Του Λευτέρη Βασιλόπουλου

Ο φόνος και η μουσική πηγαίνουν μαζί για πολύ καιρό. Οι μπαλάντες του φόνου ξεκίνησε ως ένας τρόπος για να μεταφερθούν αληθινές ιστορίες εγκλημάτων από το ένα μέρος στο άλλο εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Τα τραγούδια χρησίμευαν στο να διαδώσουν αυτές τις ιστορίες, αλλά και να ψυχαγωγήσουν τους ακροατές τους, όπως και να περάσουν κάποιο ηθικό μήνυμα. Ίσως κάτι σαν «μην πηγαίνεις στο ποτάμι με κάποιον που έχεις προδώσει», ή «μην απατήσεις τον εραστή σου, μπορεί και να σε σκοτώσει». Με τα χρόνια, αυτές οι μπαλάντες εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη και βρήκαν τον δρόμο τους και για την Αμερική. Τις συναντάμε σε βεράντες, καπηλειά, χωράφια και σε οποιοδήποτε μέρος κοινωνικής συναναστροφής. Οι τραγουδοποιοί άρχισαν να βρίσκουν νέους τρόπους για να περιγράψουν γλαφυρά τους εγκληματίες του πάθους, ανυψώνοντάς τους συχνά σε ηρωικό επίπεδο.
Ας μην κρυβόμαστε: βρίσκουμε τον φόνο και την αιματοχυσία συναρπαστική. Πάντα έτσι ήταν, πάντοτε έτσι θα είναι. Ακόμα και σήμερα, συνεχίζουμε να γράφουμε και να τραγουδάμε τραγούδια για τις πιο σκοτεινές πλευρές των ανθρώπινων ενορμήσεων. Παρόλο που οι περισσότεροι από μας δεν επιθυμούμε να βλάψουμε τους άλλους, τα θέματα της ζήλειας, του μίσους, της εκδίκησης, εν τέλει του έρωτα, και οι παράλογες πράξεις που αυτά τροφοδοτούν, εξακολουθούν να μας μαγνητίζουν.

1. dick justice – henry lee

I can’t fly down, or I won’t fly down, and alight on your right knee.
A girl would murder her own true love would kill a little bird like me.

2. Lloy Price – Stagger Lee

 Ο πρώτος λογοκριμένος δίσκος που έγινε n°1 hit
3. Serge Gainsbourg & Brigitte Bardot – Bonnie And Clyde

Okay, so Clyde has a girlfriend
She’s beautiful and her name’s Bonnie
Together they’re the Barrow gang
Their names – Bonnie Parker and Clyde Barrow

4. Johnny Cash – The Ballad Of Barbara

Διασκευή/μελοποίηση του Τζόνι Κας σε μια παλιά μπαλάντα, κάποιοι λένε ότι είναι ακόμα και από το 1666 (ανώνυμου)

5. Mike Seeger – John Henry

Η καλύτερη -κατά τη γνώμη μας, και όχι μόνο- διασκευή του πολυτραγουδισμένου Τζον Χένρυ

6. the grateful dead – Dire Wolf – Workingman’s Dead

«The wolf came in, I got my cards
We sat down for a game
I cut my deck to the Queen of Spades
but the cards were all the same»…

7. The Louvin Brothers – Knoxville Girl

Πληροφορίες για την ιστορία του άτυχου κοριτσιού εδώ

8. Shirley Collins – Lady Margaret and Sweet William

Η Λαίδη Μάργκαρετ πεθαίνει, αυτοκτονεί στις περισσότερες εκδοχές του τραγουδιού, όταν βλέπει τον Γούλιαμ με την νέα του νύφη. Ο Γουίλιαμ το ονειρεύεται, πάει να την δει και διαπιστώνει το κακό. Σκύβει, τη φιλάει στο φέρετρό της και πεθαίνει και ο ίδιος. Είναι θαμμένοι δίπλα-δίπλα.

9. DeDanann – The Banks Of Red Roses

Παλιά μπαλάντα από την Ιρλανδία

10. The Kingston Trio – Tom Dooley

I met her on the mountain
There I took her life
Met her on the mountain
Stabbed her with my knife

Και τα τραγούδια, όπως και τα εγκλήματα, πάθους τελειωμό δεν έχουν…

πηγή :www.hitandrun.gr

Το κοιμητήριο του Σισλί αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους μάρτυρες της ακμαίας, κοσμοπολίτικης και αρχοντικής αστικής τάξης του ελληνισμού της Πόλης με κομψούς οικογενειακούς οίκους για την υστεροφημία των κραταιών Ελλήνων που μονοπωλούσαν το Πέρα, το Σταυροδρόμι και τα Ταταύλα.

Με αφορμή την ολοκλήρωση της συντήρησης και αποκατάστασης 40 ταφικών μνημείων στο κοιμητήριο, η White Room Productions ετοίμασε το ακόλουθο ντοκιμαντέρ, που αποτελεί μια εκπληκτική καταγραφή της ζωής των Ελλήνων της Πόλης.

