Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια Πεντάμορφη που έπρεπε να γνωρίσει ένα Τέρας. Έναν αποτραβηγμένο από τον κόσμο, λόγω της εμφάνισης του, άντρα που έκρυβε πίσω από το τρομαχτικό παρουσιαστικό του μια χρυσή καρδιά. Να τον “εξημερώσει” με την καλοσύνη της και να τον επαναφέρει στην αληθινή ζωή.

Το αλληγορικό παραμύθι εμπνεύστηκε η Γαλλίδα συγγραφέας Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve, το 18^ο αιώνα από την αληθινή ιστορία του Petrus Gonsalvus (ή Pedro Gonzalez) που γεννήθηκε στην Τενερίφη το 1537 και έγινε γνωστός ως «ο άνθρωπος του δάσους» γιατί έπασχε από υπερτρίχωση, πάθηση εξαιτίας της οποίας το σώμα και το πρόσωπο του ήταν καλυμμένο με τρίχες….

Το 1547, ο βασιλιάς Ερρίκος Β’ της Γαλλίας, ζήτησε να δει από κοντά τον ιδιαίτερο νεαρό και έτσι παρουσιάστηκε στο βασιλικό δικαστήριο. Ο Ερρίκος Β’ διέκρινε την ευγένεια και την καλοσύνη του Gonsalvus και θέλησε να τον βοηθήσει. Ο βασιλιάς δεν ήξερε αν ένας άνθρωπος με τη μορφή του Petrus ήταν ικανός να εξευγενιστεί, γιατί και ο ίδιος δεν μπορούσε να ξεχωρίσει εάν ήταν άνθρωπος ή ζώο. Έτσι η σύζυγος του βασιλιά Ερρίκου, Αικατερίνη των Μεδίκων, ανέλαβε να του βρει σύζυγο προκειμένου να ανακαλύψει και να ακολουθήσει τη φύση του. Μάλιστα σκεφτόταν ότι όσο πιο όμορφη ήταν η γυναίκα που θα παντρευόταν, τόσο το καλύτερο. Η πρώτη επιλογή της ήταν η κόρη ενός δικαστικού υπαλλήλου. Η όμορφη Catherine φάνταζε ιδανική για τη βασίλισσα. Ωστόσο, δεν μπορούσε να μην σκεφτεί το ενδεχόμενο της άρνησης λόγω της πάθησης και της αποκρουστικής εμφάνισης του Gonsalvus…. Παντρεύτηκαν ωστόσο και έκαναν μαζί πολλά παιδιά, ενώ η ιστορία τους έγινε γνωστή από γενιά σε γενιά. (Πηγή)

Και ερχόμαστε στο 2017, όπου άλλη μία από τις πολλές ταινίες για την «Πεντάμορφη και το Τέρας» κάνει την εμφάνιση της στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Ένα ακόμα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, που μας δελεάζει λόγω της αλληγορίας της “ασχήμιας” που η αγάπη μπορεί να μεταμορφώσει σε “ομορφιά” για όλους όσοι θέλουν να τη νιώσουν πραγματικά και να την προσφέρουν με ανιδιοτέλεια…

Η Emma Watson και ο Ewan McGregor είναι οι πρωταγωνιστές της νέας ταινίας της Disney που μας μιλάει για το γνωστό αγαπημένο παραμύθι:

Η Μπελ είναι μια νεαρή κοπέλα που φυλακίζεται από το Τέρας στο κάστρο του, ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του πατέρα της, Μωρίς. Παρά τον φόβο της, γίνεται φίλη με το στοιχειωμένο προσωπικό του κάστρου και μαθαίνει να προσπερνά την εξωτερική εμφάνιση του Τέρατος, διακρίνοντας την αληθινή καρδιά του Πρίγκιπα που κρύβεται μέσα του. Εντωμεταξύ, ένας κυνηγός που ακούει στο όνομα Γκαστόν έχει βαλθεί να παντρευτεί την Μπελ, αλλά και να κατατροπώσει το Τέρας με κάθε κόστος.

Δείτε το τρέιλερ και αφεθείτε στη μαγεία του παραμυθιού:

«Ω, Θεέ μου!», αναφωνούμε συχνά στα δύσκολα αλλά και στα ευχάριστα. Ακόμα και αν δεν πιστεύουμε στο Θεό, η φράση αυτή μας θυμίζει ότι κάπου βαθιά μέσα μας υπάρχει η ανάγκη να πιστεύουμε σε ένα Θεό. Όπως είπε και ο Βολταίρος «Ακόμα και αν δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε».

Τον εφευρίσκουμε λοιπόν, για να τον φέρουμε στα μέτρα μας, να τον εξανθρωπίσουμε και να αναμετρηθούμε μαζί του για όλα τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν στη ζωή μας και γύρω μας. Και ίσως αυτό να είναι το πιο εύκολο για να μπορούμε να του μιλήσουμε και να μας μιλήσει. Μέχρι τη στιγμή που θα καταλάβουμε ότι έχουμε κι εμείς κάτι το θεϊκό μέσα μας και θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας…

Τι θα συνέβαινε στον κόσμο σήμερα αν ο Θεός έπασχε από κατάθλιψη; Θα ήταν ένας από εμάς και θα έπρεπε να καταλαβαίνει πλήρως και τον δικό μας πόνο. Θα μας έμοιαζε και θα του μοιάζαμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα θέλαμε να συνομιλήσουμε μαζί του. Να γνωρίσουμε τη φιλευσπλαχνία και το αληθινό του πρόσωπο. Να τον κατανοήσουμε και να μας κατανοήσει. Να τον συγχωρέσουμε και να μας συγχωρέσει για κάθε αδυναμία που δεν μπορέσαμε να υπερβούμε, για κάθε κακό που προκαλέσαμε στον εαυτό μας και στους άλλους.

Κι αν ο Θεός είχε περισσότερο χιούμορ από όσο φανταζόμαστε; Αν μαθαίναμε ότι ανά τους αιώνες βιώνει και αυτός τη δική του εσωτερική πάλη αλλά αντέχει ακόμα;

Ο Γρηγόρης Βαλτινός κάνει το δικό του σχόλιο για το ρόλο του στην παράσταση “Ω, Θεέ μου” που ανεβαίνει στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, στις 17 Φεβρουαρίου 2017.

