρος το μούλικο. Άμεση αντίδραση. Με τη μία να’ούμε. Αλλά «με την έσπασε» γιατί θα μπορούσαμε να είχαμε φύγει να’ούμε.

«Μπράβο παιδί μου» του είπα. Τι να πω να’ούμε.Τηγανητά αυγά γίναμε στα 5 λεπτά να ‘ούμε.

Και τσουπ, με το που καθόμαστε… Μου έρχεται και «ο νταβατζής της ξαπλώστρας». Πριν καλά μιλήσει, λέω στη γυναίκα μου…

«Βγάλε μωρή το τεφτέρι. Να δεις τώρα το πουλάκι».

«Είσαι άξεστος. Μπροστά στον ξένο άνθρωπο…»

«Καλά κάνω και είμαι «άξυστος». Γράψε το ποσό να’ούμε

Λοιπόν, έχουμε και λέμε… 3 ευρώ η κάθε ξαπλώστρα επί 4 ίσον 12 να’ούμε… Και 2 «φρέντα καπουτσίνα 3 ευρώ το ένα να’ούμε… Σε πλαστικό…Όχι στην Ψαρού… Στην Ψάθα κοντά στο «Αλεπουχώρι»… 18 στο σύνολο να’ούμε. Και 2 πορτοκαλάδες μπλε τα παιδιά να’ούμε… Άλλα 5 ευρώ να ‘ούμε… Και βέβαια… Να μην πάρουμε και «κολατσιά»… Άλλα 4 τοστ… Τσίμπα άλλα 10 ευρώ να’ούμε…Και νερά; Εντάξει έφερε ένα θερμός από το σπίτι αλλά τι να σου κάνει για 4 άτομα με 1042 βαθμούς… Ήπιαμε και 8 μπουκαλάκια νερό.  Άλλα 4 ευρώ

«Τα τσίμπησες μαρή;» της κάνω… «Για γράψε τώρα τη σούμα να’ούμε…» Να σου την πω εγώ; 67 γιουρόπουλα μέχρι τώρα έχεις δώσει να’ούμε.

Με έβριζε «μίζερο, σατράπη, τσιγγούνη…» και μου έριξε και ένα «γαμώ το Μάτσου Πίτσου σου».

Κάτσε να δεις, που έχει και συνέχεια  να’ούμε… Γιατί κατά τις 2 είχε λιώσει όλο το λίπος από τη ζέστη. Και άρχισαν «Τα Βλέμματα και οι Κραυγές της Πείνας» να’ούμε…

«Μπαμπάααα! Πεινάμε!»

«Σήκω μωρή της λέω. Να πάμε να φάμε φτηνά κάνα σουβλάκι».

Ξεσκιστήκανε ρε πούστη να’ούμε… 8 τυλιχτά (Ε 2 ο καθένας φάγαμε. Πεινούσαμε να’ούμε) 4 καλαμάκια (να δοκιμάσουμε είπαν να’ούμε), μια χωριάτικη, 4 πίτες αλάδοτες να’ούμε (πως θα το φας αλλιώς το καλαμάκι να’ούμε) 2 μπύρες και 2 κοκα κόλες. 34 ευρώ οι πούστηδες…

Δε της είπα τίποτα γιατί θα με έσκιζε και θα είχε και δίκιο να’ούμε, γιατί θα μου έλεγε το γνωστό επιχείρημα ότι «Αυτά τα λεφτά θα τα έδινες σήμερα το μεσημέρι και στο σπίτι για να φας», παρ΄όλα αυτά να’ούμε… Την έβαλα να γράψει στο τεφτέρι να’ούμε.

Εκεί όμως που έγινα Τούρκος ήταν όταν μου ζήτησαν και παγωτό και καφέ μετά το φαγητό. Και μόλις τόλμησα να πω κάτι… άρχισε η μπάντα του Δήμου!

