Ένας αριστοτεχνικά γραμμένος ερωτικός κώδικας.

Το απόλυτο εγχειρίδιο προς ερωτικούς ναυτιλλομένους παντός καιρού!

Το βιβλίο σταθμός για χιλιάδες αναγνώστες που άλλαξε την ζωή τους!

Ένα βιβλίο για παντρεμένους,

χωρισμένους,

ελεύθερους κι ελεύθερες,

αλλά πάντα  φιλόδοξους εραστές!…

Είναι γνωστό ότι η διαχρονική σχέση  ανάμεσα στο αρσενικό και στο θηλυκό στις μέρες μας  έχει οριστικά διαταραχθεί. Ο άντρας αισθάνεται πλέον ότι έχει χάσει  την ταυτότητα του αλλά και το έδαφος κάτω από τα πόδια του, το οποίο κέρδισαν προ πολλού οι σημερινές γυναίκες. Σήμερα οι γυναίκες  έχουν   κοινωνική  αναγνώριση, συμπεριφέρονται σαν άντρες, ενώ πολλές από αυτές  έχουν αντικαταστήσει  τον άντρα,  ακόμα και στο ρόλο του κυνηγού. 

Ένας άντρας λοιπόν, ο Ανάστασης Μαρασλής, αποφάσισε  να κάνει κάτι γι’ αυτό…  Με το βιβλίο του Λύκος ή Πρόβατο;  ζητά από το σημερινό άντρα  να βγει από την «σπηλιά» του, όπου έχει κρυφτεί  τρομαγμένος και απογοητευμένος, και να συμμετέχει πρωταγωνιστικά, με θάρρος και αυτοπεποίθηση,  στο ερωτικό παιχνίδι με το νέο μοντέλο γυναίκας, με νέους όρους και τρόπους, ώστε να  μάθει να την κερδίζει και να την έλκει ερωτικά.

Στο  Λύκος ή Πρόβατο;  ο συγγραφέας  δίνει ουσιαστικά  οδηγίες  προς ναυτιλλομένους, για τις μεθόδους και τους τρόπους  που χρειάζεται ένας άντρας, για να ξεπεράσει το φόβο της απόρριψης και να μάθει γρήγορα πώς να έλκει ερωτικά όμορφες, σέξι ή επώνυμες γυναίκες.

Επίσης δίνονται χρήσιμες οδηγίες για να βελτιώσει την εμφάνισή του, τη στάση του σώματός του, πώς να αξιοποιήσει τα ταλέντα του αποτελεσματικά και πώς να ξεκόψει από το ρόλο του «καλού παιδιού» και να βγει από το κλαμπ των κερασάκηδων, των καληνυχτάκηδων και των γκομενοφυλάκων.

Εντέλει ο Μαρασλής λέει στο σημερινό άνδρα: «Πρόβαλε τον εαυτό σου με θάρρος και διεκδίκησε περισσότερη χαρά, σεξ και πάθος στη ζωή σου με όμορφες γυναίκες. Χτίσε το προφίλ του ακαταμάχητου άντρα, του άντρα λύκου-κυνηγού, που δε γίνεται εργαλείο στα χέρια καμιάς γυναίκας!!...»

Ο Αναστάσης Α. Μαρασλής είναι Συγγραφέας, επιχειρηματίας ναυτιλιακών και ασφαλιστικών υπηρεσιών με πολλές διακρίσεις και αναφορές του ονόματός του από την ημερήσια ναυτιλιακή εφημερίδα του Λονδίνου Lloyd’s List , αλλά και την Trade Winds της Νορβηγίας. Άρθρα και συνεντεύξεις του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στη Ναυτεμπορική, στο Βήμα, στο κλαδικό περιοδικό ΝΑΥΣ, στο Independent Investors News των ΗΠΑ, και στο The Baltic Exchange, του Λονδίνου.

Διατέλεσε ομιλητής στο Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιά και σε πολλά Forums, δίνει εξειδικευμένα σεμινάρια σχετικά με το περιεχόμενο και την θεματολογία των βιβλίων του και υπήρξε ανταποκριτής των Lloyd’s του Λονδίνου στην Ελλάδα επί οχτώ συναπτά έτη.

Το βιβλίο του, ‘λύκος η πρόβατο;’, εκδόθηκε – για πρώτη φορά – από τις εκδόσεις Λιβάνη, το 2006. Γρήγορα ξεχώρισε και ανακηρύχθηκε από την μηνιαία επιθεώρηση του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ, ως ένα από τα 10 πρώτα σε πωλήσεις βιβλία, μεταξύ 148 νέων τίτλων και λόγω της συνεχούς και επίμονης  ζήτησης του αναγνωστικού κοινού, επανεκδόθηκε από τον ίδιο, τον Ιανουάριο του 2016. Το 2011 δημοσιεύτηκε – ύστερα από τρία χρόνια συγγραφικής εργασίας – το βιβλίο του ‘η σιωπή των ανδρών’, από τις εκδόσεις Ανατολικός, το οποίο διατίθεται ακόμα από τα βιβλιοπωλεία IANOS και την προσωπική ιστοσελίδα του συγγραφέα.

Έχει παρουσιαστεί από τα Ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια NET, ΑΝΤ1, ALPHA, ALTER, EXTRA και STAR σχετικά με τα πολυσυζητημένα βιβλία του, όπως επίσης και από τον ραδιοφωνικό σταθμό του ANT1.

Το έντονο ενδιαφέρον του για την παρατήρηση και την έρευνα σοβαρών κοινωνικών φαινομένων και μοντέλων συμπεριφοράς -που απομακρύνουν τον άνθρωπο από την κατάσταση της ικανοποίησης και της ευτυχίας- τον οδηγούν στα πολυσυζητημένα θέματα των βιβλίων του.

Το χαρακτηριστικό συγγραφικό του στυλ ξεχωρίζει από την αμεσότητά του και την προφανή μελέτη της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς.

Στις 5 Ιανουαρίου 2017 παρουσίασε στην αλυσίδα πολιτισμού IANOS το τελευταίο του έργο ‘Ο κύκλος του πάθους’, ένα μυθιστόρημα στο οποίο αποκαλύπτει και καταθέτει τις επιγνώσεις του. Ένα έργο ανάμνηση ψυχής στο οποίο γίνεται φανερό πως κάποιος ψυχικός χείμαρρος μεταπλάθεται απευθείας σε λέξεις και προτάσεις, σε ιδέες και εικόνες, ίσως επειδή εκεί, στα σημεία αυτά, το βίωμα και η μυθοπλασία, η ζωή και δημιουργία βρήκαν τη χρυσή τους τομή, αποκαλύπτοντας όλα εκείνα που, κατά τον Μίλαν Κούντερα, «μόνο η λογοτεχνία μπορεί να πει».