Τι να πω; Μου ήρθε λίγο απότομα.. Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει… Ο Θεός εννοώ… Και ήρθε από κει που τον περιμένουμε να κατεβεί αιώνες τώρα…  Ουρανοκατέβατος… Έτσι ξαφνικά… αλλά τελικά…ήρθε… Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται σε ελληνικό έδαφος! Και διάλεξε να φανερωθεί σε μένα… Εμένα διάλεξε να “φωτίσει “… Ποιος το περίμενε;
Παρ’ όλο που η πιο συχνή ερώτηση σε ηθοποιό είναι “Ποιους ρόλους ονειρεύεστε να παίξετε;” ποτέ δεν είπα: “Τον Θεό “… Γιατί όντας ηθοποιός είμαι αρκετά ψώνιο de facto… Αν διάλεγα και το Θεό; θα με κλείνανε μέσα…
Το έργο μου το πρότεινε η Κατερίνα (Διδασκάλου)… Που της το είχε προτείνει η Λίνα  Ζαρκαδούλα (σκηνοθετις)… που της το είχε προτείνει ο Δημήτρης Ψαρράς (μεταφραστής ).

Τους ευγνωμονώ όλους… γιατί είναι η ωραιότερη και η πιο σοβαρή κωμωδία που έχω διαβάσει στην ζωή μου… Ένα έργο βαθιά φιλοσοφικό χωρίς να του φαίνεται… Ένα έργο όπου ο θεατής θα αγγίξει γλυκά, ό,τι απασχολεί την ύπαρξή του, χωρίς να τον τρομάξει… θα γελάσει και θα συγκινηθεί μέχρι δακρύων!!

Είναι το θέατρο που επιτελεί το σκοπό του θεάτρου στο ακέραιο: Διασκεδάζεις… Συγκινείσαι… γελάς πολύ… ψυχαγωγείσαι… το συζητάς έντονα… δεν το ξεχνάς ποτέ… Δηλαδή… η εκδίκηση του θεάτρου σε όσους πιστεύουν ότι είναι μια εφήμερη Τέχνη που κρατάει μόνο όσο διαρκεί η παράσταση και μετά σιγά σιγά σβήνει… Αυτός ο Θεός όμως δεν θα σβήσει… Θα γίνει ένα με το αίμα τους και  δεν θα ξεχαστεί  ΠΟΤΕ!
Ω, ΘΕΕ ΜΟΥ! ΤΑ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΞΑΛΑΦΡΩΣΑ…

Γέλιο, συγκίνηση, σκέψεις, πολλαπλά συναισθήματα. Ο Θεός και μια ψυχολόγος με το προβληματικό της παιδί ξετυλίγουν την υπέροχη ιστορία τους στο θέατρο ΚΑΤΙΑ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ, από τις 17 Φεβρουαρίου 2017.

Ο Γρηγόρης Βαλτινός και η Κατερίνα Διδασκάλου ξεκίνησαν με πολύ μεγάλη επιτυχία τη χειμερινή σεζόν από τη Θεσσαλονίκη με την πανελλήνια πρεμιέρα της παράστασης «Ω, Θεέ μου!» της Ανάτ Γκοβ, σε σκηνοθεσία της Λίνας Ζαρκαδούλα και συνεχίζουν την πετυχημένη πορεία της και στην Αθήνα.

Μαζί τους ο ανερχόμενος ηθοποιός Μίλτος Τσιάντος που κερδίζει τις εντυπώσεις.

Η παράσταση:

Η Άννα, μια ψυχολόγος, δέχεται ένα μυστηριώδη ασθενή που πάσχει από κατάθλιψη και χρειάζεται επειγόντως θεραπεία. Στην πορεία όμως ανακαλύπτει ότι πίσω από την περίεργη αυτή επίσκεψη κρύβεται ένα θαύμα: η Άννα βλέπει μπροστά της τον ίδιο το Μεγαλοδύναμο!

Ο Θεός είναι απελπισμένος, γιατί ο κόσμος που έφτιαξε έχει λάθη, αδικίες, πολέμους, απληστία… Και θέλει να τον καταστρέψει! Η Άννα, έχει στη διάθεση της μόλις μία ώρα (!), όσο ακριβώς διαρκεί μια συνεδρία, για να του αλλάξει γνώμη. Θα τα καταφέρει;

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφέας: Ανάτ Γκοβ
Μετάφραση: Δημήτρης Ψαρράς
Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Σκηνικά: Διονύσης Χριστοφιλογιάννης
Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νατάσσα Κοτσοβού
Στίχοι Τραγουδιού παράστασης: Λουίζα Αρκουμανέα
Φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο ΚΑΤΙΑ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ

Τηλέφωνο ταμείου (πληροφορίες): 210 8640414

Έναρξη παραστάσεων: Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή στις 21:15, Σάββατο στις 18:15 (Λαϊκή Απογευματινή) και στις 21:15, Κυριακή στις 19:30.
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 18 ευρώ (κανονικό), 15 ευρώ (λαϊκή απογευματινή), 13 ευρώ (φοιτητικό – ανέργων – πολυτέκνων). Ειδικές τιμές για ομαδικά εισιτήρια.

Προπώληση: Στο ταμείο του θεάτρου & ηλεκτρονικά στο viva.gr

Μια μοναδική στιγμή στο χρόνο και όλα σταματάνε.

Για λίγο, το πρώτο σοκ, ο φόβος, η απώλεια, πώς έγινε αυτό;

Πού πήγες; Δεν θα σε ξαναδώ; Μα δεν προλάβαμε να μιλήσουμε, δεν σε χαιρέτησα καν.

Ακίνητη μια εικόνα στο μυαλό, η τελευταία συνάντηση ίσως; Η τελευταία κουβέντα; Το τελευταίο πείραγμα;

Σταματάει ο χρόνος – που δεν υπάρχει στ’ αλήθεια – όταν σταματάς να αναπνέεις, όταν χάνεται το οξυγόνο και προσπαθείς να πάρεις ανάσα… θα αναπνεύσεις ξανά αλλά ο αέρας θα είναι αλλιώς, γιατί τίποτα δεν θα είναι όπως πριν…

Έτσι βιώνεται η απώλεια. Έτσι αποχαιρετάμε κάποιον αγαπημένο όταν φεύγει από κοντά μας.

Ο χρόνος θα μας προσπεράσει, η καθημερινότητα θα μας αναγκάσει να ζήσουμε, οι σκέψεις θα μας πάρουν μακριά.

