Home / TALK TO ME / chit chat / “9 Ώρες στα Εξάρχεια” με τον Χρήστο Δασκαλάκη

“9 Ώρες στα Εξάρχεια” με τον Χρήστο Δασκαλάκη

IMG_7749

Συνέντευξη στη Νατάσσα Μανίτσα

Κάθε συγγραφική δουλειά φίλων και συνεργατών είναι ευκαιρία για ακόμα μία μικρή εξομολόγηση από μεριά τους, και ένας ακόμα τρόπος να έρθουμε λίγο πιο κοντά στον τρόπο σκέψης τους. Ο Χρήστος Δασκαλάκης, μας ξεδιπλώνεται κάθε φορά μέσα από τη στήλη του «Ένα γράμμα που δεν διαβάστηκε ποτέ», κι’ όμως, κάθε του συγγραφική δουλειά είναι αφορμή για συζήτηση και εξερεύνηση της προσωπικότητας του.

Μόλις πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Λέμβος η συλλογή διηγημάτων «9 ώρες στα Εξάρχεια», στην οποία ο Χρήστος συμμετέχει με ένα από τα εννέα διηγήματα του βιβλίου, και εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία να το διαβάσουμε και να ξεκινήσουμε μία ακόμα συνομιλία μαζί του.

-Επιστρέφεις πάλι συγγραφικά, συμμετέχοντας σε μια ομαδική δουλειά εννέα διηγημάτων που διαδραματίζονται κάπου στα Εξάρχεια. Πως ξεκίνησε αυτή η ιδέα;

Η αρχική ιδέα ξεκίνησε από τον φίλο και συγγραφέα Βαγγέλη Σωτήρη, μέσα στο βιβλιοπωλείο «Ο Πολίτης» που βρίσκεται στο κέντρο των Εξαρχείων, Καλλιδρομίου και Μαυρομιχάλη γωνία. Εκεί συνηθίζουμε να συχνάζουμε μαζί με τον επίσης φίλο και συγγραφέα Αλέξανδρο Κεφαλά, μιας και οι τρείς μας έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με τα Εξάρχεια, εγώ μένω εκεί και ο Αλέξανδρος είναι γέννημα θρέμμα τους. Ο εκδότης μας, Δημήτρης Τσουκάτος, αμέσως αγκάλιασε την ιδέα και με την απόλυτη υποστήριξή του, προχωρήσαμε στην υλοποίηση της. Οι τρεις συγγραφείς γίναμε στη συνέχεια εννέα, και με τη σύμπραξη όλων μαζί, γεννήθηκαν οι «9 ώρες στα Εξάρχεια».

IMG_7874

-Τι ιδιαίτερο τελικά έχουν τα Εξάρχεια, τι τα κάνει μοναδικά και πως μπορεί αυτό το βιβλίο να αφορά ανθρώπους που ζουν έξω από τα σύνορα τους;

Τα Εξάρχεια έχουν τη δική τους ιστορία. Είναι μια γειτονιά μύθος. Μια γειτονιά που ακόμα αποπνέει τον αέρα μιας παλιάς Αθήνας. Οι 9 ώρες βέβαια είναι μια συλλογή εννέα ιστοριών που θα μπορούσαν να διαδραματίζονται σε οποιαδήποτε άλλη γειτονιά με έντονη προσωπικότητα. Και αυτή είναι και η μαγεία του βιβλίου. Σε κάθε ιστορία βρίσκεις εικόνες από τη δική σου γειτονιά. Σε κάθε ιστορία ταυτίζεσαι με τον δικό σου πρωταγωνιστή. Επομένως ναι, αγαπώ και θαυμάζω τα Εξάρχεια, όπως αγαπώ κάθε αυθεντικό και ειλικρινές.

-«Το αγόρι που έλεγε Ναι» είναι το δικό σου, και ένα από τα εννέα διηγήματα του βιβλίου. Ιστορία τρυφερή, ανθρώπινη, συγκινητική. Νιώθω όμως ότι κρύβει και αυτή  μια δική σου αλήθεια.

«Το Αγόρι που έλεγε Ναι!» κρύβει όντως μία ακόμα δική μου αλήθεια. Κρύβει την ανάγκη μου να μιλήσω για όσα είναι αυτονόητα και όμως ακόμα τόσο ξένα.

