«Απ’ την αρχαία ακόμα εποχή ξένος σημαίνει φίλος κι επισκέπτης μας μαζί»

Σε ένα από τα πρώτα πάρτι γενεθλίων των παιδιών μου, που μικροκαμωμένα 4χρονα φιλαράκια από τον παιδικό σταθμό γκρέμιζαν το σπίτι, έφτασε κι ένα παραμύθι ως δώρο της εξαιρετικής δασκάλας που είχαν τότε τα παιδιά. Ο Ρίκο Κοκορίκο της Σοφίας Μαντούβαλου. Μου φάνηκε καλή ιδέα να το διαβάσω στα κορίτσια μου το βράδυ κι έτσι αμέριμνη αρχίζω νυχτιάτικα να διαβάζω μια ιστορία για την ……ξενοφοβία, με ένα κόμπο στο λαιμό. (Ανεξήγητο γιατί συγκινήθηκα με το παραμυθάκι).

Το παραμύθι αυτό είναι από τα καλύτερα στο είδος του, με απλά λόγια,  με ομοιοκαταληξία, εύκολα κατανοητό από μικρά παιδιά και εύστοχο για τους μεγάλους.

Περιγράφει μια οικογένεια από κοκοράκια που ήρθαν από το Πουέρτο Ρίκο αναζητώντας δουλειά. Ο μικρός Ρίκο  αντιμετωπίζει όλη την κακία και τα κακεντρεχή σχόλια των γειτόνων του, των γονιών των συμμαθητών του οι οποίοι του φορτώνουν όλα τα πιθανά προβλήματα που μπορεί να έχουν τα παιδιά τους. Κι όλα αυτά επειδή δεν μπορεί να συνηθίσει  τη νέα  ώρα και τους ξυπνάει τη νύχτα με τα κικιρίκου του…… Η μαμά του κλαίει κρυφά τα βράδια όπως και ο μικρός γιατί τους λείπει το χωριό τους και οι φίλοι τους.

«Είναι διαφορετικός γι’ αυτό και ενοχλητικός »

«Είναι κατάσταση κύριε Δήμαρχε αυτή,

Τα δικά μας τα παιδιά

Στο ίδιο λεωφορείο

Στο ίδιο το σχολείο

Στο διπλανό θρανίο

με το Ρίκο Κοκορίκο

από το Πουέρτο Ρίκο???»

Λύση θα δώσει ο δάσκαλος αφού ψάξει τη λέξη ΞΕΝΟΣ στο λεξικό του και θα ανακοινώσει ότι «ξένος σημαίνει φίλος κι επισκέπτης μας μαζί».

Το ξαναθυμήθηκα τώρα, με την ιστορία του Αμίρ και δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ γνωρίζω ιστορίες συγγενών και φίλων  μου και  συναδέλφων και συμμαθητών μου, που ζουν σε άλλη χώρα, που πήγαν εκεί αναζητώντας δουλειά και που μπορεί να βιώνουν επίσης ρατσισμό και ξενοφοβία και που τα δικά τους τα παιδιά πάνε πρώτη μέρα στο σχολείο και είναι μόνα τους κι είναι και αυτά ξένα εκεί.

Και έχω φίλους και συναδέλφους που ζουν εδώ και είναι Γερμανοί, Γάλλοι, Τούρκοι, και τα παιδιά τους είναι σαν τα δικά μου.

Και τέλος πάντων δεν θέλω να ασχοληθώ με το ποιος είναι ικανός να σηκώσει τη σημαία και αν η κλήρωση ως μέθοδος είναι άδικη ή δικαιότερη αλλά όταν πρόκειται για τα παιδιά χρειάζεται λίγη περισσότερη ευαισθησία. Είναι λεπτοί οι χειρισμοί που πρέπει να γίνονται και το τι θα μεταφερθεί στο παιδί και πως θα αιτιολογηθεί μια απόφαση και αυτό θέλει τρόπο. Επίσης η χρήση του νόμου (είτε συμφωνούμε με αυτόν ή όχι) δεν είναι στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε Διευθυντή, γιατί τότε αλίμονο μας.

Αυτά τα λίγα και τα ταπεινά από εμένα. Ειδικός δεν είμαι, ας αναλάβουν οι ψυχολόγοι και οι σύμβουλοι αλλά εντελώς φιλικά ….

Μην πείτε 

Μην πας κοντά έχει ψείρες

Μην καθίσεις μαζί του μάλλον έχει αρρώστιες

Λείπει το στυλό σου; Μάλλον αυτός θα στο πήρε

Μην τον καλέσουμε στο σπίτι, δώσε την πρόσκληση στα κρυφά μόνο στους άλλους

Αντί αυτών Πείτε

αν είναι καλό παιδί και σου ταιριάζει για φίλος, να κάνετε παρέα

φώναζε τον με το όνομά του όχι με την εθνικότητα του

μην  τον αδικήσεις

μην τον κοροϊδέψεις ακόμα και αν οι άλλοι το κάνουν.

 

P.S. Διαβάστε το παραμύθι έχει και πολύ ωραία εικονογράφηση!      

Comments

comments