Ίσως κάποτε ξανασυναντηθούμε, ίσως πούμε «κάπου σε έχω ξαναδεί, νομίζω σε ξέρω»… Θα είναι μια άλλη ζωή, μια άλλη διάσταση, ένα άλλο φως.

Σε σένα που έφυγες νωρίς…

«Οι ψυχές μας είναι ενωμένες κι αυτός είναι ο λόγος που πονάμε τόσο πολύ τώρα που χωρίζουμε. Ίσως πάντα να ήταν έτσι κι έτσι θα μείνουν. Μπορεί να έχουμε ζήσει χιλιάδες ζωές πριν απ’ αυτήν και την κάθε φορά να ήμασταν μαζί. Και ίσως κάθε φορά να χωρίζαμε για τους ίδιους λόγους. Αυτό σημαίνει ότι τούτο το αντίο ισχύει και για τα προηγούμενα δέκα χιλιάδες χρόνια και για το πρελούδιο που θα ακολουθήσει.

Καθώς σε κοιτάζω, βλέπω την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπεια σου και ξέρω ότι μεγαλώνουν με κάθε ζωή που έχεις ζήσει. Και ξέρω ότι έχω περάσει κάθε ζωή που έζησα ψάχνοντας για εσένα. Όχι για κάποιον που να σου μοιάζει, αλλά μόνο για εσένα, γιατί η ψυχή σου και η δική μου πρέπει να’ ναι πάντα μαζί. Και ύστερα, για κάποιο λόγο που κανείς μας δεν καταλαβαίνει, πρέπει να λέμε αντίο.

Θα ήθελα πολύ να σου πω ότι αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλά και σου υπόσχομαι ότι θα κάνω τα πάντα για να κρατήσω την υπόσχεση μου. Αν όμως δεν ξανασυναντηθούμε ποτέ κι αν τούτο είναι το οριστικό αντίο αυτής της ζωής, ξέρω ότι θα ξαναϊδωθούμε σε μια άλλη ζωή. Θα βρούμε και πάλι ο ένας τον άλλο – μπορεί τ’ άστρα να έχουν αλλάξει – και αυτή τη φορά, όχι μόνο θα ερωτευθούμε ο ένας τον άλλο, αλλά θα αγαπηθούμε και για όλες τις προηγούμενες φορές».

Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι Σελίδες της Ζωής μας» (The Notebook), Nicholas Sparks, Εκδόσεις Λιβάνης  

Αυτό ήταν το απόσπασμα που με εντυπωσίασε περισσότερο στο βιβλίο του Νίκολας Σπαρκς όπου στηρίχτηκε η πασίγνωστη ταινία «The Notebook» και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης.

Είναι το γράμμα της Allie προς τον μεγάλο έρωτα και άντρα της ζωής της, Noah, όταν μαθαίνει ότι πάσχει από την εκφυλιστική νόσο Αλτσχάιμερ και γνωρίζει ότι έχει πολύ λίγο χρόνο στη διάθεση της μέχρι να χάσει σταδιακά τις αναμνήσεις της και όλα όσα τη συνδέουν με τον σύντροφο της. Το γράφει και του το αφιερώνει, έτσι ώστε, όταν δεν θα θυμάται πλέον τίποτα, να υπάρχουν δείγματα και γραπτές εικόνες όλων όσων έζησε.

Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε αυτό το βιβλίο από την ιστορία του παππού και της γιαγιάς της γυναίκας του. Πρόκειται για αληθινή ιστορία που στιγμάτισε και τους δύο, όπως αναφέρει ο ίδιος:

 «Παρόλο που η ιστορία τους ήταν συναρπαστική, αυτό που θυμάμαι περισσότερο από αυτό το ζευγάρι είναι ο τρόπος που φέρονταν ο ένας στον άλλον. Ο τρόπος που έλαμπαν τα μάτια του όταν την κοιτούσε, ο τρόπος που της κρατούσε το χέρι, ο τρόπος που της έφερνε το τσάι της και τη φρόντιζε. Θυμάμαι να τους βλέπω μαζί τη μέρα του δικού μου γάμου και να σκέφτομαι ότι μετά από εξήντα χρόνια φέρονται ο ένας στον άλλον όπως εμείς με τη γυναίκα μου που μόλις είχαμε παντρευτεί. Και μας έκαναν το καλύτερο δώρο, δείχνοντας μας ότι η πραγματική αγάπη μπορεί να κρατήσει για πάντα».

Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο συγκινήθηκα πραγματικά. Όταν αργότερα είδα την ταινία, δάκρυσα στα πιο δυνατά στιγμιότυπα της (όπως όλες οι γυναίκες!). Κάποιος σημαντικός για μένα άνθρωπος που ήταν δίπλα μου εκείνη τη στιγμή μου είπε ότι αυτοί οι έρωτες δεν υπάρχουν.

Κι όμως υπάρχουν και κάποιοι εμπνέονται από αυτούς…

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο άνθρωπος, ο άνθρωπος που έμαθε να επιβιώνει με σκληρό τρόπο, να προστατεύει τον εαυτό του και τους δικούς του μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, έμαθε να αμύνεται με κάθε τρόπο για να κρατιέται στη ζωή με κάθε τίμημα. Αυτή η άμυνα πέρασε στο DNA του, έγινε ασπίδα που τον ακολουθεί, έτοιμη να βγει μπροστά όποτε χρειαστεί.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι έννοιες της συμπόνοιας, της γενναιοδωρίας και της συμπαράστασης χάνονται από το λεξιλόγιο μας, όταν κλεινόμαστε στον μικρόκοσμο μας και χάνουμε την αληθινή επαφή με τους συνανθρώπους μας. Τότε όλα μοιάζουν μικρά και μίζερα και ολοένα και συρρικνώνονται, αν δεν κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε αποκομμένοι, αλλά ενωμένοι, ότι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες, άλλοτε θετικές και άλλοτε αρνητικές, ανάλογα με τις επιλογές μας.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας μίζερος άνθρωπος, που χαιρόταν να μεταδίδει τη δική του μιζέρια στους γύρω του. Δεν εκτιμούσε το καλό που του έκαναν οι άλλοι και φυσικά δεν το ανταπέδιδε. Αντίθετα, φρόντιζε να καταστρέφει οτιδήποτε πήγαινε να ανθήσει δίπλα του. Όσο κι αν περιτριγυριζόταν από άλλους, στην ουσία ήταν μόνος του. Και δεν σταματούσε να πληγώνει οποιονδήποτε προσπαθούσε να τον πλησιάσει και να γίνει φίλος του.