 Το να μην ακούς ή το να μη βλέπεις, το να είσαι αρτιμελής ή τελικά να μην είσαι, είναι πλέον κομμάτι της καθημερινότητας μας. Και είναι ώρα να πάψουμε να μένουμε στην επιφάνεια και την «εικόνα». Η «επιφάνεια» μας έφερε σε αυτό το σημείο, αυτήν πρέπει και να αλλάξουμε. Έχουμε ανάγκη πλέον για ουσία, για ανθρωπιά, για λίγη τρυφερότητα. «Το αγόρι που έλεγε Ναι», μας δίνει το δικό του μήνυμα για όλα όσα οι άλλοι βλέπουν στην επιφάνεια αλλά δεν μπορούν να δουν κάτω από αυτήν.

-Θες να μας εμπιστευτείς δύο μόνο λέξεις σχετικά με αυτή την ιστορία;

Φυσικά! Πρόκειται για μία άμεση «περιγραφή» μερικών στιγμών ενός μικρού αγοριού μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο. Ενός αγοριού που θα μπορούσε να είναι το γειτονόπουλό μας, το ανιψάκι μας, ο ίδιο μας ο εαυτός σε μικρή ηλικία. Ενώ λοιπόν όλα δείχνουν ομαλά και «φυσιολογικά» οπτικά, μέσα από τις κινήσεις και τις αντιδράσεις του ιδίου και της μητέρας του, ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι ο μικρός πρωταγωνιστής έχει γεννηθεί με μια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα. Είναι κουφός…

Έχοντας και ο ίδιος έλλειψη ακοής στο δεξί μου αυτί από την ηλικία των 18 ετών, έχοντας αγαπημένη φίλη με ολοκληρωτική απώλεια όρασης και φίλο που μετακινείται  καθημερινά με καροτσάκι, περίμενα υπομονετικά τη στιγμή να μοιραστώ την εμπειρία μου.  Και αυτή η τρυφερή ιστορία μου έδωσε την ευκαιρία…

IMG_7877(1)

-Πιστεύεις ότι υπάρχει τρόπος να ευαισθητοποιηθούμε πάνω σε αντίστοιχα θέματα; Είναι μια ιστορία αρκετή να μας αφυπνίσει;

Μια ιστορία από μόνη της δεν μπορεί να κάνει πολλά. Μπορεί όμως να κάνει κάτι. Όλες οι ιστορίες του συγκεκριμένου βιβλίου κρύβουν μέσα τους μικρές αλήθειες που μπορούν να μας βάλουν σε σκέψεις και αξίζει να διαβαστούν. Το σημαντικότερο για εμένα είναι να επικεντρωθούμε λίγο στον άνθρωπο. Λίγο να βγούμε από το καβούκι μας και να μοιραστούμε, να συνεργαστούμε, να υποστηρίξουμε. Να έρθουμε λίγο στη θέση του άλλου πριν κρίνουμε, πριν πράξουμε, πριν κλείσουμε την πόρτα. Αρνούμαι να πιστέψω ότι, σαν άνθρωποι και σαν Έλληνες, χάσαμε  την ανθρωπιά μας στην προηγούμενη στροφή…

IMG_7828

-Πως ήταν, από τη μοναχική διαδικασία ενός ατομικού έργου, και κυρίως της ποίησης, να συνεργάζεσαι σε αυτό το βιβλίο με οκτώ ακόμα συγγραφείς;

Όταν ο στόχος είναι να αφήσεις κάτι όμορφο πίσω σου, τότε τα πράγματα είναι εύκολα. Όταν ο στόχος είναι η προσωπική προβολή, τα πράγματα τότε μπορούν να γίνουν άβολα έως «επικίνδυνα». Εμείς ήμασταν τυχεροί, γιατί με τους κάποιους συγγραφείς είμαστε ήδη φίλοι ή θαυμάζουμε  ο ένας το έργο του άλλου. Έτσι, όλα κύλισαν παραπάνω από ομαλά. Ο εκδότης μας ήταν και είναι συνεχώς δίπλα μας, με απίστευτη υπομονή μπορώ να ομολογήσω, ώστε να μην χαθεί ούτε μία στιγμή το ανθρώπινο στοιχείο και η σημασία αυτού του βιβλίου.