Το ντοκιμαντέρ ξεκινά με μια πανοραμική όψη, από ελικοπτέρου, της Πόλης, του Πατριαρχείου, της Ι. Θεολογική Σχολής Χάλκης, τα μεγαλύτερα εκπαιδευτήρια Μ.Σχολη, Ζωγράφειο, Ζάππειο, Ιωακείμειο, Κεντρικό και καταλήγει στο νεκροταφείο του Σισλί, του οποίου πολλοί χώροι ανακαινίστηκαν εκ βάθρων, όπως το Ι. Παρεκκλήσιον των Αποστόλων Πέτρου και Πάυλου, το οστεοφυλάκιο και φυσικά πολλοί τάφοι και οικογενειακά κοιμητήρια.

via 

Το λαμπερό άστρο της Μελίνας Μερκούρη, της Μελίνας μας έσβησε στις 6 Μαρτίου του 1994. Δεν την ξεχνάμε και όλα στην Αθήνα μας τη θυμίζουν καθώς το ταπεραμέντο της και η αγωνιστική της διάθεση παραμένουν ακόμα και σήμερα ανεξίτηλα:

«Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα»

Η Μελίνα Μερκούρη θυμάται πώς έμαθε ότι της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια από τη χούντα των συνταγματαρχών: Νωρίς το πρωί της 12ης Ιουλίου 1967, το τηλέφωνο, εκείνος ο ήχος. Ήταν ένας δημοσιογράφος που τηλεφωνούσε απ’ την Αγγλία: «Κυρία Μερκούρη, ο κ. Παττακός, ο Έλληνας υπουργός των Εσωτερικών, σας κήρυξε εχθρό του λαού. Λέει πως βλάψατε ηθικά και οικονομικά τη χώρα. Η περιουσία σας θα δημευθεί και σας αφαιρούν την ελληνική ιθαγένεια. Για μια στιγμή δεν μπορούσα να μιλήσω. «Έχετε κανένα σχόλιο;» Προσπάθησα να βρω τη φωνή μου. «Κυρία Μερκούρη, ο κ. Παττακός σας κήρυξε μη Ελληνίδα. Έχετε να κάνετε κανένα σχόλιο;» Τα λόγια ανέβηκαν στα χείλια μου. «Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο κ. Παττακός γεννήθηκε φασίστας, θα πεθάνει φασίστας».

«ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ» Εκδόσεις ΔΑΙΔΑΛΟΣ

«Δώσ’ τους την Κύπρο»

Το 1956, η Μελίνα Μερκούρη με τον Ζιλ Ντασέν, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής τους στην Κρήτη, βρέθηκαν σε ένα απομονωμένο χωριό. Το χωριό αποτελείτο από λίγα σπίτια κι ένα μικρό καφενείο μ’ άσπρους τοίχους αλλά δεν υπήρχε τρόπος να ξεφύγουμε. Είχαν ετοιμάσει φαγητό. Ήταν φοβερά φτωχοί. Είχαν ψωμί, τυρί, καρύδια κι ένα μπουκάλι κρασί. Ήταν ένα γεύμα που δεν ξεχνιέται εύκολα. (…) Ο δήμαρχος μίλησε στον Τζούλι. Μπορεί να ήταν ενενήντα χρονών αλλά η φωνή του ήταν δυνατή και επιθετική. «Είσαι Άγγλος;» «Όχι, Αμερικανός». «Το ίδιο κάνει». Το είπε υποτιμητικά. Πρέπει να σας θυμίσω ότι το 1956 το πρόβλημα της Κύπρου είχε φτάσει σε κρίσιμο σημείο.(…) Ο δήμαρχος αγριοκοίταξε τον Τζούλι μέσα από τα φανταχτερά μαύρα γυαλιά του. «Δώστε μας πίσω την Κύπρο». Έδειξε τον Τζούλι σαν να ‘χε την Κύπρο στην τσέπη του. Κι ο Τζούλι, πιστεύοντας πως ήταν ένα διασκεδαστικό παιχνίδι, είπε: «Όχι, νομίζω πως θα την κρατήσω».

Κανένας δεν το βρήκε διασκεδαστικό. Όλα τα χαμόγελα κι η καλή διάθεση εξαφανίστηκαν αμέσως. Μια βαριά σιωπή απλώθηκε στο δωμάτιο. Ο Φανουράκης κλώτσησε τον Τζούλι κάτω απ’ το τραπέζι. «Μην αστειεύεσθε», μουρμούρισε, «δώστε τους πίσω την Κύπρο». Ο δήμαρχος έσκυψε μπροστά, απειλητικά, προκλητικά. Στον Τζούλι δεν άρεσε να τον προκαλούν. Κούνησε το κεφάλι του. Κι οι άντρες άρχισαν να πλησιάζουν το τραπέζι. Τώρα είχα τρομάξει πραγματικά. «Μην είσαι ηλίθιος», ψιθύρισα γαλλικά στον Τζούλι. «Δώσ’ τους την Κύπρο». Ίσως ο Τζούλι να είχε υποχωρήσει, αλλά ο δήμαρχος είπε: «Θα την δώσετε πίσω, γιατί οι Αμερικάνοι είναι δειλοί». Αυτό ήταν. Τώρα ήταν ζήτημα τιμής. Ο Τζούλι σηκώθηκε. Πήρε ένα ύφος σαν του Τζον Φόστερ Ντάλες.

«Χρειάζομαι την Κύπρο για στρατιωτικές βάσεις». Ο δήμαρχος σηκώθηκε. «Θέλουμε την Κύπρο». Οι άντρες πλησίασαν. Υπήρχε βία στην ατμόσφαιρα. Ο Τζούλι είχε χλωμιάσει αλλά είπε: «Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για ν’ αποκτήσετε την Κύπρο». Κοίταξε γύρω του στο δωμάτιο. «Πάρτε την». Έγινε μια ατέλειωτη τεταμένη σιωπή. Ο Φανουράκης κι ο Τράουνερ ετοιμάστηκαν να υπερασπιστούν τον Τζούλι. Όλα τα μάτια στράφηκαν στο δήμαρχο. Τότε, σε μια ένδοξη στιγμή, το πρόσωπό του ξαστέρωσε απ’ το γέλιο. Πήρε τον Τζούλι στην αγκαλιά του και τον φίλησε. Μετά, όλα ήταν όμορφα. Όταν φύγαμε μας σκέπασαν με λουλούδια.

«ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ» Εκδόσεις ΔΑΙΔΑΛΟΣ

Η Μ. Μερκούρη θυμάται μια επίσκεψή της, μαζί με τον Ζ. Ντασέν, στο σπίτι του Καζαντζάκη στην Αντίμπ:

Το ταξί σταμάτησε στο ταπεινό σπιτάκι του Νίκου Καζαντζάκη. Καθώς βγαίναμε έξω, ένας γιατρός έφευγε απ’ το σπίτι. Ο Τζούλυ έτυχε να τον γνωρίζει. Ήταν ένας γιατρός απ’ το Παρίσι.
«Τι κάνετε στην Αντίμπ, γιατρέ»
«Το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ. Επισκέπτεσθε ένα νεκρό. Ποτέ δεν έχω δει κανέναν σε τόσο προχωρημένη κατάσταση λευχαιμίας να μένει όρθιος. Μου λέει πως δεν έχει καιρό να πεθάνει. Έχει πολλή δουλειά να τελειώσει και ορκίζεται πως δεν θα φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο πριν δει την Κίνα».
Σχεδόν κοκέτικα, ο Καζαντζάκης κρατούσε ένα μαντίλι στα χείλια του, διαφορετικά δεν έδειχνε καθόλου πως ήταν άρρωστος. Ήταν αδύνατος, άγριος, σαν γεράκι. Απέπνεε ενεργητικότητα. Περίμενα τη συνάντηση αυτών των δύο αντρών. Ήμουν σίγουρη πως θα οδηγούσε  σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση – αλλά τα πέντε πρώτα λεπτά επικράτησε μια αμήχανη σιωπή που τονιζόταν από μερικές κοινοτοπίες. Η γυναίκα του σέρβιρε τσάι. Απόρησα βλέποντας τους δύο άντρες να φέρονται με τόση δειλία.

Ύστερα ο Καζαντζάκης είπε: «Δεν κάνουμε τίποτα έτσι». Είπε ένα ανέκδοτο που έσπασε τον πάγο. Από εκείνη τη στιγμή δεν σταμάτησαν να μιλάνε. Βιβλία, ποιήματα, θρησκεία, πολιτική. Σε λίγο αποφάσισε να κάνει τον Τζούλυ Κρητικό. Τα περισσότερα κρητικά ονόματα τελειώνουν σε «άκης». Από τότε, σ’ όλη τη διάρκεια μιας σχέσης που κράτησε δυο χρόνια, τον έλεγε «Ντασενάκη». «Εσύ, Ντασενάκη, ήθελες να γυρίσεις μια ταινία απ’ το μυθιστόρημά μου «Αλέξης Ζορμπάς». Δεν το ήξερα. Κοίταξα απορημένη τον Τζούλυ. Ναι, ήθελε πάρα πολύ να γυρίσει την ταινία αλλά ήθελε να παίξει τον Ζορμπά ο Ρώσος ηθοποιός Τσερκασώφ. Οι χρηματοδότες είπαν όχι.
«Μελίνα, Ντασενάκη, πάμε περίπατο;»

Ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι ήταν τόσο άρρωστος ήταν ισάξιος πεζοπόρος του Ντασέν. Αγωνιζόμουν για να τους προλαβαίνω. Έκαναν όλο το γύρο των οχυρών της Αντίμπ. Ο Καζαντζάκης μιλούσε για την Ελλάδα μ’ αγάπη και πάθος. Κατάλαβα πόσο δύσκολη έπρεπε να είναι η εξορία του, αλλά δεν μπορούσε ν’ ανεχθεί τους Έλληνες που παρέδωσαν τη χώρα τους στον ξένο έλεγχο, στο ξένο χρήμα και που αποκτούσαν ξενικούς τρόπους. Η ομιλία του ήταν γεμάτη εικόνες. Πολύ ποιητικές και πολύ κρητικές. Οι Κρητικοί είναι λίγο υπεράνθρωποι. Προκαλούν τους Θεούς κι ανεβαίνουν σε βουνοκορφές. Ο Καζαντζάκης το ήξερε και προειδοποίησε τον Ντασέν πως αυτό θα ‘ταν ένα πρόβλημα στην κινηματογραφική διασκευή του «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται». Ύστερα μίλησαν πολλή ώρα για την προσέγγιση του Ντασέν στο σενάριο.
Τελικά γυρίσαμε στο σπίτι. Όλα τα μέλη μου πονούσαν. Η Ελένη Καζαντζάκη είχε ετοιμάσει ένα θαυμάσιο γεύμα. Ο Νίκος έφαγε ελάχιστα. Πριν φύγουμε ο Τζούλυ είπε πως σκόπευε να γυρίσει την ταινία του στην Ελλάδα. Ο Καζαντζάκης κούνησε το κεφάλι του. Οι αρχές δεν θα επέτρεπαν το γύρισμα ενός έργου του στην Ελλάδα. Ο Τζούλυ επέμεινε πως θ’ αγωνιζόταν για να το πετύχει. «Τότε, Ντασενάκη, πρέπει να δοκιμάσεις την Κρήτη. Ίσως να μην σ’ ενοχλήσουν εκεί». Αυτό ήταν ένα αριστούργημα μετριοφροσύνης. Η Κρήτη λάτρευε τον Καζαντζάκη. Και μόνο η μνεία του ονόματός του ήταν διαβατήριο για τα σπίτια και τις καρδιές των ανθρώπων.
«Θα ‘ρθεις στην Κρήτη όταν θα γυρίζουμε;»
«Όχι, Ντασενάκη. Δεν θα ξαναπάω ποτέ στην Ελλάδα».
«Πρέπει να ξαναδείς την Κρήτη».
Έβλεπα πως ο Τζούλυ σκεφτόταν τα λόγια του γιατρού.
«Θα δούμε, Ντασενάκη, θα δούμε».
Ο Νίκος Καζαντζάκης πέθανε σε λίγα χρόνια. Αλλά όχι πριν γράψει μερικά μεγάλα έργα και όχι πριν πάει στην Κίνα. Αλλά δεν ξαναείδε ποτέ την Ελλάδα.

ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ «ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ» Εκδόσεις ΔΑΙΔΑΛΟΣ

Η Μανουέλα Παυλίδου γράφει για τη σχέση της Μελίνας Μερκούρη με το Μάνο Χατζιδάκι:

Όταν γνώρισα τη Μελίνα, στην Ελλάδα είχε έρθει η χούντα. Το σπίτι της στο Παρίσι γέμιζε από διανοουμένους, καλιτέχνες, αντιστασιακούς. Έκπληκτη έβλεπα τη Σιμόν Σινιορέ να τηλεφωνεί μόνη της στο ταξί για να έρθει να την πάρει, τον Μίκη να παίζει πιάνο, τον Μπριλάκη να κυκλοφορεί με τις πιτζάμες γιατί είχε γρίπη, τον Κούνδουρο να μπαινοβγαίνει, κι άλλους… κι άλλους.
Εντονότερα όμως την εποχή εκείνη θυμάμαι την αίσθηση της τσακωμένης με τον Μάνο Μελίνας. Ένας καβγάς που φάνταζε ιερός. Μια σχέση απίστευτα μεγάλη.
Η Μελίνα μιλούσε πολύ συχνά για τον Μάνο. Διηγόταν χιλιάδες ιστορίες, κλαίγοντας που πια δεν μιλιόντουσαν.
Έπεσε η χούντα και ένα μεσημέρι στου Φλόκα γνώρισα τον Χατζιδάκι. Εκεί μου αποκαλύφθηκε ο κόσμος της φιλίας της Μελίνας και του Μάνου. Μια μέρα, εκείνη πανευτυχής μου είπε να πάμε στου Φλόκα. “Μα δεν είστε τσακωμένοι;”. “Τρελάθηκες;”. Μάλλον εκείνη τρελάθηκε, σκέφτηκα. Σαν τους είδα όμως μαζί ξεδιπλώθηκε μπροστά μου μια σχέση τόσο πολύπλοκη, τόσο χαριτωμένη, τόσο γοητευτική, μια σχέση τόσο μεγάλη. Πειραζόντουσαν, αγγιζόντουσαν, οι κουβέντες εναλλάσονταν με την ταχύτητα που έχει το μπαλάκι του πινγκ πονγκ. Η Μελίνα συμπεριφερόταν ταυτόχρονα σαν κοριτσάκι, σαν έφηβος και σαν μοιραία γυναίκα, φιλάρεσκη τρομερά μπροστά στο Μάνο. Τα πάντα για να του αρέσει. Και ο Μάνος την ίδια συμπεριφορά είχε.
Όταν συνάντησα τον Μάνο στο σπίτι του, λίγο μετά το θάνατο της Μελίνας, συζητήσαμε βέβαια για εκείνη και για την παγκόσμια αίσθηση που έκανε ο θάνατός της. Διαφωνούσε με όλες αυτές τις ατέλειωτες και μεγαλόστομες καταθέσεις ανθρώπων για τη Μελίνα. “Εγώ αν θα μιλούσα θα έλεγα μόνο: Η Ελλάδα έχασε το ερωτικό της πρόσωπο”. Ίσως η Ελλάδα να έχασε τώρα πια τα ερωτικά της πρόσωπα.
Από την εποχή του Φλόκα έζησα κι άλλους καβγάδες για ασήμαντες αφορμές και άλλες τόσες αγκαλιές.
Ο Μάνος θα έρθει το βράδυ για φαΐ. Πανικός στο σπίτι. Τι θα φάει, να του αρέσει, να μην είναι και παχυντικό κλπ., κλπ. Το φαΐ κρύωνε και ο Μάνος δεν ερχόταν. Η Μελίνα απειλούσε θεούς και δαίμονες. “Τελευταία φορά, δε θα του ξαναμιλήσω”. Την επόμενη, την ώρα του βραδινού η πόρτα χτυπούσε. Ο Μάνος στην εξώπορτα με κοστούμι και λουλούδια. “Για σήμερα δεν ήταν;”. Αγκαλιές, γέλια.

(…)

Η τελευταία φορά που συναντήθηκαν η Μελίνα και ο Μάνος ήταν την παραμονή της εγχείρησής της στη Νέα Υόρκη.

