Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
– Οι ιστορίες, τα πρόσωπα, και οι τοποθεσίες που περιγράφονται από τους συγγραφείς είναι αποτέλεσμα μυθοπλασίας. Οιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική και ως τέτοια πρέπει να εκλαμβάνεται. Σκύλοι, γάτες, άλογα, και γνωστές, αλλά μη εξαιρετέες, ‘κότες’ που χρησιμοποιήθηκαν ή θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον από το συγγραφικό δίδυμο χαίρουν άκρας υγείας –
***
BARMAN:
Το 2004 για μένα ήταν σημαδιακό για πολλούς λόγους. Όχι μόνο γιατί πήγα Πορτογαλία με δύο κολλητούς στον θρίαμβο της Εθνικής (από την αρχή και όχι όταν έγινε μόδα), αλλά γιατί ώρα καλή, ήμουν σφόδρα ερωτευμένος και είχα μια πολύ όμορφη χρονιά. Ήταν όμως σημαδιακό και για την βιομηχανία Σόφτεξ γιατί ξεπούλησε όλο της το εμπόρευμα σε χαρτομάντιλα.
Γιατί σας τα γράφω αυτά θα μου πείτε; Ε, όλο και κάποια σχέση έχουν με την ταινία που έχει κάνει ρεκόρ σε μουλιασμένα χαρτομάντιλα ανά την υφήλιο και είναι υπεύθυνη για τα μισά διαζύγια της προηγούμενης δεκαετίας. Κλάμα…πολύ κλάμα, αλλά και ανικανοποίητες γυναίκες να ζητούν το αδύνατο από τις σχέσεις τους. Δεν θα γίνουμε ποτέ όπως ο Ράιαν στην ταινία! Τέλος. Καταλάβετε το! Γκε γκε;;
Στο θέμα μας…
Ο Νικ Κασσαβέτης, γιος του τεράστιου Τζων και της Τζίνα Ρόουλαντς (η οποία και πρωταγωνιστεί ως ” Άλι” σε μεγάλη ηλικία) αναλαμβάνει να κάνει ταινία την μαγική ερωτική ιστορία του Νίκολας Σπαρκς.
Το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ακολουθεί το γεμάτο περιπέτεια και ατυχίες ταξίδι δυο νεαρών εραστών, του Νόα και της Άλι, οι οποίοι μπλέκουν σε ένα παθιασμένο καλοκαιρινό έρωτα! Τι έρχεται όμως συνήθως μετά τον κάθε καλοκαιρινό έρωτα; Σωστά! Το βρήκες καλή μου φίλη! Ο χωρισμός! Στην περίπτωση της εν λόγω ταινίας λοιπόν το ζευγάρι μας θα επηρεαστεί σφόδρα από τις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις στις οποίες και ανήκουν (γιατί δεν με θες κυρά μου επειδή είμαι ψαράς/η μάνα σου είναι τρελή, θέλει να μας χωρίσει) αλλά σημαντικό ρόλο θα παίξει και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος που θα αποτελειώσει σχεδόν οριστικά την σχέση! Όσους η μοίρα συνέζευξε όμως, άνθρωπος μη χωριζέτω, ας πούμε, και μια σειρά από σπάνιες συγκυρίες θα επανενώσουν το παθιασμένο μας ζευγαράκι!
Αν κάτι σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό είναι η μαγευτική φωτογραφία του Robert Fraisse. Από το πρώτο ηλιοβασίλεμα στη λίμνη του γηροκομείου μέχρι στην βαρκάδα στη λίμνη, η οποία βουλιάζει από κύκνους και έπειτα μετατρέπεται σε μια καταιγιστική μπόρα και σε μια ιστορική πλέον σκηνή φιλιού. Η ταινία είναι ένας ύμνος στον απόλυτο και παντοτινό έρωτα (αν υπάρχει κάτι τέτοιο)! Εν τέλει εκτόξευσε την καριέρα του Γκόσλινγκ ο οποίος μετράει πλέον μια υποψηφιότητα για Όσκαρ και τέσσερις για Χρυσή σφαίρα ενώ λατρεύεται από άντρες και γυναίκες για το απαράμιλλο μοναχικό στυλ του και την ήρεμη δύναμη που αποπνέουν οι χαρακτήρες οι οποίοι υποδύεται (βλ. Drive, Only God forgives, The place beyond the pines).