«Άχρηστε… Ούτε ένα καφέ στη γυναίκα σου δε είσαι άξιος να πάρεις… Ούτε δυο μπάλες παγωτό στα παιδιά σου ρε ανεπρόκοπε! Να πηγαίνεις να τρως παστωμένα ψάρια με λεμόνι και «πίσκου σάουρερ» (λάθος το είπε κι αυτή) ξέρεις ε;»

Και πάμε λοιπόν… 2 φρέντα καπουτσίνα, και 6 μπάλες παγωτό (Ε αφού το πληρώσαμε που το πληρώσαμε να μη φάμε και εμείς ρε πούστη να’ούμε. Τι να σου κάνει μία «γαμώ μπάλα;») Α και 4 νερά για το γυρισμό να’ούμε. Σύνολο 16 ευρώ.

117 ευρώ η βιζιτα του καύσωνα στην παραλία κυρά Ευανθία μου να’ούμε. 117 ευρώ. Το έγραψες στο τεφτέρι σου. Αεροπορικό σου βγάζω για Βουκουρέστι να’ούμε μέσω προσφοράς «ΑΕΤΖΗΑΝ» με αυτά τα λεφτά!

Α και τα διόδια ξέχασα να’ούμε. Πήγαινε έλα Αττική Οδό να’ούμε. Άλλά 13,40 γιουρόπουλα.

130,40 ευρώ η βίζιτα στην πλάζ κύρα Ευανθία μας.

130,40 3υρώ… Αλλά δε τον ακόυτε τον «Δε Κωκ» κυρά Ευανθία μας… Δεν τον ακούτε…

Ωραία χώρα να ‘ούμε! Φοβερή χώρα! Με τρέλανε “σε λέω”. Αν και μου βγήκε λίγο η Παναγία να ‘ούμε αλλά εντάξει… Το γούσταρα πολύ  να’ ούμε!

Ντάξει… Θέλει φράγκα να ούμε για να απολαύσεις, αλλά είπαμε… Ας είναι καλά ο Άγιος Ανδρέας ο Παπανδρέας να ούμε, που μαζεψαμε μερικά λεφτουδάκια για να δούμε και εμείς τον κόσμο να ‘ούμε! Μη μείνουμε αμόρφωτοι να ‘ ούμε…

Πρώτο πράμα να ‘ούμε… πριν αποφασίσετε να “έρθουτε” προς τα εδώ… Κάντε κάνα τρίμηνο γυμναστική να ‘ούμε και γρήγορο περπάτημα και…”αερόβικς” (πώς τα λένε…) γιατί αν “θέλουτε “ να πάτε στα Μάτσου Πίτσου/Ζίου Ζίτσου (πώς τα λένε…) θα φτύσετε το γάλα “τσή μανούλας σας” να ’ ούμε.

Βέβαια… Αξίζει! Γαμάτο!Φοβερό… Να πας εκεί στο μονοπάτι των Ίνκα να ‘ούμε, να περπατήσεις εκεί να δεις τις πέτρες, τις αρχαίες να ‘ ούμε, να σου φύγει το καφάσι! Και να αναρωτιέσαι… Πως τα κουβάλησαν όλα αυτά οι πούστηδες μέχρι εδώ πάνω να ‘ούμε! Εδώ πάμε να ανεβούμε εμείς με ορειβατικά, αντί-ανεμικά, βιταμίνες, τρία κιλά “Λουτράκι Καραντάνη” και στα 5 μέτρα μας έχει κοπεί ανάσα να ‘ούμε.

Ξανά λέω… Φοβερό είναι γιατί βλέπεις και “άλλους πολιτισμοί” να ‘ούμε και αυτό σου ξυπνάει το μυαλό να ‘ούμε, ότι εντάξει… Δε ήταν μόνο οι Περικλήδες, οι Αλέξανδροι κι οι Αγαμέμνωνες που γράψανε ιστορία… Ήταν κι άλλοι λαοί, μπορεί και πιο μπροστά από εμάς να ‘ούμε. Με αστρονομίες, μαθηματικά, αρχιτεκτοκνικές, χειροτεχνίες… Απ’ όλα είχανε “οι Ίνκα “ να ‘ούμε.