Ανήσυχο πνεύμα, του αρέσει να φιλοσοφεί και να καταγράφει τις σκέψεις του από τα εφηβικά του χρόνια. Του αρέσει να διαβάζει, να γράφει, να μαγειρεύει, τα σπορ, το θέατρο, ο καλός κινηματογράφος και τα ταξίδια. Έλκεται από καθετί αυθεντικό και, ως οικολόγος, από τις ομορφιές της φύσης και το θαύμα της ζωής.

Μιλάει αγγλικά και ιταλικά. Ζει με τη σύζυγό του Σαπφώ και τα δυο παιδιά τους σε ένα νεοκλασικό διατηρητέο κτίριο του 1908 στη Μαρίνα Ζέας στον Πειραιά. Επίσης έχει ακόμα μια κόρη από παλιότερη ερωτική του σχέση με γνωστή ηθοποιό, η οποία έχει την επιμέλειά της.

www.anastasismaraslis.com

Αθήνα 2016

Σειρά: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗ

Σελίδες: 232

Τιμή: € 14,80 (δεν συμπεριλαμβάνει ΦΠΑ)

Για ρίξε μια ματιά έξω από το παράθυρό σου. Παρατηρείς ότι τα σύννεφα κινούνται; Νωχελικά, όμορφα, αισθησιακά.

Τώρα παρακολούθησε το βίντεο που έφτιαξε ο Toby Harriman, όλο τραβηγμένο εξαιτίας της τάσης του να κυνηγάει τα σύννεφα σε μέρη όπως η  Alaska, η California, το Colorado, η Utah, ηArizona, το Chicago και η Hawaii και αφέσου στην ανάγκη να ανοίξεις την πόρτα σου και να ταξιδέψεις όπου σε πάνε τα αστέρια και τα σύννεφα…

επιμέλεια Άννα Μουσογιάννη

Στις τρεις Αδελφές κύριε Τσέχωφ βάζετε τον Αντισυνταγματάρχη Βερσίνιν να λέει « Τι θα γινόταν αν ξανάρχιζε κανείς τη ζωή του και μάλιστα συνειδητά. Φαντάζομαι τότε, ότι ο καθένας μας θα προσπαθούσε πρώτ’ απ’ όλα να μην επαναλάβει τον παλιό του εαυτό»…

Το βασικό ερώτημα που τίθεται στο βιβλίο αυτό: Η Νιτσεϊκή θεωρία της αιώνιας επιστροφής. Κάτι που πραγματεύτηκε με μια διαφορετική οπτική και ο Κούντερα στο βιβλίο του «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» όπου το αναφέρει και στον πρόλογο του. Θα ζούσαμε άραγε με τον ίδιο τρόπο τη ζωή μας αν επαναλαμβανόταν;  Πόση βαρύτητα θα δίναμε στις πράξεις μας τότε;  Και εάν καλούμασταν να την ξαναζήσουμε, συνειδητά, ακόμα μια φορά όπως το πραγματεύεται στο βιβλίο της η Βικτώρια Μακρή τι άραγε θα επιλέγαμε να κάνουμε;

Η Μαργιότα, η Βέργω και η Άννα. Τρεις αδελφές. Η κάθε μια βιώνει με το δικό της τρόπο τον έρωτα. Βίοι παράλληλοι και συνάμα διαφορετικοί ξετυλίγονται μέσα από τις σελίδες περίτεχνα σαν κουβάρι και μας παρασύρουν σε ένα κόσμο που κυριαρχούν το συναίσθημα και οι επιθυμίες! Πόσο τελικά δούλοι των συναισθημάτων μας είμαστε;

Πότε άραγε είμαστε πραγματικά ελεύθεροι όταν ως υπηρέτες της ανάγκης φτιάχνουμε το δικό μας λαβύρινθο; Η Μαργιότα δίνει την απάντηση!  Όταν καταφέρουμε να αποτινάξουμε από πάνω μας κάθε επιθυμία που μας κρατάει δέσμιους του ίδιου μας του εαυτού!

“Γιατί οι επιθυμίες δεσμεύουν αν δεν τις ικανοποιήσεις σου γκρινιάζουν σε τραβάνε από το μανίκι να γυρίσεις να τις κοιτάξεις, συμπεριφέρονται  σαν κακομαθημένα παιδιά για να τραβήξουν την προσοχή σου, σε στριμώχνουν, σε φτάνουν σε σημείο να αρρωστήσεις απο την πίεση που σου ασκουν και να είναι αχόρταγες….”…..

Όπως ο Καζαντζάκης είχε φωνάξει περίτρανα στο βιβλίο του Ασκητική «Δεν ελπίζω τίποτα δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος» έτσι και η αφηγήτρια της ιστορίας, η Μαργιότα, αποφασίζει ότι αυτό που μένει στο τέλος είμαστε εμείς και οι δικοί μας άνθρωποι. Οι επιθυμίες εξανεμίζονται αφήνοντας πολλές φορές μια πικρή αίσθηση.

“Ο άνθρωπος λυτρώνεται αληθινά από τα πάθη του όταν απελευθερωθεί  από τα θέλω του και κοιτάξει γύρω του  τις ανάγκες των συνανθρώπων του”.

Και η ίδια σε μια στιγμή αυτογνωσίας παραδέχεται ότι ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που μετουσιώνει τις επιθυμίες σε ζωή και βγαίνει πάνω από αυτές.

Το “Μια Νύχτα με τον Τσέχωφ” είναι ένα εισιτήριο στον κόσμο της φαντασίας και των βαθύτερων επιθυμιών μας. Τα τοπία εναλλάσονται αρμονικά, από την Αθήνα, στην Πάτρα, στην Κέρκυρα στην Φλωρεντιά και την Τοσκάνη όπως και οι ζωές των ηρώων του. Τα πορτραίτα των ηρωίδων  σκιαγραφούνται από το “πινέλο” της Βικτώριας Μακρή με κάθε λεπτομέρεια. Και γύρω από τη Μαργιότα, την Άννα και τη Βέργω οι άνθρωποι που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή τους και άλλαξαν το ρου της προσωπικής τους ιστορίας.