Απόλυτοι έρωτες λοιπόν! Υπάρχουν; Είναι εφικτοί και αν ναι πόσο διαρκούν; Στην δική μου περίπτωση κάτι παραπάνω από έναν χρόνο ενώ πάντα θα υπάρχουν και οι…on & off περιπτώσεις που μας συντροφεύουν για χρόνια! Την γνώρισα σε ένα νησί. Μετά την χειραψία μας και το πρώτο της χαμόγελο γνώριζα σχεδόν τα πάντα. Το στομάχι μου σφίχτηκε, το σάλιο μου στέγνωσε και κάνοντας δυο βήματα πίσω τηλεφώνησα στον κολλητό μου. “Αδελφέ, μόλις γνώρισα την γυναίκα της ζωής μου! Έτσι και κάτσει αυτή η φάση τέλος! Με χάνετε!” Αυτός μάλλον αγουροξυπνημένος μου απάντησε, “Καλά…φτιάχνω καφέ και τα ξαναλέμε όταν ξε ερωτευτείς σε κάνα εικοσάλεπτο!”
Το καλοκαίρι εκείνο όμως το εικοσάλεπτο μου κράτησε ενάμιση χρόνο! Αυτή, βγαλμένη από τις πιο άγριες και συνάμα ρομαντικές φαντασιώσεις. Το απόλυτο. Κοινά ενδιαφέροντα. Ίδια διψασμένα βλέμματα. Μαγικές μέρες. Υγρές νύχτες. Μπάνια και έρωτας υπό το σεληνόφως. Ατελείωτες συζητήσεις κοιτάζοντας ο ένας βαθιά στα μάτια του άλλου, και βέβαια σχέδια για ταξίδια και επιπλέον σκέψεις για το μέλλον! Ζούσα ένα απόλυτο ερωτικό καλοκαίρι που όμοιο του δεν είχα ξαναβιώσει! Το μέλλον όμως ήρθε και ένα πρωινό εγώ είπα…“Μας βλέπω μαζί. Για πάντα. Όσο κι αν διαρκεί το για πάντα! Με φαντάζομαι να σου κρατάω το χέρι σε κάποιο μαιευτήριο. Θέλω όσα δεν θέλησα ποτέ με καμία άλλη να τα ζήσω μαζί σου και πίστεψε με υπήρξαν πολλές! Πάρα πολλές. Εγώ όμως διαλέγω εσένα. Έψαχνα χρόνια να σε βρω, σαν τον κρυμμένο θησαυρό, της φαντασίας μου εικόνα ζωντανή, ποτέ δεν πίστευα πως θα ‘σαι αληθινή!” (Πλούταρχος).
Η αντίδραση που περίμενα δεν ήρθε ποτέ.
Το βλέμμα της ξαφνικά χαμήλωσε. Η φωνή της απαλή και χωρίς ιδιαίτερη ένταση ακούστηκε σαν κεραυνός που διέλυσε τα τύμπανα μου σταματώντας ταυτόχρονα την αναπνοή μου. “Εγώ όχι! Δεν μας φαντάζομαι έτσι! Δεν μας βλέπω έτσι. Δεν το θέλω όλο αυτό. Ίσως όχι, ίσως όχι μαζί σου! Να περνάμε καλά. Ως εκεί αυτό θέλω.” Ξαφνικά ένιωσα ως η γκόμενα της σχέσης που παρακαλά για στεφανώματα!
Ποιος, εγώ!
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η λύπη, ο πόνος και τα χίλια κομμάτια της καρδιάς μου άρχισαν να στάζουν αργά στο πέτρινο πάτωμα του σπιτιού. Το μυαλό μπήκε σε διαδικασία αυτοκαταστροφής! Αντίστροφη μέτρηση για ξέσπασμα και οργή ή απλά να ανοίξει η γη και να με καταπιεί; Έφυγα από το σπίτι με αργά βήματα.