Και το καλύτερο… Εγώ έμαθα πως τα έφτιαξαν όλα αυτά εκεί πάνω. Ρώτησα εγώ και έμαθα. Μασούσανε κόκα όλη μέρα. Τίγκα στη κόκα το Αρχαίο Περού! Τίγκα! Όχι ναρκωτικά και τέτοια. Φυτό είναι ρε να ‘ούμε. Το μασάς και πετάς να ‘ούμε! Το σερβίρουν και σε τσάι. Εγώ να ‘ούμε έτσι την έβγαλα. Έπινα ένα τσαγάκι το πρωί, “σιαχνόμουνα” και έπαιρνα τα βουνά. Όχι βέβαια για πάνω από 3 μέρες να ‘ούμε. Τρεις μέρες και πολλές είναι. Αν αντέχουτε παραπάνω να πάτε και να κατασκηνώσετε κιόλας να ‘ούμε. Μόνο μην πάτε Ιούλιο Αύγουστο γιατί βρέχει να ‘ούμε και θα γίνεται σαν … ”κλαμμένα μ●○●♤α στο Μάτσου Πού●○ου”! Χα χα χα χα χα καλό έτσι; Όχι απλά το λέω για να προστατεύσω τους αναγνώστες να ‘ούμε!

Σοβαρά τώρα… Θα δεις ‘κει πάνω τείχη, πυραμίδακια, σκαλισμενες πέτρες να ‘ούμε, αγάλματα με θεότητες… Ωραία πραματα να ‘ούμε. Σεβασμός και θαυμαστός μόνο να ‘ούμε, να πάτε.

Πήγα και στην πρωτεύουσα “στα Λίμα” να ‘ούμε! Νταξει! Έχουν εκεί δύο πλατείες με παλάτια και κάτι ωραία κτίρια να ‘ούμε. Καλοί “ανθρώποι” είναι μωρέ… Ταλαιπωρημένοι! Τους πηδήξαν όλοι να ’ ούμε… Ήρθαν εδώ οι σφάχτες οι Σπανιόλοι, πήραν το χρυσάφι από τους Ίνκα και μετά ήρθαν κι οι Γάλλοι κι οι Πορτογάλλοι και όλοι και σφάζανε και βιάζανε. Για βάλε όλα αυτά κάτω να όύμε, βάλε τα στο μίξερ με λίγο Ίνκα και σκλάβους μαύρους και θα δεις την ράτσα του “ Πι-Περού “, που λέει και ο Τριβιζάς ( όχι για να μη μας περάσουτε και για αγράμματους να ‘ούμε).

Κι όλο αυτό το τουρλού τουρλού να ‘ούμε βγαίνει και στην αρχιτεκτοκνικές αλλά και στο φαγητό να ‘ούμε. Α ωραία φαγητό να ‘ ούμε είχε… Πολύ ωραία…

Να φας “τσεβίτσε “, “τσεμπίτσε” πως το λένε να σου φύγει ο τάκος. Σα σούσι είναι που το ψήνεις με λεμόνι είναι. Και “Λόμο Σαλτάδο” ( “σαλτιπάγκο” πως το λένε) που είναι βασικά μοσχάρι κοκκινιστό στην κατσαρόλα με κάτι φυτά και μυρωδικά μέσα να ‘ούμε. Νόστιμα δε λέω αυτό είχε και κάτι μπριτζόλες μουσκαρίσιες… Όνειρο να ‘ούμε!

Και δε φεύγεις αν δε πιεις και το “Πίσκο Σουρ… Πίσκο Σάουρ” πως το λένε. Το κάνουνε οι πούστηδες με κάτι φρούτα μέσα “Μαρακούχα” κάτι Παπάγιες κάτι αυγά… Φοβερό… Να σου πω από σαν τι είναι να ‘ούμε… Σας να πίνεις ρακί, με χυμό φρούτων και αφρό από ‘πάνω να ‘ούμε. Βέβαια στα δύο ποτήρια την έχεις ακούσει αλλά… μια χαρά. Κατεβαίνει το άτιμο.