Ένα βράδυ, ήρθαν στον ύπνο του τρία «πνεύματα». Ήταν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Το Παρελθόν του έδειξε γιατί άφησε κάποιες καταστάσεις να τον οδηγήσουν σε αυτό που είναι σήμερα και γιατί επέλεξε να είναι κακοπροαίρετος αντί για καλοπροαίρετος. Το Παρόν του έδειξε το κακό που προκαλεί με τις πράξεις του στο τώρα. Το πόσο υπεύθυνος είναι για την επιλογή του να δημιουργεί προβλήματα στους γύρω του και πόσο οι άλλοι υποφέρουν εξαιτίας του. Και το Μέλλον, που ήταν το πιο αυστηρό από τα δύο προηγούμενα αλλά και το πιο τρομαχτικό, του έδειξε πώς θα είναι τα επόμενα χρόνια της ζωής του αν συνέχιζε να φέρεται με τον ίδιο τρόπο.

Η επόμενη μέρα για τον μίζερο αυτό άνθρωπο, όταν ξύπνησε και συνειδητοποίησε ότι κάποια ανώτερη δύναμη, ίσως και το ίδιο του το υποσυνείδητο, του έδινε μια τελευταία ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή του, ήταν τελείως διαφορετική. Μέσα στο φως της μεταμόρφωσης και της μετάνοιας για όσα είχε κάνει, το πρόσωπο του απέκτησε ένα φωτεινό χαμόγελο που έδιωξε μακριά τις προηγούμενες σκοτεινές σκέψεις του και κατάλαβε ότι μπορούσε να δώσει όλη του την ενέργεια για να κάνει καλό και όχι κακό στους άλλους. Ότι θα μπορούσε να μάθει να προσφέρει και να παίρνει ικανοποίηση από αυτό, γιατί έτσι θα δημιουργούσε αληθινές σχέσεις και όχι προβλήματα στον εαυτό του και τους συνανθρώπους του.

Και τότε άλλαξε μέσα του και άλλαξαν και όλα γύρω του…

Εκεί που ο λυρισμός συναντά τη γοητευτική τζαζ, εκεί που ο ιδανικός έρωτας πέφτει πάνω στην ωμή πραγματικότητα, με ένα υπέροχο φόντο φωτογραφίας και μια ανεπανάληπτη σκηνοθεσία που ενώνει διαφορετικά είδη και εποχές, εκεί συναντάει ο θεατής το La La Land…

Μια νέα γυναίκα και ένας άντρας ονειρεύονται στην πόλη των αστέρων. Έχουν ο καθένας το δικό του όνειρο και το σύμπαν συνωμοτεί για να μην (!) το αποκτήσουν μέχρι τη στιγμή που συναντιούνται και όλα αλλάζουν… Το σενάριο μοιάζει κοινότοπο, αλλά η πλοκή του, περιτριγυρισμένη από ανεπανάληπτες μουσικές νότες, σε κάνει να ξυπνάς από τον καθημερινό σου λήθαργο…

Ερωτεύεσαι αυτό που θα έπρεπε να είναι η ζωή μας, αν μέναμε πιστοί στα όνειρα και στους αληθινούς μας έρωτες. Αν κλείναμε το μάτι στις προκλήσεις και πιστεύαμε λίγο περισσότερο σε μας και στους άλλους. Αν η ψυχή μας οδηγούσε το τιμόνι και όχι η τετράγωνη λογική μας.

Αμέτρητα ΑΝ για ένα μοναδικό έρωτα που εξυψώνει, ελευθερώνει και εξαϋλώνεται, γιατί δεν ανήκει σε αυτή τη διάσταση. Από αυτούς που συναντάς στους ποιητές, στους συγγραφείς και σε κάθε είδους τέχνη, που τους χρειάζεσαι για να εξελιχθείς και να προχωρήσεις, αλλά δεν είναι χειροπιαστοί και σου φεύγουν εύκολα μέσα από τα χέρια. Που περνούν χρόνια και μια μέρα ένα βλέμμα αρκεί για να θυμηθείς τι είχες, τι μπορούσες να έχεις και πού αληθινά βρίσκεσαι.

Και τότε συνειδητοποιείς όλη την αλήθεια σου. Αν η τέχνη μιμείται τη ζωή, χαίρομαι γιατί μπορεί να υπάρχουν εκεί έξω τέτοια «σενάρια»… Και αν συνοδεύονται από μελωδίες τζαζ και ένα καλό σαξόφωνο, ακόμα καλύτερα!

Φωτογραφία: Μαρίλια Καργιώτη

Συνέντευξη στη Μαρκέλλα Καζαμία

Πριν από αρκετό καιρό, στο Θέατρο Ιλίσια, βλέποντας την παράσταση “Η Εποχή του Κυνηγιου”, σε σκηνοθεσία της Λίνας Ζαρκαδούλα, είδα την οπτική μιας νέας και ταλαντούχας σκηνοθέτιδας που σίγουρα θα κάνει τη διαφορά στο μέλλον… Η εσωτερική ματιά της που διεισδύει σε βάθος και αναδεικνύει κάθε πτυχή του έργου που ανεβάζει, με αναλυτικό πνεύμα αλλά και με σεβασμό στο κείμενο, φτάνει και αγγίζει τον μέσο θεατή με χαρακτηριστική ευκολία.

Φέτος, σκηνοθετεί τον Γρηγόρη Βαλτινό, την Κατερίνα Διδασκάλου και τον Μίλτο Τσιάντο στην ιδιαίτερη παράσταση “Ω, Θεέ μου!” που ανεβαίνει στο Θέατρο Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη, στις 14 Οκτωβρίου 2016. Στο έργο της Ανάτ Γκοβ, η πρόκληση είναι μεγάλη γιατί πρέπει να μας πείσει ότι ο Θεός θα μπορούσε όντως να κατέβει στη γη και να ζητήσει βοήθεια από μια καταξιωμένη ψυχολόγο, με απροσδόκητες εκπλήξεις και αναπάντεχα περιστατικά…!

Φωτογραφία: Μαρίλια Καργιώτη

Η Λίνα Ζαραδούλα γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία και σκηνογραφία.

Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις: Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα» του Γ. Σκαραγκά στο θέατρο Φαλτάϊτς, «Η Εποχή του κυνηγιού» του Γ. Σκαραγκά στο θέατρο Ιλίσια, «Ευτυχισμένες μέρες» του Σ. Μπέκετ στο θέατρο Τέχνης, «Βασιλική» βασισμένο στην νουβέλα της Β. Νικολοπούλου στο θέατρο του Γιώργου Αρμένη (για 2 χρονιές), «Υπό το μηδέν» του Ά. Θαμόρα στο θέατρο Π.Κ (για 2 χρονιές), «Γράμματα Χωρισμού» βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο των εκδόσεων Μελάνι στο θέατρο Μεταξουργείο και Άλεκτον.

Γρηγόρης Βαλτινός & Κατερίνα Διδασκάλου “Ω, Θεέ μου!” – Φωτογραφία: Νίκος Καρανικόλας

Έχεις σκηνοθετήσει αρκετές παραστάσεις αλλά φέτος αποφάσισες να φέρεις σε πέρας ένα δύσκολο εγχείρημα, να σκηνοθετήσεις το «θεό». Πώς αποφάσισες να αναλάβεις τη σκηνοθεσία του έργου «Ω, Θεέ μου!»;

Δεν το αποφάσισα εγώ, ήταν θέλημα Θεού! Καταρχάς, πρέπει να πω ότι είμαι πολύ τυχερή γιατί το έργο αυτό έφτασε στα χέρια μου. Η αναζήτηση έργων δεν είναι καθόλου απλή και εύκολη υπόθεση. Πάντα σε προβληματίζει το επόμενό σου βήμα. Το 2011 γνώρισα τον Δημήτρη Ψαρρά, με αφορμή το ανέβασμα του «Υπό το μηδέν», τη μετάφραση του οποίου συνυπέγραφε με τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Όταν μιλήσαμε και του είπα ότι ψάχνω για έργο μού είπε να διαβάσω το «Ω, Θεέ μου!»

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση, τηλεφώνησα στον Δημήτρη και του είπα ότι θέλω οπωσδήποτε να το ανεβάσω. Σκέφτηκα ότι για τον ρόλο της Άννας, της ψυχολόγου, η ιδανική ηθοποιός θα ήταν η Κατερίνα Διδασκάλου. Έτσι, ήρθα σ’ επαφή μαζί της μέσω κάποιας κοινής μας φίλης και της πρότεινα το έργο.

Εκείνη με τη σειρά της ενθουσιάστηκε και δέχτηκε με χαρά. Τότε, ο Γρηγόρης Βαλτινός τηλεφώνησε στην Κατερίνα  για να της προτείνει ένα άλλο έργο, αλλά η Κατερίνα τού αντιπρότεινε το «Ω, Θεέ μου!». Όταν, λοιπόν, κατά την ανταλλαγή των έργων ο Γρηγόρης διάβασε το «Ω, Θεέ μου!»,  το ερωτεύτηκε κι εκείνος. Κάπως έτσι, λοιπόν, μέσα από τα δαιδαλώδη μονοπάτια της τύχης, της μοίρας ή της «θεϊκής παρέμβασης», φτάσαμε εμείς οι τρείς να συναντηθούμε. Ουσιαστικά, το ανέβασμα αυτού του πολύ ιδιαίτερου και τρομερά ευφυούς κειμένου φέτος τον χειμώνα στο Αριστοτέλειον, είναι καρπός της αγάπης που νιώσαμε γι’ αυτό το έργο η Κατερίνα, ο Γρηγόρης κι εγώ. Το  αγαπήσαμε, το πιστέψαμε, το ποθήσαμε και τελικά το ανεβάζουμε.

Τι είναι αυτό που σε ιντρίγκαρε στο έργο «Ω, Θεέ μου!»;

«Όλος ο κόσμος φριχτό σκηνικό», όπως λέει και ο στίχος του τραγουδιού της παράστασης που έγραψε η Λουίζα Αρκουμανέα σε μουσική Μίνου Μάτσα. Ο κόσμος σήμερα, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, μοιάζει με κόλαση. Αφορμής δοθείσης, λοιπόν, ξετυλίγεται μέσα μου μια ατελείωτη αλυσίδα από «γιατί». Γιατί υπάρχει  ο πόνος, η βία, οι πόλεμοι, οι αρρώστιες; Γιατί υπάρχει και μοιάζει να βασιλεύει ο παραλογισμός και το κακό; Ποιος ευθύνεται πραγματικά γι’ αυτό;

Εμείς ή αυτός που μας έπλασε;  Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ΄εικόνα και καθ’ομοίωσίν του ή εμείς κόψαμε και ράψαμε τον Θεό στα μέτρα μας;

Με όπλο του το χιούμορ, το έργο πραγματεύεται το πιο φλέγον, το πιο θεμελιώδες ερώτημα του αν υπάρχει θεός, το ζήτημα της πίστης, της ελεύθερης βούλησης. Βρήκα μεγαλοφυή τη σύλληψη της ιδέας του Θεού ο οποίος, όντας σε βαθιά κατάθλιψη, παίρνει ανθρώπινη υπόσταση και αποφασίζει να επισκεφτεί μια ψυχολόγο. Θεωρώ ότι  κανένας σκηνοθέτης δε θα μπορούσε να αντισταθεί σ’ αυτό το υπέροχο  πραγματικά έργο της Ανάτ Γκοβ.

Τελικά υπάρχει Θεός;

Ανιχνεύοντας τη θεϊκή υπόσταση, η Ανάτ Γκοβ βάζει κάτω απ΄το μικροσκόπιο την ανθρώπινη φύση κι εκεί είναι που ανοίγει ο ασκός του Αιόλου! Δε θίγεται κανένα θρησκευτικό αίσθημα γιατί δεν είναι αυτός ο στόχος του έργου. Πρόκειται  για ένα κείμενο με βαθιά φιλοσοφικές ρίζες που σε οδηγεί να προβληματιστείς και να ασκήσεις αυτοκριτική. Η παράσταση δεν έρχεται να δώσει απαντήσεις, επιθυμεί όμως να θέσει ερωτήματα. Τέτοια έργα έχουν νόημα ύπαρξης για μένα.

Ποια είναι η προσωπική σου άποψη για την ύπαρξη του Θεού;

Από καταβολής κόσμου,  ο άνθρωπος πασχίζει να κατανοήσει τον απρόβλεπτο και χαοτικό κόσμο και τη θέση του μέσα σ’ αυτόν. Δε ξέρω αν υπάρχει Θεός.