Η συγγραφέας δε διστάζει, κάποιες φορές, να μετατρέψει την πένα της σε μαχαίρι και να εισχωρήσει στις πιο μύχιες σκέψεις του εκάστοτε αναγνώστη. Ηθικά διλλήματα, οι επιλογές και κατά πόσο επηρεάζουν τη ζωή τόσο τη δική μας όσο και των γύρω μας, ο έρωτας, η οικογένεια. Κάθε σχέση και ένα μικρό ληθαράκι, κάθε άνθρωπος και ένα μάθημα και η ζωή τρέχει και δεν περιμένει κανέναν να την προφτάσει. Τελικά ποιός έχει το τιμόνι; Ένα ερώτημα που ο καθένας απαντάει έχοντας ως γνώμονα τη δική του οπτική.

“Ένιωσα καλά επειδή αποφάσισα να είμαι πιο κοντά στην ουσία και λιγότερο στο φαίνεσθαι”

Και λίγο πριν κλείσω με μια ανάσα σας αναφέρω κάποια από τα θέματα που θίγονται σε αυτό το εξαιρετικό ανάγνωσμα : Οικογένεια, έρωτας, σχέσεις, φιλία, επιθυμίες, γάμος, παιδιά, ταξίδια, όνειρα και ένα θέμα το οποίο θεωρείται ταμπού, αυτό του γυναικείου αλκοολισμού.

Αυτό που έχετε να κάνετε είναι να το αναζητήσετε και να το διαβάσετε και είμαι σίγουρη ότι δε θα χάσετε. Αρκεί να αφήσετε τον εαυτο σας ελεύθερο και να δώσετε να ηνία στην εξαιρετική αφηγηματική γραφή της Βικτώριας Μαρκή.

Είμαστε άραγε φυγάδες της ίδιας της ζωής και ειδικά του εαυτού μας;

Από ό,τι αγαπάμε;

Για ένα όνειρο….για μια επιθυμία γίνονται όλα;

Οι απαντήσεις στο βιβλίο της Βικτώριας Μακρή από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ!

Προς το παρόν μουσική…..

Του Λευτέρη Βασιλόπουλου

Ο φόνος και η μουσική πηγαίνουν μαζί για πολύ καιρό. Οι μπαλάντες του φόνου ξεκίνησε ως ένας τρόπος για να μεταφερθούν αληθινές ιστορίες εγκλημάτων από το ένα μέρος στο άλλο εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Τα τραγούδια χρησίμευαν στο να διαδώσουν αυτές τις ιστορίες, αλλά και να ψυχαγωγήσουν τους ακροατές τους, όπως και να περάσουν κάποιο ηθικό μήνυμα. Ίσως κάτι σαν «μην πηγαίνεις στο ποτάμι με κάποιον που έχεις προδώσει», ή «μην απατήσεις τον εραστή σου, μπορεί και να σε σκοτώσει». Με τα χρόνια, αυτές οι μπαλάντες εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη και βρήκαν τον δρόμο τους και για την Αμερική. Τις συναντάμε σε βεράντες, καπηλειά, χωράφια και σε οποιοδήποτε μέρος κοινωνικής συναναστροφής. Οι τραγουδοποιοί άρχισαν να βρίσκουν νέους τρόπους για να περιγράψουν γλαφυρά τους εγκληματίες του πάθους, ανυψώνοντάς τους συχνά σε ηρωικό επίπεδο.
Ας μην κρυβόμαστε: βρίσκουμε τον φόνο και την αιματοχυσία συναρπαστική. Πάντα έτσι ήταν, πάντοτε έτσι θα είναι. Ακόμα και σήμερα, συνεχίζουμε να γράφουμε και να τραγουδάμε τραγούδια για τις πιο σκοτεινές πλευρές των ανθρώπινων ενορμήσεων. Παρόλο που οι περισσότεροι από μας δεν επιθυμούμε να βλάψουμε τους άλλους, τα θέματα της ζήλειας, του μίσους, της εκδίκησης, εν τέλει του έρωτα, και οι παράλογες πράξεις που αυτά τροφοδοτούν, εξακολουθούν να μας μαγνητίζουν.

1. dick justice – henry lee

I can’t fly down, or I won’t fly down, and alight on your right knee.
A girl would murder her own true love would kill a little bird like me.

2. Lloy Price – Stagger Lee

 Ο πρώτος λογοκριμένος δίσκος που έγινε n°1 hit
3. Serge Gainsbourg & Brigitte Bardot – Bonnie And Clyde

Okay, so Clyde has a girlfriend
She’s beautiful and her name’s Bonnie
Together they’re the Barrow gang
Their names – Bonnie Parker and Clyde Barrow

4. Johnny Cash – The Ballad Of Barbara

Διασκευή/μελοποίηση του Τζόνι Κας σε μια παλιά μπαλάντα, κάποιοι λένε ότι είναι ακόμα και από το 1666 (ανώνυμου)

5. Mike Seeger – John Henry

Η καλύτερη -κατά τη γνώμη μας, και όχι μόνο- διασκευή του πολυτραγουδισμένου Τζον Χένρυ

6. the grateful dead – Dire Wolf – Workingman’s Dead

«The wolf came in, I got my cards
We sat down for a game
I cut my deck to the Queen of Spades
but the cards were all the same»…

7. The Louvin Brothers – Knoxville Girl

Πληροφορίες για την ιστορία του άτυχου κοριτσιού εδώ

8. Shirley Collins – Lady Margaret and Sweet William

Η Λαίδη Μάργκαρετ πεθαίνει, αυτοκτονεί στις περισσότερες εκδοχές του τραγουδιού, όταν βλέπει τον Γούλιαμ με την νέα του νύφη. Ο Γουίλιαμ το ονειρεύεται, πάει να την δει και διαπιστώνει το κακό. Σκύβει, τη φιλάει στο φέρετρό της και πεθαίνει και ο ίδιος. Είναι θαμμένοι δίπλα-δίπλα.