Ήρθε με τον γιο του, τον Γιώργο, αργά στο δωμάτιο του Memorial. Η Μελίνα κι εγώ βλέπαμε μια ταινία στην τηλεόραση όταν φάνηκε στην πόρτα κρατώντας ένα μικρό γλαστράκι. Ήταν όμορφος, είχε αδυνατίσει και με περηφάνια μας έδειξε πόσο εύκολα καθόταν σταυροπόδι. Το δωμάτιο ήταν πολύ μικρό. Ο Γιώργος κι εγώ καθόμασταν στην πόρτα και τους παρακολουθούσαμε να μιλάνε, να γελάνε. Η Μελίνα πληροφόρησε τη νοσοκόμα που μπήκε κάποια στιγμή ότι ο κύριος που καθόταν πλάι της ήταν ο συνθέτης του “Never on Sunday”. “Συγνώμη, Μάνο”, του είπε σκανδαλιάρικα. Ο Μάνος εκνευριζόταν πάντα όταν τον ταύτιζαν με αυτό το τραγούδι. Και λίγο πριν φύγει, με τα χέρια τους πλεγμένα, τραγούδησαν το “Χάρτινο το φεγγαράκι” και ήταν η τελευταία φορά που τραγούδησε η Μελίνα. Για τον Μάνο δεν μπορώ να είμαι σίγουρη…

ΜΑΝΟΥΕΛΑ ΠΑΥΛΙΔΟΥ “ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ”
από το ένθετο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ “ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ” (6/6/1999)

via 

Εισαγωγή από το βιβλίο: Επάγγελμα πόρνη, της Λιλής Ζωγράφου εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1998)

«Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.

Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.

Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.

Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.

Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας.

Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει.

Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.

Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες.

Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή: Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί.

Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε.

Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του.

Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας».

Οκτώβρης 1978 μ.Χ.

Και κάποια αποσπάσματα που αγαπώ πολύ… (πηγή: Κρυσταλία Πατούλη)

[…] Οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά. Απεγνωσμένα ψάχνουν (όταν όλα έχουν καταρρεύσει) για έναν καινούργιο θεό ή τον εκπρόσωπό του που θα τους την στερήσει, αλλά που στην πραγματικότητα θα τις απαλλάξει από την ευθύνη του εαυτού τους.

[…] Πόσες φορές βρέθηκε ο άνθρωπος κοντά στην υποψία ότι δεν είναι οι θεοί που πρέπει ν αλλάξουν αλλά το σύστημα;

[…] Μία κοινή πίστη σώζει πάντα τις μάζες από την ανυπόφορη μοναξιά του ατόμου. Αλλά όσο δύσκολο είναι να τις ενώσεις κάτω από μια καινούργια προοδευτική ιδέα, τόσο εύκολο είναι να τις συνδέσεις μ ένα κοινό μίσος. Εναντίον ποιανού; Μα η μετριότητα βλέπει γύρω της τόσους εχθρούς! Γι αυτό η μάζα είναι πρόθυμη να υποστηρίξει μια θεότητα ή μια εξουσία που υπόσχεται το διωγμό της αδικίας και την αποκατάσταση της ισότητας. Το κακό είναι πως δεν ελέγχει ποιος της τα υπόσχεται όλα τούτα. Της αρκεί η πλάνη πως οι πάντες θα ισοπεδωθούν στο ανάστημα της δικής της μετριότητας. Και πως και οι άλλοι θα στερηθούν εκείνο που η ίδια φοβάται: την ελευθερία να ψηλώσουν.

[…] Οι μάζες εκπαιδευμένες να είναι άτολμες & δορυφορικές, καθηλώνονται ανίκανες και ν’ αντικρίσουν ακόμα το κενό. Ειδικά διαμορφωμένες έτσι, περιμένουν, προσφέροντας με την ανημποριά τους, το πρόσχημα. Αυτή είναι η στιγμή του καπάτσου ή αλλιώς του ηγέτη. Όταν οι παλιοί θεοί αποσύρονται, οι θρόνοι αναζητούν διάδοχο. Και μ ένα καλό χειρισμό ή δίχως καν χειρισμό, σχεδόν κάθε άχρηστο σακί κόκαλα μπορεί ν αναρριχηθεί στην άδεια θέση!…

Ζωγράφου, Λιλή, 1922-1998

Το πραγματικό της όνομα ήταν το Eunice Kathleen Waymon. Το “Nina” ήταν ένα υποκοριστικό που της κόλησε ο φίλος της και στα ισπανικά σημαίνει “κορίτσι” ενώ το “Simon” προήλθε από το όνομα της γαλλίδας ηθοποιού Simon Siniore.

Η μουσική της καλύπτει ένα ευρύ φάσμα από soul, blues, folk, R&B, gospel, και pop.

Επειδή όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχια ας αφήσουμε τα τραγούδια της να μιλησουν γι αυτή.

Καλή σας ακρόαση!

Γίνεται γνωστή στο ευρύ κοινό το 1959 με την ερμηνεία της στη διασκευή :“I Loves You Porgy”

Someday I know he’s coming to call me
He’s going to handle me and hold me
So, it’ going to be like dying, Porgy
When he calls me
But when he comes I know I’ll have to go

Έπειτα ακολούθησε το  “My baby just cares for me” το οποίο επανήλθε σαν επιτυχία στο 1980 σε διαφήμιση για το Chanel 5.

Το 1960 εμπλέκεται σε ένα κίνημα για τα Πολιτικά Δικαώματα όπου και ηχογράφησε μια σειρά στρατευμένων τραγουδιών. Ανάμεσα σε άλλα είναι και το “To Be Young, Gifted And Black” το οποίο έγινε μεγάλη επιτυχία και απο την Aretha Franklin.

In the whole world you know
There are billion boys and girls
Who are young, gifted and black,
And that’s a fact!

To 1961 ηχογράφησε μια εκτέλεση του παραδοσιακού τραγουδιού “House of the rising sun”. Εμείς το γνωρίζουμε περισσότερο από το Bob Dylan ιδιαίτερα από τους Animals οι οποίοι το έκαναν και επιτυχία.

Oh mother tell your children
Not to do what I have done
Spend your lives in sin and misery
In the House of the Rising Sun

Ξεχώρισε με το ” Sinnerman” στην κινηματογραφική επιτυχία “The Thomas Crown Affair”  το 1968.