Και φτώχεια έχει και λεφτάδες έχει. Απ’ όλα έχει το Πι-Περού να ‘ούμε. Έχει και μια άλλη πόλη την Αρεκίπα (συμπρωτεύουσα να ‘ούμε) κάπου εκεί στα νότια, πάνω σε 2700 χιλιάδες μέτρα υψόμετρο. Τρία ηφαίστεια την περικυκλώνουν να ‘Ούμε! Το ένα καίει ακόμα…

Αυτά για το Πι-Περού να ‘ούμε! Να πάτε να ‘ούμε, αλλά να μη πιείτε πολλά “Πίσκα”, και να μάσατε κόκες στα “Μάτσου Πίτσες” για να αντέχετε να ‘ούμε! Μια χώρα για πολύ “αντβέντσιουρ” να ‘ούμε. Την προτείνω…

Εγώ το είχα πει στη Νατάσσα τη Μανίτσα να ‘ούμε, όταν μου έδωσε την ευκαιρία με αυτή τη στήλη… Της είχα πει ότι η στήλη θα είναι “συναρπαστική” να ‘ούμε!
Ότι θα έχει “απ’ ούλα” να ‘ούμε! Πολιτική, παραπολιτική, παρασκήνια, παιδεία, έρωτα, σεξ, μπουζούκια να ‘ούμε. Απ’όλα να ‘ουμε.
Και έτσι να ‘ουμε σήμερα ξεκινάει η στήλη να ταξιδεύει. Ξερω τι σκέφτεστε να ‘ουμε… Που ο βλάχος, ο καρα-βλάχος, ο ξιπασμένος βρήκε τα λεφτά να ‘ουμε; Αυτό δε σκέφτεστε ε; Γατάκια…
Αφού το έχω πει και το έχω δηλώσει να ‘ούμε. Ας είν’ καλα ο Άγιος Ανδρέας “ο Παπανδρέας” , που με έβαλε τότες, δεκαοχτώ χρόνωνε στην ΕΥΔΑΠ να ‘ούμε. Από εκεί βγάλαμε κάτι λεφτουδάκια να ‘ούμε και τώρα που έπεσε η κρίση… Βγήκαμε στη γύρα να ‘ούμε!
Λοιπόν… Για να μην παρεξηγούμεθα να ‘ούμε. Εδώ δε θα διαβάσετε για τα κυριλέ και τα ξενέρωτα και τα βιτρινάτα που βάζουν άλλοι. Εδω να ‘ούμε θα παίζει η αλήθεια για κάθε μέρος να ‘ούμε. Θα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί είμεθα αντικειμενικοί να ‘ούμε.
Λοιπόν πάμε να μπούμε στο ψητό να ‘ούμε…
Κούβα! Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο καθένας πριν μπει στο αεροπλάνο γι’αυτό το νησί, είναι να σκεφτεί για ποιο ακριβώς λόγο, θέλει να πάει να ‘ούμε… Και θα εξηγήσω γιατί να ‘ούμε…
Γιατί ο τόπος να ‘ούμε έχει πολλές αντιθέσεις να ‘ούμε και αν δεν ξέρεις από πριν μπορεί να απογοητευτείς να ‘ούμε
Δηλαδή “πάμε γερά “ να εξηγήσουμε ανά κατηγορία να ‘ούμε ( και με αρίθμησης…):

