Η ‘Ελσα, το καλύτερο ψυχοφάρμακο – Δημήτρης Τσολάκης

Είναι μερικοί που λένε ότι τα αστέρια πέφτουν στη γη και γίνονται άνθρωποι. Έτσι και συ. Σε είδαν να πέφτεις, να εισέρχεσαι ως έμβρυο σε μια σκοτεινή μήτρα και μετά μπλε και μωβ εκρήξεις παντού. Γεννήθηκες και έλαμπες και σε βάφτισαν Ελισάβετ. ‘Ελσα είπες για τους φίλους. Μα πώς σου είπα; Με την Κατερίνα το καταλαβαίνω. Ίδιο αίμα, ίδιες σκέψεις, η ίδια απεριόριστη μελαγχολία πάντα, αλλά με σένα πώς;

Είναι που επικοινωνούν οι ψυχές μας, είπες.

Και από τότε μόνο αυτό κράτησα. Σιωπή μέσα στο αμάξι και δάκρυα σφηνωμένα από χθες, από έρωτες χθεσινούς και αναμνήσεις σκονισμένες. Θα τις ξεσκονίσουμε, μην δακρύζεις άλλο. Βάλε τώρα να παίξει ένα τραγούδι, ένα δικό μας από τα όμορφα.

Η Γώγου είχε πει ότι οι φίλοι της ήταν μαύρα πουλιά. Εγώ εσένα θα σε λέω κόκκινο της φωτιάς, του κρασιού και της αγάπης. Από σένα έμαθα ότι η αγάπη χωράει σ ’ένα ποτήρι κρασί. Ένα ποτήρι κρασί, εκατομμύρια αστέρια (πρόγονοί σου) και μια γλυκιά καλοκαιρινή βραδιά να βγάλουμε τα σώψυχά μας, να τα τακτοποιήσουμε, να κάνουμε χώρο στα καινούρια που θα ‘ρθούνε.

Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ. Γιατί μέσα σε ένα εσύ χωράω όλες μου τις πίκρες, τις χαρές και τα βάσανα. Έχω κάποιον να επικοινωνώ χωρίς να μιλάω. Να σκέφτομαι χωρίς να προσπαθώ. Να ελπίζω, χωρίς να παίρνω κουράγιο.
Μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν της φιλίας δεν θα βρεις. Περιέχει μέσα της δύναμη και λίγοι το ξέρουν.

Κάποτε, όταν πια το μυαλό μου θα γεράσει και θα έχω πρηστεί από τα ψυχοφάρμακα, θα με πιάσεις από το χέρι και θα μου πεις:
Τώρα το σώμα σου ταίριαξε με την ψυχή σου, που φούσκωνε και πρηζόταν από αγάπη.
Μια αγάπη που γινόταν μελαγχολία, όταν έβλεπε το μίσος να φτερουγίζει από παντού.
Δεν μας αγαπάνε όλοι, ούτε μπορούμε να τους αγαπάμε όλους. Υπάρχουν όμως κάτι στιγμές που θέλεις πολύ να αγαπήσεις, αλλά δεν σου βρίσκεται κάτι εύκαιρο.
Εγώ όμως είμαι σίγουρος, σ’αγαπώ πολύ, και θα σ’αγαπώ για πάντα.

Ο ανυπέρβλητος Χόρχε Λουίς Μπόρχες είχε γράψει το εξής:

«Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.»

Πόσο δίκιο είχε…

Comments

comments