Sinnerman, where you gonna run to?
Where you gonna run to?
All along dem day
Well I run to the rock, please hide me

Κλείνουμε αυτό το μίνι-μουσικό-αφιέρωμα με ένα από τα υπέροχα κομμάτια που την έκαναν διάσημη.

I put a spell on you
Because you’re mine.
I can’t stand the things that you do.
No, no, no, I ain’t lyin’. No.
I don’t care if you don’t want me
‘Cause I’m yours, yours, yours anyhow.
Yeah, I’m yours, yours, yours.

Πέθανε το 2003 στον ύπνο της. Η μουσική της όμως δε θα πεθάνει ποτέ.

Πίσω στο 1994, όταν βρέθηκε νεκρός, άκουγα φανατικά Nirvana, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι στη συνείδησή μου, τους έβλεπα πάντα πολύ εμπορικούς και θεωρούσα τον εαυτό μου λίγο πιο ροκ από αυτό που εκπροσωπούσαν.

Ωστόσο, μέσα στα χρόνια που πέρασαν και μελετώντας τις απόψεις του, ο Cobain για εμένα πλέον αποτελεί έναν ισχυρό εκπρόσωπο  αντίδρασης και κριτικής στάσης απέναντι στα κακώς κείμενα της σκληρής ροκ και του μενταλιτέ που την ακολουθεί.

Αυτό που ήταν γοητευτικό με τον Cobain – εκτός από την ομολογουμένως ιδιαίτερα καλή του εμφάνιση – ήταν ότι συχνά ταυτιζόταν με ομάδες που θεωρούσε ότι αντιμετώπιζαν διάκριση και προκατάληψη, αποβάλλοντας την σουπερ – ντουπερ αρρενωπή ροκ περσόνα που ήταν ευρέως διαδεδομένη.  Στους στίχους του συχνά διαφαίνεται η ταύτισή του με τις γυναίκες, αλλά και η τάση του να αποβάλλει τις ταμπέλες που κουβαλάνε οι κολλημένες αντιλήψεις, όσον αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό και τις επιλογές του καθένα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, προέκυψε και η σύγκρουσή του με τον τραγουδιστή των Guns ‘n’ Roses,  Axl Rose. Χαρακτηριστικά σε μια συνέντευξή του ο Cobain ανέφερε: «Δεν έχω τίποτα εναντίον της heavy metal, εκτός από το ότι θεωρώ τους μεταλλάδες ιδιαίτερα σεξιστές», γεγονός που όλοι γνωρίζουμε πλέον, ιδιαίτερα προχωρημένο ως αντίληψη και δήλωση όμως, για τη συγκεκριμένη εποχή.

Η κόντρα του με τον Axl Rose φυσικά είχε ως κατάληξη να αποσπάσει η Courtney Love – σύντροφος του Cobain – τον απείρου κάλους χαρακτηρισμό «σκύλα» από τον τραγουδιστή των Guns ‘n’ Roses και τον Cobain να δηλώνει σε fans, ότι δε γίνεται να υποστηρίζεις  Nirvana και Guns ‘n’ Roses ταυτόχρονα: « Ο Axl Rose είναι ρατσιστής, σεξιστής και ομοφοβικός, δε γίνεται να είστε με το μέρος του και το μέρος μας ταυτόχρονα. Λυπάμαι που σας αναγκάζω να πάρετε θέση, αλλά το γεγονός αυτό, είναι κάτι που δεν μπορείς εύκολα να αγνοήσεις»

Άλλη μια προχωρημένη του δήλωση είναι ότι δεν είναι gay, αλλά θα ήθελε να είναι για να τη σπάσει στους ομοφοβικούς, αλλά και η δήλωσή του: «Αισθάνομαι ασφάλεια με την αίσθηση ότι το μέλλον της rock n roll ανήκει στις γυναίκες» ίσως αισθανόμενος ότι το δικό του μέλλον θα ήταν πολύ σύντομο.

Εκτός από το γεγονός ότι με τις επιλογές του αφαίρεσε από τη μουσική σκηνή έναν καλλιτέχνη σοβαρό, που προφανώς είχε να διανύσει πολύ δρόμο μπροστά του, για όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους, χάθηκε μια προοδευτική φωνή, που δεν λύγισε απέναντι στους περιορισμούς και τις ταμπέλες που επέβαλαν οι κύκλοι στους οποίους κυκλοφορούσε.

…there’s more things to life than living out your rock & roll identity so righteously…

…nobody dies a virgin. Life fucks us all…

Σαν σήμερα στις 10 Φεβρουαρίου 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης, γεννήθηκε η Έφη Μπέμπο, η μεταγενέστερα κορυφαία ερμηνεύτρια και ηθοποιός, γνωστή ως Σοφία Βέμπο.

Με την κύρηξη του πολέμου το 1940, αναλαμβάνει την εμψύχωση των στρατιωτών στο μέτωπο με σατυρικά και εμψυχωτικά τραγούδια.

Τότε ήταν που την χαραχτήρισαν ως ” Τραγουδίστρια της Νίκης” ενώ το όνομα της ταυτίστηκε με το αλβανικό μέτωπο και το έθνος.

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια πάμε ένα σύντομο μουσικό ταξίδι στα μονοπάτια της υπέροχης φωνής της σε μια εποχή που στα μάτια μας φαντάζει film noir!

Γείρε κοντά μου, αγάπη γλυκιά μου,
θέλω ακόμα ξανά να σου πω…

 Πόσο χαίρομαι που μ’ αγαπάς
πάντα κάπου τα βράδια με πας
και τις νύχτες ρωτάς
αν κι’ εγώ σ’ αγαπώ
αλλά αυτά δεν μπορώ να τα πω

 

 Αχ, Μισιρλού, μαγική ξωτική ομορφιά,
τρέλα θα μου ‘ρθει, δεν υποφέρω πια,
αχ, θα σε κλέψω μέσ’ απ’ την Αραπιά.