9. DeDanann – The Banks Of Red Roses

Παλιά μπαλάντα από την Ιρλανδία

10. The Kingston Trio – Tom Dooley

I met her on the mountain
There I took her life
Met her on the mountain
Stabbed her with my knife

Και τα τραγούδια, όπως και τα εγκλήματα, πάθους τελειωμό δεν έχουν…

πηγή :www.hitandrun.gr

Το κοιμητήριο του Σισλί αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους μάρτυρες της ακμαίας, κοσμοπολίτικης και αρχοντικής αστικής τάξης του ελληνισμού της Πόλης με κομψούς οικογενειακούς οίκους για την υστεροφημία των κραταιών Ελλήνων που μονοπωλούσαν το Πέρα, το Σταυροδρόμι και τα Ταταύλα.

Με αφορμή την ολοκλήρωση της συντήρησης και αποκατάστασης 40 ταφικών μνημείων στο κοιμητήριο, η White Room Productions ετοίμασε το ακόλουθο ντοκιμαντέρ, που αποτελεί μια εκπληκτική καταγραφή της ζωής των Ελλήνων της Πόλης.

Το ντοκιμαντέρ ξεκινά με μια πανοραμική όψη, από ελικοπτέρου, της Πόλης, του Πατριαρχείου, της Ι. Θεολογική Σχολής Χάλκης, τα μεγαλύτερα εκπαιδευτήρια Μ.Σχολη, Ζωγράφειο, Ζάππειο, Ιωακείμειο, Κεντρικό και καταλήγει στο νεκροταφείο του Σισλί, του οποίου πολλοί χώροι ανακαινίστηκαν εκ βάθρων, όπως το Ι. Παρεκκλήσιον των Αποστόλων Πέτρου και Πάυλου, το οστεοφυλάκιο και φυσικά πολλοί τάφοι και οικογενειακά κοιμητήρια.

via 

Το θέμα είναι ότι είναι θρύλοι, πασίγνωστοι και παγκοσμίως αναγνωρισμένοι.

Δες τους στα πρώτα βήματα τους… στην κυριολεξία. Για κάποιους τελικά, μάλλον ο χρόνος υπήρξε ιδιαίτερα τρυφερός!

Ο εμπνευσμένος συγγραφέας Αναστάσης Μαρασλής, τέσσερα χρόνια μετά το συγγραφικό του ξεκίνημα με το ευπώλητο ‘΄λύκος ή πρόβατο;’ έρχεται ξανά με το νέο του βιβλίο ‘Η σιωπή των Ανδρών’, χωρίς δισταγμό ή περιστροφές και αποκαλύπτει ένα κοινωνικό φαινόμενο, ένα μυστικό που κρατάνε καλά φυλαγμένο, κυρίως οι Άνδρες – αλλά και οι γυναίκες – στην συντριπτική τους πλειοψηφία και δίνει στον αναγνώστη λύσεις και τεχνογνωσία πάνω σε αυτό.

‘Η σιωπή των ανδρών’ είναι μια υπενθύμιση ότι το βασικό συστατικό μια ερωτικής σχέσης είναι το σεξ! Το σεξ που δεν μπορεί να σπανίζει ή να είναι ανύπαρκτο ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, σε έναν γάμο, ακόμα κι αν υπάρχουν παιδιά, διότι τότε δεν υπάρχει η συγκολλητική ουσία που κρατά ένα ζευγάρι ερωτευμένο, μαζί, και  συχνά είναι η αιτία που διαλύεται μια οικογένεια.

Ο Αναστάσης Μαρασλής αποκαλύπτει ακόμη στον αναγνώστη γιατί οι άνδρες έχουν την ‘ρετσινιά’ του άπιστου και τι τους ωθεί, τις περισσότερες φορές, στην απιστία.

Φέρνει στο φώς το ‘τρίτο πρόσωπο’ που δυναμιτίζει την σχέση ενός ζευγαριού και τα θεμέλια του γάμου αλλά δίνει και οδηγίες για το πώς να το ανακαλύψει και ο λιγότερο υποψιασμένος . Πώς και γιατί μία πεποίθηση όπως ό γάμος σκοτώνει τον έρωτα’ λειτουργεί σαν ένας ιός που καταστρέφει την επιβίωση ενός γάμου;

Δίνει πρακτικές πληροφορίες για τις αλλαγές που φέρνει η μητρότητα σε μια γυναίκα, πως χάνει την ερωτική της ικανότητα μετά το παιδί και πόσο τις επηρεάζει στον ρόλο της γυναίκας-ερωμένης. Πείθει τον αναγνώστη ότι δεν είναι αυταπάτη ούτε ουτοπία να πιστεύει ότι μπορεί να διατηρήσει τον έρωτά του αναλλοίωτο, ζωντανό και δυνατό μέσα στον γάμο και για όλη του την ζωή, εφόσον το θέλει και κάνει κάτι για αυτό.

Ο σκοπός του συγγραφέα να βοηθήσει τον αναγνώστη να αποκαταστήσει ή και να δημιουργήσει μια καλύτερη σεξουαλική ζωή με τον σύντροφό του ώστε να επιτύχει στην επιβίωση και την ευημερία του γάμου του και της οικογένειάς του είναι προφανής.

Μετά την ανάγνωσή του θα έχετε διαφορετική αντίληψη για τον γάμο, το σεξ, την οικογένεια και κυρίως, για τον εαυτό σας και την ζωή.

www.anastasismaraslis.com

Αθήνα 2011

Σειρά: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗ

Σελίδες: 256

Τιμή: € 15,69 (+ ΦΠΑ)

Το λαμπερό άστρο της Μελίνας Μερκούρη, της Μελίνας μας έσβησε στις 6 Μαρτίου του 1994. Δεν την ξεχνάμε και όλα στην Αθήνα μας τη θυμίζουν καθώς το ταπεραμέντο της και η αγωνιστική της διάθεση παραμένουν ακόμα και σήμερα ανεξίτηλα:

«Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα»

Η Μελίνα Μερκούρη θυμάται πώς έμαθε ότι της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια από τη χούντα των συνταγματαρχών: Νωρίς το πρωί της 12ης Ιουλίου 1967, το τηλέφωνο, εκείνος ο ήχος. Ήταν ένας δημοσιογράφος που τηλεφωνούσε απ’ την Αγγλία: «Κυρία Μερκούρη, ο κ. Παττακός, ο Έλληνας υπουργός των Εσωτερικών, σας κήρυξε εχθρό του λαού. Λέει πως βλάψατε ηθικά και οικονομικά τη χώρα. Η περιουσία σας θα δημευθεί και σας αφαιρούν την ελληνική ιθαγένεια. Για μια στιγμή δεν μπορούσα να μιλήσω. «Έχετε κανένα σχόλιο;» Προσπάθησα να βρω τη φωνή μου. «Κυρία Μερκούρη, ο κ. Παττακός σας κήρυξε μη Ελληνίδα. Έχετε να κάνετε κανένα σχόλιο;» Τα λόγια ανέβηκαν στα χείλια μου. «Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο κ. Παττακός γεννήθηκε φασίστας, θα πεθάνει φασίστας».

«ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ» Εκδόσεις ΔΑΙΔΑΛΟΣ

«Δώσ’ τους την Κύπρο»

Το 1956, η Μελίνα Μερκούρη με τον Ζιλ Ντασέν, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής τους στην Κρήτη, βρέθηκαν σε ένα απομονωμένο χωριό. Το χωριό αποτελείτο από λίγα σπίτια κι ένα μικρό καφενείο μ’ άσπρους τοίχους αλλά δεν υπήρχε τρόπος να ξεφύγουμε. Είχαν ετοιμάσει φαγητό. Ήταν φοβερά φτωχοί. Είχαν ψωμί, τυρί, καρύδια κι ένα μπουκάλι κρασί. Ήταν ένα γεύμα που δεν ξεχνιέται εύκολα. (…) Ο δήμαρχος μίλησε στον Τζούλι. Μπορεί να ήταν ενενήντα χρονών αλλά η φωνή του ήταν δυνατή και επιθετική. «Είσαι Άγγλος;» «Όχι, Αμερικανός». «Το ίδιο κάνει». Το είπε υποτιμητικά. Πρέπει να σας θυμίσω ότι το 1956 το πρόβλημα της Κύπρου είχε φτάσει σε κρίσιμο σημείο.(…) Ο δήμαρχος αγριοκοίταξε τον Τζούλι μέσα από τα φανταχτερά μαύρα γυαλιά του. «Δώστε μας πίσω την Κύπρο». Έδειξε τον Τζούλι σαν να ‘χε την Κύπρο στην τσέπη του. Κι ο Τζούλι, πιστεύοντας πως ήταν ένα διασκεδαστικό παιχνίδι, είπε: «Όχι, νομίζω πως θα την κρατήσω».

Κανένας δεν το βρήκε διασκεδαστικό. Όλα τα χαμόγελα κι η καλή διάθεση εξαφανίστηκαν αμέσως. Μια βαριά σιωπή απλώθηκε στο δωμάτιο. Ο Φανουράκης κλώτσησε τον Τζούλι κάτω απ’ το τραπέζι. «Μην αστειεύεσθε», μουρμούρισε, «δώστε τους πίσω την Κύπρο». Ο δήμαρχος έσκυψε μπροστά, απειλητικά, προκλητικά. Στον Τζούλι δεν άρεσε να τον προκαλούν. Κούνησε το κεφάλι του. Κι οι άντρες άρχισαν να πλησιάζουν το τραπέζι. Τώρα είχα τρομάξει πραγματικά. «Μην είσαι ηλίθιος», ψιθύρισα γαλλικά στον Τζούλι. «Δώσ’ τους την Κύπρο». Ίσως ο Τζούλι να είχε υποχωρήσει, αλλά ο δήμαρχος είπε: «Θα την δώσετε πίσω, γιατί οι Αμερικάνοι είναι δειλοί». Αυτό ήταν. Τώρα ήταν ζήτημα τιμής. Ο Τζούλι σηκώθηκε. Πήρε ένα ύφος σαν του Τζον Φόστερ Ντάλες.

«Χρειάζομαι την Κύπρο για στρατιωτικές βάσεις». Ο δήμαρχος σηκώθηκε. «Θέλουμε την Κύπρο». Οι άντρες πλησίασαν. Υπήρχε βία στην ατμόσφαιρα. Ο Τζούλι είχε χλωμιάσει αλλά είπε: «Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για ν’ αποκτήσετε την Κύπρο». Κοίταξε γύρω του στο δωμάτιο. «Πάρτε την». Έγινε μια ατέλειωτη τεταμένη σιωπή. Ο Φανουράκης κι ο Τράουνερ ετοιμάστηκαν να υπερασπιστούν τον Τζούλι. Όλα τα μάτια στράφηκαν στο δήμαρχο. Τότε, σε μια ένδοξη στιγμή, το πρόσωπό του ξαστέρωσε απ’ το γέλιο. Πήρε τον Τζούλι στην αγκαλιά του και τον φίλησε. Μετά, όλα ήταν όμορφα. Όταν φύγαμε μας σκέπασαν με λουλούδια.

«ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ» Εκδόσεις ΔΑΙΔΑΛΟΣ

Η Μ. Μερκούρη θυμάται μια επίσκεψή της, μαζί με τον Ζ. Ντασέν, στο σπίτι του Καζαντζάκη στην Αντίμπ:

Το ταξί σταμάτησε στο ταπεινό σπιτάκι του Νίκου Καζαντζάκη. Καθώς βγαίναμε έξω, ένας γιατρός έφευγε απ’ το σπίτι. Ο Τζούλυ έτυχε να τον γνωρίζει. Ήταν ένας γιατρός απ’ το Παρίσι.
«Τι κάνετε στην Αντίμπ, γιατρέ»
«Το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ. Επισκέπτεσθε ένα νεκρό. Ποτέ δεν έχω δει κανέναν σε τόσο προχωρημένη κατάσταση λευχαιμίας να μένει όρθιος. Μου λέει πως δεν έχει καιρό να πεθάνει. Έχει πολλή δουλειά να τελειώσει και ορκίζεται πως δεν θα φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο πριν δει την Κίνα».
Σχεδόν κοκέτικα, ο Καζαντζάκης κρατούσε ένα μαντίλι στα χείλια του, διαφορετικά δεν έδειχνε καθόλου πως ήταν άρρωστος. Ήταν αδύνατος, άγριος, σαν γεράκι. Απέπνεε ενεργητικότητα. Περίμενα τη συνάντηση αυτών των δύο αντρών. Ήμουν σίγουρη πως θα οδηγούσε  σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση – αλλά τα πέντε πρώτα λεπτά επικράτησε μια αμήχανη σιωπή που τονιζόταν από μερικές κοινοτοπίες. Η γυναίκα του σέρβιρε τσάι. Απόρησα βλέποντας τους δύο άντρες να φέρονται με τόση δειλία.