Θες να πας στη Κούβα για τα τυρκουαζ νερά της “Καραβαικής” να ‘ούμε; Να ψήνεσαι στην άμμο και να πίνεις “μουχίτου” όλη μέρα. Να πας πασά μου… Να πας! Βουρ στον πατσά! Αλλά όταν μπεις στη θάλασσα μη μου αρχίσεις “είναι κρύα, είναι λασπουρια, έχει κύμα “. Γιατί θα είσαι και αγεογράφητος” να ‘ούμε… Γιατί η “Καραβαική” είναι και Ατλαντικός ωκεανός αγόρι μου. Δεν είναι “Αετζήαν Σιι” να ‘ούμε, δεν είναι “Ιονιοι Νήσοι “ να ‘ούμε! Που πας οπότε θες, βουτάς και απολαμβάνεις. Εκεί για να είναι ήσυχα, καθαρά και χωρίς σκυλόψαρα πρέπει να περάσουν μέρες. Τωρα εσύ ξέρω όμως τι θέλεις… Να πας να ποζάρεις για να βγάλεις τη “σέλφη” να ‘ούμε και να τσεκάρεις “Φεσιμπουκ” για να τη σπάσεις “στον Κακομοιρογλου” τον φίλο σου! Μια χαρά είναι γι’ αυτό! Βαραδερο είναι το μέρος. Αβάνα δεν κολυμπάς… Άστο! Είναι τίγκα στο σκατό”. Άσε που αν πέσεις εκεί μπορείς να βγεις αγκαλιά και με κάνα κασώνι πρέζα, ριγμένη από αέρος από Κολομβία να ‘ούμε!
Μπορεί να θες να πας να περάσεις απλά καλά. Με τα “μουχίτου” σου, να πας να χορέψεις “σάλτσα ντομάτα” ( πως τη λένε…) να ‘ούμε. Να καπνίσεις τις πουράκλες σου. Να δεις Αβάνα με τα ταξί μηχανάκια να ‘ούμε. Θα φας, θα πιείς και θα νομίσεις ότι είσαι στα “σιξτυ” να ‘ούμε. Μαγκιά τους ρε να ‘ούμε! Έκαναν τη μιζέρια τους αξιοθέατο ρε να ‘ούμε. Περπατάς στα γιαπιά και στα ερείπια και επειδή είναι πολύχρωμα νοιώθεις ότι είσαι “τρεντης “ να ‘ούμε. Όλα τα έχει η Αβάνα να ‘ούμε αλλά… από πότε πρεπει να περπατήσω στη φαβέλα για να πιώ ποτό, να φάω να ‘ούμε και να νομίζω ότι είδα κάτι καλό; Κάτι διαφορετικό “ναι”, κάτι καλό σχετικό είναι “να ‘ούμε”. Θα εξηγήσω στο 4 παρακάτ ‘!
Εισαι λιγούρι και θες να πηδήξεις; Αυτό είναι το μέρος! Αφθονία! Ότι θες στα πόδια σου να ‘ούμε! Ψιλό, κοντό, μαύρο, άσπρο, μουλάτο, ξανθό, βαμμένο… Ότι θες να φτιαχτείς και να σου πω και κάτι να ‘ούμε… Και σε καλή τιμή! Άντε κάνα σάντουιτς να ‘ούμε και μετά σχεδόν “ότι προαιρείστε”. Αλλά να ‘ούμε προσέξτε λίγο και όλοι οι Ελληναράδες, οι πηδηχταραδες να ‘ούμε γιατί εκεί να ‘ούμε… παίζουν κι αλλά κόζα να ‘ούμε! Όσοι έχετε κόρες προσέξτε μη το κάνετε με κοριτσάκια στην ηλικία της κόρης σας να ‘ούμε. Γιατί λιγούρια είμαστε όλοι, αλλά υπάρχουν και κάποια όρια να ‘ούμε… Προσεξτε Γιατί εκεί δεν είναι “Ρούσκι-Σπασιμπα- Πήδημα – Άντε γειά”! Εκεί είναι Κούβα πασά μου! Μπορεί να σε πάει το κοριτσάκι σπίτι της και μόλις μπεις στο σαλόνι να δεις τη μαμά, τον μπαμπά, τον άρρωστο παππού και τη γιαγιά, που θα περιμένουν να “τακτοποιήσεις” τη θυγατέρα, για να πάρουν τα 30 δολλάρια και να βγάλουν το μήνα! Εκεί σε θέλω, Ελληναρα μου, πηδηχταρα μου, κύριο. Δώσε τα 30 δολλάρια και πήγαινε στο δωμάτιο “για πλύσιμο στο χέρι”. Μη γίνεις σαν κάτι λαμόγια κυριλέ, κοστουμαρισμενους Ιταλούς και Ισπανούς, που τις έχουν και σπιτωμένες και έχουν κόψει και μηνιάτικο! Κράτα ψιλά το λάβαρο!
Είσαι “κουκούδι” αγά μου; Είσαι προλετάριος; Θες να πας να προσκυνήσεις τον τάφο του Τσε στη Σάντα Κλαρα; Να πας πασά μου γιατί αυτός ήταν ο μόνος αυθεντικός κομμουνιστής που πέρασε. Αυτός έφτυσε να ‘ούμε τα παλάτια, έπιασε την τσάπα και έσκαβε με τον απλό εργάτη στην Βολιβία. Εκεί που τον έφαγαν να ‘ούμε ( Ξέρει και ιστορία η στήλη να ‘ούμε…) Θες να δεις την πλατεία που ο Φιντέλ έβγαζε τους λόγους; Να το δεις πασά μου αλλά….Να δεις και τις απέραντες φαβελες, να δεις τα ερείπια παντού, να δεις τα παιδάκια να σε παρακαλάνε για στυλό και σαπούνι και να δεις να ‘ούμε, και τα κοριτσάκια στην ηλικία της κόρης σου να τρέχουν από πίσω σου για να σου δωθούν και να τα πληρώσεις να ‘ούμε. Μα θα μου πεις να ‘ούμε… Όλοι αυτοί έχουν δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία και κηδεία δημόσια δαπάνη. Εγώ που ζω στην Ευρώπη να ‘ούμε αυτά δε τα εχω… Σωστό! Αλλά πόσοι από αυτούς με όλα αυτά τα δωρεάν να ‘ούμε είναι πραγματικά ευτυχισμένοι; Τους ρώτησες ποτέ να ‘ούμε; Εγώ τους ρώτησα φιλαράκι… Και δεν είναι γιατί κανένας Φιντέλ δεν ήρθε να τους ταΐσει ποτέ και τους έκλεψε την ελευθερία με “Δωρεάν παιδεία και υγεία”. Μην παίζουμε να ‘ούμε με τις λέξεις και τις έννοιες να ‘ούμε. Καλό “το αριστεριλίκι “ να ‘ούμε αλλά όχι από τον καναπέ να ‘ούμε. Τράβα στη φαβέλα, έχει δωρεάν παιδεία, υγεία, κηδεία (αυτά να ‘ούμε δε λένε είναι τα προνόμια;), φάε ραδίκια και παξιμάδι κάνα μήνα (και αν) και έλα μετά να τα πούμε να ‘ούμε.