Ποτέ δε μ’ άφησες να δω μιαν άσπρη μέρα
και σου γουστάρει πάντα να με τυραννάς
Κι ίσως μου χάρισες αυτή την ταμπακιέρα
για να μου γίνει και το κάπνισμα βραχνάς.

 Απολαύστε ένα αφιέρωμα από τον αξέχαστο Φρέντυ Γερμανό στη σειρά “ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ”.

Τον έχουμε συνδυάσει με μελωδίες μιας όχι τόσο μακρινής αλλά πολύ πιο ανέμελης εποχής.

Τα τραγούδια του, γλυκά και ειρωνικά μαζί, μας ταξίδευαν από τα θερινά σινεμά έως το μεγαλύτερο πάρτι της Βουλιαγμένης, αυτό που άφησε ιστορία και συνδέθηκε για πάντα με το όνομα του…

Όσοι δεν το έζησαν, πραγματικά έχασαν. Μια εποχή ανέμελη για την Ελλάδα, με πολλούς και γνωστούς τραγουδιστές να βρίσκονται στην ίδια σκηνή για ένα πάρτι, το οποίο γράφτηκε στην ιστορία. Εμπνευστής του ο Λουκιανός Κηλαηδόνης που έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών.

Το περίφημο Πάρτυ στη Βουλιαγμένη έγινε στις 25 Ιουλίου του 1983 και συγκέντρωσε πάνω από 70.000 άτομα. Κάποιοι μίλησαν για 100.000 κόσμο και ίσως να μην είχαν άδικο.

…όσοι πηγαίνουν στη Βουλιαγμένη,
λέει ένας νόμος παλιός,
νύχτα με φεγγάρι κι είναι λίγο φτιαγμένοι,
πάντα τη βρίσκουν αλλιώς…

Στο πάρτυ αυτό εμφανίστηκαν διαδοχικά οι Διονύσης Σαββόπουλος, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Βαγγέλης Γερμανός, Γιώργος Νταλάρας, Αφροδίτη Μάνου και Μαντώ.

Όλοι έφτασαν με ταχύπλοα στην πλωτή εξέδρα.

Αυτό το πάρτυ κατάφερε να δημιουργήσει το αδιαχώρητο σε όλη την παραλιακή λεωφόρο, από τη Βουλιαγμένη μέχρι τη Λεωφόρο Συγγρού. Όχι άδικα, το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη θεωρήθηκε το ελληνικό Woodstock και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης με αυτήν την εκδήλωση ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που έβγαλε τις συναυλίες από τα γήπεδα και τα θέατρα, σε φυσικούς χώρους. Και έγραψε ιστορία…

Απόψε που φεύγει μακριά μας, του αφιερώνουμε τις πιο ξένοιαστες αναμνήσεις μας…!

(Πηγή) 

Μπαίνουμε στη μηχανή του χρόνου και ξανασυναντάμε αγαπημένες παιδικές σειρές που αγαπήσαμε!!

Ένα αφιέρωμα για να θυμούνται οι “παλιοί” και να μαθαίνουν οι “νεώτεροι”.

Είστε έτοιμοι για ένα ταξίδι νοσταλγίας;

Προσδεθείτε. Ξεκινάμε…

1.Pink Panther.

Ήταν πάνθηρας και ήταν Ρόζ. Τον επέλεξα για έναρξη γιατί όλοι τον αγαπήσαμε μη μου πείτε…και όλοι φάγαμε και εκείνο το ξυλάκι παγωτό με την πατούσα του και τη γεύση φράουλα!!! Σρλουπ!

2. Κάπου κάπως κάποτε

Για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί…

3. Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος.

Ειλικρινά τώρα. Τι αισθάνεστε όταν ακούτε το τραγούδι έναρξης; Δεν κάνει πιο έντονο το ταξίδι σας στο όμορφο παρελθόν;

4. Ο παραμυθάς

Πόσα παιδιά δε νόμιζαν ότι ο παραμυθάς πετάει στα αλήθεια. Όμορφο. Απλό και αληθινό.

5. Τα στρουμφάκια

Εδώ τα λόγια είναι περιττά. Ένας και ένας όλοι τους. Τα τραγούδια τους μεγάλωσαν γενιές και γενιές (μεταξύ μας την αδυναμία που είχα και έχω  στο Μελένιο δε λέγεται).

6. Φρουτοπία

Ο Πικος Απίκος που έψαχνε το Μανώλη το Μανάβη. Ήταν όλοι εκεί, ο Βρασίδας το κρεμμύδι, ο Αιμίλιος το μήλο, η Μάτα η ντομάτα, ο Λάμπρος το ραδίκι του βουνού…..

Όλοι νόμιζαν ότι είχε δολοφονηθεί, εκείνος όμως είχε κερδίσει το λαχείο και την έκανε για διακοπές. Σωστόοοοςςς! Σιγά μην τους το έλεγε κιόλας.

Για πάμε όλοι μαζί εμπρός…”Είναι μία, μόνο μια, ονειρεμένη φρουτοπία” τρα λα λα

7. Κάντυ- Κάντυ

Και εδώ φτάνουμε στην ξανθιά σγουρομάλλα Κάντυ Κάντυ. Όλοι την λάτρευαν. Και εμείς τα κοριτσάκια. Ο έρωτας της με τον Άντονυ και το άδοξο τέλος τους πολύ μας στενοχώρησε. Δε λέω. Αλλά εκείνη όλα τα ξέχασε στην αγκαλιά του Τέρυ. Τι να λέμε τώρα…..