Ύστερα ο Καζαντζάκης είπε: «Δεν κάνουμε τίποτα έτσι». Είπε ένα ανέκδοτο που έσπασε τον πάγο. Από εκείνη τη στιγμή δεν σταμάτησαν να μιλάνε. Βιβλία, ποιήματα, θρησκεία, πολιτική. Σε λίγο αποφάσισε να κάνει τον Τζούλυ Κρητικό. Τα περισσότερα κρητικά ονόματα τελειώνουν σε «άκης». Από τότε, σ’ όλη τη διάρκεια μιας σχέσης που κράτησε δυο χρόνια, τον έλεγε «Ντασενάκη». «Εσύ, Ντασενάκη, ήθελες να γυρίσεις μια ταινία απ’ το μυθιστόρημά μου «Αλέξης Ζορμπάς». Δεν το ήξερα. Κοίταξα απορημένη τον Τζούλυ. Ναι, ήθελε πάρα πολύ να γυρίσει την ταινία αλλά ήθελε να παίξει τον Ζορμπά ο Ρώσος ηθοποιός Τσερκασώφ. Οι χρηματοδότες είπαν όχι.
«Μελίνα, Ντασενάκη, πάμε περίπατο;»

Ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι ήταν τόσο άρρωστος ήταν ισάξιος πεζοπόρος του Ντασέν. Αγωνιζόμουν για να τους προλαβαίνω. Έκαναν όλο το γύρο των οχυρών της Αντίμπ. Ο Καζαντζάκης μιλούσε για την Ελλάδα μ’ αγάπη και πάθος. Κατάλαβα πόσο δύσκολη έπρεπε να είναι η εξορία του, αλλά δεν μπορούσε ν’ ανεχθεί τους Έλληνες που παρέδωσαν τη χώρα τους στον ξένο έλεγχο, στο ξένο χρήμα και που αποκτούσαν ξενικούς τρόπους. Η ομιλία του ήταν γεμάτη εικόνες. Πολύ ποιητικές και πολύ κρητικές. Οι Κρητικοί είναι λίγο υπεράνθρωποι. Προκαλούν τους Θεούς κι ανεβαίνουν σε βουνοκορφές. Ο Καζαντζάκης το ήξερε και προειδοποίησε τον Ντασέν πως αυτό θα ‘ταν ένα πρόβλημα στην κινηματογραφική διασκευή του «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται». Ύστερα μίλησαν πολλή ώρα για την προσέγγιση του Ντασέν στο σενάριο.
Τελικά γυρίσαμε στο σπίτι. Όλα τα μέλη μου πονούσαν. Η Ελένη Καζαντζάκη είχε ετοιμάσει ένα θαυμάσιο γεύμα. Ο Νίκος έφαγε ελάχιστα. Πριν φύγουμε ο Τζούλυ είπε πως σκόπευε να γυρίσει την ταινία του στην Ελλάδα. Ο Καζαντζάκης κούνησε το κεφάλι του. Οι αρχές δεν θα επέτρεπαν το γύρισμα ενός έργου του στην Ελλάδα. Ο Τζούλυ επέμεινε πως θ’ αγωνιζόταν για να το πετύχει. «Τότε, Ντασενάκη, πρέπει να δοκιμάσεις την Κρήτη. Ίσως να μην σ’ ενοχλήσουν εκεί». Αυτό ήταν ένα αριστούργημα μετριοφροσύνης. Η Κρήτη λάτρευε τον Καζαντζάκη. Και μόνο η μνεία του ονόματός του ήταν διαβατήριο για τα σπίτια και τις καρδιές των ανθρώπων.
«Θα ‘ρθεις στην Κρήτη όταν θα γυρίζουμε;»
«Όχι, Ντασενάκη. Δεν θα ξαναπάω ποτέ στην Ελλάδα».
«Πρέπει να ξαναδείς την Κρήτη».
Έβλεπα πως ο Τζούλυ σκεφτόταν τα λόγια του γιατρού.
«Θα δούμε, Ντασενάκη, θα δούμε».
Ο Νίκος Καζαντζάκης πέθανε σε λίγα χρόνια. Αλλά όχι πριν γράψει μερικά μεγάλα έργα και όχι πριν πάει στην Κίνα. Αλλά δεν ξαναείδε ποτέ την Ελλάδα.

ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ «ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ» Εκδόσεις ΔΑΙΔΑΛΟΣ

Η Μανουέλα Παυλίδου γράφει για τη σχέση της Μελίνας Μερκούρη με το Μάνο Χατζιδάκι:

