Βρέχει. Και; Τι κι αν βραχώ; – Χαρά Μαρκατζίνου

Βγήκα να περπατήσω στη βροχή

χωρίς ομπρέλα…

Δε μου άρεσε ποτέ να κρατώ ομπρέλα!

Τι κι αν βραχώ;

Στο νερό της θα ξαναγεννηθώ…

Έτσι ανέμελα τη σκέφτομαι τη βροχή

και δεν προφυλάσσομαι ποτέ από αυτήν…

Ελεύθερα χορεύω στο ρυθμό της,

ανέμελα τη νιώθω να μου χαιδεύει το κορμί…

Όσο ανέμελα έπεσα στην αγκαλιά σου,

όσο άφησα τον εαυτό μου ελεύθερα να ζήσει στο τώρα μαζί σου,

όσο απροφύλακτα άφησα την καρδιά μου να νιώσει για σενα.

Βρέχει…και; Τι μ’αυτό;

Οι στάλες είναι τα δάκρυα που αποφεύγω εδώ και καιρό…

Θυμώνω στην ακατανόητη σιωπή σου…

Στη σκέψη σου που την κατακλύζω, μα δεν τ’ομολογείς…

Θυμώνω στο αδιέξοδό σου

και στο φόβο που σε καθηλώνει σε λιμνάζοντα νερά…

Θυμώνω στο δικό μου φόβο

που με κρατάει ακόμα εδώ…

Βρέχει κι εγώ διψάω,

για κάθε σου μία λέξη, για τη στάλα της αγάπης

που θα ρίξεις στη λειψιδρία της ανασφάλειάς μου…

Δυναμώνει η βροχή!

Είναι σαν να θέλει να με καθαρίσει από κάθε σκέψη που με κρατά φυλακισμένη…

Είναι σαν να θέλει να σβήσει τον πόνο…

Έχει δύναμη η μπόρα, μια ένταση η στιγμή,

που θα πάρει μαζί της το θυμό…

Θα σβήσει τη λαχτάραα για δύο λέξεις….

Βρέχει; Και; Τι κι αν βραχώ;

Χωρίς ομπρέλα στη βροχή…

Χωρίς δεύτερες σκέψεις στον έρωτά σου…

Ίδια με την ορμή της μπόρας.

Δεν το σκέφτηκα στιγμή κι αν με ξαναφήσεις,

έτσι θα χορέψω στη βροχή σου, χωρίς ομπρέλα…

Στη μουσική της βροχής ξεχνιέμαι…

η σιωπή σου δε φαντάζει πια τόσο δύσκολη….

η σιωπή σου γίνεται παρέα

είναι το κομμάτι σου εκείνο, το σκοτεινό

που με τραβάει πιο πολύ…

Πώς να της θυμώσω τελικά;

Αφού η σιωπή σου είσαι εσύ…

Βρέχει…Και; Τι μ’αυτό;

Χορεύω στις σταγόνες της

όπως χορεύω στις σταγόνες του έρωτά σου…