Όταν επέστρεψα μετά αρκετές ώρες βρήκα βαλίτσες! Έτοιμες για αναχώρηση. Ύπνος χωρίς λέξεις. Αγκαλιά. Το ξημέρωμα ήταν σαν ασπρόμαυρη βουβή ταινία. Η Ανατολή όμως ήταν η πιο κόκκινη και έντονη της ζωής μου. Το ταξί ήρθε. Τα πράγματα φορτώθηκαν. Μετά από λίγη ώρα ένα παγωμένο φιλί γεμάτο δάκρυα (δικά της), ένα αεροπλάνο να απογειώνεται και να χάνεται στον μπλε ορίζοντα. Εγώ μουδιασμένος να το χαζεύω να εξαφανίζεται.
Μαζί με όλα τα όνειρα μου.
Έμεινα εκεί για μια ώρα. Παρακολούθησα άλλες 7-8 πτήσεις να απογειώνονται! Πρόσωπο ανέκφραστο. Ο πληγωμένος μου εγωισμός που τρεφόταν χρόνια ολόκληρα με τον θρύλο ενός Alpha male που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα του είχε πνιγεί μέσα σε σιωπηλούς λυγμούς και αναφιλητά. Μίσησα τα αεροπλάνα. Τα νησιά. Τα καλοκαίρια. Το δικό μου “Ημερολόγιο” δεν είχε happy end! Πήρα αργά τον δρόμο της επιστροφής. Μια επιστροφή που διήρκησε 4 χρόνια όταν και γνώρισα μια όμορφη ‘Ινδιάνα’. Ενδιάμεσα και ανάμεσα σε άλλες, σε μια περίοδο που σχεδόν μίσησα το γυναικείο φύλο, υπήρξε η Δανέζα θεά που ήθελε να μου κάνει τέσσερις γιους αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε, η Αθηναία που παραλίγο να αυτοκτονήσει για τον έρωτα μας, η ‘μάγισσα’ ηθοποιός, η κυρία βουλευτής, η φωτογράφος των πιο κρυφών μου ονείρων η οποία ευχόμουν να τα σαρώσει όλα σε βαθμό ολοκληρωτικό..αλλά φάνηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων, κάνα δυο ψυχασθενείς με ωροσκόπο…στην παράνοια…και τέλος, η πιο σέξυ μαμά που έρχεται συχνά πυκνά στις σκέψεις μου και που τα άξιζε όλα αλλά με πέτυχε στα χειρότερα μου όταν και δεν είχα τίποτα να της προσφέρω, εκτός από πίτσες στο όνομα μου…και μερικούς δυνατούς οργασμούς.
Τι έλεγα; Ά,ναι!
Η ηλιοκαμένη ινδιάνα μου! Η…‘Πορφυρή…καυτή ηλιαχτίδα’! Ο ήλιος της ζεσταίνει τα κρύα χειμωνιάτικα απογεύματα μου. Η δροσιά της με ξυπνά τα καυτά καλοκαιρινά πρωινά. Το γέλιο της ακούγεται δυνατά. Τα θλιμμένα μάτια της με κοιτάζουν επίμονα γεμάτα σκέψεις. Τα στήθη της είναι τα αγαπημένα μου μαξιλάρια που επάνω τους ηρεμώ τις σκέψεις μου και τα δάχτυλα της εξαφανίζουν κάθε μου άγχος.
Είναι πραγματική ή μήπως όχι; Είναι το πάθος της ζωής μου ή μια απλή συνοδοιπόρος στο ταξίδι προς το άγνωστο; Θα θυσιαστεί ως άλλη Ιφιγένεια για να φυσήξει ούριος άνεμος ή θα την κλέψω ως ‘Ωραία Ελένη’ επειδή απλά μου ανήκει και θα την πάρω μαζί μου στην γη της επαγγελίας; Ας μου κάνει την ζωή δύσκολη, ας μου κάνει την ζωή εύκολη! Το μέλλον είναι εδώ. Οι σελίδες του ημερολογίου μου γράφονται ακόμα.
Εγώ σας αφήνω, για τώρα, έπεσε δουλειά. Ηλιοβασίλεμα στην καλντέρα! Δύο Αμαρέτο σάουρ, 3 Μιμόζες και φυσικά ένα Μοχίτο για το τραπέζι 13.