Όταν γνώρισα τη Μελίνα, στην Ελλάδα είχε έρθει η χούντα. Το σπίτι της στο Παρίσι γέμιζε από διανοουμένους, καλιτέχνες, αντιστασιακούς. Έκπληκτη έβλεπα τη Σιμόν Σινιορέ να τηλεφωνεί μόνη της στο ταξί για να έρθει να την πάρει, τον Μίκη να παίζει πιάνο, τον Μπριλάκη να κυκλοφορεί με τις πιτζάμες γιατί είχε γρίπη, τον Κούνδουρο να μπαινοβγαίνει, κι άλλους… κι άλλους.
Εντονότερα όμως την εποχή εκείνη θυμάμαι την αίσθηση της τσακωμένης με τον Μάνο Μελίνας. Ένας καβγάς που φάνταζε ιερός. Μια σχέση απίστευτα μεγάλη.
Η Μελίνα μιλούσε πολύ συχνά για τον Μάνο. Διηγόταν χιλιάδες ιστορίες, κλαίγοντας που πια δεν μιλιόντουσαν.
Έπεσε η χούντα και ένα μεσημέρι στου Φλόκα γνώρισα τον Χατζιδάκι. Εκεί μου αποκαλύφθηκε ο κόσμος της φιλίας της Μελίνας και του Μάνου. Μια μέρα, εκείνη πανευτυχής μου είπε να πάμε στου Φλόκα. “Μα δεν είστε τσακωμένοι;”. “Τρελάθηκες;”. Μάλλον εκείνη τρελάθηκε, σκέφτηκα. Σαν τους είδα όμως μαζί ξεδιπλώθηκε μπροστά μου μια σχέση τόσο πολύπλοκη, τόσο χαριτωμένη, τόσο γοητευτική, μια σχέση τόσο μεγάλη. Πειραζόντουσαν, αγγιζόντουσαν, οι κουβέντες εναλλάσονταν με την ταχύτητα που έχει το μπαλάκι του πινγκ πονγκ. Η Μελίνα συμπεριφερόταν ταυτόχρονα σαν κοριτσάκι, σαν έφηβος και σαν μοιραία γυναίκα, φιλάρεσκη τρομερά μπροστά στο Μάνο. Τα πάντα για να του αρέσει. Και ο Μάνος την ίδια συμπεριφορά είχε.
Όταν συνάντησα τον Μάνο στο σπίτι του, λίγο μετά το θάνατο της Μελίνας, συζητήσαμε βέβαια για εκείνη και για την παγκόσμια αίσθηση που έκανε ο θάνατός της. Διαφωνούσε με όλες αυτές τις ατέλειωτες και μεγαλόστομες καταθέσεις ανθρώπων για τη Μελίνα. “Εγώ αν θα μιλούσα θα έλεγα μόνο: Η Ελλάδα έχασε το ερωτικό της πρόσωπο”. Ίσως η Ελλάδα να έχασε τώρα πια τα ερωτικά της πρόσωπα.
Από την εποχή του Φλόκα έζησα κι άλλους καβγάδες για ασήμαντες αφορμές και άλλες τόσες αγκαλιές.
Ο Μάνος θα έρθει το βράδυ για φαΐ. Πανικός στο σπίτι. Τι θα φάει, να του αρέσει, να μην είναι και παχυντικό κλπ., κλπ. Το φαΐ κρύωνε και ο Μάνος δεν ερχόταν. Η Μελίνα απειλούσε θεούς και δαίμονες. “Τελευταία φορά, δε θα του ξαναμιλήσω”. Την επόμενη, την ώρα του βραδινού η πόρτα χτυπούσε. Ο Μάνος στην εξώπορτα με κοστούμι και λουλούδια. “Για σήμερα δεν ήταν;”. Αγκαλιές, γέλια.

(…)

Η τελευταία φορά που συναντήθηκαν η Μελίνα και ο Μάνος ήταν την παραμονή της εγχείρησής της στη Νέα Υόρκη.

Ήρθε με τον γιο του, τον Γιώργο, αργά στο δωμάτιο του Memorial. Η Μελίνα κι εγώ βλέπαμε μια ταινία στην τηλεόραση όταν φάνηκε στην πόρτα κρατώντας ένα μικρό γλαστράκι. Ήταν όμορφος, είχε αδυνατίσει και με περηφάνια μας έδειξε πόσο εύκολα καθόταν σταυροπόδι. Το δωμάτιο ήταν πολύ μικρό. Ο Γιώργος κι εγώ καθόμασταν στην πόρτα και τους παρακολουθούσαμε να μιλάνε, να γελάνε. Η Μελίνα πληροφόρησε τη νοσοκόμα που μπήκε κάποια στιγμή ότι ο κύριος που καθόταν πλάι της ήταν ο συνθέτης του “Never on Sunday”. “Συγνώμη, Μάνο”, του είπε σκανδαλιάρικα. Ο Μάνος εκνευριζόταν πάντα όταν τον ταύτιζαν με αυτό το τραγούδι. Και λίγο πριν φύγει, με τα χέρια τους πλεγμένα, τραγούδησαν το “Χάρτινο το φεγγαράκι” και ήταν η τελευταία φορά που τραγούδησε η Μελίνα. Για τον Μάνο δεν μπορώ να είμαι σίγουρη…

ΜΑΝΟΥΕΛΑ ΠΑΥΛΙΔΟΥ “ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ”
από το ένθετο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ “ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ” (6/6/1999)

via 

Εισαγωγή από το βιβλίο: Επάγγελμα πόρνη, της Λιλής Ζωγράφου εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1998)

«Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.

Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.

Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.

Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.

Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας.

Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει.

Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.

Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες.

Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή: Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί.

Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε.

Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του.

Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας».

Οκτώβρης 1978 μ.Χ.

Και κάποια αποσπάσματα που αγαπώ πολύ… (πηγή: Κρυσταλία Πατούλη)

[…] Οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά. Απεγνωσμένα ψάχνουν (όταν όλα έχουν καταρρεύσει) για έναν καινούργιο θεό ή τον εκπρόσωπό του που θα τους την στερήσει, αλλά που στην πραγματικότητα θα τις απαλλάξει από την ευθύνη του εαυτού τους.

[…] Πόσες φορές βρέθηκε ο άνθρωπος κοντά στην υποψία ότι δεν είναι οι θεοί που πρέπει ν αλλάξουν αλλά το σύστημα;

[…] Μία κοινή πίστη σώζει πάντα τις μάζες από την ανυπόφορη μοναξιά του ατόμου. Αλλά όσο δύσκολο είναι να τις ενώσεις κάτω από μια καινούργια προοδευτική ιδέα, τόσο εύκολο είναι να τις συνδέσεις μ ένα κοινό μίσος. Εναντίον ποιανού; Μα η μετριότητα βλέπει γύρω της τόσους εχθρούς! Γι αυτό η μάζα είναι πρόθυμη να υποστηρίξει μια θεότητα ή μια εξουσία που υπόσχεται το διωγμό της αδικίας και την αποκατάσταση της ισότητας. Το κακό είναι πως δεν ελέγχει ποιος της τα υπόσχεται όλα τούτα. Της αρκεί η πλάνη πως οι πάντες θα ισοπεδωθούν στο ανάστημα της δικής της μετριότητας. Και πως και οι άλλοι θα στερηθούν εκείνο που η ίδια φοβάται: την ελευθερία να ψηλώσουν.

