Kiss My GRass When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!
Μαζί με την ομολογία άλλου Τζαμαϊκανού σπρίντερ μαθαίνουμε ότι από την μικρή αυτή χώρα δεν περνάνε πολύ συχνά έλεγχοι. Αν θα πιαστεί ή όχι ο Μπολτ είναι προσωπική του απόφαση. Τώρα που τον παρακολουθούν ίσως ξαφνικά δούμε να πέφτουν οι χρόνοι του, να αλλάξει άθλημα ή να αποσυρθεί ξαφνικά… Σχεδόν ποτέ δεν γίνονται χωρίς προγραμματισμό έλεγχοι στην Τζαμάϊκα λέει. Όπως στην Ελλάδα έχουμε το… “Πατουλίδειο” προπονητικό κέντρο ανάμεσα στην μικρή και την μεγάλη Πρέσπα να κάθεται άδειο γιατί ήταν απλά άλλοθι. Τηλεφωνάνε από την WADA για έλεγχο στον κάθε Κεντέρη μας και λέμε εμείς “ναι, βεβαίως, ότι θέλετε αλλά προπονείται κάπου που χρειάζεται να αλλάξετε δυο αεροπλάνα και μετά 3 ώρες με το αμάξι να φτάσετε.”
Στον στίβο πια το δεχόμαστε. Όταν πιέζω φίλους και γνωστούς με γεγονότα και στοιχεία στο τέλος το γυρνάνε: “ε, εντάξει, αλλά αφού όλοι παίρνουν ουσίες στον αθλητισμό, δεν πειράζει που έπαιρναν και οι δικοί μας”. Τα ίδια λένε – πλέον – και για την ποδηλασία. Ακόμα και όσοι με κορόϊδευαν όταν τα έλεγα για τον Lance Armstrong. Πάλι καλά που το διαδίκτυο έχει μνήμη και ημερομηνίες δίπλα στα άρθρα.
Ας το πάω λοιπόν σε άθλημα που δεν το συζητάμε καθημερινά. Το ποδόσφαιρο.
To πρώτο καμπανάκι για οποιονδήποτε νομίζει ότι είναι άνθρωπος, θα έπρεπε να είναι οι θάνατοι. Νέα παιδιά πεθαίνουν από ανακοπή καρδιάς. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό. Θα έπρεπε να ανησυχούμε ότι ξαφνικά από 5 χιλιόμετρα περίπου που κάλυπτε ένας παίκτης στην διάρκεια του αγώνα, τώρα κάνει 12. Αντίστοιχα αντέχουν σε μεγαλύτερες ηλικίες. Ο Zinedine Zidane παραδέχτηκε ότι πήγαινε ταξιδάκι στην Ελβετία δυο φορές τον χρόνο για να “φορτώνει με οξυγόνο” το αίμα του το 2003 ύστερα από αποκάλυψη του Johnny Hallyday. Γιατί βέβαια όταν μας αποχαιρέτισε όλους στο Παγκόσμιο Κύπελλο ο άνθρωπος στα πρώτα ματς ήταν μετριότατος σε αντοχή και σπριντ. Και ξαφνικά στον ημιτελικό έγινε έφηβος! Αλλά ό,τι αρχεία από την γνωστή για τα ντοπαρίσματα παλιά του ομάδα στο Τορίνο, ό,τι σκάνδαλα και να βγαίνουν για τον Eufemiano Fuentes, τον “Doping Doctor”, οι ποδοσφαιρόφιλοι τίποτα. Είμαι κυνικός λέει.
Ούτε οι δικαστικές αποφάσεις μετράνε. Η Γιουβέντους καταδικάστηκε για “ντοπάρισμα σε εγκληματικό επίπεδο”. Μετρήθηκαν παίχτες με αιματοκρίτη 51% αυξημένο την μια χρονιά από την άλλη. Στην Γαλλία επίσης χαμός. Ο Arsene Wenger της Άρσεναλ έφτασε να δηλώσει ότι μάλλον ντοπάρουν τους παίχτες (πχ της Marseilles) χωρίς καν να το γνωρίζουν, τόσο πολύ γίνεται.