Κι αν υπάρχει, ποιος είναι ο αληθινός Θεός; Αυτός στον οποίο πιστεύω εγώ ή ο Θεός στον οποίο πιστεύεις εσύ;

Και τι ρόλο παίζει στη ζωή μας; Είναι ένα ψυχολογικό δεκανίκι; Κι αν δεν υπάρχει Θεός; Τότε είμαι εγώ ο Αρχιτέκτονας της ζωής μου; Επομένως είμαι ο Θεός μου; Κάτι τέτοιο, το να κρύβει δηλαδή ο καθένας μέσα του έναν Θεό, μπορεί να αποδειχθεί πολύ τρομαχτικό.

Ένα ελεύθερο ον, απαλλαγμένο από την ασφαλιστική δικλείδα της πίστης,  οφείλει να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του. Είναι έτοιμος ο άνθρωπος να το κάνει; Είναι άραγε έτοιμη να  ενηλικιωθεί η ανθρωπότητα;

Ο Θεός είναι που διχάζει ή οι θρησκείες; Τι εννοώ με αυτό: ότι πολέμους κάνουν οι άνθρωποι, όχι ο δημιουργός του σύμπαντος (αν υπάρχει). Οι άνθρωποι είναι εκδικητικοί, φονιάδες, βιαστές, δικτάτορες, βασανιστές, τιμωροί , δολοφόνοι… Δεν έχω δει κανέναν Θεό… να βιάζει μικρά παιδιά, να ρίχνει φόλα σε αδέσποτα. Δεν έχω δει κανέναν Θεό να παίρνει ένα όπλο και να αρχίζει να «θερίζει» όποιον βρει μπροστά του μέσα σε ένα σχολείο … ή να κόβει κεφάλια!

Θεωρώ ότι ο κόσμος μας είναι ένα μέρος τρομακτικό. Αν αποφαινόμασταν ότι δεν υπάρχει Θεός, τι θα σήμαινε αυτό για την ανθρώπινη ύπαρξη;

Είδες; Πάλι εγείρονται χιλιάδες ερωτήματα…

Πιστεύεις ότι ο κόσμος θα έχει “Happy end”; 

Δεν ξέρω… Πραγματικά απορώ πώς παίρνει κανείς την ευθύνη να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, όταν σε αυτόν τον κόσμο βασιλεύει ένας άκρατος παραλογισμός, ο οποίος, όχι μόνο εμποδίζει την εξέλιξη προς το καλύτερο, αλλά μας οδηγεί σε νέους σκοταδιστικούς, μεσαιωνικούς χρόνους, σαν να μη  έχει μάθει τίποτα η ανθρωπότητα  από την ιστορία της. Όταν καθημερινά ακούω ειδήσεις για τις φρικαλεότητες και τις κτηνωδίες που διαπράττουν με πλήρη συνείδηση οι άνθρωποι, σοκάρομαι πραγματικά! Αλλά, φυσικά, η ζωή συνεχίζεται.

Ορισμένες φορές πιστεύω ότι θα συμβεί με τους ανθρώπους ό,τι συνέβη και με τους δεινόσαυρους που ήταν το κυρίαρχο είδος στη γη για 150 εκατομμύρια χρόνια. Η ειδοποιός διαφορά, φυσικά, είναι ότι εκείνοι δεν είχαν την περίφημη ελεύθερη βούληση. Άλλες φορές, πάλι, πιστεύω ότι ίσως να μας αξίζει ένα κακό τέλος για όλο το κακό που έχουμε προκαλέσει σ’ αυτόν τον πραγματικά θαυμάσιο πλανήτη, όλο το κακό που έχουμε κάνει και εξακολουθούμε με άκρατη εγωπάθεια και σαδισμό να κάνουμε στα ζώα και κυρίως, το κακό που κάνουμε ο ένας στον άλλον.… Πιστεύω ότι για να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει να αγωνιστούμε για την πνευματικότητα και της συνειδητότητά μας. Δυστυχώς όμως, δεν είναι ατραποί που μπορούμε  να τους ακολουθήσουμε  ζώντας μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες, έτσι όπως αυτές  έχουν οργανωθεί. Πρέπει να επιστρέψουμε στη φύση, να πάψουμε να την καταστρέφουμε…

Δε γίνεται να μας λέει ο οποιοσδήποτε πάμπλουτος κύριος ότι το νερό δεν είναι ανθρώπινο αγαθό κι εμείς να το ανεχόμαστε! Γιατί; Για να μπορεί εκείνος να το εμπορεύεται… και να συμπεριφέρεται σαν Θεός; Ή μήπως κατέβηκε ο Θεός στη γη και του είπε: «Φίλτατε κύριε «χι», το νερό είναι δικό σας, μπορείτε να το κάνετε ό,τι θέλετε!»;

Νομίζω ότι «βρίσκω τον Θεό μέσα μου» σημαίνει «σκοτώνω το εγώ μου».  Σκοτώνω τη μοιρολατρία, τον ωχαδερφισμό, στρέφω την ύπαρξή μου στο όλον, ανοίγω μέσα μου τις θύρες της συμπόνιας,  του αλτρουισμού, της κατανόησης, της αγάπης. Όσο υπάρχουν μέσα μας το καλό και το κακό, ας μην ξεχνάμε ότι εμείς επιλέγουμε τι τελικά θα ακολουθήσουμε.

Ποιο είναι πιο τρομαχτικό, το ζην ή το θνήσκειν;

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου. Η ανησυχία του για το τι συμβαίνει μετά, για το αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή είναι κάτι το βασανιστικό.

Από τη στιγμή της γέννησής μας, ζούμε την κάθε μας μέρα ως μελλοθάνατοι διότι όλοι θα πεθάνουμε άπαξ και γεννηθήκαμε. Κάποιοι μάλιστα καταφέρνουν να ζούν με μιαν υπεροψία, μια αυταπάτη αθανασίας. Ο  φόβος του θανάτου και της ανυπαρξίας είναι μια δαμόκλειος σπάθη που σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος είναι ο σωστός τρόπος να ζεις τη ζωή σου.