Γι’αυτό κι εγώ έγινα ΠΑΣΟΚ. Γιατί να ‘ούμε είμαστε κάτι ενδιάμεσο. Κυριλέ αριστερά να ‘ούμε. Όχι φαβέλα!

Αυτά για την Κουβα να ‘ούμε. Καλύψαμε όλο το φάσμα ελπίζω να ‘ούμε.

Και που λέτε να΄ουμε, κάθομαι χαλαρά να ΄ουμε και ακούω μουσικουλα και έρχεται το μωράκι μου και μου λέει:

” Μωρό, σήμερα θέλω να με πάς Οικονομο…”

“Oικονομό; Tι Oικονομό λέω εγώ. Πάλι μας την πέσανε ναουμ με μέτρα και μεζούρες να’ουμε;”

“Οχι βρε μωρο μου με λέει… Οικονομό… Στο Νίκο…”

“Ποιο Νίκο ρε μπέμπα να’ουμε… Το Νίκο το χασάπη με τον κιμά, την σπάλα;

“Όχι ρε μωρό μου” με λέει ναζιάρικα και αισθησιακά. “Στον Νίκο τον Οικονομόπουλο τον τραγουδιστή…”

“Ααααα ξέρω…”, λέω να’ ουμε, μη πάς περάσουν και για απολίτιστους να’ουμε!!

Πιάνω το μύνημα με τη μία και καταλαβαίνω ότι το μωρό θέλει μπουζούκια. Εδώ να’ουμε, με το ζόρι  φτιάχνουμε καμία φακή να’ουμε, να τη βγάλουμε και η άλλη θέλει ψυχαγωγίες να’ ουμε…

“Εντάξει ρε μωρό… Εντάξει”! λέω… Γιατί ο σωστός ο άντρας βγάζει  τη γυναίκα  του μπουζούκια… Tέλος!

Παίρνω λοιπον τελέφωνο να κλείσω ένα τραπέζι.