Στην Μπάγιερν ο Erich Spannbauer ήταν γιατρός της ομάδας και τότε πρωτοκατηγορήθηκε δημοσίως ο Τόνι Σουμάχερ ότι έδινε ορμόνες στην ομάδα. Ο Sepp Maier δήλωσε ότι ο Dettmar Cramer έδινε “κάτι άσπρα χαπάκια” στους παίχτες την δεκαετία του ’70. Ο μάνατζερ Felix Magath πρότεινε με πάθος την χρήση αναβολικών κατά την φάση της αποκατάστασης. Ο συνάδελφός του Ότο Ρεχάγκελ κατηγορήθηκε για διάφορα παρεμφερή όταν ήταν προπονητής στην Bielefeld. Και όταν ξαφνικά οι παίχτες της Εθνικής Ελλάδας έτρεχαν σαν γαζέλες στην παράταση του αγώνα με την Τσεχία, δεν ήμουν ο μόνος που το παρατήρησε. Αλλά είναι τόσα τα λεφτά στην υπόθεση που ακόμα και όταν βγήκε ο Φραντζ Μπέκενπάουερ να κάνει ντόρο για το θέμα του ντοπαρίσματος (το ’97 για το σχετικά ανώδυνο ντοπάρισμα με πρόσθετο αίμα) τον κουκούλωσαν επικοινωνιακά.
H ίδια Εθνική Ελλάδας που πριν λίγο καιρό δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια της μετά το 65′ σε κανένα ματς. Η ομάδα που ούτε πριν ούτε μετά κατάφερε το παραμικρό. Όχι δεν είναι “μπάλα και γυρίζει”. Το ποδόσφαιρο είναι μαθηματική εξίσωση. Χωρίς τσικό, χωρίς πρωτάθλημα, χωρίς καμία διάκριση στην Ευρώπη ποτέ πριν ή μετά δεν γίνονται αυτά τα “θαύματα”. Συγκρίνετε αν θέλετε το ποδόσφαιρο με το μπάσκετ. Όπου φτάσαμε πολύ σταδιακά στον θρίαμβο του ’87. Οι ομάδες παίδων και εφήβων είχαν φτάσει στην κορυφή πιο πριν. Δεν ήταν καν έκπληξη. Όλες οι ομάδες μας στο μπάσκετ συνεχίζουν να διαπρέπουν έκτοτε σε όλα τα επίπεδα διεθνώς. Αλλά θέλετε να πιστεύετε ότι “έσπασε ο διάολος το ποδάρι του” εκείνο το καλοκαίρι. Όλως τυχαίως λίγο πριν τους Ολυμπιακούς μας και ενώ ήταν απούλητα τα περισσότερα εισιτήρια. “Σαν την Δανία” λέει ο άλλος νομίζοντας ότι απέδειξε κάτι. “Σαν τον Μπεν Τζόνσον” αντιλέγω εγώ.
Αφού οι ίδιοι οι αθλητικοί οργανισμοί όπως η FIFA επιμένουν να κάνουν τα στραβά μάτια και η δικαιοσύνη εξαιρετικά σπάνια ασχολείται επί της ουσίας, μόνη μας ελπίδα είναι η τεχνολογία. Αυτά τα προγράμματα που μετράνε την ταχύτητα των παιχτών θα αποκαλύπτουν (αν θέλουμε) περιπτώσεις παιχτών που πάνε ασυνήθιστα αργά (λόγω δωροδοκίας) σε κρίσιμες φάσεις του αγώνα ή ασυνήθιστα γρήγορα (λόγω ντόπας). Ειδικά στο ποδόσφαιρο η διαφορά είναι σημαντική γιατί οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Αν ένας παίχτης “δεν τραβάει” δημιουργεί κενά στην ομάδα του και επηρεάζει σημαντικά τον αγώνα. Είναι σαν να παίζουν με 10 παίχτες. Αντίθετα, αν ξαφνικά μπορεί να ξεφύγει μισό μέτρο από τον αμυντικό θα πάρει την πάσα που αλλιώς θα έχανε.
Μελέτες δείχνουν ότι ενώ παλιότερα οι παίχτες έτρεχαν φουλάρα το 7% του ενενηντάλεπτου τώρα έφτασαν στο 15%. Οι αγώνες αυξάνονται, ο χρόνος αποκατάστασης μειώνεται, οι υποχρεώσεις τους μέσα και έξω από το γήπεδο για προωθητικές ενέργειες πολύ περισσότερες. Τι ζητάμε πια από αυτά τα παιδιά; Οι ζαβολιές σε κάθε παιχνίδι είναι αναπόφευκτες. Από την Αρχαία Ελλάδα και τους πρώτους Ολυμπιακούς είναι καλά καταγεγραμμένες. Αλλά αλλαγή θα έρθει μόνο αν τα ζώα, οι τυφλωμένοι οπαδοί που στηρίζουν το ποδόσφαιρο πάραυτα, αποφασίσουν να μην εθελοτυφλούν τόσο πολύ.
Είστε έτοιμοι ακόμα ζώα;