-Συνεχίζεις να γράφεις ποίηση; Η τελευταία σου συλλογή «ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ» μίλησε σε πολλές ψυχές και εξακολουθεί να αγγίζει τους αναγνώστες.

Συνεχίζω να γράφω, ναι. Λειτουργεί λυτρωτικά για εμένα. Όταν γράφω ποίηση νιώθω δυνατός. Νιώθω κυρίαρχος των συναισθημάτων που κάποτε φοβόμουν να αντιμετωπίσω. Τα «ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ» είναι και για εμένα η συλλογή που με συγκινεί κάθε φορά που διαβάζω ένα ποίημα της. Δεν ξέρω αν είναι καλή ή κακή ποίηση, δεν ονομάζω τον εαυτό μου ποιητή. Νιώθω όμως ευλογημένος όταν λαμβάνω μηνύματα ανθρώπων που δεν γνωρίζω, γράφοντας μου όλα όσα εκείνοι ένιωσαν διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Εκεί, νιώθω συγκίνηση, για το πώς  η αλήθεια του ενός, μπορεί να αγγίξει την αλήθεια του άλλου.

-Πες μου τις δυο πιο όμορφες αναμνήσεις σου από τον χρόνο που μας πέρασε.

Η μία ήταν στο τέλος της περσινής σχολικής χρονιάς, όταν με τα παιδιά και τους δασκάλους του παλιού μου Δημοτικού σχολείου, και σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και  το Ιστορικό  Αρχείο – Μουσείο Ύδρας, γράψαμε, σκηνοθετήσαμε και παρουσιάσαμε τη συνέχεια του Νικολύκου. Μεγάλη τιμή, αξέχαστη εμπειρία, πολλά χαμογελαστά πρόσωπα.

Η δεύτερη ανάμνηση ήταν ένα ταξίδι στη Βενετία μαζί με τον Νικόλα, τον εμπνευστή του παραμυθιού του Νικο-λύκου. Η ανάμνηση και μόνο αυτού του ταξιδιού με γαληνεύει.

-Σημασία τελικά έχει από που έρχεσαι ή που πηγαίνεις;

Σημασία νομίζω έχει ποιος είσαι. Αν δεν το ξέρεις, οι επιλογές θα μοιάζουν λάθος και ο προορισμός θολός. Προσπαθώ καθημερινά να με μάθω περισσότερο και να με αγαπήσω. Δεν ξεχνώ από πού ξεκίνησα, πολύ περισσότερο όμως δεν ξεχνώ που θα ήθελα να πάω.

IMG_7793

Η συλλογή διηγημάτων «9 ώρες στα Εξάρχεια» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λέμβος ( Μαυρομιχάλη 84 & Καλλιδρομίου, Τηλ. 210 8817341).

Συμμετέχουν:

Μαρουσώ Αθανασίου, Τζούλια Γκανάσου, Χρήστος Δασκαλάκης, Αλέξανδρος Διονυσόπουλος, Τάσος Ελένας, Αλέξανδρος Κεφαλάς, Νέστορας Πουλάκος, Βαγγέλης Προβιάς, Βαγγέλης Σωτήρης.

Comments

comments

About Νατάσσα Μανίτσα

Αρσακειάδα και μου φαίνεται, χωρίς τα γαλλικά αλλά με πιάνο, ξένες γλώσσες, σινεμά, θέατρα και, ω ναι, ποίηση! Κάποια στιγμή στη ζωή μου ξύπνησε η ψυχολόγα μέσα μου και σπούδασα Ψυχολογία, ενώ συνέχισα ακάθεκτη με Μετάφραση και Βρετανικές Σπουδές. Από πολύ νωρίς κατάλαβα ότι δεν γνωρίζω τίποτα, κάποιοι όμως θα σκότωναν να μάθουν όλα όσα γνωρίζω. Γι αυτό και εγώ ενίοτε τα λέω χύμα και bloggάρω κυρίως για να μη φρικάρω. Και το ταξίδι συνεχίζεται, μα ποτέ δε χαρίζεται...