Βγαίνει φωνή γλυκιά, μια γκομενίτσα ευγενικιά και μορφωμένη. Μου αρχίζει τα “καλημερά, καλησπέρα, καλως ήρθατε και εγώ καθότι γατόνι προχωράω στο παρασύνθημα να’ουμε.

“Να σου πω καλή μου…” της λέω. “Πόσο πάει το μπουκάλι για δύο άτομα να’ουμε;

“Κρασί η ουίσκι θέλετε κύριε;” μου λέει

“Ας το κάνουμε κρασί της λεώ…” Για να πιει και το γυναικάκι καμιά γουλιά, γιατί το ουίσκι της καίει, λέει, τον οισογάγο να’ουμε.

“120 ευρώ” με κάνει. Μου έρχεται η πρώτη αδιαθεσία

“Και δε με λες μανταμ” της λέω…”Μένουμε στα 120 και τέρμα; Kαι δηλαδή να’ ουμε αυτή η τιμή τι περιλαμβάνει ακριβώς να’ ουμε;”

“Τι  να περιλαμβάνει κύριε μου; Τα γνωστά… Ένα μπουκάλι κρασί, ξηρούς καρπούς, αναψυκτικά και άλλα συνοδευτικά.

Και εκεί να’ ουμε, κάνω τη μεγάλη ντρίπλα του αιώνα να’ουμε, και της λέω απροσδόκητα.

“Δηλαδή μαντάμ αν φέρω κάνα ξηροκάρπι δικό μου και δυο κοκα λαιτ γλυτώνω τίποτα;

Δε είπε τίποτα το μανιτσάκι γιατί είμαι σίγουρος εντυπωσιαστηκε από την ευστροφία και την ευγλωτία μου να’ουμε

“Για πες να να’ ουμε;” Επιμένω εγώ…” Γλυτώνω τίποτα να’ουμε;”

“Oχι κύριε! Απαγορεύεται να φέρετε τα δικά σας. Έχουμε εδώ να σας δώσουμε απ’ όλα.”

“Μάλιστα…” σκέφτηκα.

Και τότε αμέσως αρχίζει η μυαλουδάρα και κάνει μια ακόμα ντρίμπλα αεροπλανική να ΄ουμε και τρέχει μπροστά στο χώρο και στο χρόνο. Σκέφτομαι να’ουμε, ότι το γυναικάκι μου δε μπορεί να μείνει μόνο σε ένα μπουκάλι να’ ουμε. Θα μερακλώσει. Θα βγει κι αυτός “ο Οικονομομπουλος” (πως τον λένε… ο τερματοφύλακας ) θα θέλει και δεύτερο μπουκάλι. Θα μερακλώσει κι άλλο. Τι θα της πω εγώ να’ουμε;  «Mην παίρνεις μωρή να’ουμε» θα της πω; Δε γίνεται να’ουμε. Και που θα κουβαλάω εγω τις λαιτ μέσα στα σακάκια να’ουμε. Και αν θέλει και λελούδια να’ουμε; Ρωτησα εγώ, έμαθα. Eικοσάρικο το πανέρι πάνε. Tρία πανεράκια να πάρεις αμέσως μια εξηντάρα. Και δύο μπουκάλια 240. Άρα πήγαμε 300. Και φωτογραφίες, και μίζα για τραπέζι  και ταξί και  σου ‘πα  και μου’ πες… Πάει η 37’ άρα ρε μανάρια.

Όλα αυτα να’ουμε πέρασαν σαν αστραπή, να’ουμε, από το μυαλό μου και τότε μου ήρθε να να’ουμε να πω στο μαναρακι την ταμία με την ωραία φωνή τα εξής:

“Ρε μωρό να ερθώ από εκεί στη Λαγουμιτζή να σου δώσω ένα πενηντάρικο και αν πάρει τηλέφωνο το γκομενάκι μου να πεις ότι ο Οικονομό τελείωσε για φέτος και πάλι του χρόνου. Θα σου δώσω εγώ όνομα τηλέφωνο τα πάντα. Θα την καταλάβεις. Ε να έρθω;”

Μου έκλεισε το τηλέφωνο… Γιατί άραγε…;;