[…] Οι μάζες εκπαιδευμένες να είναι άτολμες & δορυφορικές, καθηλώνονται ανίκανες και ν’ αντικρίσουν ακόμα το κενό. Ειδικά διαμορφωμένες έτσι, περιμένουν, προσφέροντας με την ανημποριά τους, το πρόσχημα. Αυτή είναι η στιγμή του καπάτσου ή αλλιώς του ηγέτη. Όταν οι παλιοί θεοί αποσύρονται, οι θρόνοι αναζητούν διάδοχο. Και μ ένα καλό χειρισμό ή δίχως καν χειρισμό, σχεδόν κάθε άχρηστο σακί κόκαλα μπορεί ν αναρριχηθεί στην άδεια θέση!…

Ζωγράφου, Λιλή, 1922-1998

Η φήμη της Μαφάλντα δεν έχει μειωθεί. Ο δημιουργός της, Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο ή Κίνο, 81 ετών σήμερα, θεωρεί ότι «ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της οφείλεται στο ότι οι ερωτήσεις της δεν έχουν ακόμη βρει απάντηση. Συχνά κι εγώ ο ίδιος εκπλήσσομαι για τις ερωτήσεις που διατυπώθηκαν πριν από 40 χρόνια κι ακόμη ισχύουν. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ορισμένα στριπ της Μαφάλντα κάνουν αναφορές στην τελευταία προεκλογική εκστρατεία του Μπερλουσκόνι», λέει στη «Μοντ».

Ο Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο ή Κίνο, δημιουργός της Μαφάλντα, ποζάρει στο γραφείο του στο Μπουένος Αϊρες με ένα γλυπτό της μικρής ηρωίδας του που κατέκτησε όλο τον κόσμο

Η Μαφάλντα στην πορεία της ζωής της είχε απέναντι της έναν άλλο ήρωα κόμικς, συνομήλικό της. Τον Τσάρλι Μπράουν, από τη σειρά Πίνατς του Τσαρλς Σουλτς. Μάλιστα, ήταν ο ιταλός ειδικός στη σημειολογία Ουμπέρτο Εκο εκείνος, που εντόπισε τη συνύπαρξή τους στον κόσμο των χάρτινων ηρώων, αφού τα δύο παιδιά μιλούσαν για τα προβλήματα του κόσμου και των ενηλίκων μέσα από τα δικά τους μάτια.

Ωστόσο, ο Κίνο εντοπίζει τις διαφορές μεταξύ της ζόρικης Μαφάλντα και του ευαίσθητου Τσάρλι Μπράουν: «Ο Τσάρλι Μπράουν είναι βορειοαμερικανάκι, ενώ η Μαφάλντα παιδί της Νότιας Αμερικής. Ο Τσάρλι Μπράουν ζει σε μία χώρα που ευημερεί και σε μία κοινωνία με άφθονα αγαθά. Εκείνος προσπαθεί απελπισμένα να ενταχθεί αναζητώντας την ευτυχία σε αυτό το περιβάλλον. Η Μαφάλντα ζει σε μία χώρα που πλήττεται από πολλές κοινωνικές αντιθέσεις. Παρόλο που αναζητά την ευτυχία κι εκείνη με τη σειρά της αρνείται κάθε δεδομένη κατάσταση που της προτείνεται».

Ο αργεντινός δημιουργός της Μαφάλντα λέει επίσης ότι ο Τσάρλι Μπράουν ζει σε έναν αμιγώς παιδικό κόσμο από τον οποίοι οι μεγάλοι είναι αποκλεισμένοι. Αντίθετα η Μαφάλντα βρίσκεται σε μόνιμο διάλογο με τον κόσμο των ενηλίκων. Κόσμο που δεν εκτιμά, δεν σέβεται, απεχθάνεται, περιφρονεί και απορρίπτει, διεκδικώντας το δικαίωμά της να παραμείνει το παιδί που δεν θέλει να παραλάβει το φορτίο του διεφθαρμένου περιβάλλοντος των γονιών της.

Η γέννηση της Μαφάλντα ήταν «τυχαία». Προέκυψε από την πρόθεση μιας εταιρείας ηλεκτρικών ειδών να διαφημίσει τα προϊόντα της. Την εποχή που εμφανίζονταν νέες συνθήκες ζωής και τα νοικοκυριά αποκτούσαν εκτεταμένο οικιακό εξοπλισμό, η Μαφάλντα δημιουργήθηκε το 1963 για να διαφημίσει τα ηλεκτρικά είδη Μάνσφιλντ. Οι οκτώ σειρές σχεδίων της ηρωίδας του ηλεκτρικού νοικοκυριού παρέμειναν στο συρτάρι του Κίνο, επειδή η εταιρεία έκλεισε. Ομως ύστερα από έναν χρόνο η διεύθυνση του εβδομαδιαίου περιοδικού «Primera Plana» ανέθεσε στον αργεντινό δημιουργό κόμικς μια σειρά κι εκείνος ανέσυρε τη μικρή ηρωίδα του.

«Το πρόβλημα του κόσμου στον οποίο ζούμε είναι ότι τα παιδιά χάνουν το μέτρο της λογικής καθώς μεγαλώνουν. Οταν πάνε σχολείο, ξεχνάνε αυτά που ήξεραν στη γέννησή τους. Παντρεύονται χωρίς να ερωτεύονται. Δουλεύουν για τα χρήματα και ενηλικιώνονται για να πνιγούν όχι σε ένα ποτήρι νερό, αλλά σε ένα βαθύ μπολ με σούπα», συμπληρώνει ο Κίνο σχολιάζοντας το τέλος της αθωότητας που αναπόφευκτα απειλεί την παιδική ηλικία.

Ωστόσο, ο ίδιος θεωρεί πως δεν έκανε λάθος που σταμάτησε να δημιουργεί ιστορίες της Μαφάλντα. «Δεν θα μου άρεσε η Μαφάλντα να γίνει ένα κόμικ από αυτά που οι αναγνώστες διαβάζουν από συνήθεια. Επιπλέον, η δημιουργία ενός στριπ διαφέρει από ένα παραδοσιακό κόμικ. Πρόκειται για δουλειά ρουτίνας που καταντά περιοριστική, καθώς σε αναγκάζει να σχεδιάζεις συνέχεια τους ίδιους χαρακτήρες και πάντα στις ίδιες αναλογίες. Είναι σαν τη δουλειά ενός μαραγκού που κόβει συνέχεια το ξύλο στις ίδιες διαστάσεις για να φτιάξει ένα τραπέζι. Προσωπικά, ήθελα να φτιάξω και πόρτες και καρέκλες και πάγκους. Η Μαφάλντα λοιπόν είναι ένα κόμικ και όχι ένα αληθινό πρόσωπο. Μπορώ να πω τι είμαι εγώ: ένας απαισιόδοξος που παρ’ όλα αυτά έχει την ψευδαίσθηση ότι η δουλειά του μπορεί να αλλάξει τα πράγματα».

   Πηγή: tanea.gr