Κάθε λεπτό που περνά, ο άνθρωπος καλείται να πάρει μια απόφαση για το καθετί. Ψάχνει «το νόημα της ζωής», την πραγματική φύση της ευτυχίας… «Πώς να ζήσω τη ζωή μου;»,

« Πώς να ζήσω μια καλή ζωή;». Νομίζω ότι όσο τρομαχτική κι αν είναι η ζωή καλύτερα να τη ζεις στο εδώ, στο τώρα παρά να περιμένεις να τη ζήσεις «μετά θάνατον». Αναμφίβολα, έχει  οδύνη η ζωή, αλλά έχει και πολλή χαρά. Άλλωστε, ο θάνατος έχει και ένα αντίδοτο που λέγεται έρωτας.

Θα παρότρυνες έναν πιο νέο από εσένα να ασχοληθεί τώρα με τη σκηνοθεσία, στην Ελλάδα της κρίσης, όπου οι ευκαιρίες είναι περιορισμένες;

Θα προέτρεπα οποιονδήποτε να ασχοληθεί με το οτιδήποτε, αρκεί πραγματικά να το αγαπά. Ακούγεται μπανάλ, αλλά είναι η αλήθεια. Αν μέσα σε αυτόν τον νέο ανέβλυζε μια  βαθιά και γνήσια ανάγκη να εκφραστεί μέσα από το θέατρο ή από τις Τέχνες εν γένει, φυσικά και θα τον ενθάρρυνα. Οφείλω όμως να του επισημάνω τι σημαίνει «κάνω θέατρο». Να του υπενθυμίσω ότι ο  χώρος του θεάτρου και τα επαγγέλματα που συνδέονται με αυτόν δεν είναι  δουλειές σαν όλες τις άλλες. Κι αυτό δε σχετίζεται με την κρίση. Στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, λόγω του εποχικού τους χαρακτήρα, πάντα αντιμετωπίζεις το άγχος της ανεργίας και της πρεμούρας  να κλείσεις την επόμενή σου δουλειά. Σαν σκηνοθέτης, όπως και σαν ηθοποιός,  δουλεύεις έξι μέρες την εβδομάδα, πέντε ώρες την ημέρα, συνήθως απογεύματα μέχρι αργά το βράδυ. Ουσιαστικά, κουβαλάς τη δουλειά σου παντού και πάντα, δεν υπάρχει κανονικό ωράριο. Αλλά ακόμα κι αυτό που υπάρχει, δε συμβαδίζει με το ωράριο που έχουν οι υπόλοιποι άνθρωποι που δουλεύουν π.χ. σε γραφείο.

Δεν έχουμε ρεπό τα σαββατοκύριακα, αλλά συνήθως τις Δευτέρες όπου όλοι οι υπόλοιποι δουλεύουν… Ζούμε για δυο με τρεις μήνες ως μια ομάδα ανθρώπων που έχουν σαν κοινό στόχο τη «χ» παράσταση και μέσα από τη διαδικασία των προβών, ερχόμαστε κοντά  σ’ αυτό το σχετικά μικρό χρονικό διάστημα.

Οι πρόβες είναι μια περίοδος δοκιμασίας, δημιουργικότητας, οδύνης , ένας πόλεμος με ατελείωτες καθημερινές μάχες. Κι όταν η παράσταση είναι έτοιμη και κάνουμε πρεμιέρα, οι ηθοποιοί φυσικά συνεχίζουν με την παράσταση. Για τον σκηνοθέτη, όμως, είναι αλλιώς. Η αποστολή του έχει ολοκληρωθεί, όσο και να κρατάει ανοιχτούς τους δεσμούς του με το έργο, προσέχοντας όπως ένας ωρολογοποιός το ρολόι του να πηγαίνει σωστά. Έχει έρθει η ώρα του αποχωρισμού. Το αντικείμενο της δουλειάς του είναι  λέξεις εγκλωβισμένες πάνω σε χαρτί και  πρέπει να τις απεγκλωβίσει και να τους δώσει σκηνική υπόσταση, να πλάσει μια πραγματικότητα, η οποία  γνωρίζει εκ προοιμίου ότι θα χαθεί στην ανυπαρξία όταν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις . Οι παραστάσεις είναι ίσως σαν τα αστέρια που ήταν κάποτε ήλιοι και που μέχρι να φτάσει το φως τους στα μάτια μας έχουν πια πεθάνει αλλά μας ομορφαίνουν και μας φωτίζουν τις νύχτες μας!

Μέχρι να βρεθεί το επόμενο έργο.

Δεν έχει κανονικότητα η ζωή στο θέατρο. Η θεατρική φυλή είναι μια κάστα. Είναι μια «παρένθετη» οικογένεια. Έχω πολλές φορές αναγκαστεί να επιλέξω ανάμεσα στην κανονική μου οικογένεια και στη θεατρική μου. Έχω χάσει γάμο συγγενή μου ή πολύ καρδιακού μου φίλου επειδή είχα πρόβα. Τώρα, όσον αφορά τις ευκαιρίες, είμαι κάθετη! Σε όλες τις δουλειές, είτε είναι καλλιτεχνικές είτε όχι, εσύ μόνος σου δημιουργείς τις ευκαιρίες! Η θέληση, η επιμονή, η υπομονή, η σκληρή δουλειά είναι το μόνο μέσον για να αγγίξεις τα όνειρά σου.

Γρηγόρης Βαλτινός και Κατερίνα Διδασκάλου… πώς ήταν η συνεργασία σας;

Μια παράσταση ξεκινάει από μια επιθυμία, μια ανάγκη, όπως και καθετί στη ζωή άλλωστε. Καταρχάς, λοιπόν, υπήρξα τυχερή που μοιράστηκα την επιθυμία μου για το « Ω, Θεέ μου!!!» τόσο με τον Γρηγόρη όσο και με την Κατερίνα! Θεμέλιος λίθος κάθε συνεργασίας είναι η εμπιστοσύνη, εξ ου και θέλω να τους ευχαριστήσω  γιατί με εμπιστευτήκαν.

Ο Γρηγόρης έχει έναν ενθουσιασμό κι ένα πάθος, μια ορμή που πραγματικά με εντυπωσίασε. Ο Γρηγόρης Βαλτινός έχει 40 χρόνια στο θέατρο- όσο δηλαδή η ηλικία μου- αυτό τον καθιστά δεξαμενή εμπειρίας απ΄την οποία φυσικά κι ευεργετήθηκα. Με τον Γρηγόρη είχαμε έναν άκρως δημιουργικό διάλογο και ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Δε θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο Θεό από εκείνον!