8. Sport Billy

Αυτό το βαλιτσάκι πια. Μόνο εγώ έλειπα από εκεί μέσα.

9. Φρου- Φρου

Μιλούσε ακατάπαυστα. Το κοκκινομάλλικο ανθρωπάκι μας κρατούσε συντροφιά κάποια Σάββατα. Και ας μας εκνεύριζε κάποιες φορές. Εμείς το αγαπούσαμε.

10. Χάιντι

Η μικρή χαρούμενη Χάιντι ζούσε ελεύθερη στις Άλπεις με τον παππού της. Εγώ πάντως απορουσα. Εκείνο το μαλλί της αν το μάκραινε λιγάκι πολύ  θα της πήγαινε.

11.Του κουτιού τα παραμύθια.

Το τραγούδι έναρξης είναι όλα τα λεφτά. Δε νομιζω να διαφωνείτε!

Ο Ρούχλας, ο Σεβαστιανός, η Μελιά και ο Φιόγκος έλεγαν ιστορίες – όχι για αγρίους- στην Παρασκευούλα και εμάς βέβαια.

12. Νιλς Χόλγκενσον

Εκείνο το ξανθό αγοράκι που ταξίδευε μαζί με τις αγριόπαπιες. Τι άλλο να σχολιάσει κανείς!

Μεταξύ μας πολύ τον ζήλευα!

13. Μάγια Μέλισσα

Η μικρή η μελισσούλα που είχε κλέψει τις καρδιές όλων.

14. Ο θυσαυρός της Βάγιας.

Μυστήριο, αγωνία….μια παρέα εφήβων ξεκίνησε το ταξίδι της εξερεύνησης. Και εμείς μαζί τους…

15. Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες.

Ο Φιλέας Φογκ αποφάσισε να κάνει τη σκέψη πραγματικότητα. Ο Ιούλιος Βερν σε cartoon!!!

16. Πινόκιο

Το ξύλινο ανθρωπάκι που όταν έλεγε ψέμματα μεγάλωνε η μύτη του. Δεν ξερω για εσάς αλλά εμένα κάποιες φορές μου έσπαγε τα νεύρα. Μα όλα να τα πιστεύει πια….

17. ThunderCats

Εμπρός ομολογείστε το..μεταξύ μας θα μείνει…πόσοι απο εσάς έχετε φωνάξει ολο περηφάνεια…Thuder Thunder ThunderCaaaatsss

18. Αστυνόμος Σαϊνης

Αυτός ο λίγο χαζούλης, λίγο πολυμήχανος, λίγο στον κόσμο του. Πάντα η ανηψιά του τον ξελάσπωνε και πάντα αυτός έπαιρνε τα εύσημα.

Και μη μου πείτε ότι έστω μια φορά στη ζωή σας δεν έχετε αναφωνήσει : εμπρός καλό μου αυτοκίνητο, χέρι…μπλα μπλα μπλα..δε θα σας πιστέψω!

Πολύ θα ήθελα να δω πάντως το πρόσωπο εκείνου που όλη την ώρα χάιδευε μια γάτα και κάθε φορά που άκουγε το όνομα του Σαϊνη έβγαζε μπιμπίκια.

19. Τα κινέζικα παραμύθια (που κάτι μου λέει οτι ήταν γιαπωνέζικα).

Τα είδαμε, τα αγαπήσαμε, τα λατρέψαμε. Τα κινέζικα (;) παραμύθια με τους ήρωες με τα τεράστια μάτια ( σχήμα οξύμωρο ε;) και κάθε φορά που φώναζαν το στόμα τους γινόταν ίδιο με το κεφάλι τους ή κάπως έτσι τελος πάντων.

20. Μικροί κύριοι και μικρές κυρίες

Πώς θα ήταν άραγε μια κοινωνία όπου όλοι θα είχαν ένα όνομα σύμφωνα με το χαραχτήρα τους;

Ταμπέλα; Κατηγοριοποίηση ή μήπως απλά ένα χαραχτηριστικό;

Για του λόγου το αληθές :

21. Tao Tao

Αυτό το μικρό, όμορφο στρουμπουλό Πάντα δεν πιστεύω να το έχετε ξεχάσει.

22. Ο κακός ο λύκος και τα 3α γουρουνάκια.

Ανεξάντλητες οι σειρές που έκαναν την παιδική  μας ηλικία πιό ομορφη…είμαι σίγουρη ότι έχω αφήσει αρκετές απ’ έξω (νομίζω ότι πρέπει να φτιάξω και άλλο αφιέρωμα).

Το φινάλε που κρατάω δεν ειναι σειρά αλλά το γνωστό μας παραμύθι ο κακός ο λυκος και τα γουρουνάκια.

Όχι τίποτα άλλο αλλά ως “προβατάκι” πολύ το ευχαριστιέμαι για το πώς την πάτησε ο λύκος.

Και ήλθε η ώρα να σας χαιρετήσω με μια έκπληξη!!!

Είμαι σίγουρη ότι κάτι θα σας θυμίζει.

Ναι το σήμα της Αθλητικής Κυριακής που σήμανε την ώρα να πάμε για ύπνο (για τους περισσότερους τουλάχιστον).

Μα καλά όλοι οι γονείς εκείνης της εποχής συνεννοημένοι ήταν;

Απορώ!

Και το σύντομο ταξίδι στο υπέροχο παιδικό μας παρελθόν έλαβε τέλος.

Σας φιλώ και  να θυμάστε..το παιδί που είναι μέσα σας και τα μάτια σας!

Α.Μ.