ROBIN:
Ως νεοεισαχθέντα σπουργιτόπουλο στο επάγγελμα του μπαρ εγώ αγαπητέ Barman μόλις έκλεισα το μαγαζί, αφού πρώτα έκανα όλα τα καλά που κάνει το στραβάδι: πέταξα τα σκουπίδια (άδειες κοκα-κόλες να στάζουν επάνω στα χέρια μου, άδεια Σαντορινιά κρασιά να λερώνουν το πουκάμισο μου [ααα…για αυτό φοράμε μαύρα;]) και σφουγγάρισα το πάτωμα. Τι Μιμόζες και μαλακίες λες – μέχρι ένα Μπακάρντι-Κόλα να σου αναμείξω – μέχρι εκεί και άμα σας αρέσει κύριε! Να φύγετε, να πάτε αλλού!
Ωχ ου!
…Αλλά από ιστορίες άλλο τίποτα. Στο Ημερολόγιο μου έχω πολλές.
Ποια απ’ όλες να σου πω απόψε; Να σου πω για τα βράδια στην βροχή απάνω σε αμάξια ξένα; Για την φορά που έκλεψα ένα φιλί από μια γοργόνα; Για ένα όνειρο που είχα για ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα – ένα σπίτι με ανοιχτά παράθυρα και ράφια γεμάτα με βιβλία; Ή μήπως να σου πω για την φορά που ράγισε η καρδιά μου ενδεχομένως ανεπανόρθωτα και πως από τότε προσπαθώ με λίγη UHU, αμέτρητες αγκαλιές, και άπειρες ώρες ψυχοσυνεδρειών να ενώσω αυτά τα κομμάτια μου;
Γάμησε τα Barman.
Θυμάμαι ένα κορίτσι που αγαπούσε τις ιστορίες μου σχεδόν όσο με αγαπούσε εμένα. Με είχε κοιτάξει στα μάτια όταν με πρωτογνώρισε και είδε το μεγάλο μου ελάττωμα: πως είμαι μισός ψυχή και μισό κορμί και έχω σπαταλήσει χρόνια προσπαθώντας να τα φέρω μαζί, σε ισορροπία και αρμονία. Για σκέψου το ρε μαν. Ένας άνθρωπος να βλέπει την αδυναμία σου, να βλέπει την ανικανότητα σου, τα σακατεμένα συναισθήματα σου, αλλά παρά ταύτα να έρχεται δίπλα σου και να σε παίρνει απ’ το χέρι. Και όταν, χρόνια μετά, επουλώσουν τα τραύματα και μείνουν μονάχα οι τρομαχτικές ουλές απάνω στο κορμί σου η ίδια αυτή γυναίκα να σου λέει, ακόμη, “Καληνύχτα όμορφε.”
Αυτή ήταν η μοναδική γυναίκα που έχω γνωρίσει με την οποία ένιωσα ότι θέλω αυτή να τερματίσει τις ιστορίες μου. Να τις μάθει όλες μα όλες, και να έρθει μια μέρα που δεν θα έχω πλέον άλλες ιστορίες μου και θα μου έχουν μείνει πλέον μονάχα οι ιστορίες μας.
Μας.
Πως έχτισε ο Νόα το σπίτι δίπλα στην λίμνη εκεί στο τέλος; Οι ιστορίες μου είναι το μελλοντικό σπίτι μας – το σπίτι μας, δίπλα στην θάλασσα, που θα χτίζω για όσα χρόνια χρειαστούν μέχρι να έρθει εκείνη εκεί στα ανοιχτά μου παράθυρα για να με βρει.
Που θα πάει; Δεν θα έρθει το Αμερικάνικο χάπι έντ;
Μπορεί και ναι μπορεί και όχι.
Έχει πανσέληνο απόψε και έχει φωτιστεί η Καλντέρα – έχει στολιστεί και φοράει το καλύτερο της άσπρο φόρεμα. Επάνω σε αυτό το φόρεμα είναι ζωγραφισμένα κάτι γαλάζια κρουαζιερόπλοια και μαύρα κύματα που κουνιόνται με υπνωτικό ρυθμό.
Θα ήθελα τόσο να ερχόταν αυτή εδώ για να με βρει, και να μοιραστούμε αυτή την θέα μαζί.