Η Κατερίνα είναι μια ηθοποιός που μετά από την πετυχημένη της πορεία σε δυο μονολόγους, έρχεται να αναλάβει έναν απαιτητικό ρόλο. Πέρα από το γεγονός ότι πρέπει να κάνει… ψυχοθεραπεία στον Θεό(!!), έχει ένα παιδί, τον Λίορ, το οποίο πάσχει από αυτισμό και δε μιλάει καθόλου, παρόλο που είναι 16 ετών …Η Κατερίνα ήταν τόσο ανοιχτή και διαθέσιμη που ήταν πραγματικά μεγάλη η χαρά μου να δουλεύω μαζί της. Θέλω όμως να αναφερθώ  και στον Μίλτο Τσιάντο που ερμηνεύει  τον γιό. Πρόκειται για έναν νέο και ταλαντούχο ηθοποιό που μόλις αποφοίτησε απ το ΚΘΒΕ.Η έρευνά μας με τον Μίλτο μάς οδήγησε σε ένα αυτιστικό παιδί, τον Ανδρέα. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για την οικογένεια του Ανδρέα που μας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και της καρδιάς τους. Και ιδίως για τον εκπαιδευτή του, τον Αλέξη, ο οποίος μας πήρε απ΄το χέρι, μας καθοδήγησε και μας φώτισε έναν άγνωστο κόσμο που ισοδυναμεί με μάθημα ζωής για μας!

Τι όνειρα έχεις για σένα προσωπικά;

Η ζωή μου είναι αλληλένδετη με τη δουλειά μου, τα όνειρά μου είναι αμιγώς θεατρικά! Αν αφηνόμουν να με παρασύρει η ονειρική μου παρόρμηση, θα σου έλεγα ότι θέλω να κάνω μια μεγάλου μήκους ταινία κάποια στιγμή στη ζωή μου.

Στόχος μου είναι να πορεύομαι με τους ανθρώπους που έχω στην καρδιά μου, στη ζωή μου μέχρι τα βαθιά μας γεράματα… Οι εμπειρίες που αποκτώ συν τω χρόνω να μετουσιώνονται σε σοφία… Να ζήσω σ΄ έναν καλύτερο κόσμο απ’ αυτόν που παρέλαβα και τον οποίο κατάφερα μαζί άλλους ονειροπόλους σαν κι εμένα, να αλλάξω. Όχι τόσο για μας όσο γι΄αυτούς που έρχονται!

Το φθινόπωρο δεν είναι μόνο μια εποχή, είναι εικόνα στο μυαλό και στην καρδιά μας, για όσα αφήνουμε πίσω, μετά από μια περίοδο ωρίμασης, τα «φύλλα» που αποχαιρετούμε με μια μικρή θλίψη αλλά και ανακούφιση για το παλιό που φεύγει και το καινούργιο που έρχεται.

Μια αέναη φάση, ένας κύκλος που ανοίγει και κλείνει για να αλλάξει και να μεταμορφωθεί. Και μαζί του κι εμείς. Ανοίγουμε και κλείνουμε τα μάτια και τα φτερά μας και συνεχίζουμε σε ένα ταξίδι όπου όλοι διαλέγουν διαφορετικό προορισμό και καμιά φορά συναντιούνται και κάνουν θαύματα για να συνεχίσουν ή να χωρίσουν οι δρόμοι τους, για λίγο ή για πολύ.

Μαζί με το χρόνο που κατασκευάσαμε, υπάρχουμε κι εμείς, σε εποχές που έρχονται και φεύγουν και μόνο όσοι σταματούν τις στιγμές στο παρόν, καθυστερούν για λίγο και παρατηρούν… Και τότε τα «φύλλα» έρχονται και φεύγουν πιο αρμονικά…

«Εγώ, όταν θα μεγαλώσω, θα γίνω Σεπτέμβριος, έλεγε ο Αύγουστος…» (Κική Δημουλά) 

Τις τελευταίες εβδομάδες, παρακολουθώντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, τον παγκόσμιο θεσμό που πάντα αποτελούσε αφορμή για Εκεχειρία, προκειμένου οι αθλητές σε καιρό πολέμου, απαλλαγμένοι από στρατιωτικές υποχρεώσεις, να μπορούν να ταξιδέψουν για να συμμετάσχουν στους Αγώνες, θυμόμαστε ότι πρέπει να είμαστε περήφανοι σαν Έλληνες, γιατί το Ιδεώδες που αναδεικνύει το δυνατό πανανθρώπινο στοιχείο ξεκίνησε από τη χώρα μας.

Ύστερα από τα πρόσφατα γεγονότα των τρομοκρατικών χτυπημάτων στην Ευρώπη, όπου κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια για την επόμενη επίθεση που μπορεί να κοστίσει περισσότερες ζωές αθώων πολιτών, βλέπεις αθλητές από όλο τον κόσμο να συναντιούνται και να ενώνονται στο όνομα της αλληλεγγύης και της ευγενούς άμιλλας.

Ο πρωταθλητισμός απαιτεί την υπέρβαση και την εμμονή στις υπέρμετρες δυνατότητες που όλοι κρύβουμε μέσα μας, εξυψώνει τους αθλητές και εμάς και μας φέρνει πιο κοντά στις παναθρώπινες αξίες, περισσότερο από οποιαδήποτε θρησκεία ή πολιτική όπου μπορεί να υποβόσκει ο φανατισμός και η διάκριση.

Η ψυχική δύναμη σε πρώτο πλάνο, η ατομική και ομαδική υπερπροσπάθεια ρίχνουν τα τείχη και τα σύνορα των λαών και ενώνονται σε ανώτερο επίπεδο. Πόσο όμορφοι και δυνατοί είναι οι λαοί όταν συνυπάρχουν, κοιτιούνται στα μάτια, αγκαλιάζονται και δίνουν τα χέρια… Πόσο αρμονικά αλληλεπιδρούν και πόσο όμοιοι φαίνονται αναδεικνύοντας τη μοναδικότητα και διαφορετικότητα τους…

Ανυψώνοντας την Ολυμπιακή σημαία, οι πέντε κύκλοι ενώνονται, στηρίζουν ο ένας τον άλλον και συμβολίζουν την υπέρτατη ειρήνη, αυτή που δεν μπορεί να πετύχει κανένας πολιτικός ή θρησκευτικός ηγέτης, αλλά μόνο ο ανθρώπινος διευρυμένος νους. Αυτός ο εν σώματι και ψυχή υγιεί!