Δεν λέω ρε μην με παρεξηγήσεις, καλός είσαι κι ‘συ, συμπαθέστατος Σκορπιός – κουβέντα καλή κάνουμε. Αλλά ρε Barman αυτή είναι το Ημερολόγιο γραμμένο στα Ισπανικά. Comprende? Με σάουντρακ Μορικόνε και σκηνοθέτη Αλμοδοβάρ. Με πάθος, με θάρρος, με τόλμη, αίμα και πολλά δάκρυα. Με μάγουλα που πονάνε απ’ τα γέλια, με πνευμόνια που πονάνε απ’ το κάπνισμα, και γόνατα που πονάνε από τον χορό. Αυτή είναι όλα αυτά μαζί.
Αχ ρε πούστη μου αυτά τα Ημερολόγια.
Μου έχει χαραχτεί στην μνήμη αυτή η σκηνή που ο Νόα μαλώνει με την Άλι που έχει εμφανιστεί σαν την τσαπού από το πουθενά και του λέει ότι αρραβωνιάζεται, και ο Νόα την κράζει, απελπισμένος, και την εκλιπαρεί και την ρωτάει: “Τι θέλεις; Τι θέλεις;!” και αυτή απαντάει με αυτό το ισοπεδωτικό:
“Δεν ξέρω…”
Η απάντηση της είναι συγχρόνως αφοπλιστικά ειλικρινής και βασανιστικά μπερδεμένη. Και ο άλλος τα χάνει, τρελαίνεται σα ταύρος σε υαλοπωλείο, και χτυπάει πράγματα για να βγάλει από μέσα του την οργή. Τι δεν ξέρεις μωρή καργιόλα; Αρραβωνιασμένη είσαι!
Το τουίστ είναι ότι στην δικιά μου ιστορία εγώ ήμουν η γκόμενα. Εγώ ήμουν αυτός που έλεγε τα “δεν ξέρω”. Μα πλέον, νιώθω ότι ξέρω. Ίσως και να ήξερα απ’ την αρχή, τελικά.
Όλα είναι κύκλος μα και δεν είναι – κάτι τέτοιες παπαρίες δεν γράφει ο Κοέλιο και πλουτίζει; Πάρε πχ το νησί μας. Μια χαρά κυκλικό ήτανε κάποτε. Μετά ανατινάχτηκε το ηφαίστειο, και τα γάμησε όλα, αφήνοντας πίσω του αυτό το μισοφέγγαρο και τους θεμελιώδες ηφαιστειακούς λίθους που θα γινόντουσαν, σε χιλιάδες χρόνια, το Casblanca Soul, το Καρβουνάκι, και τα Μαμούνια. Αυτή η ιερή τριάδα σεξ, μουσικής, και φαγητού που χαρακτηρίζει τα κομμάτια και τις ιστορίες μας.
Κατάλαβες πως το λέω λοιπόν; Όλα είναι κύκλος – μέχρι που αλλάζουν μια μέρα και δεν είναι πια.
Μπορεί να σχόλασα μετά από σένα Barman, και να ήρθα πολλά χρόνια μετά από σένα στο νησί, αλλά πίστεψε με ότι και εγώ έχω δει το ίδιο αεροπλάνο που περιγράφεις να φεύγει και να χάνεται.
Χέσε μέσα ρε μαν, μήπως “Μικρά Αγγλία” να βγάλουμε το μπαρ που θα ανοίξουμε μαζί;
Όχι, πες μου: πότε αντιστράφηκαν οι ρόλοι και από πολυμήχανοι Οδυσσέοι γίναμε πιστές Πηνελόπες, αφοσιωμένοι στην ιδέα, στο ιδανικό έστω, μιας και μόνο γυναίκας; Αυτής της μιας που όλο θέλουμε να έρθει και κάποιες φορές έρχεται αλλά στο τέλος το αεροπλάνο πάντα φεύγει.
Τουλάχιστον αυτή την φορά μείναμε τα δυο μας παρέα με τις σαγιονάρες και τα γυαλιά ηλίου και να αναρωτιόμαστε τι έγινε τώρα, τότες, whatever, whenever. Πως σκίστηκε άλλο ένα φύλλο από το Ημερολόγιο μας και το πήρε ο αέρας μακριά;
Fuck it μαν.
Η λύση είναι μια – σπα, πισίνα, παραλία.
Barman, I think this is the beginning of a beautiful friendship.
***
Ο Barman και ο Robin θα επιστρέψουν στο επόμενο επεισόδιο της νέας καλοκαιρινής στήλης του kissmygrass.gr, με περισσότερο αλκοόλ, λάθη, και πάθη!
